ขออนุญาตแชร์และสอบถามนะคะ ปกติเป็นคนกลัวผีมาก ถ้าไม่ถึงที่สุดแห่งความกลัว ความกล้าหาญด่าผีจะไม่บังเกิด เคยไปกรรมฐานหลายวัน นอนไม่ปิดไฟเลย กลัวผีแบบยิ่งยวด นอนหลับตาไม่ได้กลัวจนรู้สึกจะเป็นบ้าจนสุดท้ายเกิดความกล้าหาญอะไรไม่รู้ลุกมานั่งลืมตารอมันเลย สุดท้ายมันไม่มาง่วงเลยนอน

ยิ่งตอนที่นั่งกรรมฐาน พอจิตนิ่งเป็นสมาธิ จะต้องมีซักครั้งนึงที่หูแว่วเป็นเสียงต่างๆ ซักหนึ่งถึงสองที เสียงนั้นหลากหลายมากตามแต่จิตจะพาไป แมวร้อง ผู้ชายหาว ผู้หญิงหาว ตอนนั้นฟุ้งซ่านว่าเป็นเปรต ผู้หญิงหัวเราะ เคยได้ยินเสียงดนตรีแบบดังมากที่หูขวา แต่เราพยายามไม่เชื่อว่ามีอยู่จริง เลยนั่งสมาธิสลับฝั่งขวาไปซ้าย ใช่จริงๆ หลอนเพราะถ้าได้ยินเสียงจริงหูซ้ายต้องได้ยินเหมือนกันนี่ไม่ใช่ เสียงแมวก็เหมือนกันคิดถึงมันมากไม่ได้เจอมันมาห้าวัน พอกรรมฐานเท่านั้น เสียง “แม้ววว” ชัดเจน และเคยฟุ้งขั้นขนาดที่ว่า ตอนนั่งกรรมฐาน ได้ยินเสียงที่หูเหมือนนกร้องจิ๊บๆ ดังไม่หยุดเหมือนมีเป็นร้อยตัวดังที่หูเรา พอเราเอาจิตไปจับแค่ว่า เสียงอะไร ตอนนั้นเหมือนมีไฟช็อตมาจากทางหู อาการคือเจ็บไปทั้งหน้าอก เด้งออกจากกรรมฐานและร่วงลงไปกองทันที เจ็บหน้าอกไปหมด ชาทั้งตัว หายใจหอบถี่อยู่นานมาก ตัวสั่นไม่หยุด ตอนนั้นนึกถึงยุงที่เคยเอาไม้ช๊อตไฟตีมันบ่อยๆ แรกๆ ก็กลัว หลังๆ ตีเอาสนุก แต่ก็มาคิดได้ทีหลังว่าจิตปรุงแต่ง เราคงรู้สึกผิดในใจรุนแรง และเคยสงสัยยุงมันเจ็บขนาดไหนนะโดนเราตี มันคงเป็นส่วนลึกในจิตใจที่คิดเลยตีแผ่ออกมา แต่อาการมันออกชัดไป ชัดแบบอุเบกขาไม่ทันเลย จิตปรุงแต่งรุนแรงและรวดเร็วเช่นเดิม คืนนั้นกลัวมาก กลางคืนนอนไม่หลับอยากจะบ้าอีกรอบ ชีวิตเริ่มต้นกรรมฐานช่างเบิกบานนัก

แต่ตอนนั้นอาจารย์ท่านนึงเคยแนะนำดีมาก ให้หัดอุเบกขาบ่อยๆ และกลับมาดูที่ตัวอย่าเอาจิตไปจับหู แต่ห้องมันเงียบ ดิ่ง เสียงมันก็มา มันก็มีบ้างที่มันไม่ทัน มันจะเกิดเวทนาแห่งความกลัวลอยฟุ้งตลบอบอวลไปหมด ทุกวันนี้ก็ยังเป็น จิตจับทันมั่งไม่ทันมั่ง นั่งบันเทิงเป็นระยะๆ มีวิธีแก้ให้มันหายไปบ้างมั้ยคะ