เมื่อเวรไม่ระงับด้วยการไม่จองเวร
แต่เวรย่อมระงับด้วยการแก้แค้น!
,กูจะตามไปทุกชาติพบให้สมกับที่เคยทำไว้ อีริสา!,
ตอนที่ 1 : พบเจอ
กิ๊ง เหรียญบาทเหรียญสุดท้ายได้ถูกหย่อนลงบาตรของพระประจำวันเกิดของหญิงสาวร่างบาง ผิวพรรณเนียนละเอียดตามแบบสาวไทย นัยต์ตาสีน้ำตาลอ่อนชวนฝัน ผู้มีนามว่าเมริสา
"ท๊อปคะ เมย์หยอดเหรียญสุดท้ายเสร็จแล้ว เราไปเดินห้างกันเถอะ เมย์เบื่อวัดเต็มทีแล้วน้า"หญิงสาวออดอ้อนแฟนหนุ่มตามประสาคนรัก ถึงแม้เธอกับธีรดลหรือท๊อป จะคบหาดูใจกันมายาวนานกว่าห้าปีตั้งแต่สมัยมัธยมปลายจนกระทั่งจบมหาลัย แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความหวานของทั้งคู่ลดลงเลยมีแต่กลับจะเพิ่มมากขึ้น ด้วยความที่ผ่านอะไรมามากและทั้งคู่ได้วางแผนไว้ว่าจะแต่งงานกันเร็วๆนี้
"ครับ รู้แล้วครับที่รัก เข้าวัดแปปเดียวไม่ได้เลยนะ ถ้าไม่ติดว่าพรุ่งนี้ต้องไปสัมภาษณ์งานที่แรกก็คงไม่มาเข้าวัดทำบุญเอาฤกษ์เอาชัยเลยใช่ไหมฮะ"
"โถ่ ท๊อปก็รู้นิว่าเมย์ไม่ชอบเข้าวัด ไม่ใช่ว่าเมย์ลบหลู่นะ เมย์นับถือศาสนาพุทธเมย์ก็เชื่อเรื่องเวรกรรม แต่เมย์ไม่รู้จะเข้าวัดมาทำบุญขอพรเพื่ออะไร ไปขอให้ใครก็ไม่รู้มาทำให้เราโชคดีเนี่ยนะ ไม่มีหรอก มันอยู่ที่ฝีมือเราเองทั้งนั้น ไปไป"หญิงสาวพูดพร้อมเกาะแขนชายหนุ่มให้เดินออกจากวัดแล้วมุ่งหน้าไปยังห้างใหญ่ใจกลางเมืองที่ที่เธอต้องการจะไปหาความเพลิดเพลินด้วยการทานข้าวดูหนังตามประสาคู่รัก
"พรุ่งนี้เจอกันนะคืนนี้รีบนอนล่ะ อย่าตื่นเต้นมากนะรู้ไหม ฝันดีครับ"หลังจากหนังรอบดึกจบลง ธีรดลก็ได้ขับรถพาเมริสามาส่งที่หน้าบ้านพร้อมนัดแนะว่าพรุ่งนี้จะมารับเธอเพื่อไปสัมภาษณ์งาน ซึ่งเป็นงานแรกหลังจากที่เธอพึ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยมา ส่วนธีรดลนั้นด้วยความที่เป็นคนหัวไว ฉลาด จึงมีคนจองตัวให้ไปร่วมงานด้วยตั้งแต่เรียนมหาลัยปีสุดท้ายแล้ว
แสงไฟจากหน้าจอโทรศัพท์ดับลงเพราะเจ้าของเครื่องไม่ต้องการให้ใครมารบกวนระหว่างการนอน คืนนี้เธอต้องนอนให้ไวเพื่อที่เธอจะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่แล้วมีแรงไปสัมภาษณ์งานในวันรุ่งขึ้น..
