สมัยวัยรุ่น เมื่อ 10 ปีก่อน ตอนนั้นเราอายุ 16 ปีครับ เพิ่งขึ้นมาเรียน ม.ปลาย ช่วงนั้นชีวิตเรารุ่งเรืองสุดๆ ทั้งผลการเรียน ทุนการศึกษา และเรื่องความรัก เหมือนเราจะได้คุยกับผู้หญิงคนนึงแบบไม่เห็นหน้า ผ่านปลายปากกา ซึ่งสมัยนั้นคงจะเรียกกันว่า Pen Friend หรือเพื่อนจดหมายครับ ผมไปได้ที่อยู่ของเธอผ่านวารสารการศึกษาชื่อดัง ผมอยู่ กทม. แต่เธออยู่สุพรรณบุรีครับ เราสองคนต่างมีเป้าหมายเดียวกันคือ จะต้องสอบเข้าเรียนแพทย์ให้ได้ ผมคุยกับเธอผ่านปลายปากกาอยู่ประมาณ 1 ปีกว่าๆครับ เราสองคนคุยกัน แลกเบอร์ แลกรูปกัน มีโทรคุยกันบ้าง แต่ก็น้อยนะครับ เพราะตอนนั้นผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่กล้าจีบเธอตรงๆ บวกกับอาจจะตั้งใจเรียนเป็นหลัก จนถึงตอนขึ้น ม.5 กำลังจะจบเทอม 1 แล้วเธอก็ขาดการติดต่อกับผมไป ซึ่งผมเองก็ได้เขียนจดหมายกลับไปหาเธออีกสองฉบับ แต่ก็ไม่มีการตอบกลับมา จนผมเองก็ต้องเลิกติดต่อเธอไปเหมือนกัน ส่วนนึงเข้าใจว่าเธออาจจะตั้งใจเรียน เพื่อเข้าสอบแพทย์
จนสุดท้าย หลังเรียนจบ ม.6 ผมเองก็ไม่ได้เรียนแพทย์ ได้เรียนวิศวะแทน เธอติดต่อกลับมาหาผมหลังจากเธอได้โควต้าแพทย์ต่างจังหวัด ซึ่งผมก็ยินดีด้วยกับเธอนะ เธอโทรกลับมาหาผมหลังจากขาดการติดต่อไป 1 ปีเต็ม เราคุยกันได้พักใหญ่ แล้วเธอก็ขอตัวไปเล่นน้ำทะเลต่อ และจากนั้นก็ไม่ติดต่ออะไรกันอีกเลย ต่างคนต่างเรียน ผมเองก็ผ่านมรสุมการเรียนตลอดสี่ปีมาจนเรียนจบได้ครับ ถึงแม้จะไม่ค่อยราบรื่น หรือเกรดสวยโดดเด่นเท่าไหร่ ก็ตามแต่ และผมเองก็ไม่เคยมีแฟนซักกะคนในระหว่างเรียนมหาลัย
ปัจจุบันผมอายุ 26 ปีครับ ทำงานแล้ว วันนี้ก็เหมือนจะครบรอบ 10 ปีที่ผมได้รับจดหมายของเธอฉบับแรก จดหมายทุกฉบับของเธอ ผมยังเก็บเอาไว้เสมอ และอยู่ๆก็เกิดนึกถึงผู้หญิงคนนี้ขึ้นมาครับ ไม่รู้เป็นอะไร ไปค้นหาเฟสบุ๊คเธอมาได้ ก็ลองค้นหน้าเฟสของเธอไปพลางๆ เธอเป็นแพทย์หญิงเต็มตัวครับ ประจำอยู่ที่โรงพยาบาลใกล้บ้านเธอ ดูหน้าตาเธอสดใส เป็นคุณหมอที่ใจดีมากๆ ความรู้สึกที่ผมมีให้เธอก็ยังคงเหมือนเดิมครับ มีแต่คิดถึง แต่ทำอะไรไม่ได้ พอมาคิดตอนนี้รู้สึกอยากกลับไปคุยกับเธอเหมือนเดิมจังเลยครับ ไม่รู้ว่าถ้าติดต่อเธอกลับไป เธอจะยอมคุยกับผมเหมือนช่วง 10 ปีที่ผ่านมาหรือเปล่า
คิดถึงผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เราเคยคุยด้วยเมื่อ 10 ปีที่แล้ว อยากกลับไปคุยอีกครั้ง พอจะเป็นไปได้มั้ย
จนสุดท้าย หลังเรียนจบ ม.6 ผมเองก็ไม่ได้เรียนแพทย์ ได้เรียนวิศวะแทน เธอติดต่อกลับมาหาผมหลังจากเธอได้โควต้าแพทย์ต่างจังหวัด ซึ่งผมก็ยินดีด้วยกับเธอนะ เธอโทรกลับมาหาผมหลังจากขาดการติดต่อไป 1 ปีเต็ม เราคุยกันได้พักใหญ่ แล้วเธอก็ขอตัวไปเล่นน้ำทะเลต่อ และจากนั้นก็ไม่ติดต่ออะไรกันอีกเลย ต่างคนต่างเรียน ผมเองก็ผ่านมรสุมการเรียนตลอดสี่ปีมาจนเรียนจบได้ครับ ถึงแม้จะไม่ค่อยราบรื่น หรือเกรดสวยโดดเด่นเท่าไหร่ ก็ตามแต่ และผมเองก็ไม่เคยมีแฟนซักกะคนในระหว่างเรียนมหาลัย
ปัจจุบันผมอายุ 26 ปีครับ ทำงานแล้ว วันนี้ก็เหมือนจะครบรอบ 10 ปีที่ผมได้รับจดหมายของเธอฉบับแรก จดหมายทุกฉบับของเธอ ผมยังเก็บเอาไว้เสมอ และอยู่ๆก็เกิดนึกถึงผู้หญิงคนนี้ขึ้นมาครับ ไม่รู้เป็นอะไร ไปค้นหาเฟสบุ๊คเธอมาได้ ก็ลองค้นหน้าเฟสของเธอไปพลางๆ เธอเป็นแพทย์หญิงเต็มตัวครับ ประจำอยู่ที่โรงพยาบาลใกล้บ้านเธอ ดูหน้าตาเธอสดใส เป็นคุณหมอที่ใจดีมากๆ ความรู้สึกที่ผมมีให้เธอก็ยังคงเหมือนเดิมครับ มีแต่คิดถึง แต่ทำอะไรไม่ได้ พอมาคิดตอนนี้รู้สึกอยากกลับไปคุยกับเธอเหมือนเดิมจังเลยครับ ไม่รู้ว่าถ้าติดต่อเธอกลับไป เธอจะยอมคุยกับผมเหมือนช่วง 10 ปีที่ผ่านมาหรือเปล่า