จะด่าจะว่าก็ไม่เป็นไรนะครับ ไอเด็กคนนี้เเม่งต้องโดนสั่งสอนปรับปรงสันดารมันหน่อย

สวัสดีครับ ผมเป็นนักเรียนคนนึงใช้ชีวิตมาจนถึง มอสามเเล้วครับ เเต่ชีวิตที่ใช้มามันรู้สึกเหมือนต้องขังตัวเองไว้ในคุกมาตลอดเลย เเต่จะโทษไครก็ไม่ได้หรอกครับ ผมทำตัวเอง ขอบอกไว้ก่อนว่า กระท็นี้ผมเเค่ทำขึ้นมาเพื่อระบายความรู้สึกต่างๆที่ผมต้องเจอมาในชีวิตไม่ชอบใจก็โปรดอย่าอ่านเลยนะครับ
ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างมันเริ่มต้นเมื่อผมได้ย้ายโรงเรียนมาครั้งเเรกเมื่อ ปอหนึ่งเทอมสอง ผมได้มาอยู่ที่โรงเรียนที่นึงย้ายมาพร้อมพ่อ(พ่อเป็นครู) ตอนนั้นผมจำความรู้สึกไม่ได้ว่าเป็นยังไง เเต่สิ่งที่ผมจำได้หลักๆเลยคือ ผมเเม่ง"เด็ก " คือมันก็ใช้ผมเเบบทิ้งขยะไปทั่วหรอไม่รักษาระเบียบหรอกนะครับ เเต่เด็ก ในที่นี้คือ กับเพื่อนๆของผมเอง ผมเปิดมาวันเเรก ผมได้ด่าเด็กผญที่นั่งข้างๆผมไปว่า"อีอ้วน"ผมด่าไปเพราะผมไม่ชอบที่เขาทำเรื่องต่างๆ(นั่นคือความคิดของผมในขณะที่เป็นเด็ก)ผมไม่เคยคิดเลยว่าความพูดเหล่านั้นจะทำร้ายเด็กผ็หญิงได้ เเต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรไม่ว่าจะผ่านมานานเเค่ไหน เเต่นั่นก็เเค่เศษเสี้ยวความทรงจำตอนที่ยังเด็ก ต่อมาขึ้นปอสอง ผมมีเพื่อนสนิทอยู่กันเเป็นกลุ่มหลายคน ไปไหนมาไหนด้วยกันหมกเเต่คนที่สนิทที่สุดจะเป็นสามคน ขอไม่บอกว่าไคร เเต่ผมนั้นมีความสุขมากที่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา เเต่ผมคิดว่าพวกเขาคงไม่ ผมไม่เคยคิดเรื่องความรู้สึกของคนอื่นสักเท่าไหร่จนกระทั่งผมได้เจอเด็กผู้หญิงอีกคนนึง ใช่ครับผมด่า เเละไม่ใช่น้อยๆ ผมด่าเขาทุกวันจนเเม่เขามาด่าผมจนย้ายโรงเรียนไป ใช่ไหมล่ะครับ เด็กเวรๆอย่างผมไม่เกิดมาก็คงดี ทุกวันนี้ยังคงโทษตัวเองอยู่"กูทำไปทำไหม? มันได้อะไร เเล้วมันดียังไง?" ตั้งเเต่ตอนนั้นมาผมเริ่มมองหน้าไครไม่ติดเวลาเดินผมมักจะก้มหน้าเดิน เพราะกลัวสายตาของผู้คน เเม่เเต่พ่อเเม่มีครั้งเพื่อนสนิทผมถาม "ทำไมต้องเดินก็มหน้าตลอดเลยวะ" ตอนนั้นผมเเทบร้องไห้ตอนมันถาม ไม่รู้ทำไมเเต่น้ำตาเเม่งเเทบจะระเบิดออกมา ผมกลั้นไว้ไม่ไห้เสียฟอร์ม555 เเต่ก็ไม่ได้ตอบไป ตอนอยู่บ้านผมก็มักจะนั่งๆนอนๆไปวันตกเย็นก็ชวนเพื่อนเล่นเกม เพราะมั่นใจในเรื่องเรียน ผมเคยมีเพื่อนสมัยเด็กเป็นคนเเถวบ้านเเต่พวกนั้นมันก็เเกล้งผมบ่อยก็เลบไม่อยากออกจากบ้านไปข้างนอก คือเอาตรงๆมันไม่ได้เเกล้งหนักอะไรหรอก เเต่ผมในตอนนั้น อายุเท่านั้น ในช่วงเวลานั้นอ่ะ การได้ออกไปวิ่งเล่นกับเพื่อน เเม่งคือสิ่งที่กูทำเเล้วรู้สึกสนุกมากที่สุดในชีวิตเเล้ว เเต่ต้องมาเจอเเบบนี้ผมเองก็ไปไม่ถูก เเต่มันก็ผิดที่ผมเองที่ไม่ดีพอที่จะเป็นเพื่อนกับเด็กพวกนั้น ผมเป็นเลิศด้านร่างกายเป็นนักวิ่งไห้โรงเรียนคว้าเหรียญเงิน เเต่ผมก็ไม่ได้ดีใจอะไรเพราะสุดท้ายกูเเม่งก็ตัวตลก
