สวัสดีค่ะ เพิ่งตั้งกระทู้แรก อยากจะเขียนอะไรเกี่ยวกับตัวเองบ้าง
เผื่อวันที่เราประสบความสำเร็จหรือได้ผ่านเรื่องร้ายต่างๆมา
จะได้กลับมาอ่านกระทู้นี้ เพื่อเตือนตัวเองว่า "กูผ่านมันมาได้แล้ว"
คือวันนี้อยากจะมาระบายนิดหน่อย (มั้ง)
-
-
เริ่มเดือนพฤษภาคม เป็นเดือนแห่งการเปิดเรียน ช่วงแรกๆก็ไม่มีอะไรมาก
ทุกอย่างเป็นปกติ เรียกว่าดีเลยก็ว่าได้ เราสอบได้สายวิทย์ห้องสาม
พ่อ แม่ ก็ดีใจ พี่ ป้า น้า อา ก็ดีใจ เราก็ดีใจที่เห็นพ่อแม่ความสุข แต่จริงๆ
เราไม่ได้อยากเรียนสายนี้หรอก เราอยากเรียนศิลป์ภาษามากกว่า
แต่แม่ขอมา คนเป็นลูกเลยต้องจัดไป 555 มาเข้าเรื่องเลยดีกว่า
คือมันเป็นความผิดพลาดมาก อาจจะไม่ที่สุด แต่ก็เป็นความซวยแห่งเดือนนี้เลย
เปิดเทอมใหม่แม่ก็ซื้อโทรศัพท์ให้ ไม่ได้ไอฟงไอโฟนอะไรหรอก ซัมซุงธรรมดานี่แหล่ะ
อาจเป็เพราะสอบได้สายวิทย์ เลยซื้อให้ หรือไม่ก็รำคาญ ที่เราชอบพูดให้ฟังทุกวัน
ปกติแล้ว เราเป็นคนขี้ร้อน จะไว้ผมสั้นตลอด ตั้งแต่จำได้ ตอนนั้นผมเริ่มยาว เราเลยไปตัด
แต่ก่อนเปิดเรียน 1 วัน อยากตัดให้สั้นลงกว่าเดิม ประมาณว่าไถหัวอะไรทำนองนี้
เพื่อนถามว่า 'คิดยังไงถึงตัดทรงนี้' คือกูก็ไม่รู้ไง กูจำไม่ได้ว่าตอนเข้าไปในร้าน
นั่งบนเก้าอี้ บอกทรงช่าง กูรู้สึกหรือกูคิดอะไร ถามกันมาได้ - - ถ้ากูจำได้จะโทรบอกละกัน
อาทิตย์แรกก็มีปัญหาแล้ว โทรศัพท์หาย!!! ซวยป่ะล่ะให้ทาย ใช้ไปไม่ถึงเดือน ไม่ได้ล็อกรหัสไว้ด้วย
แม่ไม่ด่า 5555 โชคดีไป หลายคนถามว่าหายได้ยังไง เอ้า!กูจะรู้ป่ะล่ะ? ก็มันหาย ไม่รู้ว่ามันหายยังไง
เรื่องนี้ผ่านไป 2 วัน ทุกคนก็ลืมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มีแต่กูคนเดียวที่จำฝังใจ เจ็บแค้นแสนสาหัส
แต่มันก็เป็นความผิดของตัวเองที่ไม่ระวัง ไม่ดูให้ดีๆ อันนี้ไม่โทษใคร เอาเป็นว่ากูผิดเอง ขอโทษก็ได้
อาทิตย์ที่สอง โรงเรียนตรวจเครื่องแต่งกาย ซึ่งนั่นคือต้องตรวจผม (โรงเรียนไม่ให้ซอยผม
เขาถือว่าผิดระเบียบ นี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะถือทำไม อยากจะถามว่าถือมานานขนาดนี้ ไม่หนักหรอ?)
