สวัสดีค่ะ
คิดอยู่หลายตลบว่าจะ มาแชร์ประสบการ์ณ หลอนๆ ให้เพื่อนๆอ่านดีมั้ย เพราะอ่านแต่ละกระทู้ แต่ละคน คอมเม้นท์กันแรงมาก กลัวจะรับไม่ได้ แต่ตอนนี้ตัดสินใจจะเขียนละค่ะ พยายามจะไม่ใส่ใจเม้นท์แรงๆนะ 55
ออกตัวไว้ก่อนว่าเรื่องนี้เป็นประสบการ์ณจริงที่เจอกับตัว 10กว่าปีที่แล้วตั้งแต่เริ่มเข้าเรียน เป็น นศ.พยาบาลปีแรก ดิชั้นจะค่อยๆเล่าทีละเรื่อง วันละ1-2เรื่องนะค่ะ แล้วแต่เวลาเอื้ออำนวย เพราะ ต้องขึ้นเวรทำงานค่ะ บางทีอาจไม่มีเวลานั่งพิมพ์ยาวๆให้ทุกคนอ่านไวไว อดทนนิดนึงนะค่ะ^^
ปล.ยืนยันว่าเรื่องจริงถ้าใครไม่เชื่อก้อไม่ว่ากันค่า...^^
------------------------
ปี1
ที่วิทยาลัยพยาบาลแห่งหนึ่ง ในจังหวัดกรุงเทพฯ ขณะนั้นด้วยธรรมเนียม น้องปี1คือ น้องทุกคน(ผญ.) ต้องอยู่หอ ซึ่งลักษณะหอแห่งนี้ จะเป็นล๊อคๆกั้น ด้วยโต๊ะอ่านหนังสือตัวยาวๆปลายโต๊ะจะมีอ่านล้างมือ ในล๊อคเป็นเตียงสองชั้นวาง2ตัวหัวชนกัน(สรุปล๊อคนึงนอน4คน) มีอยู่คืนหนึ่ง เวลาประมานตี3 (จำได้แม่น) เราซึ่งนอนอยู่เตียงชั้นล่าง อยู่ดีๆก็ตื่นขึ้นมาไม่รู้เพราะอะไร ลืมตาตื่นมองไปรอบๆ จากด้านซ้ายซึ่งเป็นโต๊ะอ่านหนังสือเพื่อน มองไล่ไปปลายเตียงไล่ไปด้านขวามองโต๊ะตัวเอง พลันรู้สึกเหมือนมองผ่านผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่พื้นปลายเตียง ด้านขวาในใจตอนนั้นที่ยังงัวเงียเพิ่งตื่น คิดว่าเอ๊ะผู้ชาย มานั่งอยู่แถวนี้ ใครนะ ใช่แล้วโจรแน่ๆ!! แล้วก็สะดุ้งรีบหันไปมองอีกครั้ง เพราะคิดว่าเป็นโจร แต่แล้วพอหันไปด้านขวากลับไม่พบใคร จึงคิดว่าเราตาฝาดไปเอง แล้วก็กวาดสายตามาด้านซ้ายต่อ มองเห็นตุ๊กตาตกอยู่ปลายเตียง และแล้วก็เห็นเด็ก ผช.คนหนึ่งนั่งเล่นตุ๊กตาตัวนั้น ในใจคิด(อีกแล้ว)ว่าเด็กที่ไหนนะมานั่งเล่นแถวนี้ แล้วก้อมองหน้าเด็กคนนั้นที่ยังเห็นไม่ชัดเจนต่อ คิดไปเรื่อยๆ จนหายง่วง ก็เห็นหน้าเด็กคนนั้นชัดเจนมากขึ้น เป็นเด็กผช.ผมเกรียนสั้น ผิวคล้ำ มาแบบสภาพดีไม่เละ เหมือนน้องจะรู้ตัวว่าเรารู้แล้วว่าเค้าคือใคร อยู่ดีๆน้องก็วิ่งเหมือนจะวิ่งมาหาเรา
เราหน่ะหรอ ก็กระโดนลงจากเตียงหน่ะสิค่ะ!! พยายามจะปลุกเพื่อนสนิทเตียงด้านบน ยิ่งตกใจเพราะหาเพื่อนไม่พบ!!!