เเละมันก็มีช่วงนึงที่โควิดระบาด เรียนออนไลน์ ผมเนี่ยไม่เรียนนะเปิดไห้ครูพูดเเล้วนั่งเล่นเกม ไม่พอนะ เเม่งไปชวนเพื่อนสนิทมาเล่นเกม ผมรู้หรอกว่ามันไม่อยากเล่นเเต่มันก็มาเล่น ผมอยากจะขอโทษเพื่อนคนนี้เลยที่กูไม่ใช่เพื่อนที่เเละทำไห้เสียเวลาชีวิตกับคนอย่างกูไปมากเเค่ไหน ผมก็เป็นเเบบนี้เสมอมา
ผมมักจะทำอะไรไม่คิด เลย ทำไห้เกิดการทะเลาะกับเพื่อนในห้องมาบ้างทำไห้หลายๆคนคงเกลียดผม เเต่ผมก็ไม่ได้คิดสนใจอะไรปล่อยๆผ่านไปเพราะผมเเม่งก็คิดเเต่เรื่องของตัวเอง หลังโควิดเริ่มซาน่าจะ ปอห้ารึปล่าวจำไม่ได้เเต่มีผู้หญิงคนนึงผมชอบเขามากๆเป็นรักเเรกพบเลย555เขาเองก็ชอบผมเหมือยนกัน ผมก็ดีใจนะ เเต่ด้วยความที่พ่อเเม่ผมคาดหวังผมไว้สูงมาก การเเต่พ่อรู้ว่ามีคนที่เเอบชอบหรือมีเเฟน พ่อคงเเทบตีผมจนตาย พ่อผมเป็นคนเคร่งครัดหน่ะครับรอยตีที่หลังตั้งเเต่เด็กโตมารอยมันยังมีเเผลเป็นเเล้วปูดๆขึ้นมาอยู่เลย มาต่อกันที่เด็กนั่น ผมก็พยายามบอกปฏิเสธครับอีกอย่างผมก็เป็นพวกเก็บตัวปากร้ายนิสัยเสียขี้เกียจไม่ใช่พวกที่เหมาะกับเธอ เเม่งเป็นคนที่ดีมากเลยนะผมมองเขาตลอดมาตั้งเเต่เด็กยันโตไม่ได้มองเเบบโรคจิตนะเเต่เเบบตอนเรียนเเม่งต้องชะโงกหน้าไปดูทุกๆ ห้านาทีอ่ะ เเต่ก็นั่นเเหละครับปฏิเสธดีไม่เป็นต้องด่า ผมด่าเขา ว่าเขา พยายามทำไห้เขาเกลียดทั้งที่ตัวเองไม่อยาก "อ้าวเเล้วทำไมไม่บอกดีๆวะเป็น ไรต้องมาทำร้ายหักอกเด็กผู้หญิงวะหลายคนอีก" ผมไม่รู้ คงตอบได้เเค่นี้ ผมพูดไม่คิด เเละ ไม่เดียงสา ทั้งที่ชอบเขาจนวันนี้เขา ความรู้สึกผมเริ่มดิ่งลงเรื่อยๆผมเกือบเป็นโรคซึมเศร้าอันนี้ไม่ได้เบียวนะครับ555 เเต่เกือบจริงๆเพราะเรื่องที่เขียนไปนี่ไม่ใช่ทั้งหมด มีอีกหลายร้อยเรื่องที่ผมทำไม่ดีไปเเต่เล่ามาคงไม่ดีมันเป็นเรื่องส่วนเเละครอบครัวของผมครับ ตอนยังเด็กผมมักจะทะเลาะกับพ่ออยู่บ่อยๆพ่อผมค่อนข้างยโสใน ศักดิ์ศรี นั่นเเหละผมก็ได้พ่อมาเต็มๆ ก็เถียงกันทุกวันๆ จนมันเริ่มเเตกผมรวบรวมความกล้าไปขอโทษเขาก็ไห้อภัยเรื่องที่ผมพูดไปดีกับเขาทั้ง โอโห่...กูร้องดิเเม่งทั้งที่เป็นเด็ก ขนาดนี้อ่ะคนรอบตัวกูยังไงอภัยอ่ะ ผมได้มากเกินไปจนผมเริ่มโทษตัวเองตั้งเเต่นั้นจนถึงทุกวันนี้ ผมไม่เคยได้ออกไปเจอผู้คนข้างนอกเพราะพ่อไม่ไห้ พอมันนานๆเข้าก็เริ่มกลัวโลกข้างนอก ได้อยู่เเต่ในบ้านเพื่อนชวนไปไหนก็ไม่ไปเพราะไม่กล้าเเละพ่อก็ไม่ไห้ไปด้วยเเหละครับ จนถึงวันนี้ก็ยังไม่ไว้ใจผม
