เรากับแม่ค่อนข้างสนิท แต่มีแค่เรื่องเดียวที่ดูเหมือนว่าเราจะไม่ค่อยคุยกันเลย ก็คือเรื่องความรัก
คือเราเลือกที่จะเงียบกับแม่เฉพาะเรื่องนี้ แม่รู้ว่าเรามีแฟน แต่แม่ก็ไม่อยากเข้ามายุ่งอะไรมาก เพราะแม่เข้าใจวัยรุ่นดี แม่ได้แต่บอกแบบอ้อมๆว่า รักตัวเองให้มากๆก่อนที่จะรักใครเขา เราก็เข้าใจแม่ทุกอย่าง ไม่ทำอะไรนอกลู่นอกทาง
จนช่วง2เดือนก่อน เราทะเลาะกับแฟน (รู้ว่าต้องเลิกแน่ครั้งนี้) เราร้องไห้หนักมาก ขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง แม่ก็ไม่สงสัยอะไร ก็เรียกไปช่วยงานบ้าน กินข้าวด้วยกัน จนเราอยู่ในจุดที่อ่อนแอที่สุด เก็บความรู้สึกไม่อยู่ ปล่อยโฮกลางโต๊ะกินข้าว แม่เราก็ตกใจว่าเราร้องไห้ทำไม ทีแรกเราก็ไม่อยากเล่าให้แม่ฟังหรอก เพราะเราไม่อยากพูดถึงเรื่องที่ผ่านมาแล้ว จนแม่เค้นเอาความจริงจนได้ เราก็เล่าว่าเกิดอะไรขึ้นในความสัมพันธ์ อะไรคือปัญหา เราเล่าทุกอย่างให้แม่ฟัง แม่ก็ได้แต่เงียบและบอกว่าดีแล้วที่หลุดจากเขามาได้ เริ่มต้นใหม่นะ
เราก็ยังร้องไห้ไม่หยุด จนเกือบ2ชั่วโมง แม่คงทนเห็นเราร้องไห้หนักแบบนี้ไม่ไหว เลยพูดออกมาลอยๆว่า " นี่แม่ไม่มีเวลาเอาใจใส่หนูมากขนาดนั้นเลยหรอ ถึงปล่อยให้หนูร้องไห้ให้กับใครก็ไม่รู้ แม่ไม่มีเวลาให้หนูขนาดนั้นเลยใช่ไหม หนูถึงไม่ยอมเล่าอะไรให้แม่ฟังเลย แม่ผิดเองที่ดูแลหนูไม่มากพอ แม่ขอโทษนะ หนูหยุดร้องไห้ได้ไหม? " พอแม่พูดจบเท่านั้นแหละ เราร้องหนักกว่าเดิมอีก คือรู้สึกแย่มากที่ทำให้แม่คิดแบบนี้ จากวันนั้นแม่ก็คอยอยู่ข้างๆ คอยถาม คอยเอาใจใส่มากขึ้น(จากที่เอาใจใส่เราดีอยู่แล้ว)
ตอนนี้ลุกขึ้นยืนได้อย่างสง่าก็เพราะแม่ทั้งนั้น 😊
คำพูดของแม่คำไหนที่ฟังแล้วรู้สึกแย่ที่สุด
คือเราเลือกที่จะเงียบกับแม่เฉพาะเรื่องนี้ แม่รู้ว่าเรามีแฟน แต่แม่ก็ไม่อยากเข้ามายุ่งอะไรมาก เพราะแม่เข้าใจวัยรุ่นดี แม่ได้แต่บอกแบบอ้อมๆว่า รักตัวเองให้มากๆก่อนที่จะรักใครเขา เราก็เข้าใจแม่ทุกอย่าง ไม่ทำอะไรนอกลู่นอกทาง
จนช่วง2เดือนก่อน เราทะเลาะกับแฟน (รู้ว่าต้องเลิกแน่ครั้งนี้) เราร้องไห้หนักมาก ขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง แม่ก็ไม่สงสัยอะไร ก็เรียกไปช่วยงานบ้าน กินข้าวด้วยกัน จนเราอยู่ในจุดที่อ่อนแอที่สุด เก็บความรู้สึกไม่อยู่ ปล่อยโฮกลางโต๊ะกินข้าว แม่เราก็ตกใจว่าเราร้องไห้ทำไม ทีแรกเราก็ไม่อยากเล่าให้แม่ฟังหรอก เพราะเราไม่อยากพูดถึงเรื่องที่ผ่านมาแล้ว จนแม่เค้นเอาความจริงจนได้ เราก็เล่าว่าเกิดอะไรขึ้นในความสัมพันธ์ อะไรคือปัญหา เราเล่าทุกอย่างให้แม่ฟัง แม่ก็ได้แต่เงียบและบอกว่าดีแล้วที่หลุดจากเขามาได้ เริ่มต้นใหม่นะ
เราก็ยังร้องไห้ไม่หยุด จนเกือบ2ชั่วโมง แม่คงทนเห็นเราร้องไห้หนักแบบนี้ไม่ไหว เลยพูดออกมาลอยๆว่า " นี่แม่ไม่มีเวลาเอาใจใส่หนูมากขนาดนั้นเลยหรอ ถึงปล่อยให้หนูร้องไห้ให้กับใครก็ไม่รู้ แม่ไม่มีเวลาให้หนูขนาดนั้นเลยใช่ไหม หนูถึงไม่ยอมเล่าอะไรให้แม่ฟังเลย แม่ผิดเองที่ดูแลหนูไม่มากพอ แม่ขอโทษนะ หนูหยุดร้องไห้ได้ไหม? " พอแม่พูดจบเท่านั้นแหละ เราร้องหนักกว่าเดิมอีก คือรู้สึกแย่มากที่ทำให้แม่คิดแบบนี้ จากวันนั้นแม่ก็คอยอยู่ข้างๆ คอยถาม คอยเอาใจใส่มากขึ้น(จากที่เอาใจใส่เราดีอยู่แล้ว)
ตอนนี้ลุกขึ้นยืนได้อย่างสง่าก็เพราะแม่ทั้งนั้น 😊