สวัสดีค่ะ ก็เห็นว่าช่วงนี้กระทู้ผี เริ่มออกอาละวาดเป็นอย่างมาก เราก็เลยอยากเล่าเรื่องของเราเองบ้าง แบบว่าก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรมากนัก เพราะแบบไม่ได้เจอตัวเป็นแบบในกระทู้อื่นอะไรอย่างงี่ หรืออาจจะเคยเจอแต่ไม่รู้เองก็ได้แหละมั้ง
แต่ขอบอกเลยนะว่าเรื่องที่จะเล่าเนี้ย เป็นเรื่องแต่งแน่นอน มีการใส่ไข่เติมสี ข้นจนอร่อยเลยก็ได้ ใครไม่เชื่อก็ตามใจ พิจารณากันเอาเอง โตโตกันละ แต่ถ้าคนอ่านบอกว่าตัวเองยังไม่โต อันนี้ก็แล้วแต่นะค่ะ ไม่ต้องมาดราม่าว่า "ไม่เชื่ออะแต่งแน่นอน" อันนี้ก็บอกเลยค่ะว่า แท๊กห้องนิยายไปแล้ว แล้วแต่ความเชื่อส่วนบุคคลนะค่ะ
เริ่มเลยละกัน เดียวยาวเกิน
คือว่าสมัยก่อน(ไม่นานมากหรอ มั้ง) ตอนเรายังเด็กเลยละ แบบสักอนุบาลเลยก็ว่าได้ ตอนนั้นเราอยู่บ้านพักครู ในโรงเรียน อยู่กับแม่สองคน พี่สาวไปอยู่กับป้า ส่วนพ่อไปทำงานอีกที่ซึ่งก็ไกล แต่อยู่ในจังหวัดเดียวกันนี้แหละ จะกลับมาช่วงเสาร์อาทิตย์งี่ บ้านหลังนี้ไม่มีอะไรมาก บ้านไม้ธรรมดา แต่เรื่องไม่ได้เกิดที่บ้านหลังนี้หรอกนะ (แล้วเล่าทำเผือก) คืองี่ พอพ่อเราย้ายกลับมาทำงานใกล้บ้าน ประกอบกับพี่เราก็กลับมาเรียนที่โรงเรียนใกล้บ้าน พ่อกับแม่เลยคิดที่จะซื้อบ้านเพื่อขยับขยายสักหน่อย เพราะลูกก็จะโตแล้ว พ่อก็เลยซื้อบ้านหลังหนึ่งต่อจากครูในโรงเรียนเนี้ยแหละ เราไม่รู้หรอกว่าซื้อเท่าไหร่อะไรยังไง จะซื้อตอนไหนยังไม่รู้เลย แต่รู้แค่ว่า
ตอนที่เราเข้าไปบ้านหลังนั้นครั้งแรกอะ (ตอนที่ไปดูบ้าน) เรารู้สึกว่าบ้านนี้แปลกๆ แบบเหมือนมีคนอยู่ ซึ่งอันที่จริงก็มีคนอยู่นั้นแหละ(มั้ง ไม่รู้จำไม่ได้) แต่ที่แปลกสำหรับเราคือ เหมือจะมีคนมองเรางี่แบบ มองมาจากหลังบ้านนะ ทั้งๆที่ตอนนั้น มีแค่ เรา แม่ พ่อ เจ้าของบ้าน และก็ลูกเจ้าของบ้าน (จำไม่ได้ว่าพี่ไปด้วยอะเปล่า) แต่เราก็ไม่สนใจอะไรมาก ประกอบกับเรายังเด็กและก็มีเพื่อนเล่นด้วย (ลูกเจ้าของบ้าน เป็นเพื่อนเรา)
ก็ตกลงอะไรนูนนี้นั้น ถึงเวลาย้ายบ้าน ก็ย้ายตามปกติ ไม่มีอะไรมากมาย ตอนอยู่แรกก็ไม่ค่อยรู้สึกอะไร (หรือจำไม่ได้เอง) แต่คือ ช่วงนี้แม่เราจะเริ่มป่วย ไม่สิป่วยมาตั้งนานแล้วตั้งแต่ สมัยที่อยู่บ้านพักครูแล้ว แบบหาสาเหตุไม่ได้อะไรงี่
เอาเรื่องแรกที่เรารู้สึกและก็เจอเลยแล้วกัน(ตัวจริงหรือพลังงานอันนี้ไม่ทราบ)