วิ่งไปหาเพื่อนที่นอนหัวชนกัน กระโดดขึ้นเตียง แล้วก็พบว่าเพื่อนสนิทตัวเองมานอนเตียงนี้ ส่วนเจ้าของเตียงลากลับบ้าน เห็นดังนั้น จึงรีบเขย่าตัวเพื่อนปลุกให้มันตื่น ปลุกอยู่หลายทีจนมันตื่นแล้วจะอ้าปากถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เหมือนมันนึกขึ้นได้จึงรีบบอกเราว่า หยุด!!อย่าเพิ่งพูด!! พรุ่งนี้ค่อยเล่า แล้วมันจะหลับต่อ แต่ก็หลับไม่ได้เพราะเราปลุกตลอดเวลา จนทนไม่ไหว ลุกไปอ่านหนังสือ ส่วนเราพอเห็นเพื่อนตื่นจึงสบายใจและหลับไป...(เลวมากช้าน...55)
ตอนเช้ามา...จึงเล่าเหตุการ์ณทั้งหมดให้เพื่อนฟัง และบอกอีกว่า แกรู้มั้ยน้องนั่งอยู่ตรงไหน น้องนั่งอยู่ข้างโต๊ะอ่านหนังสือแก(ที่แกลุกไปอานหนังสือนั่นแหละ55) จนโดนด่าโทษฐานที่ไม่บอกมัน อ่าว...ก็มันบอกไม่ให้เล่านี่เนอะ..
หลังจากนั้นก็เล่าให้เพื่อนๆในรุ่นฟัง คนนั้นคนนี้ก็มาเล่าให้ฟังกันอีกว่าใครเจออะไรกันบ้าง จนมาสังเกตุดีว่าในหอเราแห่งนี้ทำไมลักษณะแปลกๆ มีทั้งกระดานไวท์บอร์ด ต้นห้องเหมือนหน้าชั้นเรียน มีโต๊ะตัวยาว ซิ้งค์น้ำ แล้วก็ลงความเห็นกันว่า นี่มันห้อง ดีมอน หรือห้อง แลป ในที่นี่ของนศ.พยาบาล ห้องนี้คือห้องเรียน anatomy ที่ใช้เรียนกับ อาจาร์ยใหญ่(ศพของผู้บริจาค) เพื่อนๆทุกคนจึงทนไม่ไหว รวมตัวเข้าหารุ่นพี่ เพื่อขอความจริง สรุป เป็นอย่างที่เราเข้าใจกันจริงๆ เพื่อนๆเลยรวมตัวกันไหว้เจ้าที่เจ้าทาง อาจาร์ยใหญ่ ตรงที่หอหน้าระดานไวท์บอร์ดกับโต๊ะยาวหน้าห้องตัวนั้น(โต๊ะตัวนั้นคาดว่าจะเป็นโต๊ะที่วางอาจาร์ยใหญ่เวลาสอน) หลังจากนั้นทุกคนก็เจออะไรแปลกๆลดลง...
------------------
ปี 2
ขึ้นปี2 นศ.ปี2จะต้องย้ายห้องแยกเป็นห้องๆแล้วแต่รวมกลุ่มได้ มีห้อง 6คน 8คน และ10คน ส่วนดิชั้นอยู่ห้องแปดคน
พอขึ้นปี2นศ.จะมีงานมากขึ้น ทั้งงานฝึกงานpeperส่งอาจาร์ย ซึ่งจะต้องทำงานดึกๆดื่นๆเพื่อนเคลียร์งานส่งอาจาร์ยให้ทัน (ที่ดึกไม่ใช่อะไร แชทไปด้วยทำงานไปด้วยอิๆ) พอทำงานเสร็จดึก ก็ได้นอนดึก มีอยู่คืนหนึ่งทำงานเสร็จประมานตี2.30น. ก็ไปอาบน้ำ ซึ่งเป็นห้องน้ำรวม มีทั้งห้องอาบน้ำและห้องน้ำ ดิชั้นก็เตรียมอาบน้ำตามปกติ
แปลงฟันล้างหน้าหน้าซิงค์น้ำ และส่องกระจกไปด้วย ซักพัก ขณะที่ส่องกระจก ก็มีเพื่อนผู้หญิง ผมยาว ใส่ชุดนอนสีขาวคนหนึ่งเดินผ่านหลังเราไป เหมือนจะเข้าห้องน้ำ เพราะได้ยินเสียงประตูปิดดัง ปึง!! ซึ่งตอนเค้าเดินผ่านเราคิดว่าเป็นเพื่อนเรา จึงทักไปว่า "อ่าวเห้ย!! ยังไม่นอนอีกหรอวะ?? แต่ก็ไร้คำตอบจากเพื่อนคนนั้น เราก็นึกในใจ.....
