ตอนพิเศษของพระเอกคนที่เหลืออยู่ในเรื่องยาวค่ะ
เขาไม่มีคู่ ขอปิ่นนลินหาคู่ให้เขาหน่อยนะคะ ^____^
สำหรับเรื่องหลัก จิ้ม blog ได้นะคะ ยังเก็บไว้ทุกตอนเลยค่ะ (ในพันทิปเริ่มลบตอนแรกๆไปแล้วค่ะ ><)
มาถึงตอนจบแล้วนะคะ ^^
ขอบคุณรูปจากอินเตอร์เน็ต
ตอนที่ 1 http://pantip.com/topic/33730957
ตอนที่ 2 - 3 http://pantip.com/topic/33739545
ตอนที่ 4 http://pantip.com/topic/33751552
ตอนที่ 5 - 6 http://pantip.com/topic/33756590
ตอนที่ 7 – จบ
ฟ้าสางแล้ว ... อลิซลืมตามองหน้าต่างที่เริ่มมีแสงสว่างส่องผ่านผ้าม่านสีครีม หน้าตาเคร่งเครียด
หมอนั่นพอจำเรื่องปรีย์ได้แล้วก็เอาแต่ร้องไห้เหมือนเด็กแทบไม่เหลือมาดผู้ชายวัยสามสิบเจ้าระเบียบที่เอาแต่ดุและบ่นเธอเลย ...เล่นเอาเธอนอนไม่หลับ เป็นห่วงอยู่แบบนี้
... อลิซชักสงสัย เธอห่วงจนนอนไม่หลับแบบนี้ นี่กลายเป็นแม่ของหมอนั่นขึ้นมาจริงๆแล้วหรือเปล่า!
ยิ่งนึกถึงหน้าตาเจ็บปวดของณฉัตรเมื่อคืนก็ยิ่งเป็นห่วงอย่างหนัก กายบางพลิกนอนหงาย ยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก เธอยังจำคำที่แพทย์ผู้รักษาณฉัตรบอกไว้ได้ดี
'ความทรงจำเขาคงหายไปจากการกระทบกระเทือนทางศีรษะอย่างหนัก ความทรงจำเขาอาจจะหายไปเลย หรืออาจจะค่อยๆกลับมาก็ได้ครับ'
อลิซอยากให้หายไปเลยมากกว่า ... ถ้ามันจะทำให้ณฉัตรร้องไห้เจ็บปวดขนาดนั้น จะกลับมาทำไมนะความทรงจำพวกนั้น
ร่างบางกลิ้งไปมาสองสามทีก็ตัดสินใจตื่น ลงจากเตียง คว้าผ้าเช็ดตัวหายเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะออกมาในเสื้อยืดกางเกงขาสั้น อยากจะออกไปวิ่งหน้าบ้านเสียหน่อย แต่เธอกลับเห็นณฉัตรนั่งอยู่ตรงชานบ้านนิ่งๆ อลิซระบายลมหายใจออกมาอย่างเคร่งเครียด เวลานี้เธอไม่มีใครให้ถามว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี จึงต้องพยายามหาทางแก้ไขปัญหาทีละอย่างไปละกัน
“ฉัตร นายตื่นแล้วหรือยังไม่ได้นอน" อลิซถาม ณฉัตรส่ายหัวแทนคำตอบ
“ไม่นอนเหรอ ทำไมไม่นอน" คนถามหย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้ข้างๆ
“ทำไมฉัตรต้องลืมเขาด้วย" ณฉัตรถามออกมาโดยที่นัยน์ตาเหม่อลอยไปที่แสนไกล เสียงของเขาแหบแห้ง ตาก็โหล เพราะอดนอนหรือมัวแต่ร้องไห้ก็ไม่รู้
