นอนพักที่หอพักในโรงงานค่ะ ห้องโอเคค่ะแอร์เย็นสบาย เครื่องใช้ไฟฟ้าเอามากันเองค่ะ ทีวีห้องเราเป็นของเมทที่ตอนนี้ไม่ค่อยอยู่ห้องแล้วค่ะ
แต่ถึงมีทีวีอยู่ห้องก็ไม่ค่อยเปิดค่ะ เพราะรำคาญ กลับมาที่ห้องหลังทำงาน ต้องการความสงบ เงียบๆ คนเดียว อ่านหนังสือ เล่นเกมส์สักแปปแล้วนอนไรงี้น่ะค่ะ
เแต่พี่ข้างห้องชอบมาเคาะห้องตอนสองทุ่มกว่าๆค่ะ มาขอดูละครหลังข่าว ทั้งที่ห้องตัวเองก็มีทีวีค่ะ บางทีก็มาเม้าท์เพื่อนร่วมงาน คนที่ทำงาน พอดีอยู่แผนกเดียวกันค่ะ ก็เลยเข้าใจในสิ่งที่เค้าพูดมาค่ะ
แต่เราก็คิดนะคะ ว่ามันดึก(สำหรับคนทำงานอย่างเรา) บางทีละครหลังข่าวมันก็จบเกือบ 5 ทุ่ม ปกติเราก็นอน 5 ทุ่มนั่นล่ะค่ะ แต่ 3-5 ทุ่ม เราจะใช้เวลาส่วนใหญ่กับความเงียบ และกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง พอเจอยังงี้ก็เซงค่ะ ปฏิเสธก็ยาก เพราะเราเป็นน้องด้วย ทำงานด้วยกันด้วย ยิ่งไม่กล้าว่าไรค่ะ
นอกจากนี้อาหารมื้อเย็นก็ต้องรอกินพร้อมกันค่ะ บางทีเราเลิกงานไม่ตรงกันค่ะ เราเลิกเร็วกว่า พี่ก็จะบอกว่ารอพี่แปป เดี๋ยวไปกินด้วย ทุ่มนึงยังไม่มา เราหิว เราก็กิน ก็จะโดนบ่นว่ากินไม่รอ พักหลังเราเลยบอกไว้เลยว่า ถ้าช้ากว่า 6 โมงครึ่ง เรากินก่อนนะ แต่ความจริงเราหิวตั้งแต่ 5 โมงเย็นละคะ
เราก็คิดไม่ออกว่าจะทำยังไง บางทีเราโทรหาแม่ตอนที่เค้าอยู่ เค้าก็ชอบแซวเรื่องเสียงของเราตอนโทรคุยกะแม่ คือเราชอบทำเสียงเล็กเสียงน้อย คุยกะแม่น่ะค่ะ เราก็ไม่ชอบให้เค้ามาแซว พอบอกแม่บ่นเรื่องพฤติกรรมของพี่เขา แม่ก็จะบอกว่าทำไมไม่ว่าเขาไป ก็ไม่ต้องยุ่งกะเค้า ไรงี้ คือมันไม่ยุ่งกะเค้าไม่ได้ งานก็ต้องทำร่วมกัน น้ำใจพี่เค้าก็มี
คือเรารำคาญพี่เค้ากับความวุ่นวายที่มากเกินพอดี ใครพอมีวิธีปฏิเสธเลี่ยงๆ หรือปฏิเสธแบบถนอมน้ำใจกันอยู่ เราแค่อยากมีชีวิตที่สุขสงบหลังเลิกงานบ้างแค่นั้นเอง เวลาทำงานมันวุ่นวายมากพอแล้วน่ะค่ะ
ปล. พี่เค้าเป็นญสาวโสด คงจะเหงา ไม่มีใครคุยด้วยเลยต้องหาเพื่อนคุย
ปล. 2 เราพยายามเรียบเรียงคำพูด แต่ภาษาไทยไม่ค่อยแข็งแรง พิมพ์ไรผิด ไม่เข้าใจบอกได้ค่ะ ความจริงมันมีมากกว่านี้มาก แต่เอาเท่านี้แหละ แค่นี้ก็พิมพ์เยอะไปละ
