ตอนพิเศษของพระเอกคนที่เหลืออยู่ในเรื่องยาวค่ะ
เขาไม่มีคู่ ขอปิ่นนลินหาคู่ให้เขาหน่อยนะคะ ^____^
สำหรับเรื่องหลัก จิ้ม blog ได้นะคะ ยังเก็บไว้ทุกตอนเลยค่ะ (ในพันทิปเริ่มลบตอนแรกๆไปแล้วค่ะ ><)
ขอบคุณรูปจากอินเตอร์เน็ต
+รักละมุน หอมกลิ่นแก้ว ภาคพิเศษ (ณฉัตร - ชิดจันทร์) +
ตอนที่ 3 http://pantip.com/topic/33739545
ตอนที่ 4 – Can't fight the moon light
เย็นวันเสาร์ ป้าศมนชวนณฉัตรมาร่วมโต๊ะมื้อเย็นด้วยเพราะลุงพิรุณออกไปงานแต่งงานของเพื่อน ชิดจันทร์เองก็ต้องไปงานแต่งงานพร้อมพ่อแม่ของเธอ แม้จะเป็นเหตุผลนี้ แต่ชายหนุ่มเองก็รู้สึกดีใจที่เขาไม่ต้องกินข้าวเย็นคนเดียว
ตั้งแต่กลับมาทำงานที่ไทย ณฉัตรยังหาเพื่อนใหม่ได้ไม่เยอะ มีเพื่อนร่วมงานที่เป็นอาจารย์สอนที่คณะชวนไปดื่มไปกินบ้าง แต่ก็ไม่ได้สนิทชิดเชื้ออะไรมากนัก จะว่าไปณฉัตรก็ไม่สนิทกับใครเท่าไหร่เลย มีเพื่อนที่เรียน ทำงาน หรือแม้แต่เที่ยวด้วยกันบ้าง หากณฉัตรก็ไม่มีใครที่จะพูดคุยได้ทุกอย่างที่เขาคิด อลิซยังเคยบ่นเลยว่าทำไมเขาถึงได้ใช้ชีวิตน่าเบื่อขนาดนี้ มีแต่หนังสือและการเรียน
ณฉัตรเถียงอลิซขาดใจ การเรียนมันไม่ได้น่าเบื่อเสียหน่อย ณฉัตรชอบเรียนหนังสือตั้งแต่เด็ก งานอดิเรกก็ชอบอ่านหนังสือมากด้วย และบางครั้งเขาก็มีไปสนุกกับเพื่อนที่เรียนด้วยกันบ่อยๆ เวลาอยู่คนเดียวเขาก็มีความสุขดี
แต่ชายหนุ่มก็รู้ว่าเด็กเรียนอย่างเขาขาดประสบการณ์บางอย่างไป เขาขาดเรื่องความรักที่จะทำให้ชีวิตเขากลายเป็นสีชมพูได้บ้าง เขาเคยถามอลิซครั้งหนึ่งตอนที่เดวิดเสียใหม่ๆ วันนั้นอากาศดีจนทั้งคู่ออกไปซื้อของ และแวะเดินเล่นในสวนสาธารณะแถวบ้าน
'นึกไม่ออกเลย ว่าฉันมีแฟน ฉันจะเป็นผู้ชายแบบไหน' ณฉัตรมีถ้วยกาแฟร้อนในมือ ดวงตาสีนำ้ตาลอ่อนสะท้อนภาพคู่รักวัยรุ่นที่พลอดรักกันอยู่ตรงม้านั่งเยื้องเขา
อลิซเลิกคิ้ว ทำหน้าตาตกใจ ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าปกติ แล้วตอบคำถามชายหนุ่ม
'อลิซว่า ... นายจะเป็นผู้ชายที่ดูแลแฟนนายดีมากๆ มากจนผู้หญิงคนอื่นอิจฉาเลยล่ะ ไม่ว่าอะไรนายก็จะทำเพื่อแฟนนายได้ทั้งนั้น แม้เต่เรื่องที่นายไม่คิดจะทำ'
อลิซยังจำวันที่ณฉัตรทะเลาะกับเดวิดจนชายหนุ่มออกจากบ้านได้ดี
ไม่มีใครเลยที่จะหยุดความรักของณฉัตรได้ ... แม้แต่การเรียนที่เขาชอบ เขาก็ทิ้งมันและเลือกทำงานอย่างหนักเพื่อต่อชีวิตผู้หญิงคนนั้น เพราะเป็นความรักครั้งแรก และชายหนุ่มก็หลงมากเสียจนไม่เหลือสายตามองอย่างอื่น อลิซเข้าใจทั้งเดวิด ผู้เป็นพ่อ และณฉัตร ที่มีความรักดี มันเป็นเรื่องยากที่จะตัดสินใจว่าใครผิดใครถูก ฝ่ายหนึ่งก็อยากให้ลูกได้ดี อีกฝ่ายก็แค่อยากอยู่กับคนรักที่ป่วยหนักให้นานที่สุด
ถ้าทั้งสองฝ่ายตกลงกันได้ เรื่องเศร้ามากมายคงไม่เกิดขึ้น
'ทำไมคิดแบบนั้น' ณฉัตรขมวดคิ้ว อลิซตอบออกมาอย่างไว
'นายเป็นคนดีมากๆน่ะสิ ทั้งขี้สงสาร ใจอ่อน แถมยังเป็นเด็กดีด้วย เพราะอย่างนั้นอลิซคิดว่า ถ้านายมีแฟน นายจะต้องเป็นคนที่ดูแลแฟนนายดีมากๆ และคงยอมแลกทุกอย่างเพื่อที่จะได้อยู่กับคนที่นายรัก'
ณฉัตรไม่อยากจะเชื่อทีอลิซพูดเท่าไหร่ ในเมื่อเขาไม่เคยมีประสบการณ์ความรักสักหน่อย
แม้ว่าณฉัตรจะอยากทดสอบข้อสมมติฐานที่อลิซคาดเดาไว้ แต่บัดนี้หัวใจชายหนุ่มก็ยังว่างเปล่า ได้แต่รอเรื่อยเปื่อยว่าจะมีใครสักคนที่เติมเต็มหัวใจที่ว่างเปล่าของเขาได้ พอคิดแล้วชายหนุ่มพลันลอบถอนหายใจเบาเท่ากับหายใจออก ตอนนี้เขายังไม่สามารถรักหรือชอบใครได้สักคน ทำไมกันนะ ...
