......"ผีห่าโรฮิงจา" อ้ายอีคนใด..บ้านมีที่ว่างมั๊ย........

ครานั้นพระองค์ผู้ทรงเดช ฟังเหตุขุ่นเคืองเป็นหนักหนา อ้ายหมื่นไวยทำใจอหังการ์ ตกว่าบ้านเมืองไม่มีนาย จะปรึกษาตราสินให้ไม่ได้ จึงทำตามน้ำใจเอาง่ายง่าย ถ้าฉวยเกิดห่าฟันกันล้มตาย อันตรายไพร่เมืองก็เคืองกู

ผีบ้าอะไร ตายแล้วก็ยังถูกเป่าหูได้ง่ายๆ ...คิดจะฆ่าแต่ถ่ายเดียว นั่น...พุดจีบเพื่อนที่ช่วยแกมาตลอด ตลอด เอ็งยังจะหาญหักน้ำใจฆ่าได้ลงคอ อยากจะเอาว่านไฟยัดปากให้ลูกกระเดือกขาดเสียจริง นี่ถ้าเป็นพุดจี