คือบ้านเราจะเป็นพื้นที่แบบคล้ายสี่เหลี่ยมผืนผ้า ฝั่งด้านกว้างจะติดถนน หลังบ้านจะมีสระน้ำ ตัวบ้านจะเกือบติดถนน แต่มีพื้นที่พอให้จอดรถได้สักสี่คัน ประตูบ้านเราจะเป็นแบบเลื่อนขึ้นฝั่งหนึ่ง กับฝั่งหนึ่งเป็นแบบเปิดออก (คือไม่รู้จะอธิบายยังไงอะนะ แต่แบบเหมือนพวกร้านค้างี่) ข้างล่างบ้านจะไม่มีหน้าต่างเลยสักบาน แต่ผนังฝั่งหนึ่งเป็นกรงเหล็กแบบตั้งแต่พื้นถึงบนเพดาน จะสว่างมากถ้าเปิดผ้าใบออก ปกติแล้วบ้านเราจะเปิดประตูฝั่งเดียวคือฝั่งเลื่อนขึ้น เพราะเปิดง่ายปิดง่าย อ๋อ หน้าบ้านเรามีต้นลำใยต้นหนึ่งด้วย และตรงนั้นจะมีถังขยะอยู่ และก็เป็นคลองน้ำที่มีหญ้ารกๆขึ้น
วันนี้ตอนเย็น จำได้ว่าวันนั้นพ่อไม่อยู่บ้าน เพราะไม่มีรถจอดขว้างหน้าบ้าน แม่กับพี่สาวเราออกไปข้างนอกนี้แหละมั้ง ไปตลาด เราก็อยู่บ้านคนเดียว เพราะปกติแล้วถ้าไม่จำเป็นเราจะไม่ออกจากบ้านช่วงเย็น เพราะติดการ์ตูน ในบ้านเปิดไฟสว่างเลยนะ เพราะตอนเด็กๆเรากล้วผีมาก แต่ไฟหน้าบ้านยังไม่เปิด เพราะยังไม่มืดเท่าไหร่ เราก็นั่งดูการ์ตูนไปตามประสาเด็ก เราจะรู้สึกมีคนเดินผ่านหน้าบ้านเราบ่อยๆ แต่เราไม่คิดอะไรมาก มีครั้งหนึ่งที่เราหันไปเห็นแล้ว เจอคนใส่ชุดสีขาวเดินผ่านหน้าบ้าน เป็นเหมือนคุณยายนี้แหละ ไม่ถืออะไร เราก็ไม่คิดอะไรมาก เพราะคิดว่าคงเป็นแม่ชีแหละมั้ง เพราะใกล้ๆบ้านเรมมีวัดอยู่
แต่จังหวะหนึ่งที่เรา เดินไปเปิดไฟหน้าบ้าน เราลากเก้าอีไปด้วย (เตี้ยเกินไป เปิดไฟไม่ถึง) ตรงเสาติดกับประตูหน้าบ้าน ฝั่งหนึ่งประตูเปิดกับฝั่งหนึ่งประตูเปิด เราก็ลากไป(เก้าอีแบบออฟฟิตอะที่มีล้ออะ) จังหวัที่เราลากมาถึงต้นเสา เราหันไปมองหน้าบ้าน เราเห็นย่าคนนั้นเดินผ่านมาหน้าบ้านเรา เรายิ้มให้ยาย เพราะจังหวะนั้น ยายก็หันมายิ้มให้เราด้วย แล้วยายก็ถามว่า
ยาย : อยู่บ้านคนเดียวหรอลูก
เรา : ค่ะ
ยาย : แม่กับพี่ไปไหนละลูก
เรา : ไปตลาดค่ะ (แอบคิดในใจนะว่ารู้ด้วยหรอว่าเรามีพื อาจจะเพราะแม่เราเป็นครูด้วยก็ได้มั้ง เลยรู้ ก็ไม่คิดอะไรมาก)
ยาย : ระวังนะลูก แล้วนั้นจะทำอะไร
เรา : เปิดไฟหน้าบ้านค่ะ
ยาย : ระวังตกเก้าอีนะลูก
เราก็หันไปขึ้นเก้าอี้ แล้วเอื้อมมือจะไปเปิดไป แต่เข้าใจปะว่ามันมีล้อ มันก็เลยลื่น ถอยไปข้างๆฝั่งประตูที่ไม่ได้เปิด แต่ประเด่นคือ ตอนนั้นมือเรายังไม่ทันเอื้อมถึงที่จะเปิดไฟ แต่ไฟหน้าบ้านดันติดเอง เราก็แบบเอ้อ อะไรว่ะ แล้วเราก็เลยนึกขึ้นได้ว่า ลืมขอบคุณยายเลย เราเลยวิ่งเท้าเปล่าออกจากบ้านไป มองไปที่ถนน คือไม่เห็นยายแล้วอะ แบบทางที่ยายเดินไปอะ อีกตั้งไกลกว่าจะถึงบ้านคน จะว่าเดินเร็วก็ไม่น่าจะใช่ แตเพราะเด็ก ไม่คิดอะไรมาก เลยเดินกลับเข้าบ้าน นั่งดูการ์ตูนต่อ