“ความทรงจำนายหายไปเพราะอุบัติเหตุไงล่ะ อย่างทีอลิซเคยบอกไง" อลิซพยายามอธิบายเสียงอ่อนโยน
“แล้วทำไมฉันถึงไม่ลืมเธอและพ่อด้วยล่ะ" ณฉัตรถามคำถามที่ตอบยากอีกแล้ว "ไม่จริงหรือไง สมองคนเราเลือกที่จะลืมอะไรเป็นอย่างๆได้ด้วยเหรอ" หันมาถามหญิงสาวที่นั่งจนกับคำถามที่ตอบไม่ได้อยู่
“คือ ... อลิซว่านะ เพราะฉัตรเองก็เจ็บปวดจากการตายของปรีย์มาก เรื่องที่ ตรัย กรุ๊ป ฉัตรก็เสียใจใช่ไหมที่ทำแบบนั้น แล้วเรื่องทะเลาะกับเดวิดอีก ฉัตรก็ไม่ได้อยากทะเลาะกับพ่อเลยใช่ไหมล่ะ มันอาจจะแบบ ... กดดันมากจนนายเลือกจะลืมมันเองก็ได้นะ" อลิซคาดเดา เธอไม่รู้เรื่องแบบนี้หรอก แล้วพลันถอนหายใจเพราะคิดว่าณฉัตรไม่ยอมเชื่อเธอแน่ๆ แต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่เคยเชื่อที่เธอพูดอยู่แล้ว
“งั้นเหรอ ... บางทีอาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้ ยิ่งฉัตรรักเขามากแค่ไหน ยิ่งเสียใจที่เขาตายมากเท่าไหร่ เอาความแค้นไปลงกับคนที่ไม่รู้เรื่องด้วยแล้ว ปรีย์คงลงโทษฉัตรแบบนั้นจริงๆ แม้แต่ความทรงจำ ปรีย์ยังไม่ให้ฉัตรจำเขาเลย" เสียงเขาเศร้ามาก และน้ำตาที่เหมือนจะไม่หายไปจากดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเริ่มไหลรินอีกครั้ง เขายอมฟังเธออย่างไม่น่าเชื่อ อลิซยกมือขึ้นโอบไหล่คนตัวใหญ่กว่า
“นายชดใช้ทุกอย่างไปหมดแล้ว ทุกคนเขาก็ให้อภัยนายหมดเพราะเขารู้ว่าทำไมนายถึงทำแบบนั้น สี่ปีที่ผ่านมานายก็ทำให้พวกเขารู้ว่านายไม่ใช่คนร้ายกาจอะไร แต่ถ้านายยังไม่เลิกเศร้าและโทษตัวเอง คุณปรีย์อาจจะหายไปจากความทรงจำนายอีกก็ได้นะ เพราะถ้าเป็นอลิซ อลิซก็ไม่อยากให้คนที่อลิซรักต้องจมอยู่ในความเศร้าหรอก"
“ก่อนหน้านี้ ฉัตรเคยเจอปรีย์หลังจากที่เขาตายไป ... เขาบอกว่าอยากจะให้เรื่องของฉัตรกับเขาจบสิ้นทุกอย่าง ถึงฉัตรจะตายตามเขาไป เขาก็จะไม่ให้ฉัตรเจอ เขาบอกว่าตลอดมาเขาทรมานกับความรักที่ไม่มีทางจบได้ด้วยดี ... ไม่ว่าจะทำอะไร ฉัตรก็ไม่สามารถทำให้ปรีย์เชื่อฉัตรได้เลย ... ไม่มีเลย ... ฉัตรเลือกเขา เลือกปรีย์แทนทุกอย่างที่ฉัตรรัก แต่เขากลับไม่เลือกฉัตร ...” ณฉัตรสะอื้นกับความจริงที่เพิ่งรู้จากปากวิญญาณแฟนสาว ได้แต่ก้มหน้าลงกับแขนตัวเองที่วางอยู่บนเข่าชันขึ้นมา