ถ้ามีสักคน ...
ณฉัตรชะงักตัวกับภาพใบหน้าหวานของชิดจันทร์ขึ้นมา ... พลันรีบไล่ภาพนั้นให้ออกไปจากหัว
เขาคงสนิท และเอ็นดูน้องสาวคนนี้มากเกินไป แม้จะยอมรับว่าชิดจันทร์น่ารักมากก็ตาม แต่ยังไงเสียเธอก็เป็นน้อง เขาไม่ควรทำลายความสัมพันธ์นี้กับความไม่แน่ใจของตัวเอง
“ป้าจริงจังนะ" เสียงของป้าศมนปลุกคนที่เผลอคิดอะไรมากมายลำพังให้ได้สติ ณฉัตรมองหน้าคุณป้าศมนอย่างสงสัย
“เรื่องยายจันทร์ ป้าพูดจริงๆนะ" ป้าศมนย้ำคำพูดเดิม เมื่อเห็นหลานของสามีทำหน้างงจึงขยายความต่อ "เรื่องที่ป้าเคยพูดน่ะ ถ้าฉัตรจะรักจะชอบหลานสาวป้า ป้าก็ยินดี"
“ถ้าน้องจันทร์มาได้ยินเข้า มีหวังโกรธแน่ๆเลยครับ" ณฉัตรนึกภาพหน้าของคนในบทสนทนาแดงแปร๊ดยิ่งกว่าลูกมะเขือเทศสุกก็อดขำไมได้
“ยายจันทร์น่ะเขาชอบฉัตรตั้งแต่เล็กๆ ตอนที่ฉัตรย้ายไปใหม่ๆก็ร้องไห้ทุกวันเลยว่าทำไมพี่ฉัตรต้องไปด้วย ป้าก็ได้แต่บอกว่าฉัตรต้องไปเรียนต่อเพราะความจำเป็น กว่าจะหายเศร้าก็นานเลย" ป้าศมนยังจำเสียงร้องไห้ของเด็กหญิงชิดจันทร์วัยสิบสองปีได้ดี ชิดจันทร์ร้องไห้แทบขาดใจ และซึมเศร้าอยู่นาน ... ไม่มีใครปลอบโยนหัวใจดวงน้อยได้เลย
“ตอนนี้น้องจันทร์โตแล้วครับ ความรู้สึกอะไรก็คงเปลี่ยนไปหมด ที่ตอนเด็กๆเธอชอบและติดผมเพราะผมใจดีกับเธอมากกว่า" ณฉัตรให้เหตุผล ชิดจันทร์ในเวลานี้ค่อนข้างไม่อยากเจอหน้าเขาด้วยซ้ำ
ป้าศมนส่ายหน้าพร้อมโบกมือ "ไม่เลยๆ ป้าเลี้ยงมากับมือทำไมจะไม่รู้ ป้าว่าต่อให้ฉัตรมองดูดีๆ ก็น่าจะมองออกนะว่ายายจันทร์ยังชอบฉัตรอยู่ ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหนก็ชอบ เหลือแต่ฉัตรต่างหากที่ตอนนี้มองน้องแบบไหน"
ณฉัตรยังคงอยากจะแย้งป้าศมนอยู่ แต่ดูสายตาจริงจังที่มองมาแล้วก็พูดต่อไม่ออก ได้แต่ตักข้าวใส่ปาก พร้อมสงสัยจนคิ้วหน้ามุ่นใส่กัน
... ชิดจันทร์น่ะหรือชอบเขา ... ยายผู้หญิงตัวสูงที่ชอบขึงตาดุใส่ ขึ้นเสียง เดินหนี และโวยวายใส่เขาไม่หยุดเนี่ยนะ?