หญิงสาวลืมตาขึ้นมาเมื่อพบว่าแม้จะข่มตายังไงก็หลับไม่ลงสักทีคงเพราะพรุ่งนี้เป็นการสัมภาษณ์งานครั้งแรกและเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ที่หลายคนฝันจะเข้าไปทำงานในนั้น
แต่ทว่ามีสิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจคือการที่ลืมตาขึ้นมาแทนที่จะเห็นเพดานห้องนอนของหญิงสาว แต่กลับเป็นต้นไม้ป่ารกทึบซึ่งแทบไม่มีแสงสว่างเล็ดรอดเข้ามา มองไปทางไหนก็เห็นแต่ต้นไม้และท้องฟ้าอันมืดครึ้ม
'เห้ยอะไรกันเนี่ย นี่ฉันตื่นหรือฝันหรือกำลังละเมอ แต่ก็รู้สึกตัวแสดงว่าเราไม่ได้ฝันนี่ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่นะ!'หญิงสาวเถียงกับตัวเองในใจ ระหว่างที่กำลังสับสนนั้นก็ได้มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากมุมหนึ่งของป่าอันมืดมน
"ริสา มองมาทางนี้สิ่จ๊ะ น้องจำหน้าพี่ได้หรือไม่"หญิงสาวมองไปตามที่มาของเสียง พยายามเพ่งสายตามอง แต่กลับพบเพียงเงารางๆของผู้หญิงคนนึงเห็นหน้าไม่ชัดแต่พอเดาได้ว่าเธอคนนี้สวมชุดไทยในสมัยรัชกาลที่5
หญิงสาวสับสนไม่แน่ใจว่าผู้หญิงคนนั้นเรียกเธอหรือไม่ เพราะถึง'ริสา'จะเป็นส่วนในชื่อจริงของเธอแต่ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยมีใครเรียกเธอว่าริสาสักที
"พี่เรียกเธอนั่นแหละน้องพี่ แหมเสียใจจัง เธอจำเดือนพี่สาวสุดที่รักของเธอไม่ได้จริงๆหรือ มานี่มาพี่จะให้เห็นหน้าชัดๆนะ เผื่อจะพอจำกันได้บ้าง"
เมริสาลองเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่เรียกตัวเองว่าเดือนเพื่อที่จะได้เห็นหน้าชัดๆเผื่อจะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แล้วรู้จักเธอได้อย่างไร
"กรี๊ดดดดดด!!"
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
พึ่งหัดเขียน ฝากติดตามด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
บ่วงรักนิรันดร์ ตอนที่ 1 : พบเจอ
แต่เวรย่อมระงับด้วยการแก้แค้น!
,กูจะตามไปทุกชาติพบให้สมกับที่เคยทำไว้ อีริสา!,
ตอนที่ 1 : พบเจอ
กิ๊ง เหรียญบาทเหรียญสุดท้ายได้ถูกหย่อนลงบาตรของพระประจำวันเกิดของหญิงสาวร่างบาง ผิวพรรณเนียนละเอียดตามแบบสาวไทย นัยต์ตาสีน้ำตาลอ่อนชวนฝัน ผู้มีนามว่าเมริสา
"ท๊อปคะ เมย์หยอดเหรียญสุดท้ายเสร็จแล้ว เราไปเดินห้างกันเถอะ เมย์เบื่อวัดเต็มทีแล้วน้า"หญิงสาวออดอ้อนแฟนหนุ่มตามประสาคนรัก ถึงแม้เธอกับธีรดลหรือท๊อป จะคบหาดูใจกันมายาวนานกว่าห้าปีตั้งแต่สมัยมัธยมปลายจนกระทั่งจบมหาลัย แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความหวานของทั้งคู่ลดลงเลยมีแต่กลับจะเพิ่มมากขึ้น ด้วยความที่ผ่านอะไรมามากและทั้งคู่ได้วางแผนไว้ว่าจะแต่งงานกันเร็วๆนี้
"ครับ รู้แล้วครับที่รัก เข้าวัดแปปเดียวไม่ได้เลยนะ ถ้าไม่ติดว่าพรุ่งนี้ต้องไปสัมภาษณ์งานที่แรกก็คงไม่มาเข้าวัดทำบุญเอาฤกษ์เอาชัยเลยใช่ไหมฮะ"