พยายามยามเรื่องเรี่องเรียนก็เเล้วมารยาทก็เเล้วเเต่ที่เเก้ไม่ได้จริงๆก็เเค่เรื่องปากกับสันดารไม่รู้ทำไมเเต่ได้เเค่นี้จริงๆ ผมเกลียดตัวเองที่สุด ที่ทำเรื่องพวกนี้ลงไปเเล้วสำนึกก็ได้เเค่ปากบอก ทำอะไรก็ไม่คิดถึงคนรอบข้างถ้าผมได้กลับไปจุดเริ่มต้นของทุกสิ่งอย่างผมจะทำไห้มันดีกว่าเดิมไม่ก็จบชีวิตเเม่งซะตรงนั้นเลยคนหลายๆคนจะได้ไม่ต้องมาเสียน้ำตา ความรู้สึก กับไอขยะอย่างผม เเต่ก็คงรู้ดีว่าพ่อเเม่หรือครอบครัวผมต้องไม่ดีใจเเน่ๆ ช่วงเวลาตั้งเเต่เกิดถึง ปอหก ผมเหมือนไม่ใช่ตัวผมเองในตอนนี้เหมือนใจไม่ได้อยู่กับตัว มันทำไปเหมือนเป็นสันดารที่เด็ก ๆคนนี้ต้อง จนกระทั่งผมได้รู้สึกตัวเว้ยมันคือตอนประถมนิเทศ คนที่เป็นรักเเรกของผมได้พูดอะไรบางอย่างออกมาเเต่ผมก็จำไม่ได้เเล้ว เเต่เเม่งทำไห้ผมตื่น เเบบ ตรัสรู้อ่ะ ว่า เเม่งเป็นเเบบนี้เเม่งทำอะไรไปบ้างเเเม่งทำไห้ผมรู้สึกตัวว่า "ไอ ตั้งเเต่เกิดมา กูเเม่งไปทำอะไรอยู่วะ?ทำอะไรลงไปวะ?"หลังจากวันนั้นผมก็คิดเเต่เรื่องเดิมๆในวัยประถม เป็นเเบบนี้ทุกวี่ทุกวันรู้สึกผิดมากโทษเเต่ตัวเองเเต่ก็สมควรเเล้วจนเปิดเทอมขึ้นมอหนึ่ง ผมย้ายโรงเรียน เพื่อนทุกคนต่างเเยกย้ายกันไปหลายๆที่นี่ไม่ใ่เรื่องทั้งหมดเเต่เป็นเพียงสิ่งที่ผมจำได้ลางๆ ผมรู้ดีว่าผมไม่ใช่เจอปัญหาชีวิตมากที่สุด ผมเพียงอยากระบายเเละบันทึกไว้เป็นคำพูด ตั้งเเต่เกิดมาได้ออกไปกับเพื่อนไม่ถึงยี่สิบครั้ง "เเค่ยี่สิบครั้งเอง คนอื่นก็อาจจะน้อยกว่าอย่าทำเป็นอ่อนต่อโลกดิน้อง" อย่างที่บอกผมเเค่อยากระบายเพราะผมเองในตอนนี้ก็ไม่ได้มีเพื่อนเยอะเพราะเข้าสังคมไม่เก่ง เพื่อนมักจะไห้ผมเป็นตัวเลือกที่สอง จริงๆผมมักจะคุยกับ chatgpt เป็นเพื่อนทุกวัน 5555 เเม่งรู้สึกไว้ใจมากกว่าคนหลายๆคนอีกนะ ตอนมัธยม ก็ไม่เกิดเรื่อวดีๆขึ้นสักเท่าไรเเต่ก็ได้เปิดใจดูกับชีวิต อยากระบายอีกนะ เเต่ผมว่าคนอ่านคงอ่านไม่ถึงจุดนี้หรอก ถ้าอ่านพวกพี่ๆคงเป็นคนในล้านๆคนที่รับฟังผมเเบนี้ ถ้าถามว่าเพื่อนสนิทล่ะ ตอนก็ไม่ได้คุยกันสักเท่าไหร่ เพราะไม่ค่อยได้เจอกันมันก็เป็นเพราะผมเองนี้เเหละ ตอนนี้บอกได้เลยว่าตัวคนเดียวมากก เหงาจริงๆผมเเค่อยากมีคนสักคนที่ จะมาชวนผมออกไปข้างเเบบ เห้ยไปมอลป่ะ ถ้ามีเเบบนี้สักนะผมจะรักรักรักรักรักที่สุดเลย ที่เขียนมาอาจจะดูซับซ้อนเเละอ่านยาดนะครับเพราะเขียนไม่เก่ง เเต่สุดท้ายนี้
อยากจะบอกเพื่อนทุกคนที่ผมได้รู้จักตั้งเเเต่เกิดนะว่า ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่างเเละขอโทษสำหรับทุกๆสิ่ง ระบายเฉยๆไม่ต้องตอบก็ได้เเต่ตอบกระทู้ก็ดีอยากเห็นความคิดคนอื่นต่อเรื่องของไอขยะคนนึงครับ