พอถึงเวลาสมควร ณฉัตรจึงลาป้าศมนกลับบ้าน เขาได้รับรถยนต์ที่สั่งซื้อไว้มาแล้ว และเมื่อชายหนุ่มเดินออกมาเพื่อขึ้นรถคันใหม่ พบว่าน้องจันทร์ของเขากลับมาถึงบ้านพอดี มีใครบางคนขับรถมาส่งเธอซึ่งไม่ใช่คุณอามนต์ชิต บิดาของหญิงสาว
บ้านของป้าศมนและบ้านของชิดจันทร์อยู่ในรั้วเดียวกัน แถมโรงจอดรถก็สร้างเชื่อมกันไว้ ทำให้ณฉัตรสามารถมองเห็นชิดจันทร์ชัดๆว่าคืนนี้ชิดจันทร์แต่งตัวสวยมากขนาดตรึงสายตาชายหนุ่มอยู่นาน ร่างเพรียวระหงในชุดราตรีเกาะอกกระโปรงยาวกรอมเท้า สีเทาอ่อน ขับผิวขาวสีน้ำนมเปล่งปลั่งน่ามอง
ปกติชิดจันทร์จะชอบแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตพอดีตัว ไม่สวมกระโปรงเลยเข่าก็มักจะสวมกางเกงผ้าเข้ารูป ไม่เคยอวดทรวดทรงที่เธอมีสักครั้ง ทำให้ณฉัตรเพิ่งสังเกตผ่านเดรสรัดรูป ชิดจันทร์ซ่อนรูปได้เก่งทีเดียว ไม่ว่าจะหน้าอกอวบอิ่มรับกับเอวคอดและสะโพกผาย วงหน้ารูปไข่เวลานี้ปราศจากแว่นตากลมชวนเกะกะ ผมสั้นประบ่าของขิดจันทร์ถูกดัดเป็นลอนง่ายๆ แต่ก็ชวนแปลกตาไม่น้อย ดวงตาสีน้ำตาลเข้มผ่านการแต่งตาอย่างงดงามกำลังประกายเคืองขุ่น ณฉัตรรู้ทีมาของความไม่พอใจในแววตาหญิงสาวดี คงเพราะเขาเผลมองเธอนานเกินไป
ณฉัตรยิ้มขำกับเมื่อนึกถึงคำพูดของป้าศมนขึ้นมา
'รายนั้นปากแข็ง ถ้าเกลียดจริง ต่อให้ป้าบังคับยังไงก็ไม่มีวันไปเจอหน้าเราหรอก'
จริงหรือเปล่านะ ... ชายหนุ่มสงสัยขึ้นมาว่า ยายน้องสาวคนโปรดของเขาหลงรักเขาจริงหรือเปล่า?
“น้องจันทร์ครับ" เสียงทุ้มไม่คุ้นหูทำให้ณฉัตรหลุดออกจากภวังค์ความคิดของตน หันมองตามเสียงนั้นพบว่าเป็นของผู้ชายคนที่เป็นสารถีพาชิดจันทร์มาส่ง
“น้องจันทร์ลืมของน่ะครับ" ชายหนุ่มคนนั้นเดินอ้อมด้านหน้ารถนำกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆมามอบถึงมือหญิงสาวเพียงคนเดียวในบริเวณนั้น
“ขอบคุณพี่ไววิทย์มากเลยนะคะ ที่อุตส่าห์ขับรถมาส่งจันทร์ถึงบ้านเลย" ชิดจันทร์ยิ้มให้ไววิทย์
ไววิทย์งั้นหรือ ... ณฉัตรมองเจ้าของชื่อนี้ด้วยแววตาจับพิรุธ รวมถึงยายน้องจันทร์ของเขาด้วย กับรอยยิ้มอ่อนหวานนั่น
“ไม่เป็นไรครับ คืนนี้ฝันดีนะครับ" ไววิทย์ยิ้มตอบ ก่อนจะเดินกลับไปยังฝั่งคนขับ โดยที่สายตาของไววิทย์เหลือบมองณฉัตรวูบหนึ่งแค่เพียงไม่กี่วินาที ... แต่วูบสั้นๆนั้นก็ทำให้ณฉัตรกัดฟันกรอด กำมือแน่น
“เดี๋ยวก่อนน้องจันทร์" ณฉัตรรั้งหญิงสาวไว้ด้วยเสียง ชิดจันทร์ชะงักเท้าจากการเดินเข้าบ้าน หันมองเจ้าของเสียงเข้มด้วยการขมวดคิ้วเรียวสวย
“มีอะไรคะ จันทร์เหนื่อย จันทร์อยากอาบน้ำนอนแล้วค่ะ"
ณฉัตรไม่ตอบ กลับดึงแขนบางให้เดินตามเขาไปยังรถยนต์สีแดงของเขาที่จอดนิ่งอยู่ใกล้ๆ
“พี่ฉัตร! จะพาจันทร์ไปไหนคะ" ชิดจันทร์ตกใจเมื่ออยู่ๆถูกลากตามไปแบบนี้
“ไปนั่งรถเล่นกับพี่" ณฉัตรบอกพร้อมดันหญิงสาวเข้าไปนั่งในรถฝั่งข้างคนขับ ไม่สนแววตาตื่นตกใจของเธอ ตัวเขาเดินอ้อมไปขึ้นรถ สตาร์ทและขับเคลื่อนออกไปทันที
“จันทร์เหนื่อยนะคะ อยากพักแล้ว" ชิดจันทร์ไม่เข้าใจเขาเลย!