"โถ่ ท๊อปก็รู้นิว่าเมย์ไม่ชอบเข้าวัด ไม่ใช่ว่าเมย์ลบหลู่นะ เมย์นับถือศาสนาพุทธเมย์ก็เชื่อเรื่องเวรกรรม แต่เมย์ไม่รู้จะเข้าวัดมาทำบุญขอพรเพื่ออะไร ไปขอให้ใครก็ไม่รู้มาทำให้เราโชคดีเนี่ยนะ ไม่มีหรอก มันอยู่ที่ฝีมือเราเองทั้งนั้น ไปไป"หญิงสาวพูดพร้อมเกาะแขนชายหนุ่มให้เดินออกจากวัดแล้วมุ่งหน้าไปยังห้างใหญ่ใจกลางเมืองที่ที่เธอต้องการจะไปหาความเพลิดเพลินด้วยการทานข้าวดูหนังตามประสาคู่รัก
"พรุ่งนี้เจอกันนะคืนนี้รีบนอนล่ะ อย่าตื่นเต้นมากนะรู้ไหม ฝันดีครับ"หลังจากหนังรอบดึกจบลง ธีรดลก็ได้ขับรถพาเมริสามาส่งที่หน้าบ้านพร้อมนัดแนะว่าพรุ่งนี้จะมารับเธอเพื่อไปสัมภาษณ์งาน ซึ่งเป็นงานแรกหลังจากที่เธอพึ่งเรียนจบมหาวิทยาลัยมา ส่วนธีรดลนั้นด้วยความที่เป็นคนหัวไว ฉลาด จึงมีคนจองตัวให้ไปร่วมงานด้วยตั้งแต่เรียนมหาลัยปีสุดท้ายแล้ว
แสงไฟจากหน้าจอโทรศัพท์ดับลงเพราะเจ้าของเครื่องไม่ต้องการให้ใครมารบกวนระหว่างการนอน คืนนี้เธอต้องนอนให้ไวเพื่อที่เธอจะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่แล้วมีแรงไปสัมภาษณ์งานในวันรุ่งขึ้น..
หญิงสาวลืมตาขึ้นมาเมื่อพบว่าแม้จะข่มตายังไงก็หลับไม่ลงสักทีคงเพราะพรุ่งนี้เป็นการสัมภาษณ์งานครั้งแรกและเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ที่หลายคนฝันจะเข้าไปทำงานในนั้น
แต่ทว่ามีสิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจคือการที่ลืมตาขึ้นมาแทนที่จะเห็นเพดานห้องนอนของหญิงสาว แต่กลับเป็นต้นไม้ป่ารกทึบซึ่งแทบไม่มีแสงสว่างเล็ดรอดเข้ามา มองไปทางไหนก็เห็นแต่ต้นไม้และท้องฟ้าอันมืดครึ้ม
'เห้ยอะไรกันเนี่ย นี่ฉันตื่นหรือฝันหรือกำลังละเมอ แต่ก็รู้สึกตัวแสดงว่าเราไม่ได้ฝันนี่ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่นะ!'หญิงสาวเถียงกับตัวเองในใจ ระหว่างที่กำลังสับสนนั้นก็ได้มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากมุมหนึ่งของป่าอันมืดมน
"ริสา มองมาทางนี้สิ่จ๊ะ น้องจำหน้าพี่ได้หรือไม่"หญิงสาวมองไปตามที่มาของเสียง พยายามเพ่งสายตามอง แต่กลับพบเพียงเงารางๆของผู้หญิงคนนึงเห็นหน้าไม่ชัดแต่พอเดาได้ว่าเธอคนนี้สวมชุดไทยในสมัยรัชกาลที่5
หญิงสาวสับสนไม่แน่ใจว่าผู้หญิงคนนั้นเรียกเธอหรือไม่ เพราะถึง'ริสา'จะเป็นส่วนในชื่อจริงของเธอแต่ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยมีใครเรียกเธอว่าริสาสักที
"พี่เรียกเธอนั่นแหละน้องพี่ แหมเสียใจจัง เธอจำเดือนพี่สาวสุดที่รักของเธอไม่ได้จริงๆหรือ มานี่มาพี่จะให้เห็นหน้าชัดๆนะ เผื่อจะพอจำกันได้บ้าง"
เมริสาลองเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่เรียกตัวเองว่าเดือนเพื่อที่จะได้เห็นหน้าชัดๆเผื่อจะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แล้วรู้จักเธอได้อย่างไร
"กรี๊ดดดดดด!!"
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
พึ่งหัดเขียน ฝากติดตามด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