อลิซวางมืออยู่บนไหล่เขาจึงรับรู้ว่าเขากำลังตัวสั่น หมอนี่ไม่ใช่คนร้องไห้ง่ายๆหรอก คิดอยู่ไม่นานสาวสวยเจ้าของดวงตาสีฟ้าสดใสก็เอ่ยออกมา ไม่รู้ว่าเขาจะฟังเธอไหม แต่ก็ขอพูดหน่อยเถอะนะ
“นี่ ฉัตร อลิซจะบอกอะไรให้ฟังนะ อลิซดีใจนิดๆนะที่ฉัตรจำคุณปรีย์ได้ ความทรงจำมันมีค่าไม่ว่ามันจะเศร้ามากแค่ไหน อีกอย่างฉัตรควรจะดีใจที่สามารถนึกถึงคุณปรีย์ได้ไม่ว่าจะเรื่องสุขหรือเรื่องเศร้า ช่วงเวลาหนึ่งนายก็เคยดูแลเขาอย่างดี นายเองก็มีความสุขใช่ไหม อลิซว่าคุณปรีย์เขาก็ต้องมีความสุขด้วยแน่ๆ ... ไม่เอาน่า นายเป็นคนเข้าใจทฤษฎีอะไรยากๆได้นี่นา เรื่องนี้นายเองก็คงเข้าใจเหมือนกันใช่ไหม" มือบางโยกไหล่คนตัวสูงไปมา เห็นเขาเงยหน้าขึ้น ณฉัตรเอามือหนาปาดน้ำตาบนใบหน้าหล่อเหลานั้นก็น้ำตาคลอตาม
“นายยังมีคุณจันทร์นะ ตอนนี้นายต้องปกป้องเธอไม่ใช่เหรอ"
อลิซทำให้คนฟังหันมองทั้งน้ำตา ... จริงสิ ... ชิดจันทร์ของเขา
“ปรีย์เขาจะโกรธไหมนะ ที่ฉัตรรักน้องจันทร์แล้ว" ณฉัตรรู้สึกผิดขึ้นมา แต่เขาก็รักชิดจันทร์จริงๆ
“บ้าน่า นายยังมีชีวิตก็ต้องอยู่ต่อไป อย่าเอาหัวใจไปผูกกับคนที่ตายไปแล้วเลย ในเมื่อเขาเลือกที่จะตาย นายก็มีสิทธิ์เลือกที่จะอยู่กับคนที่มีชีวิตอยู่ไม่ใช่เหรอ" อลิซขมวดคิ้ว "ฉันเองก็ด้วย จะต้องมีความรักดีๆให้ได้เลย คอยดู"
“ขอบใจนะอลิซ" ณฉัตรเพิ่งรู้สึกว่าอลิซมีประโยชน์ก็วันนี้นี่แหละ ... อย่างน้อยเธอก็ช่างคิดช่างพูดในสิ่งที่ทำให้เขาสบายใจบ้าง
“ยังไงเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันนี่นา ถึงจะแค่ตามกฏหมายก็เถอะ" อลิซยิ้มบางให้ ก่อนจะลุก ชวนณฉัตร "ไปวิ่งออกกำลังกายกันไหม"
ณฉัตรส่ายหน้าหวือ "ไม่ไหว หน้าตาแบบนี้จะออกไปเจอชาวบ้านไงไหว อลิซไปเหอะ"
“อย่าคิดมากล่ะ ไม่งั้นกลับมาจะรื้อบ้านให้รก นายได้เก็บจนไม่มีเวลาคิดเลย คอยดู" หญิงสาวหน้าสวยขู่ทิ้งท้าย หมุนตัวเดินไปหน้าบ้าน ณฉัตรได้แต่ยิ้มขำเบาๆกับคำขู่นั้น ดวงตาคมเบือนไปมองดวงอาทิตย์ที่กำลังโผล่ขึ้นที่ขอบฟ้า ณฉัตรเคยถามตัวเองในวันที่ฝังศพปรีย์ไว้ว่าเขาจะสามารถมีชีวิตใหม่อีกครั้งได้ไหม นาฬิกาหัวใจของเขาที่ตายไปพร้อมปรีย์ จะมีทางกลับมาเดินใหม่ได้อีกครั้ง มีโอกาสให้คนเลวอย่างเขาได้รักใครอีกครั้งหรือเปล่า
... ณฉัตรกำมือแน่น ... เขาคงต้องหาคำตอบนั้นด้วยตัวเอง!