“แค่นั่งเฉยๆ ไม่เหนื่อยมากกว่าเดิมหรอกมั้ง" ชายหนุ่มพูดอย่างเอาแต่ใจ
“แต่ถ้าพ่อแม่กลับมาไม่เห็นจันทร์ พ่อแม่คงห่วง" เธอเอาบิดามารดามาอ้าง เพราะบิดามารดาต้องไปต่อกับเพื่อนๆคนอื่น จึงให้ลูกชายเพื่อนมาส่งเธอที่บ้านก่อน ชิดจันทร์รู้ทันทีว่าทำไมคุณมนต์ชิต บิดาเธอถึงได้เซ้าซี้ให้เธอไปเป็นเพื่อนในงานแต่งงานลูกชายเพื่อนพ่อเหลือเกิน คงอยากจะแนะนำเธอให้ไววิทย์รู้จักนั่นล่ะ!
“ถ้าคุณอาโทรมา ก็บอกว่าไปกับพี่ คุณอาคงไม่ห่วงหรอก เพราะยังไงพี่ก็น่าไว้ใจกว่าไววิทย์นั่น" ณฉัตรว่าเสียงขุ่น
“พี่ฉัตร ...” ชิดจันทร์มองชายหนุ่มงุนงงหนักกว่าเดิม มีความไม่พอใจมากอยู่ในดวงตาคมของเขา
“พี่ไววิทย์เป็นลูกชายของเพื่อนพ่อค่ะ" ชิดจันทร์อธิบาย ซึ่งพอพูดไปก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองจะต้องมารายงานให้พี่ฉัตรฟังด้วยนะ! “ไม่มีอะไรไม่น่าไว้ใจหรอกค่ะ พ่อเองก็บอกให้เขามาส่งจันทร์ที่บ้านด้วยนะคะ"
“ผู้ชายทุกคนไม่น่าไว้ใจทั้งนั้นแหละ ชิดจันทร์"
ณฉัตรจอดรถเลียบกับกำแพงบ้านแถวนั้น รอบข้างเงียบกริบ หันจับจ้องใบหน้าหวาน วันนี้ชิดจันทร์สวยผิดหูผิดตา และการแต่งตัวแบบนี้ของเธอ เดรสเกาะอกอวดเนินเนื้ออวบอิ่ม ลำคอขาว ปอยผมเล็กๆม้วนตกข้างใบหน้า ใบหูเล็กๆขาวประดับต่างหูเพชรวับวาว ชวนให้เขาหวั่นไหว เขาตระหนักแก่ใจกว่าทุกครั้ง น้องจันทร์ของเขาโตเป็นหญิงสาวแล้วจริงๆ และคงเพราะสิ่งที่ป้าศมนบอกแก่เขาในมื้ออาหารเย็น ทำให้ณฉัตรสับสนขึ้นมา ... จากเดิมที่ลังเลอยู่ว่าเขาสนใจอดีตน้องสาวข้างบ้าน
เขา ... คงมองชิดจันทร์แบบเดิมๆไม่ได้แล้ว ...
“รวมถึงพี่ฉัตรด้วยหรือคะ" ชิดจันทร์กลืนน้ำลายอึกใหญ่หลังจากถามออกมา เพราะหลุมลึกสีน้ำตาลอ่อนกลางดวงตาที่บางครั้งก็อ่อนโยน บางทีก็อ่อนหวาน และตอนนี้กำลังมองเธอนิ่งชวนหลงใหลของชายหนุ่มกำลังสะกดลมหายใจเธออยู่
ณฉัตรแตะมืออุ่นกับข้างแก้มซึ่งตอนนี้ชมพูจัดเพราะเลือดในกายเธอสูบฉีดดีกว่าปกติ หากเขาสัมผัสโดนจุดชีพจรเขาอาจจะรู้ก็ได้ว่าเธอกำลังตื่นเต้นมากแค่ไหน!
ซึ่งความกังวล ความตื่นเต้นของหญิงสาวถูกปัดกระจายหายไปทันทีที่ริมฝีปากอุ่นของพี่ฉัตรแนบลงกับกลีบปากที่ทาลิปสีชมพูสดใส เขาดูดกลืนปากอิ่มสวยของเธอเบาๆก็จริงแต่กลับชวนกายหนาวาบหวามไปทั้งร่าง กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากกายหญิงสาวก็ด้วย แทบทำให้สติชายหนุ่มกระเจิดกระเจิง แต่โชคยังดีที่ณฉัตรหักห้ามใจได้อยู่ เขาผละริมฝีปากออกมา สบดวงตาใต้แพขนตาหนาและยาวที่กำลังตื่นตกใจกว่าทุกครั้ง
พยายามเค้นเสียงทุ้มแผ่วเบาจากการสะกดกลั้นความรู้สึกมากมายกระซิบบอกออกมา
“ใช่ ถึงจะเป็นพี่ฉัตรคนนี้ น้องจันทร์ก็ห้ามไว้ใจ"
“พี่ฉัตร ...“ ชิดจันทร์ตาโต ยกมือขึ้นแตะปากตัวเอง สัมผัสของเขายังติดตรึง เธอตกใจอย่างมากจนตั้งสติแทบไม่ได้!
“พี่จะไปส่งที่บ้าน" ณฉัตรดึงตัวเองมานั่ง ขับเคลื่อนรถยนต์ของเขาไปตามทางโดยไม่พูดอะไรออกมากหลังจากนั้น
ชิดจันทร์ได้แต่มองเสี้ยวหน้าพี่ชายต่างสายเลือดด้วยความสับสนตกใจกับสิ่งที่เขาทำกับเธอเมื่อครู่
เขา ... เขาจูบเธอ!