สุดท้ายต้องใส่วิคไปโรงเรียน เสียตังไป 850 ผลออกมา หน้ากูเหมือนตุ๊ดเด็กที่เพิ่งหัดแรดมาก - - โอ้วชีวิต
โดนแม่บ่นหูฉีกไปข้างนึง พ่อก็บ่นและวนมาเรื่องโทรศัพท์ ค่ะๆหนูไม่ได้อยากให้มันหายเลยค่ะ แต่มันหาไปแล้ว TT
ทุกวันนี้สัญญากับตังเองแล้วว่า กู จะ ไม่ ตัด ผม ทรง นี้ อีก เป็น อัน ขาด แต่จะใส่ทั้งวัน มันก็ร้อนนะ ก็รู้กันอยู่
อากาศประเทศไทยเย็นสบายแค่ไหน?? เพราะงั้นเลยใส่เฉพาะตอนเข้าแถว แล้วก็คาบครูที่ชอบตรวจผม
ตอนกูใส่ก็ ไม่มีใครพูดอะไรหรอก พอกูถอดเท่านั้น รุมด่ากันจัง วันนึงโดนครูด่าประมาณ 4 คนได้
อันนี้ยอมรับจริงๆ ว่าตัวเองทำผิดระเบียบของโรงเรียน เลยไม่เถียงซักคำ #จะเถียงอะไรได้ล่ะอยู่บนหัวกูเนี่ย#
มีครั้งนึงตอนเรียนช่วงบ่าย ต้องเดินเปลี่ยนห้องเรียน คนเยอะมาก ยังกับหนอน เราก็เดินไปเฉยๆเนี่ยแหล่ะ
ตอนนั้นถอดวิคออกแล้ว ครูนี่ก็ตาดีกันเกิน เดินมาดึงเสื้อแล้วถามว่า "ไว้ผมแบบนี้รอดมาได้ยังไง?'' แหม่ - -
ถามเหมือนกูไปกอบกู้เอกราชชาติไทย แล้วนางยังจิกตา ถามอีกว่า "รู้สึกยังไงคะ ตัดผมเนี่ย รู้สึกยังไงที่คนอื่น
เขาอยู่ในระเบียบ แต่ตัวเองทำตัวแตกต่างนอกคอก'' หน้าตาจริงจังมากจนกูหลุดบอกไปว่า ''ก็ไม่ค่ะ เฉยๆไม่ได้รู้สึกอะไร''
ที่ตอบแบบนี้ไม่ได้ต้องการกวนตีนอะไรเล้ย ก็เล่นทำหน้าตาจริงจัง จะให้กูตอบแบบนางงามก็ยังไงอยู่ แล้ว
ก็
ด่ากูเป็นขั้นตอบเสร็จสรรพ จบแบบสมบูรณ์ครบสูตรครูไทย ทำได้เพียงแค่ยิ้มสวยๆกลับไป แล้วคิดในใจว่า 'หัวครูก็ซอยเหอะ'
ยังดีที่มีเพื่อนไปด้วย ไม่งั้นกูคงวิ่งหนีกับบ้าน หมกตัว ไม่พบปะผู้คน ไม่สุงสิงกับใคร (ไม่ขนาดนั้น) เพื่อนก็ปลอบใจว่า
ไม่เป็นไร อย่าไปคิดมาก เดี๋ยวผมก็ยาวแล้ว - - #โถ่
นผมกูไม่ได้เหมือนราพันเซล#
เมื่อวานไม่ได้เข้าแถว แต่ต้องเข้าวิถีพุทธ ซึ่งคนพุทธพุทธเขาทำกัน ตอนแรกคิดว่าจะสวดมนต์แล้วปล่อย
แต่.....ไม่สวด แล้วก็ไม่ปล่อย นี่เล่นตรวจผมอีกรอบ #คือจะตรวจอะไรนักหนาวะ? จะเอาไปทำไสยศาสตร์หรือไง#
เราเลยโดนไปห้องกิจการนักเรียน โดนเรียกผู้ปกครองมาเซ็นรับรู้ เห็นนางอธิบายว่า ตามระเบียบแล้ว ถ้าโดนหัก
50 คะแนน จะต้องย้ายสภาพแวดล้อมหรือถูกไล่ออกนั่นเอง แต่ลดให้คือ ผู้ปกครองมาเซ็นรับทราบ แต่ก็หัก 50 เหมือนเดิม
พอผมยาวแล้วค่อยมาลบคะแนนออก #นี่กูผมสั้นที่สุดเลย เย้
ละกว่าจะยาว# วันนั้นกลับมาบ้าน ก็โดนด่าไปอีก
หูฉีกไปอีกข้าง คราวนี้โดนพ่อแม่เอาไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่น คิดว่าเครียดป่ะให้ทาย? ไม่เครียดหรอก แค่คิดมาก