หยิ่งนะเนี่ย ถามไม่ตอบ?? เราก็นึกสงสัยอยากรู้!! จึงเดินใหัตามเข้าไป... ก้าวไปทีแรก ไม่เห็นประตูห้องน้ำห้องไหนปิด คิดในใจว่า สงสัยเพื่อนแกล้งหลบอยู่แน่ๆ จึงเดินพลักประตูไปทีละห้อง ละห้อง จนถึงห้องสุดท้าย กลับไม่เจอใครเลย ถึงรู้สึกตัวว่าโดนซะแร้ว!! หลังจากนั้นแทนที่จะอาบน้ำ ไม่ไหวละค่ะ ซักแห้งละกัน ว่าแล้วก็วิ่งกลับห้องนอนคลุมโปงสวดมนต์...
---------------
ปี 3
วันหนึ่งในช่วงซัมเมอร์ วันเสาร์-อาทิตย์ ที่หอก็จะไม่ค่อยมีนักศึกษา ด้วยที่ห้องตัวเองไม่มีโทรทัศน์ จึงอาศัยมาสิงสถิตที่ห้องเพื่อน ซึ่งเพื่อนๆดันกลับบ้านกันหมด มีเรานอนดูทีวีอยู่ที่เตียงชั้นล่างคนเดียว(เตียงสองชั้น) จนเผลอหลับไป จนตื่นขึ้นมาขณะนั้น เวลาก็เย็นใกล้ค่ำแล้ว อาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า บรรยากาศเงียบเชียบ นึกขึ้นได้ว่าชั้นควรกลับห้องตัวเองแล้วสินะ แล้วเราก็จะขยับตัวลุกนั่งอยู่ๆก็ขยับตัวไม่ได้ พยายามมองไปรอบๆ แล้วจู่ๆที่หางตาข้างซ้ายที่พอจะมองเห็นก็เห็น.......เห็นผู้ชายแก่ๆ หัวขาวโพลนทั้งหัว ทั้งตัวทั้งหน้าเหี่ยวย่น น่ากลัวมาก นั่งอยู่ เหมือนจะรู้ทันทีว่าเราตื่นแล้ว จึงพยายามคลานเข้ามาใกล้เรา เราตกใจมาก พยายามจะลุกหนี แต่ขยับตัวไม่ได้ นอนตัวเกร็งด้วยความกลัว ได้แค่เหล่ตามองว่าผู้ชายแก่คนนั้นไปหรือยัง ไม่!!ชายแก่คนนั้นยังอยู่และกำลังพยายามคลานเข้ามาหาเราเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนเกือบถึงเตียง เราหลับตาปี๋สวดมนต์ พยายามนึกทุกบทสวดมนต์เท่าที่เรานึกได้ พลางแอบเผยอตาดูไปด้วย ชายแก่นั่นก็ยังไม่ไป ยิ่งใกล้เข้ามาจนหน้าจะชนกับหน้าเรา... เรายิ่งตกใจสุดขีด ไม่รู้ด้วยพลังสวดมนต์หรือด้วยความกลัวสุดขีดของเรา ทำให้เราขยับลุกได้อีกครั้ง พอลุกได้แล้วหันไปมองชายแก่คนนั้นก้อหายไปแล้ว เราจึงใช้วิธี โกยกลับห้องตัวเองสิคะจะรออะไร ตั้งแต่วันนั้นเราจึงไม่กล้าไปดูทีวีห้องเพื่อนอีกเลย
---------------------
ปี 4
เย็นวันหนึ่งขณะกลับจากออกชุมชนแล้วได้นั่งคุยกับรุ่นน้องอยู่ที่บริเวณเกวียนไม้ หน้าหอนั่นเอง น้องๆก็พากันเล่าถึงเรื่องลี้ลับที่แต่ละคนได้ยินมา....สุดท้ายคำถามมาตกที่เรา
(ในเหตุการณ์จำอิน้อง B ได้คนเดียว เพราะเป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้เรื่อง ปี4นี้เกิดขึ้น!!)
น้อง B : แล้วพี่ bb หล่ะ เคยเจอบ้างมั้ย?