มีต่อ
+รักละมุน หอมกลิ่นแก้ว ภาคพิเศษ (ณฉัตร - ชิดจันทร์) + 4 + Can't fight the moonlight
เขาไม่มีคู่ ขอปิ่นนลินหาคู่ให้เขาหน่อยนะคะ ^____^
สำหรับเรื่องหลัก จิ้ม blog ได้นะคะ ยังเก็บไว้ทุกตอนเลยค่ะ (ในพันทิปเริ่มลบตอนแรกๆไปแล้วค่ะ ><)
ขอบคุณรูปจากอินเตอร์เน็ต
+รักละมุน หอมกลิ่นแก้ว ภาคพิเศษ (ณฉัตร - ชิดจันทร์) +
ตอนที่ 3 http://pantip.com/topic/33739545
ตอนที่ 4 – Can't fight the moon light
เย็นวันเสาร์ ป้าศมนชวนณฉัตรมาร่วมโต๊ะมื้อเย็นด้วยเพราะลุงพิรุณออกไปงานแต่งงานของเพื่อน ชิดจันทร์เองก็ต้องไปงานแต่งงานพร้อมพ่อแม่ของเธอ แม้จะเป็นเหตุผลนี้ แต่ชายหนุ่มเองก็รู้สึกดีใจที่เขาไม่ต้องกินข้าวเย็นคนเดียว
ตั้งแต่กลับมาทำงานที่ไทย ณฉัตรยังหาเพื่อนใหม่ได้ไม่เยอะ มีเพื่อนร่วมงานที่เป็นอาจารย์สอนที่คณะชวนไปดื่มไปกินบ้าง แต่ก็ไม่ได้สนิทชิดเชื้ออะไรมากนัก จะว่าไปณฉัตรก็ไม่สนิทกับใครเท่าไหร่เลย มีเพื่อนที่เรียน ทำงาน หรือแม้แต่เที่ยวด้วยกันบ้าง หากณฉัตรก็ไม่มีใครที่จะพูดคุยได้ทุกอย่างที่เขาคิด อลิซยังเคยบ่นเลยว่าทำไมเขาถึงได้ใช้ชีวิตน่าเบื่อขนาดนี้ มีแต่หนังสือและการเรียน
ณฉัตรเถียงอลิซขาดใจ การเรียนมันไม่ได้น่าเบื่อเสียหน่อย ณฉัตรชอบเรียนหนังสือตั้งแต่เด็ก งานอดิเรกก็ชอบอ่านหนังสือมากด้วย และบางครั้งเขาก็มีไปสนุกกับเพื่อนที่เรียนด้วยกันบ่อยๆ เวลาอยู่คนเดียวเขาก็มีความสุขดี
แต่ชายหนุ่มก็รู้ว่าเด็กเรียนอย่างเขาขาดประสบการณ์บางอย่างไป เขาขาดเรื่องความรักที่จะทำให้ชีวิตเขากลายเป็นสีชมพูได้บ้าง เขาเคยถามอลิซครั้งหนึ่งตอนที่เดวิดเสียใหม่ๆ วันนั้นอากาศดีจนทั้งคู่ออกไปซื้อของ และแวะเดินเล่นในสวนสาธารณะแถวบ้าน
'นึกไม่ออกเลย ว่าฉันมีแฟน ฉันจะเป็นผู้ชายแบบไหน' ณฉัตรมีถ้วยกาแฟร้อนในมือ ดวงตาสีนำ้ตาลอ่อนสะท้อนภาพคู่รักวัยรุ่นที่พลอดรักกันอยู่ตรงม้านั่งเยื้องเขา
อลิซเลิกคิ้ว ทำหน้าตาตกใจ ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าปกติ แล้วตอบคำถามชายหนุ่ม
'อลิซว่า ... นายจะเป็นผู้ชายที่ดูแลแฟนนายดีมากๆ มากจนผู้หญิงคนอื่นอิจฉาเลยล่ะ ไม่ว่าอะไรนายก็จะทำเพื่อแฟนนายได้ทั้งนั้น แม้เต่เรื่องที่นายไม่คิดจะทำ'
อลิซยังจำวันที่ณฉัตรทะเลาะกับเดวิดจนชายหนุ่มออกจากบ้านได้ดี
ไม่มีใครเลยที่จะหยุดความรักของณฉัตรได้ ... แม้แต่การเรียนที่เขาชอบ เขาก็ทิ้งมันและเลือกทำงานอย่างหนักเพื่อต่อชีวิตผู้หญิงคนนั้น เพราะเป็นความรักครั้งแรก และชายหนุ่มก็หลงมากเสียจนไม่เหลือสายตามองอย่างอื่น อลิซเข้าใจทั้งเดวิด ผู้เป็นพ่อ และณฉัตร ที่มีความรักดี มันเป็นเรื่องยากที่จะตัดสินใจว่าใครผิดใครถูก ฝ่ายหนึ่งก็อยากให้ลูกได้ดี อีกฝ่ายก็แค่อยากอยู่กับคนรักที่ป่วยหนักให้นานที่สุด
ถ้าทั้งสองฝ่ายตกลงกันได้ เรื่องเศร้ามากมายคงไม่เกิดขึ้น
'ทำไมคิดแบบนั้น' ณฉัตรขมวดคิ้ว อลิซตอบออกมาอย่างไว
'นายเป็นคนดีมากๆน่ะสิ ทั้งขี้สงสาร ใจอ่อน แถมยังเป็นเด็กดีด้วย เพราะอย่างนั้นอลิซคิดว่า ถ้านายมีแฟน นายจะต้องเป็นคนที่ดูแลแฟนนายดีมากๆ และคงยอมแลกทุกอย่างเพื่อที่จะได้อยู่กับคนที่นายรัก'
ณฉัตรไม่อยากจะเชื่อทีอลิซพูดเท่าไหร่ ในเมื่อเขาไม่เคยมีประสบการณ์ความรักสักหน่อย
แม้ว่าณฉัตรจะอยากทดสอบข้อสมมติฐานที่อลิซคาดเดาไว้ แต่บัดนี้หัวใจชายหนุ่มก็ยังว่างเปล่า ได้แต่รอเรื่อยเปื่อยว่าจะมีใครสักคนที่เติมเต็มหัวใจที่ว่างเปล่าของเขาได้ พอคิดแล้วชายหนุ่มพลันลอบถอนหายใจเบาเท่ากับหายใจออก ตอนนี้เขายังไม่สามารถรักหรือชอบใครได้สักคน ทำไมกันนะ ...