คิดมาจะเดือนกว่าละ ยังไม่หยุดคิดเลย 5555 พอได้ยินพ่อแม่พูดเราเลยหยิ่ง วิ่งขึ้นห้อง แล้วนอนหลับ เป็นอย่างเดียว
ที่ช่วยให้ดีขึ้น
วันนี้พ่อกับแม่ไปต่างจังหวัด กลับกี่โมงยังไม่รู้ ในหัวก็คิดแต่เรื่องซวยๆที่ผ่านมา อาการขี้เกียจที่มีอยู่แล้ว 50%
บวกกับคำพูดของพ่อแม่อีก 30% ทำให้ไม่อยากตื่น เลยไม่ได้ไปโรงเรียน ไม่ได้บอกใครซักคน ฝากเพื่อนเอางานไปส่ง
แล้วตัวเองก็นอนอืดอยู่บ้าน คิดเรื่องซวยๆอีกหลายๆรอบ คิดว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้จะไม่ทำมันอีก โทรศัพท์ก็จะไม่หาย
ผมก็จะไม่ตัด วิคก็ไม่ต้องซื้อ คะแนนก็ไม่โดนหัก พ่อแม่ก็จะไม่ด่า และจะไม่เป็นตุ๊ดเด็กหัดแรด แต่มันเกิดขึ้นแล้ว
ตัวเองเป็นคนทำ ก็ต้องยอมรับให้ได้ เคยคิดน้อยใจนะ แต่ไม่ถึงกับคิดสั้น ไม่เอาไม่อยากตาย 5555
ได้ไปเจอข้อความนึง เขียนว่า 'อาจมีคนอื่นที่โชคร้ายกว่าคุณ' แล้วลองกลับมามองตัวเอง เรายังโชคดีกว่าหลายๆคน
เจอปัญหาแค่นี้อย่าท้อ ปัญหามีไว้แก้ อย่าพยายามแก้อดีต ให้แก้ที่อนาคต อย่าโทษคนอื่น ควรโทษตัวเอง
เอาล่ะมาถึงนี่แล้ว จะหมดเดือนแล้ว กำลังจะผ่านมันไปแล้ว มารอดูปัญหาครั้งต่อไปดีกว่า 55555
ปล.ที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะอยากให้กำลังใจคนที่เจอปัญหาไม่ว่าจะหนักหรือเบา ขอแค่คิดบวกไว้
คิดได้แต่อย่าเอามาเครียด คิดเพื่อใช้ปรับปรุงตัวเอง และสุดท้ายจะบอกว่า รักทุกคน 555 ฝันดี
เรื่องซวยๆของเดือนซวยๆ
เผื่อวันที่เราประสบความสำเร็จหรือได้ผ่านเรื่องร้ายต่างๆมา
จะได้กลับมาอ่านกระทู้นี้ เพื่อเตือนตัวเองว่า "กูผ่านมันมาได้แล้ว"
คือวันนี้อยากจะมาระบายนิดหน่อย (มั้ง)
-
-
เริ่มเดือนพฤษภาคม เป็นเดือนแห่งการเปิดเรียน ช่วงแรกๆก็ไม่มีอะไรมาก
ทุกอย่างเป็นปกติ เรียกว่าดีเลยก็ว่าได้ เราสอบได้สายวิทย์ห้องสาม
พ่อ แม่ ก็ดีใจ พี่ ป้า น้า อา ก็ดีใจ เราก็ดีใจที่เห็นพ่อแม่ความสุข แต่จริงๆ
เราไม่ได้อยากเรียนสายนี้หรอก เราอยากเรียนศิลป์ภาษามากกว่า
แต่แม่ขอมา คนเป็นลูกเลยต้องจัดไป 555 มาเข้าเรื่องเลยดีกว่า
คือมันเป็นความผิดพลาดมาก อาจจะไม่ที่สุด แต่ก็เป็นความซวยแห่งเดือนนี้เลย
เปิดเทอมใหม่แม่ก็ซื้อโทรศัพท์ให้ ไม่ได้ไอฟงไอโฟนอะไรหรอก ซัมซุงธรรมดานี่แหล่ะ
อาจเป็เพราะสอบได้สายวิทย์ เลยซื้อให้ หรือไม่ก็รำคาญ ที่เราชอบพูดให้ฟังทุกวัน
ปกติแล้ว เราเป็นคนขี้ร้อน จะไว้ผมสั้นตลอด ตั้งแต่จำได้ ตอนนั้นผมเริ่มยาว เราเลยไปตัด