มีต่อ
+รักละมุน หอมกลิ่นแก้ว ภาคพิเศษ (ณฉัตร - ชิดจันทร์) + 7 + ตอนจบ
เขาไม่มีคู่ ขอปิ่นนลินหาคู่ให้เขาหน่อยนะคะ ^____^
สำหรับเรื่องหลัก จิ้ม blog ได้นะคะ ยังเก็บไว้ทุกตอนเลยค่ะ (ในพันทิปเริ่มลบตอนแรกๆไปแล้วค่ะ ><)
มาถึงตอนจบแล้วนะคะ ^^
ขอบคุณรูปจากอินเตอร์เน็ต
+รักละมุน หอมกลิ่นแก้ว ภาคพิเศษ (ณฉัตร - ชิดจันทร์) +
ตอนที่ 1 http://pantip.com/topic/33730957
ตอนที่ 2 - 3 http://pantip.com/topic/33739545
ตอนที่ 4 http://pantip.com/topic/33751552
ตอนที่ 5 - 6 http://pantip.com/topic/33756590
ตอนที่ 7 – จบ
ฟ้าสางแล้ว ... อลิซลืมตามองหน้าต่างที่เริ่มมีแสงสว่างส่องผ่านผ้าม่านสีครีม หน้าตาเคร่งเครียด
หมอนั่นพอจำเรื่องปรีย์ได้แล้วก็เอาแต่ร้องไห้เหมือนเด็กแทบไม่เหลือมาดผู้ชายวัยสามสิบเจ้าระเบียบที่เอาแต่ดุและบ่นเธอเลย ...เล่นเอาเธอนอนไม่หลับ เป็นห่วงอยู่แบบนี้
... อลิซชักสงสัย เธอห่วงจนนอนไม่หลับแบบนี้ นี่กลายเป็นแม่ของหมอนั่นขึ้นมาจริงๆแล้วหรือเปล่า!
ยิ่งนึกถึงหน้าตาเจ็บปวดของณฉัตรเมื่อคืนก็ยิ่งเป็นห่วงอย่างหนัก กายบางพลิกนอนหงาย ยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก เธอยังจำคำที่แพทย์ผู้รักษาณฉัตรบอกไว้ได้ดี
'ความทรงจำเขาคงหายไปจากการกระทบกระเทือนทางศีรษะอย่างหนัก ความทรงจำเขาอาจจะหายไปเลย หรืออาจจะค่อยๆกลับมาก็ได้ครับ'
อลิซอยากให้หายไปเลยมากกว่า ... ถ้ามันจะทำให้ณฉัตรร้องไห้เจ็บปวดขนาดนั้น จะกลับมาทำไมนะความทรงจำพวกนั้น
ร่างบางกลิ้งไปมาสองสามทีก็ตัดสินใจตื่น ลงจากเตียง คว้าผ้าเช็ดตัวหายเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะออกมาในเสื้อยืดกางเกงขาสั้น อยากจะออกไปวิ่งหน้าบ้านเสียหน่อย แต่เธอกลับเห็นณฉัตรนั่งอยู่ตรงชานบ้านนิ่งๆ อลิซระบายลมหายใจออกมาอย่างเคร่งเครียด เวลานี้เธอไม่มีใครให้ถามว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี จึงต้องพยายามหาทางแก้ไขปัญหาทีละอย่างไปละกัน
“ฉัตร นายตื่นแล้วหรือยังไม่ได้นอน" อลิซถาม ณฉัตรส่ายหัวแทนคำตอบ
“ไม่นอนเหรอ ทำไมไม่นอน" คนถามหย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้ข้างๆ
“ทำไมฉัตรต้องลืมเขาด้วย" ณฉัตรถามออกมาโดยที่นัยน์ตาเหม่อลอยไปที่แสนไกล เสียงของเขาแหบแห้ง ตาก็โหล เพราะอดนอนหรือมัวแต่ร้องไห้ก็ไม่รู้
