เรารู้จักกับผู้ชายคนนึงมาสักพักแล้วค่ะ รู้จักกันครั้งแรกเค้าก็เดินหน้ามาบอกเลยว่าขอจีบ ตอนนั้นเรากำลังเฮิร์ทๆอยู่ก็เลยตกลงให้เค้าจีบ แต่ก็ตกลงกันนะคะว่าจะลองคุยก่อนยังไม่ได้ตกลงที่จะคบหากัน
ตอนนั้นเรารู้สึกว่าเค้าเป็นผู้ชายที่นิสัยดีคนหนึ่ง ตำแหน่งหน้าที่การงานก็ค่อนข้างดี ตอนเราป่วยเค้าพาไปหาหมอ บอกตรงๆเลยว่าตอนนั้นก็รู้สึกประทับใจที่เค้าดูแลเอาใจใส่เราดีแต่ก็ยังไม่ได้ทำให้เรารู้สึกว่าชอบหรือว่ารักเค้า
คุยกันแรกๆเลยเค้าเป็นฝ่ายที่บอกเราเองว่า "ถ้ารู้สึกว่าเค้าไม่ใช่สำหรับเรา ให้เรารีบบอกเค้า จะได้ไม่ต้องเสียเวลากันทั้งสองฝ่าย" เราฟังแล้วก็แกล้งๆถามกลับว่าต้องการเวลามากแค่ไหน หนึ่งเดือนหรือว่าสองเดือนหรือต้องการมากกว่านั้น เค้าฟังเราแล้วก็ขำๆค่ะไม่ได้ตอบอะไรแต่ก็ยังคงย้ำประโยคเดิม
ผ่านไปได้สักเดือนนึงเค้าก็เริ่มถามเราว่า เราเริ่มรู้สึกอะไรกับเค้าบ้างหรือยัง เราก็ตอบกลับเค้าไปตรงๆนะว่า "เราไม่รู้สึกอะไรกับเค้าเลย" เค้าก็บอกเราว่าเค้าไม่เชื่อ แล้วจะถามทำไมวะ(อันนี้คิดในใจค่ะ)
มันอาจจะมีพฤติกรรมบางอย่างของเราที่ทำให้เค้าคิดว่าเราชอบเค้าโดยที่เราก็ไม่รู้ตัวก็ได้มั้งคะ แต่ทุกครั้งที่เค้าถามเราให้คำตอบแบบนี้ตลอดค่ะ
เวลาผ่านไปสองเดือน เราก็เริ่มรู้ใจตัวเองค่ะ ว่าเค้าไม่ใช่สำหรับเรา เราไม่เคยมีความรู้สึกว่าอยากไปไหนมาไหนกับเค้า ไม่เคยคิดถึง บางครั้งเค้าโทรหาก็รู้สึกว่ารำคาญ ไม่อยากรับสาย แล้วเราเองก็มีความรู้สึกว่าเค้าเริ่มมีพฤติกรรมที่ชอบตามจิกเราแล้ว ไม่ว่าเราจะทำอะไรเค้าก็อยากรู้ไปหมดทุกเรื่อง บางทีเราไม่บอกเค้าก็จะทักมาว่าเราเป็นอะไร เราเปลี่ยนไปนะ (ฟังแล้วรู้สึกอารมณ์เสีย ขนาดไม่ได้เป็นแฟนกันยังทำขนาดนี้) เราก็เลยบอกกับเค้าไปตรงๆว่า เรารู้สึกแล้วว่าเค้าไม่ใช่
รู้ไหมคะว่าเค้าตอบกลับเราว่าอะไร เค้าบอกเราว่า ทำไมถึงรีบตัดสินใจ ยังมีเวลาให้คิดอีกตั้งเยอะ (เราก็คิดในใจว่า แล้วไอ้ที่เคยบอกเราไว้มันไม่มีความหมายแล้วเหรอ" เราก็เลยเอาคำพูดนั้นของเค้ามาทวนให้เค้าฟัง แล้วเค้าก็ตอบกลับเราอีกว่า เค้าพูดตอนไหนเค้าไม่เคยพูด (สตอเบอรี่แล้วไหมล่ะ ตอนนั้นพูดให้เราฟังไม่รู้กี่ครั้งค่ะ ย้ำให้ฟังบ่อยๆพอมาวันนี้กลับมาตลบตะแลงเล่นลิ้น)
เราก็บอกเค้าไปว่า แล้วเค้าจะเอาเวลานานขนาดไหน ต่อให้เวลาผ่านไปอีกหนึ่งเดือน สองเดือน หนึ่งปี หรือมากกว่านั้น เราก็เปลี่ยนความรู้สึกตัวเองไม่ได้ เค้าก็ดูจะอึ้งๆไปค่ะพอได้ฟัง ในที่สุดหลังจากคุยกันอยู่เป็นชั่วโมงเค้าก็บอกเราว่า เค้าขอเป็นพี่เป็นน้องก็ได้ เราก็ตอบตกลงไปส่งๆเพราะรำคาญอยากวางสาย