ถ้ามีสักคน ...
ณฉัตรชะงักตัวกับภาพใบหน้าหวานของชิดจันทร์ขึ้นมา ... พลันรีบไล่ภาพนั้นให้ออกไปจากหัว
เขาคงสนิท และเอ็นดูน้องสาวคนนี้มากเกินไป แม้จะยอมรับว่าชิดจันทร์น่ารักมากก็ตาม แต่ยังไงเสียเธอก็เป็นน้อง เขาไม่ควรทำลายความสัมพันธ์นี้กับความไม่แน่ใจของตัวเอง
“ป้าจริงจังนะ" เสียงของป้าศมนปลุกคนที่เผลอคิดอะไรมากมายลำพังให้ได้สติ ณฉัตรมองหน้าคุณป้าศมนอย่างสงสัย
“เรื่องยายจันทร์ ป้าพูดจริงๆนะ" ป้าศมนย้ำคำพูดเดิม เมื่อเห็นหลานของสามีทำหน้างงจึงขยายความต่อ "เรื่องที่ป้าเคยพูดน่ะ ถ้าฉัตรจะรักจะชอบหลานสาวป้า ป้าก็ยินดี"
“ถ้าน้องจันทร์มาได้ยินเข้า มีหวังโกรธแน่ๆเลยครับ" ณฉัตรนึกภาพหน้าของคนในบทสนทนาแดงแปร๊ดยิ่งกว่าลูกมะเขือเทศสุกก็อดขำไมได้
“ยายจันทร์น่ะเขาชอบฉัตรตั้งแต่เล็กๆ ตอนที่ฉัตรย้ายไปใหม่ๆก็ร้องไห้ทุกวันเลยว่าทำไมพี่ฉัตรต้องไปด้วย ป้าก็ได้แต่บอกว่าฉัตรต้องไปเรียนต่อเพราะความจำเป็น กว่าจะหายเศร้าก็นานเลย" ป้าศมนยังจำเสียงร้องไห้ของเด็กหญิงชิดจันทร์วัยสิบสองปีได้ดี ชิดจันทร์ร้องไห้แทบขาดใจ และซึมเศร้าอยู่นาน ... ไม่มีใครปลอบโยนหัวใจดวงน้อยได้เลย
“ตอนนี้น้องจันทร์โตแล้วครับ ความรู้สึกอะไรก็คงเปลี่ยนไปหมด ที่ตอนเด็กๆเธอชอบและติดผมเพราะผมใจดีกับเธอมากกว่า" ณฉัตรให้เหตุผล ชิดจันทร์ในเวลานี้ค่อนข้างไม่อยากเจอหน้าเขาด้วยซ้ำ
ป้าศมนส่ายหน้าพร้อมโบกมือ "ไม่เลยๆ ป้าเลี้ยงมากับมือทำไมจะไม่รู้ ป้าว่าต่อให้ฉัตรมองดูดีๆ ก็น่าจะมองออกนะว่ายายจันทร์ยังชอบฉัตรอยู่ ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหนก็ชอบ เหลือแต่ฉัตรต่างหากที่ตอนนี้มองน้องแบบไหน"
ณฉัตรยังคงอยากจะแย้งป้าศมนอยู่ แต่ดูสายตาจริงจังที่มองมาแล้วก็พูดต่อไม่ออก ได้แต่ตักข้าวใส่ปาก พร้อมสงสัยจนคิ้วหน้ามุ่นใส่กัน
... ชิดจันทร์น่ะหรือชอบเขา ... ยายผู้หญิงตัวสูงที่ชอบขึงตาดุใส่ ขึ้นเสียง เดินหนี และโวยวายใส่เขาไม่หยุดเนี่ยนะ?