เรา : ปกติพี่อะไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้ง่ายๆหรอกพวกประตูปิดเอง หน้าปิดเองอะไรพวกนี้พี่จะคิดว่าลมพัดนะ จะหาเหตุผลได้ตลอด แต่ก็จะมีแหละ บางเรื่องที่เจอจังๆ
น้อง B : เจออะไรพี่เล่าเลย!!
และเราก็เล่าเรื่องที่เจอตั้งแต่ ปี1-3 ให้น้องๆฟัง น้องๆฟังไป ก็ขนลุกไป บางคนก็ตกใจเพราะบางเหตุการณ์ก้อเป็นห้อง/เตียงที่ตัวเองนอนตอนนี้...
จนเล่าจบ เจ้าน้อง B ก็ถามขึ้นมา...
น้อง B : เออ ใช่ พี่นี่เจอผีทุกปีเลยเนอะ ตั้งแต่ปี1 ยันปี3 แล้วปีนี้พี่ปี4 แล้วนี่ พี่เจอรึยังอะครับ?
เรา : เออ นั่นดิ่ ไม่เคยสังเกตเลย แต่ปีนี้ยังไม่เจอนะ บ้าหน่าแก ใครจะบ้าเจอผีได้ทุกปียันเรียนจบ...
หลังจากนั้นเรากับน้องก็คุยอะไรกันต่ออีกนิดหน่อยแล้วก็แยกย้ายกันไปกินข้าวทำกิจกรรมของตัวเอง จนกระทั่ง....ตกดึกทุกคนได้เข้านอน...
หลับๆไป ทีแรกนึกว่าฝันอยู่และพยายามดิ้นจนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะเหมือนมีอะไรหนักๆมาทับจนหายใจไม่ออก ... พยายามดิ้นและสวดมนต์อยู่นาน จนหลุดไป... พยายามคิดแบบเดิมว่า มันไม่มีอะไรเราแค่เป็นเหน็บและคลุมโปงผ้าห่มหลับไป..
เห้อ ไม่พ้นสินะ ปี4 ของชั้น เจอได้ทุกปีสิน่า...
จนเรียนจบทำงาน...ปีสองปีแรกก้อยังไม่เจออะไรอีกเลย...
ขอจบพาร์ท นักศึกษาพยาบาลก่อนนะคะ เพราะเปลี่ยนมาเป็นพาร์ททำงานในโรงพยาบาลอย่างเต็มตัวแล้ว ยังไงถ้ามีเวลาจะมาตั้งกระทู้ใหม่ในพาร์ทของ"พยาบาล"นะคะ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า...
เรื่องๆหลอน ของ นศ.พยาบาล
คิดอยู่หลายตลบว่าจะ มาแชร์ประสบการ์ณ หลอนๆ ให้เพื่อนๆอ่านดีมั้ย เพราะอ่านแต่ละกระทู้ แต่ละคน คอมเม้นท์กันแรงมาก กลัวจะรับไม่ได้ แต่ตอนนี้ตัดสินใจจะเขียนละค่ะ พยายามจะไม่ใส่ใจเม้นท์แรงๆนะ 55
ออกตัวไว้ก่อนว่าเรื่องนี้เป็นประสบการ์ณจริงที่เจอกับตัว 10กว่าปีที่แล้วตั้งแต่เริ่มเข้าเรียน เป็น นศ.พยาบาลปีแรก ดิชั้นจะค่อยๆเล่าทีละเรื่อง วันละ1-2เรื่องนะค่ะ แล้วแต่เวลาเอื้ออำนวย เพราะ ต้องขึ้นเวรทำงานค่ะ บางทีอาจไม่มีเวลานั่งพิมพ์ยาวๆให้ทุกคนอ่านไวไว อดทนนิดนึงนะค่ะ^^
ปล.ยืนยันว่าเรื่องจริงถ้าใครไม่เชื่อก้อไม่ว่ากันค่า...^^
------------------------
ปี1