“ความทรงจำนายหายไปเพราะอุบัติเหตุไงล่ะ อย่างทีอลิซเคยบอกไง" อลิซพยายามอธิบายเสียงอ่อนโยน
“แล้วทำไมฉันถึงไม่ลืมเธอและพ่อด้วยล่ะ" ณฉัตรถามคำถามที่ตอบยากอีกแล้ว "ไม่จริงหรือไง สมองคนเราเลือกที่จะลืมอะไรเป็นอย่างๆได้ด้วยเหรอ" หันมาถามหญิงสาวที่นั่งจนกับคำถามที่ตอบไม่ได้อยู่
“คือ ... อลิซว่านะ เพราะฉัตรเองก็เจ็บปวดจากการตายของปรีย์มาก เรื่องที่ ตรัย กรุ๊ป ฉัตรก็เสียใจใช่ไหมที่ทำแบบนั้น แล้วเรื่องทะเลาะกับเดวิดอีก ฉัตรก็ไม่ได้อยากทะเลาะกับพ่อเลยใช่ไหมล่ะ มันอาจจะแบบ ... กดดันมากจนนายเลือกจะลืมมันเองก็ได้นะ" อลิซคาดเดา เธอไม่รู้เรื่องแบบนี้หรอก แล้วพลันถอนหายใจเพราะคิดว่าณฉัตรไม่ยอมเชื่อเธอแน่ๆ แต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่เคยเชื่อที่เธอพูดอยู่แล้ว
“งั้นเหรอ ... บางทีอาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้ ยิ่งฉัตรรักเขามากแค่ไหน ยิ่งเสียใจที่เขาตายมากเท่าไหร่ เอาความแค้นไปลงกับคนที่ไม่รู้เรื่องด้วยแล้ว ปรีย์คงลงโทษฉัตรแบบนั้นจริงๆ แม้แต่ความทรงจำ ปรีย์ยังไม่ให้ฉัตรจำเขาเลย" เสียงเขาเศร้ามาก และน้ำตาที่เหมือนจะไม่หายไปจากดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเริ่มไหลรินอีกครั้ง เขายอมฟังเธออย่างไม่น่าเชื่อ อลิซยกมือขึ้นโอบไหล่คนตัวใหญ่กว่า
“นายชดใช้ทุกอย่างไปหมดแล้ว ทุกคนเขาก็ให้อภัยนายหมดเพราะเขารู้ว่าทำไมนายถึงทำแบบนั้น สี่ปีที่ผ่านมานายก็ทำให้พวกเขารู้ว่านายไม่ใช่คนร้ายกาจอะไร แต่ถ้านายยังไม่เลิกเศร้าและโทษตัวเอง คุณปรีย์อาจจะหายไปจากความทรงจำนายอีกก็ได้นะ เพราะถ้าเป็นอลิซ อลิซก็ไม่อยากให้คนที่อลิซรักต้องจมอยู่ในความเศร้าหรอก"
“ก่อนหน้านี้ ฉัตรเคยเจอปรีย์หลังจากที่เขาตายไป ... เขาบอกว่าอยากจะให้เรื่องของฉัตรกับเขาจบสิ้นทุกอย่าง ถึงฉัตรจะตายตามเขาไป เขาก็จะไม่ให้ฉัตรเจอ เขาบอกว่าตลอดมาเขาทรมานกับความรักที่ไม่มีทางจบได้ด้วยดี ... ไม่ว่าจะทำอะไร ฉัตรก็ไม่สามารถทำให้ปรีย์เชื่อฉัตรได้เลย ... ไม่มีเลย ... ฉัตรเลือกเขา เลือกปรีย์แทนทุกอย่างที่ฉัตรรัก แต่เขากลับไม่เลือกฉัตร ...” ณฉัตรสะอื้นกับความจริงที่เพิ่งรู้จากปากวิญญาณแฟนสาว ได้แต่ก้มหน้าลงกับแขนตัวเองที่วางอยู่บนเข่าชันขึ้นมา