แต่ก่อนเปิดเรียน 1 วัน อยากตัดให้สั้นลงกว่าเดิม ประมาณว่าไถหัวอะไรทำนองนี้
เพื่อนถามว่า 'คิดยังไงถึงตัดทรงนี้' คือกูก็ไม่รู้ไง กูจำไม่ได้ว่าตอนเข้าไปในร้าน
นั่งบนเก้าอี้ บอกทรงช่าง กูรู้สึกหรือกูคิดอะไร ถามกันมาได้ - - ถ้ากูจำได้จะโทรบอกละกัน
อาทิตย์แรกก็มีปัญหาแล้ว โทรศัพท์หาย!!! ซวยป่ะล่ะให้ทาย ใช้ไปไม่ถึงเดือน ไม่ได้ล็อกรหัสไว้ด้วย
แม่ไม่ด่า 5555 โชคดีไป หลายคนถามว่าหายได้ยังไง เอ้า!กูจะรู้ป่ะล่ะ? ก็มันหาย ไม่รู้ว่ามันหายยังไง
เรื่องนี้ผ่านไป 2 วัน ทุกคนก็ลืมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มีแต่กูคนเดียวที่จำฝังใจ เจ็บแค้นแสนสาหัส
แต่มันก็เป็นความผิดของตัวเองที่ไม่ระวัง ไม่ดูให้ดีๆ อันนี้ไม่โทษใคร เอาเป็นว่ากูผิดเอง ขอโทษก็ได้
อาทิตย์ที่สอง โรงเรียนตรวจเครื่องแต่งกาย ซึ่งนั่นคือต้องตรวจผม (โรงเรียนไม่ให้ซอยผม
เขาถือว่าผิดระเบียบ นี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะถือทำไม อยากจะถามว่าถือมานานขนาดนี้ ไม่หนักหรอ?)
สุดท้ายต้องใส่วิคไปโรงเรียน เสียตังไป 850 ผลออกมา หน้ากูเหมือนตุ๊ดเด็กที่เพิ่งหัดแรดมาก - - โอ้วชีวิต
โดนแม่บ่นหูฉีกไปข้างนึง พ่อก็บ่นและวนมาเรื่องโทรศัพท์ ค่ะๆหนูไม่ได้อยากให้มันหายเลยค่ะ แต่มันหาไปแล้ว TT
ทุกวันนี้สัญญากับตังเองแล้วว่า กู จะ ไม่ ตัด ผม ทรง นี้ อีก เป็น อัน ขาด แต่จะใส่ทั้งวัน มันก็ร้อนนะ ก็รู้กันอยู่
อากาศประเทศไทยเย็นสบายแค่ไหน?? เพราะงั้นเลยใส่เฉพาะตอนเข้าแถว แล้วก็คาบครูที่ชอบตรวจผม
ตอนกูใส่ก็ ไม่มีใครพูดอะไรหรอก พอกูถอดเท่านั้น รุมด่ากันจัง วันนึงโดนครูด่าประมาณ 4 คนได้
อันนี้ยอมรับจริงๆ ว่าตัวเองทำผิดระเบียบของโรงเรียน เลยไม่เถียงซักคำ #จะเถียงอะไรได้ล่ะอยู่บนหัวกูเนี่ย#
มีครั้งนึงตอนเรียนช่วงบ่าย ต้องเดินเปลี่ยนห้องเรียน คนเยอะมาก ยังกับหนอน เราก็เดินไปเฉยๆเนี่ยแหล่ะ
ตอนนั้นถอดวิคออกแล้ว ครูนี่ก็ตาดีกันเกิน เดินมาดึงเสื้อแล้วถามว่า "ไว้ผมแบบนี้รอดมาได้ยังไง?'' แหม่ - -
ถามเหมือนกูไปกอบกู้เอกราชชาติไทย แล้วนางยังจิกตา ถามอีกว่า "รู้สึกยังไงคะ ตัดผมเนี่ย รู้สึกยังไงที่คนอื่น
เขาอยู่ในระเบียบ แต่ตัวเองทำตัวแตกต่างนอกคอก'' หน้าตาจริงจังมากจนกูหลุดบอกไปว่า ''ก็ไม่ค่ะ เฉยๆไม่ได้รู้สึกอะไร''
ที่ตอบแบบนี้ไม่ได้ต้องการกวนตีนอะไรเล้ย ก็เล่นทำหน้าตาจริงจัง จะให้กูตอบแบบนางงามก็ยังไงอยู่ แล้ว
