คือผมไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร...ใครเคยเจอเหตุการแบบผมบ้าง

พอเกิดเรื่อง เมื่อ 3 ปี ที่ แล้ว...มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นกับผม...โดยส่วนตัวผมไม่เชื่อเรื่องผี สาง นางไม้ เทวดา แต่ผมไม่เคยลบหลู่..ผมก็คือวัยรุ่นธรรมดาคนหนึ่ง มีวันหนึ่งผมได้ยินเสียงข้างบ้านคุยกัน เกี่ยวกับเรื่องของครอบครัวผม...ผมไม่พอใจมากที่เขาพูดแบบนั้น...แต่ผมก้อไม่อยากที่จะมีปัญหา นั่นคือที่ผมคิด ผมจึงไม่เล่าให้ใครฟัง...แต่มันยิ่งทวีคูณความรุนแรงขึ้น เพราะเมื่อเสียงข้างบ้านนั้น พูดเกี่ยวกับตัวผมมากขึ้น อย่างสิ่งที่ผมไม่เคยเล่าให้ใครฟัง เช่น นิสัย ใจคอ สิ่งที่อยู่ภายในใจลึกๆ ความอ่อนแอที่ผมปิดไว้ แต่เค้ารู้ แล้วเค้าสื่อออกมาเป็นเสียง...ผมเริ่มวิตกจริต จะหาทางรับมือกับคนพวกนั้นยังไง  นอนคิดั้งคืน ลืมบอกไปว่าตอนนั้น เวลาเที่ยงคืน และผมมีเพื่อนสนิทคนนึง ผมได้โทรไปให้เค้ามาอยู่เป็นเพื่อน เพื่อนผมก้อมานะ แต่ผมให้มันกลับบ้านไปก่อน ผมเลยไม่ได้เล่าอะไรให้มันฟัง...คือผมไม่รู้จะอธิบายยังไง  คือเรื่องของเรื่องคือเสียงนี้ ไม่ใช่เสียงที่คนข้างบ้านพูด แต่เป็นเสียงที่ผมได้ยินอยู่ในหัวตลอดเวลา เสียงนี้อยู่กับผมเป็นระยะเวลา 6 เดือน เป็นสิ่งที่ผมทุกข์ทรมาน คือไม่รู้ว่าคืออะไร เสียงนั่นได้พูดทุกสิ่งที่อย่าง เกี่ยวกับคนนั้น คนนนี้ จะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ แบบนั้น 2 อาทิตย์แรกผมกินไม่ได้ นอนไม่หลับ หนีไปอยู่กับแม่  บแม่ผมเช่าหอพักอยู่แห่งหนึ่งในกทม.  แต่ผมหนีไม่พ้น เสียงนั้นเหมือนอยู่ชั้นบนที่เหนือห้องแม่ผมขึ้นไป พยายามพูดในสิ่งที่ผมรู้สึกผิด สิ่งที่ผมระอายแก่ใจ สิ่งที่ผมอยากแก้ไข ผมไม่รู้ว่าเค้าต้องการอะไร ผมขึ้นไปเคาะห้องชั้นบนทันที...แม่ผมงงมาก ตกใจ ลูกเป็นอะไร ตอนแรกผมคิดเสมอว่า คนอื่นจะได้ยินอย่างที่ผมได้ยิน ช่วงแรกๆน่ะครับ...แต่ความจริงมันไม่ใช่ ผมไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลยว่าผมได้ยินอะไร ผมตัดสินใจทำทุกอย่างที่ใจอยากจะทำ ทำทุกอย่างเพื่อที่จะรู้ให้ได้ว่ามันคืออะไร  ผมเล่าให้แม่ฟังบางส่วนว่าผมได้ยินแบบนี้ แบบนี้นะ แม่เค้าเป็นห่วงอาการผมมาก ทุกคนมองว่าผมเป็นคนบ้า แม่ตัดสินใจพาผมไปหาจิตเวช ครั้งแรกที่พบ แม่ก้อบอกอาการกับแพทย์ แม่บอกหมอว่า ผมหูแว่ว....ซึ่งผมต้องพูดกับหมอว่า ใช่ครับผมหูแว่ว..ทั้งๆที่ตอนที่คุยกับหมอเสียงนั้นก็อยู่กับผมตลอด ผมตัดสินใจหนีไปบวช..แต่เรื่องราวกลับไม่จบ เสียงนั่นตามไปถึงที่วัด ก้ออย่างที่บอกล่ะครับ เสียงนี่อยู่กับผมเป็น เวลา 6 เดือน เราใช้ชีวิตด้วยกันแบบไม่ปกติ ลองคิดดูนะครับ คนนึงวิ่งพล่านตามหาสิ่งที่คนอื่นไม่เห็น แน่นอนว่าทุกคนบอกผมว่าไปปกติ เพราะนั่นคือนิสัยผมที่ไม่ยอมใคร แล้ว ไม่เคยเล่าอะไร หรือปรึกษาใคร เพียงเพราะคิดเสมอว่า ปันหาเกิดขึ้นจากตัวเราเอง เราจะต้องแก้ไขด้วยตัวเรา ผมทุกข์ทรมานกับเรื่องราวที่เสียงนั่นพูด ที่บ้านเริ่มรังเกียจ ชาวบ้านกล่าวหาว่าบ้า...ผมใช้ชีวิตอยู่กับเสียงนั่นมาตลอด 6 เดือน เสียงนั่นพูดอะไรบ้างผมจำได้แม่นยำ ...อีกอย่างผมเป็นคนที่คิดมาก และค่อนข้างจะมีเซนส์เรื่องความรู้สึกอ่ะครับ อย่างสมมุติว่าท่าบรรยากาศที่นี่มันแปลกๆ จะรู้สึกได้เลยว่าไม่ควรอยู่...คือ ปันหาทั้งหมดคือ  สิ่งที่เสียงนั่นพูด ทุกวันนี้มันเกิดขึ้นจริง หลายอย่างแล้วครับ...สิ่งที่ผมสงสัยคือ
เค้าต้องการอะไร แล้วทำไมเค้าถึงทำแบบนี้ ผมเสียตัวตนไป ผมต้องบากหน้าอาศัยให้คนมองว่าเป็นไอ้บ้า นานๆเสียงนี่ก้อ จะกลับมา ครั้งที เหมือนมาแวะทักทาย สิ่งที่เสียงนั้นพูด เกิดขึ้นจริงกับผมทั้งสิ้น แต่ผมไม่ได้เล่าให้ใครฟังเลย แม้แต่เพื่อนสนิทและคนในครอบคัวก็ตามที