เรื่องเกี่ยวกับยายนี้ เราเจอบ่อยนะตอนเด็กๆ เดี่ยวมาเล่าต่อ ไปหาข้าวกินก่อนละค่ะ
เรื่องเล่า "จากบ้านเก่า"
แต่ขอบอกเลยนะว่าเรื่องที่จะเล่าเนี้ย เป็นเรื่องแต่งแน่นอน มีการใส่ไข่เติมสี ข้นจนอร่อยเลยก็ได้ ใครไม่เชื่อก็ตามใจ พิจารณากันเอาเอง โตโตกันละ แต่ถ้าคนอ่านบอกว่าตัวเองยังไม่โต อันนี้ก็แล้วแต่นะค่ะ ไม่ต้องมาดราม่าว่า "ไม่เชื่ออะแต่งแน่นอน" อันนี้ก็บอกเลยค่ะว่า แท๊กห้องนิยายไปแล้ว แล้วแต่ความเชื่อส่วนบุคคลนะค่ะ
เริ่มเลยละกัน เดียวยาวเกิน
คือว่าสมัยก่อน(ไม่นานมากหรอ มั้ง) ตอนเรายังเด็กเลยละ แบบสักอนุบาลเลยก็ว่าได้ ตอนนั้นเราอยู่บ้านพักครู ในโรงเรียน อยู่กับแม่สองคน พี่สาวไปอยู่กับป้า ส่วนพ่อไปทำงานอีกที่ซึ่งก็ไกล แต่อยู่ในจังหวัดเดียวกันนี้แหละ จะกลับมาช่วงเสาร์อาทิตย์งี่ บ้านหลังนี้ไม่มีอะไรมาก บ้านไม้ธรรมดา แต่เรื่องไม่ได้เกิดที่บ้านหลังนี้หรอกนะ (แล้วเล่าทำเผือก) คืองี่ พอพ่อเราย้ายกลับมาทำงานใกล้บ้าน ประกอบกับพี่เราก็กลับมาเรียนที่โรงเรียนใกล้บ้าน พ่อกับแม่เลยคิดที่จะซื้อบ้านเพื่อขยับขยายสักหน่อย เพราะลูกก็จะโตแล้ว พ่อก็เลยซื้อบ้านหลังหนึ่งต่อจากครูในโรงเรียนเนี้ยแหละ เราไม่รู้หรอกว่าซื้อเท่าไหร่อะไรยังไง จะซื้อตอนไหนยังไม่รู้เลย แต่รู้แค่ว่า
ตอนที่เราเข้าไปบ้านหลังนั้นครั้งแรกอะ (ตอนที่ไปดูบ้าน) เรารู้สึกว่าบ้านนี้แปลกๆ แบบเหมือนมีคนอยู่ ซึ่งอันที่จริงก็มีคนอยู่นั้นแหละ(มั้ง ไม่รู้จำไม่ได้) แต่ที่แปลกสำหรับเราคือ เหมือจะมีคนมองเรางี่แบบ มองมาจากหลังบ้านนะ ทั้งๆที่ตอนนั้น มีแค่ เรา แม่ พ่อ เจ้าของบ้าน และก็ลูกเจ้าของบ้าน (จำไม่ได้ว่าพี่ไปด้วยอะเปล่า) แต่เราก็ไม่สนใจอะไรมาก ประกอบกับเรายังเด็กและก็มีเพื่อนเล่นด้วย (ลูกเจ้าของบ้าน เป็นเพื่อนเรา)
ก็ตกลงอะไรนูนนี้นั้น ถึงเวลาย้ายบ้าน ก็ย้ายตามปกติ ไม่มีอะไรมากมาย ตอนอยู่แรกก็ไม่ค่อยรู้สึกอะไร (หรือจำไม่ได้เอง) แต่คือ ช่วงนี้แม่เราจะเริ่มป่วย ไม่สิป่วยมาตั้งนานแล้วตั้งแต่ สมัยที่อยู่บ้านพักครูแล้ว แบบหาสาเหตุไม่ได้อะไรงี่
เอาเรื่องแรกที่เรารู้สึกและก็เจอเลยแล้วกัน(ตัวจริงหรือพลังงานอันนี้ไม่ทราบ)