หลังจากวันนั้นมาเค้าก็ไม่เคยปรับเปลี่ยนพฤติกรรมที่ทำกับเรานะคะ ยังโทรหาเราทุกวันชวนไปกินข้าวเย็นทุกวัน แต่เราก็ไม่เคยไปกับเค้าอีกเลย โทรศัพท์เราก็รับบ้างไม่รับบ้าง ยอมรับนะคะว่าช่วงนั้นรู้สึกผิด สงสารเค้าด้วย ปรึกษาเพื่อนเพื่อนก็แนะนำว่าให้เลิกติดต่อเค้าไปเลยเค้าจะได้ตัดใจจากเราได้จริงๆ
เราทำตามคำแนะนำเพื่อนค่ะ ไม่รับโทรศัพท์ ไม่ตอบไลน์ เค้าก็พยายามส่งข้อความมาหาค่ะ เราก็ไม่ตอบ พอเราทำแบบนี้เค้าก็เอาเบอร์อื่นโทรมาหาเพื่อให้เรารับสายจนเราไม่กล้ารับสายจากเบอร์แปลกไปเลยค่ะ แล้วเราก็บล็อคไลน์ บล็อคเบอร์โทรศัพท์ทุกเบอร์ที่เค้าเคยใช้โทรหาเรา ลืมบอกไปค่ะว่าเค้าพักอยู่ใกล้ๆบริษัทที่เราทำงาน เราเลิกงานค่ำทุกวันต้องมายืนรอเมล์กลับบ้าน เค้าจะส่งข้อความมาหาตอนเรายืนรอรถว่าไปส่งไหมบ่อยมาก จนบางครั้งเราก็รู้สึกแระแวงรู้สึกกลัวกับพฤติกรรมของเค้านะคะ
ผ่านไปสี่เดือนค่ะหลังจากที่เราบล็อคทุกอย่างทุกทางที่เค้าจะสามารถติดต่อกับเราได้ เราก็คิดว่าเค้าคงจะเลิกยุ่งกับเราแล้ว แต่ไม่ใช่เลยค่ะเราคิดผิดมาก พอติดต่อโทรศัพท์มือถือเราไม่ได้ เค้าก็โทรเข้าเบอร์ที่ทำงานค่ะ (เค้าเคยทำงานที่เดียวกับเราค่ะก่อนจะลาออกไป เค้าเลยรู้ว่าต้องเบอร์ต่อของเราคือเบอร์อะไร) พอดีวันนั้นเราไม่ได้ไปทำงานเลยไม่ได้รับสาย แต่คนที่รับสายจำเสียงได้เลยเอามาเล่าให้เราฟัง ตั้งแต่วันนั้นมาเราเลยไม่รับโทรศัพท์สายนอกเองค่ะ จะให้คนอื่นรับให้ ดีที่ว่าโทรศัพท์ออฟฟิตใช้ร่วมกันหลายคน(เสียงโทรศัพท์มันจะดังต่างกันค่ะถ้าเป็นเบอร์ภายในกับภายนอก)
มีอยู่วันนึงที่คนรับสายแทนเราเค้ารำคาญเค้าเลยคุยเจรจาให้ รู้ไหมคะว่าเค้าคุยอะไรกัน ผู้ชายคนนั้นเค้าหาว่าพี่ที่ออฟฟิตเรากีดกันไม่ยอมให้เราคุยโทรศัพท์กับเค้า แล้วก็ถามว่าเราเป็นอะไรมากไหมทำไมต้องบล็อคเบอร์เค้า เค้าติดต่อเราไม่ได้เลย พี่ที่ทำงานเราตอบกลับเค้าไปว่า "เราทำขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าผู้หญิงเค้าไม่อยากยุ่งด้วย" ผู้ชายคนนั้นเค้าก็บอกว่าเค้าไม่เชื่อค่ะ เค้าหาว่าพี่ที่ทำงานเราโกหก เค้าต้องได้ยินจากปากเราเองเค้าถึงจะเชื่อ
คือความรู้สึกเราตอนนั้นเราโมโหมากเลยค่ะ คือต้องการจะให้เราทำอะไรอีก ระยะเวลาที่ผ่านมามันยังไม่มากพออีกเหรอที่จะพิสูจน์ให้เค้าได้เห็นว่าเราไม่อยากยุ่งกับเค้าจริงๆ
เย็นวันนั้นเราเลิกบล็อคเบอร์โทรเค้าเลยค่ะ เราส่งข้อความไปหาเค้าค่อนข้างที่จะแรงมาก สรุปใจความสั้นๆว่า ให้เลิกยุ่งกับเราได้แล้ว