พอถึงเวลาสมควร ณฉัตรจึงลาป้าศมนกลับบ้าน เขาได้รับรถยนต์ที่สั่งซื้อไว้มาแล้ว และเมื่อชายหนุ่มเดินออกมาเพื่อขึ้นรถคันใหม่ พบว่าน้องจันทร์ของเขากลับมาถึงบ้านพอดี มีใครบางคนขับรถมาส่งเธอซึ่งไม่ใช่คุณอามนต์ชิต บิดาของหญิงสาว
บ้านของป้าศมนและบ้านของชิดจันทร์อยู่ในรั้วเดียวกัน แถมโรงจอดรถก็สร้างเชื่อมกันไว้ ทำให้ณฉัตรสามารถมองเห็นชิดจันทร์ชัดๆว่าคืนนี้ชิดจันทร์แต่งตัวสวยมากขนาดตรึงสายตาชายหนุ่มอยู่นาน ร่างเพรียวระหงในชุดราตรีเกาะอกกระโปรงยาวกรอมเท้า สีเทาอ่อน ขับผิวขาวสีน้ำนมเปล่งปลั่งน่ามอง
ปกติชิดจันทร์จะชอบแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตพอดีตัว ไม่สวมกระโปรงเลยเข่าก็มักจะสวมกางเกงผ้าเข้ารูป ไม่เคยอวดทรวดทรงที่เธอมีสักครั้ง ทำให้ณฉัตรเพิ่งสังเกตผ่านเดรสรัดรูป ชิดจันทร์ซ่อนรูปได้เก่งทีเดียว ไม่ว่าจะหน้าอกอวบอิ่มรับกับเอวคอดและสะโพกผาย วงหน้ารูปไข่เวลานี้ปราศจากแว่นตากลมชวนเกะกะ ผมสั้นประบ่าของขิดจันทร์ถูกดัดเป็นลอนง่ายๆ แต่ก็ชวนแปลกตาไม่น้อย ดวงตาสีน้ำตาลเข้มผ่านการแต่งตาอย่างงดงามกำลังประกายเคืองขุ่น ณฉัตรรู้ทีมาของความไม่พอใจในแววตาหญิงสาวดี คงเพราะเขาเผลมองเธอนานเกินไป
ณฉัตรยิ้มขำกับเมื่อนึกถึงคำพูดของป้าศมนขึ้นมา
'รายนั้นปากแข็ง ถ้าเกลียดจริง ต่อให้ป้าบังคับยังไงก็ไม่มีวันไปเจอหน้าเราหรอก'
จริงหรือเปล่านะ ... ชายหนุ่มสงสัยขึ้นมาว่า ยายน้องสาวคนโปรดของเขาหลงรักเขาจริงหรือเปล่า?
“น้องจันทร์ครับ" เสียงทุ้มไม่คุ้นหูทำให้ณฉัตรหลุดออกจากภวังค์ความคิดของตน หันมองตามเสียงนั้นพบว่าเป็นของผู้ชายคนที่เป็นสารถีพาชิดจันทร์มาส่ง
“น้องจันทร์ลืมของน่ะครับ" ชายหนุ่มคนนั้นเดินอ้อมด้านหน้ารถนำกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆมามอบถึงมือหญิงสาวเพียงคนเดียวในบริเวณนั้น
“ขอบคุณพี่ไววิทย์มากเลยนะคะ ที่อุตส่าห์ขับรถมาส่งจันทร์ถึงบ้านเลย" ชิดจันทร์ยิ้มให้ไววิทย์
ไววิทย์งั้นหรือ ... ณฉัตรมองเจ้าของชื่อนี้ด้วยแววตาจับพิรุธ รวมถึงยายน้องจันทร์ของเขาด้วย กับรอยยิ้มอ่อนหวานนั่น
“ไม่เป็นไรครับ คืนนี้ฝันดีนะครับ" ไววิทย์ยิ้มตอบ ก่อนจะเดินกลับไปยังฝั่งคนขับ โดยที่สายตาของไววิทย์เหลือบมองณฉัตรวูบหนึ่งแค่เพียงไม่กี่วินาที ... แต่วูบสั้นๆนั้นก็ทำให้ณฉัตรกัดฟันกรอด กำมือแน่น
“เดี๋ยวก่อนน้องจันทร์" ณฉัตรรั้งหญิงสาวไว้ด้วยเสียง ชิดจันทร์ชะงักเท้าจากการเดินเข้าบ้าน หันมองเจ้าของเสียงเข้มด้วยการขมวดคิ้วเรียวสวย
“มีอะไรคะ จันทร์เหนื่อย จันทร์อยากอาบน้ำนอนแล้วค่ะ"
ณฉัตรไม่ตอบ กลับดึงแขนบางให้เดินตามเขาไปยังรถยนต์สีแดงของเขาที่จอดนิ่งอยู่ใกล้ๆ
“พี่ฉัตร! จะพาจันทร์ไปไหนคะ" ชิดจันทร์ตกใจเมื่ออยู่ๆถูกลากตามไปแบบนี้
“ไปนั่งรถเล่นกับพี่" ณฉัตรบอกพร้อมดันหญิงสาวเข้าไปนั่งในรถฝั่งข้างคนขับ ไม่สนแววตาตื่นตกใจของเธอ ตัวเขาเดินอ้อมไปขึ้นรถ สตาร์ทและขับเคลื่อนออกไปทันที
“จันทร์เหนื่อยนะคะ อยากพักแล้ว" ชิดจันทร์ไม่เข้าใจเขาเลย!