ที่วิทยาลัยพยาบาลแห่งหนึ่ง ในจังหวัดกรุงเทพฯ ขณะนั้นด้วยธรรมเนียม น้องปี1คือ น้องทุกคน(ผญ.) ต้องอยู่หอ ซึ่งลักษณะหอแห่งนี้ จะเป็นล๊อคๆกั้น ด้วยโต๊ะอ่านหนังสือตัวยาวๆปลายโต๊ะจะมีอ่านล้างมือ ในล๊อคเป็นเตียงสองชั้นวาง2ตัวหัวชนกัน(สรุปล๊อคนึงนอน4คน) มีอยู่คืนหนึ่ง เวลาประมานตี3 (จำได้แม่น) เราซึ่งนอนอยู่เตียงชั้นล่าง อยู่ดีๆก็ตื่นขึ้นมาไม่รู้เพราะอะไร ลืมตาตื่นมองไปรอบๆ จากด้านซ้ายซึ่งเป็นโต๊ะอ่านหนังสือเพื่อน มองไล่ไปปลายเตียงไล่ไปด้านขวามองโต๊ะตัวเอง พลันรู้สึกเหมือนมองผ่านผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่พื้นปลายเตียง ด้านขวาในใจตอนนั้นที่ยังงัวเงียเพิ่งตื่น คิดว่าเอ๊ะผู้ชาย มานั่งอยู่แถวนี้ ใครนะ ใช่แล้วโจรแน่ๆ!! แล้วก็สะดุ้งรีบหันไปมองอีกครั้ง เพราะคิดว่าเป็นโจร แต่แล้วพอหันไปด้านขวากลับไม่พบใคร จึงคิดว่าเราตาฝาดไปเอง แล้วก็กวาดสายตามาด้านซ้ายต่อ มองเห็นตุ๊กตาตกอยู่ปลายเตียง และแล้วก็เห็นเด็ก ผช.คนหนึ่งนั่งเล่นตุ๊กตาตัวนั้น ในใจคิด(อีกแล้ว)ว่าเด็กที่ไหนนะมานั่งเล่นแถวนี้ แล้วก้อมองหน้าเด็กคนนั้นที่ยังเห็นไม่ชัดเจนต่อ คิดไปเรื่อยๆ จนหายง่วง ก็เห็นหน้าเด็กคนนั้นชัดเจนมากขึ้น เป็นเด็กผช.ผมเกรียนสั้น ผิวคล้ำ มาแบบสภาพดีไม่เละ เหมือนน้องจะรู้ตัวว่าเรารู้แล้วว่าเค้าคือใคร อยู่ดีๆน้องก็วิ่งเหมือนจะวิ่งมาหาเรา
เราหน่ะหรอ ก็กระโดนลงจากเตียงหน่ะสิค่ะ!! พยายามจะปลุกเพื่อนสนิทเตียงด้านบน ยิ่งตกใจเพราะหาเพื่อนไม่พบ!!!
วิ่งไปหาเพื่อนที่นอนหัวชนกัน กระโดดขึ้นเตียง แล้วก็พบว่าเพื่อนสนิทตัวเองมานอนเตียงนี้ ส่วนเจ้าของเตียงลากลับบ้าน เห็นดังนั้น จึงรีบเขย่าตัวเพื่อนปลุกให้มันตื่น ปลุกอยู่หลายทีจนมันตื่นแล้วจะอ้าปากถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เหมือนมันนึกขึ้นได้จึงรีบบอกเราว่า หยุด!!อย่าเพิ่งพูด!! พรุ่งนี้ค่อยเล่า แล้วมันจะหลับต่อ แต่ก็หลับไม่ได้เพราะเราปลุกตลอดเวลา จนทนไม่ไหว ลุกไปอ่านหนังสือ ส่วนเราพอเห็นเพื่อนตื่นจึงสบายใจและหลับไป...(เลวมากช้าน...55)
ตอนเช้ามา...จึงเล่าเหตุการ์ณทั้งหมดให้เพื่อนฟัง และบอกอีกว่า แกรู้มั้ยน้องนั่งอยู่ตรงไหน น้องนั่งอยู่ข้างโต๊ะอ่านหนังสือแก(ที่แกลุกไปอานหนังสือนั่นแหละ55) จนโดนด่าโทษฐานที่ไม่บอกมัน อ่าว...ก็มันบอกไม่ให้เล่านี่เนอะ..