ด่ากูเป็นขั้นตอบเสร็จสรรพ จบแบบสมบูรณ์ครบสูตรครูไทย ทำได้เพียงแค่ยิ้มสวยๆกลับไป แล้วคิดในใจว่า 'หัวครูก็ซอยเหอะ'
ยังดีที่มีเพื่อนไปด้วย ไม่งั้นกูคงวิ่งหนีกับบ้าน หมกตัว ไม่พบปะผู้คน ไม่สุงสิงกับใคร (ไม่ขนาดนั้น) เพื่อนก็ปลอบใจว่า
ไม่เป็นไร อย่าไปคิดมาก เดี๋ยวผมก็ยาวแล้ว - - #โถ่
เมื่อวานไม่ได้เข้าแถว แต่ต้องเข้าวิถีพุทธ ซึ่งคนพุทธพุทธเขาทำกัน ตอนแรกคิดว่าจะสวดมนต์แล้วปล่อย
แต่.....ไม่สวด แล้วก็ไม่ปล่อย นี่เล่นตรวจผมอีกรอบ #คือจะตรวจอะไรนักหนาวะ? จะเอาไปทำไสยศาสตร์หรือไง#
เราเลยโดนไปห้องกิจการนักเรียน โดนเรียกผู้ปกครองมาเซ็นรับรู้ เห็นนางอธิบายว่า ตามระเบียบแล้ว ถ้าโดนหัก
50 คะแนน จะต้องย้ายสภาพแวดล้อมหรือถูกไล่ออกนั่นเอง แต่ลดให้คือ ผู้ปกครองมาเซ็นรับทราบ แต่ก็หัก 50 เหมือนเดิม
พอผมยาวแล้วค่อยมาลบคะแนนออก #นี่กูผมสั้นที่สุดเลย เย้
หูฉีกไปอีกข้าง คราวนี้โดนพ่อแม่เอาไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่น คิดว่าเครียดป่ะให้ทาย? ไม่เครียดหรอก แค่คิดมาก
คิดมาจะเดือนกว่าละ ยังไม่หยุดคิดเลย 5555 พอได้ยินพ่อแม่พูดเราเลยหยิ่ง วิ่งขึ้นห้อง แล้วนอนหลับ เป็นอย่างเดียว
ที่ช่วยให้ดีขึ้น
วันนี้พ่อกับแม่ไปต่างจังหวัด กลับกี่โมงยังไม่รู้ ในหัวก็คิดแต่เรื่องซวยๆที่ผ่านมา อาการขี้เกียจที่มีอยู่แล้ว 50%
บวกกับคำพูดของพ่อแม่อีก 30% ทำให้ไม่อยากตื่น เลยไม่ได้ไปโรงเรียน ไม่ได้บอกใครซักคน ฝากเพื่อนเอางานไปส่ง
แล้วตัวเองก็นอนอืดอยู่บ้าน คิดเรื่องซวยๆอีกหลายๆรอบ คิดว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้จะไม่ทำมันอีก โทรศัพท์ก็จะไม่หาย
ผมก็จะไม่ตัด วิคก็ไม่ต้องซื้อ คะแนนก็ไม่โดนหัก พ่อแม่ก็จะไม่ด่า และจะไม่เป็นตุ๊ดเด็กหัดแรด แต่มันเกิดขึ้นแล้ว
ตัวเองเป็นคนทำ ก็ต้องยอมรับให้ได้ เคยคิดน้อยใจนะ แต่ไม่ถึงกับคิดสั้น ไม่เอาไม่อยากตาย 5555
ได้ไปเจอข้อความนึง เขียนว่า 'อาจมีคนอื่นที่โชคร้ายกว่าคุณ' แล้วลองกลับมามองตัวเอง เรายังโชคดีกว่าหลายๆคน
เจอปัญหาแค่นี้อย่าท้อ ปัญหามีไว้แก้ อย่าพยายามแก้อดีต ให้แก้ที่อนาคต อย่าโทษคนอื่น ควรโทษตัวเอง
เอาล่ะมาถึงนี่แล้ว จะหมดเดือนแล้ว กำลังจะผ่านมันไปแล้ว มารอดูปัญหาครั้งต่อไปดีกว่า 55555
ปล.ที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมาเพราะอยากให้กำลังใจคนที่เจอปัญหาไม่ว่าจะหนักหรือเบา ขอแค่คิดบวกไว้
คิดได้แต่อย่าเอามาเครียด คิดเพื่อใช้ปรับปรุงตัวเอง และสุดท้ายจะบอกว่า รักทุกคน 555 ฝันดี