“แค่นั่งเฉยๆ ไม่เหนื่อยมากกว่าเดิมหรอกมั้ง" ชายหนุ่มพูดอย่างเอาแต่ใจ
“แต่ถ้าพ่อแม่กลับมาไม่เห็นจันทร์ พ่อแม่คงห่วง" เธอเอาบิดามารดามาอ้าง เพราะบิดามารดาต้องไปต่อกับเพื่อนๆคนอื่น จึงให้ลูกชายเพื่อนมาส่งเธอที่บ้านก่อน ชิดจันทร์รู้ทันทีว่าทำไมคุณมนต์ชิต บิดาเธอถึงได้เซ้าซี้ให้เธอไปเป็นเพื่อนในงานแต่งงานลูกชายเพื่อนพ่อเหลือเกิน คงอยากจะแนะนำเธอให้ไววิทย์รู้จักนั่นล่ะ!
“ถ้าคุณอาโทรมา ก็บอกว่าไปกับพี่ คุณอาคงไม่ห่วงหรอก เพราะยังไงพี่ก็น่าไว้ใจกว่าไววิทย์นั่น" ณฉัตรว่าเสียงขุ่น
“พี่ฉัตร ...” ชิดจันทร์มองชายหนุ่มงุนงงหนักกว่าเดิม มีความไม่พอใจมากอยู่ในดวงตาคมของเขา
“พี่ไววิทย์เป็นลูกชายของเพื่อนพ่อค่ะ" ชิดจันทร์อธิบาย ซึ่งพอพูดไปก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองจะต้องมารายงานให้พี่ฉัตรฟังด้วยนะ! “ไม่มีอะไรไม่น่าไว้ใจหรอกค่ะ พ่อเองก็บอกให้เขามาส่งจันทร์ที่บ้านด้วยนะคะ"
“ผู้ชายทุกคนไม่น่าไว้ใจทั้งนั้นแหละ ชิดจันทร์"
ณฉัตรจอดรถเลียบกับกำแพงบ้านแถวนั้น รอบข้างเงียบกริบ หันจับจ้องใบหน้าหวาน วันนี้ชิดจันทร์สวยผิดหูผิดตา และการแต่งตัวแบบนี้ของเธอ เดรสเกาะอกอวดเนินเนื้ออวบอิ่ม ลำคอขาว ปอยผมเล็กๆม้วนตกข้างใบหน้า ใบหูเล็กๆขาวประดับต่างหูเพชรวับวาว ชวนให้เขาหวั่นไหว เขาตระหนักแก่ใจกว่าทุกครั้ง น้องจันทร์ของเขาโตเป็นหญิงสาวแล้วจริงๆ และคงเพราะสิ่งที่ป้าศมนบอกแก่เขาในมื้ออาหารเย็น ทำให้ณฉัตรสับสนขึ้นมา ... จากเดิมที่ลังเลอยู่ว่าเขาสนใจอดีตน้องสาวข้างบ้าน
เขา ... คงมองชิดจันทร์แบบเดิมๆไม่ได้แล้ว ...
“รวมถึงพี่ฉัตรด้วยหรือคะ" ชิดจันทร์กลืนน้ำลายอึกใหญ่หลังจากถามออกมา เพราะหลุมลึกสีน้ำตาลอ่อนกลางดวงตาที่บางครั้งก็อ่อนโยน บางทีก็อ่อนหวาน และตอนนี้กำลังมองเธอนิ่งชวนหลงใหลของชายหนุ่มกำลังสะกดลมหายใจเธออยู่
ณฉัตรแตะมืออุ่นกับข้างแก้มซึ่งตอนนี้ชมพูจัดเพราะเลือดในกายเธอสูบฉีดดีกว่าปกติ หากเขาสัมผัสโดนจุดชีพจรเขาอาจจะรู้ก็ได้ว่าเธอกำลังตื่นเต้นมากแค่ไหน!
ซึ่งความกังวล ความตื่นเต้นของหญิงสาวถูกปัดกระจายหายไปทันทีที่ริมฝีปากอุ่นของพี่ฉัตรแนบลงกับกลีบปากที่ทาลิปสีชมพูสดใส เขาดูดกลืนปากอิ่มสวยของเธอเบาๆก็จริงแต่กลับชวนกายหนาวาบหวามไปทั้งร่าง กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากกายหญิงสาวก็ด้วย แทบทำให้สติชายหนุ่มกระเจิดกระเจิง แต่โชคยังดีที่ณฉัตรหักห้ามใจได้อยู่ เขาผละริมฝีปากออกมา สบดวงตาใต้แพขนตาหนาและยาวที่กำลังตื่นตกใจกว่าทุกครั้ง
พยายามเค้นเสียงทุ้มแผ่วเบาจากการสะกดกลั้นความรู้สึกมากมายกระซิบบอกออกมา
“ใช่ ถึงจะเป็นพี่ฉัตรคนนี้ น้องจันทร์ก็ห้ามไว้ใจ"
“พี่ฉัตร ...“ ชิดจันทร์ตาโต ยกมือขึ้นแตะปากตัวเอง สัมผัสของเขายังติดตรึง เธอตกใจอย่างมากจนตั้งสติแทบไม่ได้!
“พี่จะไปส่งที่บ้าน" ณฉัตรดึงตัวเองมานั่ง ขับเคลื่อนรถยนต์ของเขาไปตามทางโดยไม่พูดอะไรออกมากหลังจากนั้น
ชิดจันทร์ได้แต่มองเสี้ยวหน้าพี่ชายต่างสายเลือดด้วยความสับสนตกใจกับสิ่งที่เขาทำกับเธอเมื่อครู่
เขา ... เขาจูบเธอ!
มีต่อ