หลังจากนั้นก็เล่าให้เพื่อนๆในรุ่นฟัง คนนั้นคนนี้ก็มาเล่าให้ฟังกันอีกว่าใครเจออะไรกันบ้าง จนมาสังเกตุดีว่าในหอเราแห่งนี้ทำไมลักษณะแปลกๆ มีทั้งกระดานไวท์บอร์ด ต้นห้องเหมือนหน้าชั้นเรียน มีโต๊ะตัวยาว ซิ้งค์น้ำ แล้วก็ลงความเห็นกันว่า นี่มันห้อง ดีมอน หรือห้อง แลป ในที่นี่ของนศ.พยาบาล ห้องนี้คือห้องเรียน anatomy ที่ใช้เรียนกับ อาจาร์ยใหญ่(ศพของผู้บริจาค) เพื่อนๆทุกคนจึงทนไม่ไหว รวมตัวเข้าหารุ่นพี่ เพื่อขอความจริง สรุป เป็นอย่างที่เราเข้าใจกันจริงๆ เพื่อนๆเลยรวมตัวกันไหว้เจ้าที่เจ้าทาง อาจาร์ยใหญ่ ตรงที่หอหน้าระดานไวท์บอร์ดกับโต๊ะยาวหน้าห้องตัวนั้น(โต๊ะตัวนั้นคาดว่าจะเป็นโต๊ะที่วางอาจาร์ยใหญ่เวลาสอน) หลังจากนั้นทุกคนก็เจออะไรแปลกๆลดลง...
------------------
ปี 2
ขึ้นปี2 นศ.ปี2จะต้องย้ายห้องแยกเป็นห้องๆแล้วแต่รวมกลุ่มได้ มีห้อง 6คน 8คน และ10คน ส่วนดิชั้นอยู่ห้องแปดคน
พอขึ้นปี2นศ.จะมีงานมากขึ้น ทั้งงานฝึกงานpeperส่งอาจาร์ย ซึ่งจะต้องทำงานดึกๆดื่นๆเพื่อนเคลียร์งานส่งอาจาร์ยให้ทัน (ที่ดึกไม่ใช่อะไร แชทไปด้วยทำงานไปด้วยอิๆ) พอทำงานเสร็จดึก ก็ได้นอนดึก มีอยู่คืนหนึ่งทำงานเสร็จประมานตี2.30น. ก็ไปอาบน้ำ ซึ่งเป็นห้องน้ำรวม มีทั้งห้องอาบน้ำและห้องน้ำ ดิชั้นก็เตรียมอาบน้ำตามปกติ
แปลงฟันล้างหน้าหน้าซิงค์น้ำ และส่องกระจกไปด้วย ซักพัก ขณะที่ส่องกระจก ก็มีเพื่อนผู้หญิง ผมยาว ใส่ชุดนอนสีขาวคนหนึ่งเดินผ่านหลังเราไป เหมือนจะเข้าห้องน้ำ เพราะได้ยินเสียงประตูปิดดัง ปึง!! ซึ่งตอนเค้าเดินผ่านเราคิดว่าเป็นเพื่อนเรา จึงทักไปว่า "อ่าวเห้ย!! ยังไม่นอนอีกหรอวะ?? แต่ก็ไร้คำตอบจากเพื่อนคนนั้น เราก็นึกในใจ.....
---------------
ปี 3
วันหนึ่งในช่วงซัมเมอร์ วันเสาร์-อาทิตย์ ที่หอก็จะไม่ค่อยมีนักศึกษา ด้วยที่ห้องตัวเองไม่มีโทรทัศน์ จึงอาศัยมาสิงสถิตที่ห้องเพื่อน ซึ่งเพื่อนๆดันกลับบ้านกันหมด มีเรานอนดูทีวีอยู่ที่เตียงชั้นล่างคนเดียว(เตียงสองชั้น) จนเผลอหลับไป จนตื่นขึ้นมาขณะนั้น เวลาก็เย็นใกล้ค่ำแล้ว อาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า บรรยากาศเงียบเชียบ นึกขึ้นได้ว่าชั้นควรกลับห้องตัวเองแล้วสินะ แล้วเราก็จะขยับตัวลุกนั่งอยู่ๆก็ขยับตัวไม่ได้ พยายามมองไปรอบๆ แล้วจู่ๆที่หางตาข้างซ้ายที่พอจะมองเห็นก็เห็น.......เห็นผู้ชายแก่ๆ หัวขาวโพลนทั้งหัว ทั้งตัวทั้งหน้าเหี่ยวย่น น่ากลัวมาก นั่งอยู่ เหมือนจะรู้ทันทีว่าเราตื่นแล้ว จึงพยายามคลานเข้ามาใกล้เรา เราตกใจมาก พยายามจะลุกหนี แต่ขยับตัวไม่ได้ นอนตัวเกร็งด้วยความกลัว ได้แค่เหล่ตามองว่าผู้ชายแก่คนนั้นไปหรือยัง ไม่!!