คือบ้านเราจะเป็นพื้นที่แบบคล้ายสี่เหลี่ยมผืนผ้า ฝั่งด้านกว้างจะติดถนน หลังบ้านจะมีสระน้ำ ตัวบ้านจะเกือบติดถนน แต่มีพื้นที่พอให้จอดรถได้สักสี่คัน ประตูบ้านเราจะเป็นแบบเลื่อนขึ้นฝั่งหนึ่ง กับฝั่งหนึ่งเป็นแบบเปิดออก (คือไม่รู้จะอธิบายยังไงอะนะ แต่แบบเหมือนพวกร้านค้างี่) ข้างล่างบ้านจะไม่มีหน้าต่างเลยสักบาน แต่ผนังฝั่งหนึ่งเป็นกรงเหล็กแบบตั้งแต่พื้นถึงบนเพดาน จะสว่างมากถ้าเปิดผ้าใบออก ปกติแล้วบ้านเราจะเปิดประตูฝั่งเดียวคือฝั่งเลื่อนขึ้น เพราะเปิดง่ายปิดง่าย อ๋อ หน้าบ้านเรามีต้นลำใยต้นหนึ่งด้วย และตรงนั้นจะมีถังขยะอยู่ และก็เป็นคลองน้ำที่มีหญ้ารกๆขึ้น
วันนี้ตอนเย็น จำได้ว่าวันนั้นพ่อไม่อยู่บ้าน เพราะไม่มีรถจอดขว้างหน้าบ้าน แม่กับพี่สาวเราออกไปข้างนอกนี้แหละมั้ง ไปตลาด เราก็อยู่บ้านคนเดียว เพราะปกติแล้วถ้าไม่จำเป็นเราจะไม่ออกจากบ้านช่วงเย็น เพราะติดการ์ตูน ในบ้านเปิดไฟสว่างเลยนะ เพราะตอนเด็กๆเรากล้วผีมาก แต่ไฟหน้าบ้านยังไม่เปิด เพราะยังไม่มืดเท่าไหร่ เราก็นั่งดูการ์ตูนไปตามประสาเด็ก เราจะรู้สึกมีคนเดินผ่านหน้าบ้านเราบ่อยๆ แต่เราไม่คิดอะไรมาก มีครั้งหนึ่งที่เราหันไปเห็นแล้ว เจอคนใส่ชุดสีขาวเดินผ่านหน้าบ้าน เป็นเหมือนคุณยายนี้แหละ ไม่ถืออะไร เราก็ไม่คิดอะไรมาก เพราะคิดว่าคงเป็นแม่ชีแหละมั้ง เพราะใกล้ๆบ้านเรมมีวัดอยู่
แต่จังหวะหนึ่งที่เรา เดินไปเปิดไฟหน้าบ้าน เราลากเก้าอีไปด้วย (เตี้ยเกินไป เปิดไฟไม่ถึง) ตรงเสาติดกับประตูหน้าบ้าน ฝั่งหนึ่งประตูเปิดกับฝั่งหนึ่งประตูเปิด เราก็ลากไป(เก้าอีแบบออฟฟิตอะที่มีล้ออะ) จังหวัที่เราลากมาถึงต้นเสา เราหันไปมองหน้าบ้าน เราเห็นย่าคนนั้นเดินผ่านมาหน้าบ้านเรา เรายิ้มให้ยาย เพราะจังหวะนั้น ยายก็หันมายิ้มให้เราด้วย แล้วยายก็ถามว่า
ยาย : อยู่บ้านคนเดียวหรอลูก
เรา : ค่ะ
ยาย : แม่กับพี่ไปไหนละลูก
เรา : ไปตลาดค่ะ (แอบคิดในใจนะว่ารู้ด้วยหรอว่าเรามีพื อาจจะเพราะแม่เราเป็นครูด้วยก็ได้มั้ง เลยรู้ ก็ไม่คิดอะไรมาก)
ยาย : ระวังนะลูก แล้วนั้นจะทำอะไร
เรา : เปิดไฟหน้าบ้านค่ะ
ยาย : ระวังตกเก้าอีนะลูก
เราก็หันไปขึ้นเก้าอี้ แล้วเอื้อมมือจะไปเปิดไป แต่เข้าใจปะว่ามันมีล้อ มันก็เลยลื่น ถอยไปข้างๆฝั่งประตูที่ไม่ได้เปิด แต่ประเด่นคือ ตอนนั้นมือเรายังไม่ทันเอื้อมถึงที่จะเปิดไฟ แต่ไฟหน้าบ้านดันติดเอง เราก็แบบเอ้อ อะไรว่ะ แล้วเราก็เลยนึกขึ้นได้ว่า ลืมขอบคุณยายเลย เราเลยวิ่งเท้าเปล่าออกจากบ้านไป มองไปที่ถนน คือไม่เห็นยายแล้วอะ แบบทางที่ยายเดินไปอะ อีกตั้งไกลกว่าจะถึงบ้านคน จะว่าเดินเร็วก็ไม่น่าจะใช่ แตเพราะเด็ก ไม่คิดอะไรมาก เลยเดินกลับเข้าบ้าน นั่งดูการ์ตูนต่อ
เรื่องเกี่ยวกับยายนี้ เราเจอบ่อยนะตอนเด็กๆ เดี่ยวมาเล่าต่อ ไปหาข้าวกินก่อนละค่ะ