พี่ข้างห้องชอบมาขอดูทีวี และมาเม้าท์ๆที่ห้องยามดึก
แต่ถึงมีทีวีอยู่ห้องก็ไม่ค่อยเปิดค่ะ เพราะรำคาญ กลับมาที่ห้องหลังทำงาน ต้องการความสงบ เงียบๆ คนเดียว อ่านหนังสือ เล่นเกมส์สักแปปแล้วนอนไรงี้น่ะค่ะ
เแต่พี่ข้างห้องชอบมาเคาะห้องตอนสองทุ่มกว่าๆค่ะ มาขอดูละครหลังข่าว ทั้งที่ห้องตัวเองก็มีทีวีค่ะ บางทีก็มาเม้าท์เพื่อนร่วมงาน คนที่ทำงาน พอดีอยู่แผนกเดียวกันค่ะ ก็เลยเข้าใจในสิ่งที่เค้าพูดมาค่ะ
แต่เราก็คิดนะคะ ว่ามันดึก(สำหรับคนทำงานอย่างเรา) บางทีละครหลังข่าวมันก็จบเกือบ 5 ทุ่ม ปกติเราก็นอน 5 ทุ่มนั่นล่ะค่ะ แต่ 3-5 ทุ่ม เราจะใช้เวลาส่วนใหญ่กับความเงียบ และกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง พอเจอยังงี้ก็เซงค่ะ ปฏิเสธก็ยาก เพราะเราเป็นน้องด้วย ทำงานด้วยกันด้วย ยิ่งไม่กล้าว่าไรค่ะ
นอกจากนี้อาหารมื้อเย็นก็ต้องรอกินพร้อมกันค่ะ บางทีเราเลิกงานไม่ตรงกันค่ะ เราเลิกเร็วกว่า พี่ก็จะบอกว่ารอพี่แปป เดี๋ยวไปกินด้วย ทุ่มนึงยังไม่มา เราหิว เราก็กิน ก็จะโดนบ่นว่ากินไม่รอ พักหลังเราเลยบอกไว้เลยว่า ถ้าช้ากว่า 6 โมงครึ่ง เรากินก่อนนะ แต่ความจริงเราหิวตั้งแต่ 5 โมงเย็นละคะ
เราก็คิดไม่ออกว่าจะทำยังไง บางทีเราโทรหาแม่ตอนที่เค้าอยู่ เค้าก็ชอบแซวเรื่องเสียงของเราตอนโทรคุยกะแม่ คือเราชอบทำเสียงเล็กเสียงน้อย คุยกะแม่น่ะค่ะ เราก็ไม่ชอบให้เค้ามาแซว พอบอกแม่บ่นเรื่องพฤติกรรมของพี่เขา แม่ก็จะบอกว่าทำไมไม่ว่าเขาไป ก็ไม่ต้องยุ่งกะเค้า ไรงี้ คือมันไม่ยุ่งกะเค้าไม่ได้ งานก็ต้องทำร่วมกัน น้ำใจพี่เค้าก็มี
คือเรารำคาญพี่เค้ากับความวุ่นวายที่มากเกินพอดี ใครพอมีวิธีปฏิเสธเลี่ยงๆ หรือปฏิเสธแบบถนอมน้ำใจกันอยู่ เราแค่อยากมีชีวิตที่สุขสงบหลังเลิกงานบ้างแค่นั้นเอง เวลาทำงานมันวุ่นวายมากพอแล้วน่ะค่ะ
ปล. พี่เค้าเป็นญสาวโสด คงจะเหงา ไม่มีใครคุยด้วยเลยต้องหาเพื่อนคุย
ปล. 2 เราพยายามเรียบเรียงคำพูด แต่ภาษาไทยไม่ค่อยแข็งแรง พิมพ์ไรผิด ไม่เข้าใจบอกได้ค่ะ ความจริงมันมีมากกว่านี้มาก แต่เอาเท่านี้แหละ แค่นี้ก็พิมพ์เยอะไปละ