ชายแก่คนนั้นยังอยู่และกำลังพยายามคลานเข้ามาหาเราเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนเกือบถึงเตียง เราหลับตาปี๋สวดมนต์ พยายามนึกทุกบทสวดมนต์เท่าที่เรานึกได้ พลางแอบเผยอตาดูไปด้วย ชายแก่นั่นก็ยังไม่ไป ยิ่งใกล้เข้ามาจนหน้าจะชนกับหน้าเรา... เรายิ่งตกใจสุดขีด ไม่รู้ด้วยพลังสวดมนต์หรือด้วยความกลัวสุดขีดของเรา ทำให้เราขยับลุกได้อีกครั้ง พอลุกได้แล้วหันไปมองชายแก่คนนั้นก้อหายไปแล้ว เราจึงใช้วิธี โกยกลับห้องตัวเองสิคะจะรออะไร ตั้งแต่วันนั้นเราจึงไม่กล้าไปดูทีวีห้องเพื่อนอีกเลย
---------------------
ปี 4
เย็นวันหนึ่งขณะกลับจากออกชุมชนแล้วได้นั่งคุยกับรุ่นน้องอยู่ที่บริเวณเกวียนไม้ หน้าหอนั่นเอง น้องๆก็พากันเล่าถึงเรื่องลี้ลับที่แต่ละคนได้ยินมา....สุดท้ายคำถามมาตกที่เรา
(ในเหตุการณ์จำอิน้อง B ได้คนเดียว เพราะเป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้เรื่อง ปี4นี้เกิดขึ้น!!)
น้อง B : แล้วพี่ bb หล่ะ เคยเจอบ้างมั้ย?
เรา : ปกติพี่อะไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้ง่ายๆหรอกพวกประตูปิดเอง หน้าปิดเองอะไรพวกนี้พี่จะคิดว่าลมพัดนะ จะหาเหตุผลได้ตลอด แต่ก็จะมีแหละ บางเรื่องที่เจอจังๆ
น้อง B : เจออะไรพี่เล่าเลย!!
และเราก็เล่าเรื่องที่เจอตั้งแต่ ปี1-3 ให้น้องๆฟัง น้องๆฟังไป ก็ขนลุกไป บางคนก็ตกใจเพราะบางเหตุการณ์ก้อเป็นห้อง/เตียงที่ตัวเองนอนตอนนี้...
จนเล่าจบ เจ้าน้อง B ก็ถามขึ้นมา...
น้อง B : เออ ใช่ พี่นี่เจอผีทุกปีเลยเนอะ ตั้งแต่ปี1 ยันปี3 แล้วปีนี้พี่ปี4 แล้วนี่ พี่เจอรึยังอะครับ?
เรา : เออ นั่นดิ่ ไม่เคยสังเกตเลย แต่ปีนี้ยังไม่เจอนะ บ้าหน่าแก ใครจะบ้าเจอผีได้ทุกปียันเรียนจบ...
หลังจากนั้นเรากับน้องก็คุยอะไรกันต่ออีกนิดหน่อยแล้วก็แยกย้ายกันไปกินข้าวทำกิจกรรมของตัวเอง จนกระทั่ง....ตกดึกทุกคนได้เข้านอน...
หลับๆไป ทีแรกนึกว่าฝันอยู่และพยายามดิ้นจนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะเหมือนมีอะไรหนักๆมาทับจนหายใจไม่ออก ... พยายามดิ้นและสวดมนต์อยู่นาน จนหลุดไป... พยายามคิดแบบเดิมว่า มันไม่มีอะไรเราแค่เป็นเหน็บและคลุมโปงผ้าห่มหลับไป..
เห้อ ไม่พ้นสินะ ปี4 ของชั้น เจอได้ทุกปีสิน่า...
จนเรียนจบทำงาน...ปีสองปีแรกก้อยังไม่เจออะไรอีกเลย...
ขอจบพาร์ท นักศึกษาพยาบาลก่อนนะคะ เพราะเปลี่ยนมาเป็นพาร์ททำงานในโรงพยาบาลอย่างเต็มตัวแล้ว ยังไงถ้ามีเวลาจะมาตั้งกระทู้ใหม่ในพาร์ทของ"พยาบาล"นะคะ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า...