อลิซวางมืออยู่บนไหล่เขาจึงรับรู้ว่าเขากำลังตัวสั่น หมอนี่ไม่ใช่คนร้องไห้ง่ายๆหรอก คิดอยู่ไม่นานสาวสวยเจ้าของดวงตาสีฟ้าสดใสก็เอ่ยออกมา ไม่รู้ว่าเขาจะฟังเธอไหม แต่ก็ขอพูดหน่อยเถอะนะ
“นี่ ฉัตร อลิซจะบอกอะไรให้ฟังนะ อลิซดีใจนิดๆนะที่ฉัตรจำคุณปรีย์ได้ ความทรงจำมันมีค่าไม่ว่ามันจะเศร้ามากแค่ไหน อีกอย่างฉัตรควรจะดีใจที่สามารถนึกถึงคุณปรีย์ได้ไม่ว่าจะเรื่องสุขหรือเรื่องเศร้า ช่วงเวลาหนึ่งนายก็เคยดูแลเขาอย่างดี นายเองก็มีความสุขใช่ไหม อลิซว่าคุณปรีย์เขาก็ต้องมีความสุขด้วยแน่ๆ ... ไม่เอาน่า นายเป็นคนเข้าใจทฤษฎีอะไรยากๆได้นี่นา เรื่องนี้นายเองก็คงเข้าใจเหมือนกันใช่ไหม" มือบางโยกไหล่คนตัวสูงไปมา เห็นเขาเงยหน้าขึ้น ณฉัตรเอามือหนาปาดน้ำตาบนใบหน้าหล่อเหลานั้นก็น้ำตาคลอตาม
“นายยังมีคุณจันทร์นะ ตอนนี้นายต้องปกป้องเธอไม่ใช่เหรอ"
อลิซทำให้คนฟังหันมองทั้งน้ำตา ... จริงสิ ... ชิดจันทร์ของเขา
“ปรีย์เขาจะโกรธไหมนะ ที่ฉัตรรักน้องจันทร์แล้ว" ณฉัตรรู้สึกผิดขึ้นมา แต่เขาก็รักชิดจันทร์จริงๆ
“บ้าน่า นายยังมีชีวิตก็ต้องอยู่ต่อไป อย่าเอาหัวใจไปผูกกับคนที่ตายไปแล้วเลย ในเมื่อเขาเลือกที่จะตาย นายก็มีสิทธิ์เลือกที่จะอยู่กับคนที่มีชีวิตอยู่ไม่ใช่เหรอ" อลิซขมวดคิ้ว "ฉันเองก็ด้วย จะต้องมีความรักดีๆให้ได้เลย คอยดู"
“ขอบใจนะอลิซ" ณฉัตรเพิ่งรู้สึกว่าอลิซมีประโยชน์ก็วันนี้นี่แหละ ... อย่างน้อยเธอก็ช่างคิดช่างพูดในสิ่งที่ทำให้เขาสบายใจบ้าง
“ยังไงเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันนี่นา ถึงจะแค่ตามกฏหมายก็เถอะ" อลิซยิ้มบางให้ ก่อนจะลุก ชวนณฉัตร "ไปวิ่งออกกำลังกายกันไหม"
ณฉัตรส่ายหน้าหวือ "ไม่ไหว หน้าตาแบบนี้จะออกไปเจอชาวบ้านไงไหว อลิซไปเหอะ"
“อย่าคิดมากล่ะ ไม่งั้นกลับมาจะรื้อบ้านให้รก นายได้เก็บจนไม่มีเวลาคิดเลย คอยดู" หญิงสาวหน้าสวยขู่ทิ้งท้าย หมุนตัวเดินไปหน้าบ้าน ณฉัตรได้แต่ยิ้มขำเบาๆกับคำขู่นั้น ดวงตาคมเบือนไปมองดวงอาทิตย์ที่กำลังโผล่ขึ้นที่ขอบฟ้า ณฉัตรเคยถามตัวเองในวันที่ฝังศพปรีย์ไว้ว่าเขาจะสามารถมีชีวิตใหม่อีกครั้งได้ไหม นาฬิกาหัวใจของเขาที่ตายไปพร้อมปรีย์ จะมีทางกลับมาเดินใหม่ได้อีกครั้ง มีโอกาสให้คนเลวอย่างเขาได้รักใครอีกครั้งหรือเปล่า
... ณฉัตรกำมือแน่น ... เขาคงต้องหาคำตอบนั้นด้วยตัวเอง!
มีต่อ