จากวันนั้นจนถึงวันนี้เกือบสองเดือนแล้วค่ะ เค้าก็ยังไม่เลิกยุ่งกับเรา ยังโทรมาหา แต่เราก็ไม่เคยรับสายนะคะ จะกระทั่งเมื่อวานเราก็เลยรับสายค่ะตั้งใจว่าจะพูดแรงๆไปเลยจะได้เลิกยุ่งกับเราสักที พอเรารับสาย ทั้งน้ำเสียงทั้งคำพูดที่เค้าพูดกับเราเค้าทำเหมือนกับว่าก่อนหน้านี้ไม่เคยมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นเลย
เราก็บอกเค้าไปว่าเราไม่อยากรับ ไม่ต้องโทรมา
จนตอนนี้เค้าก็ยังไม่เลิกค่ะ จากที่เราเคยรู้สึกสงสารมันก็เปลี่ยนเป็นเบื่อ จากเบื่อเปลี่ยนเป็นรำคาญ จนตอนนี้เข้าขั้นรังเกียจเลยค่ะ
บอกตรงๆเลยค่ะว่าไม่รุ้จะทำยังไงแล้วจริงๆ ทุกวันนี้เลิกงานกลับบ้านค่ำๆต้องหาเพื่อนกลับด้วยกันตลอด เรากลายเป็นคนขี้ระแวงไปเลย
ใครมีวิธีช่วยบ้างไหมคะ แนะนำหน่อยค่ะ
ไม่เข้าใจผู้ชายที่บอกว่า "ถ้าไม่ใช่ให้รีบบอก" แต่พอบอกไปแล้วเค้ากลับ...
ตอนนั้นเรารู้สึกว่าเค้าเป็นผู้ชายที่นิสัยดีคนหนึ่ง ตำแหน่งหน้าที่การงานก็ค่อนข้างดี ตอนเราป่วยเค้าพาไปหาหมอ บอกตรงๆเลยว่าตอนนั้นก็รู้สึกประทับใจที่เค้าดูแลเอาใจใส่เราดีแต่ก็ยังไม่ได้ทำให้เรารู้สึกว่าชอบหรือว่ารักเค้า
คุยกันแรกๆเลยเค้าเป็นฝ่ายที่บอกเราเองว่า "ถ้ารู้สึกว่าเค้าไม่ใช่สำหรับเรา ให้เรารีบบอกเค้า จะได้ไม่ต้องเสียเวลากันทั้งสองฝ่าย" เราฟังแล้วก็แกล้งๆถามกลับว่าต้องการเวลามากแค่ไหน หนึ่งเดือนหรือว่าสองเดือนหรือต้องการมากกว่านั้น เค้าฟังเราแล้วก็ขำๆค่ะไม่ได้ตอบอะไรแต่ก็ยังคงย้ำประโยคเดิม
ผ่านไปได้สักเดือนนึงเค้าก็เริ่มถามเราว่า เราเริ่มรู้สึกอะไรกับเค้าบ้างหรือยัง เราก็ตอบกลับเค้าไปตรงๆนะว่า "เราไม่รู้สึกอะไรกับเค้าเลย" เค้าก็บอกเราว่าเค้าไม่เชื่อ แล้วจะถามทำไมวะ(อันนี้คิดในใจค่ะ)
มันอาจจะมีพฤติกรรมบางอย่างของเราที่ทำให้เค้าคิดว่าเราชอบเค้าโดยที่เราก็ไม่รู้ตัวก็ได้มั้งคะ แต่ทุกครั้งที่เค้าถามเราให้คำตอบแบบนี้ตลอดค่ะ
เวลาผ่านไปสองเดือน เราก็เริ่มรู้ใจตัวเองค่ะ ว่าเค้าไม่ใช่สำหรับเรา เราไม่เคยมีความรู้สึกว่าอยากไปไหนมาไหนกับเค้า ไม่เคยคิดถึง บางครั้งเค้าโทรหาก็รู้สึกว่ารำคาญ ไม่อยากรับสาย แล้วเราเองก็มีความรู้สึกว่าเค้าเริ่มมีพฤติกรรมที่ชอบตามจิกเราแล้ว ไม่ว่าเราจะทำอะไรเค้าก็อยากรู้ไปหมดทุกเรื่อง บางทีเราไม่บอกเค้าก็จะทักมาว่าเราเป็นอะไร เราเปลี่ยนไปนะ (ฟังแล้วรู้สึกอารมณ์เสีย ขนาดไม่ได้เป็นแฟนกันยังทำขนาดนี้) เราก็เลยบอกกับเค้าไปตรงๆว่า เรารู้สึกแล้วว่าเค้าไม่ใช่
รู้ไหมคะว่าเค้าตอบกลับเราว่าอะไร เค้าบอกเราว่า ทำไมถึงรีบตัดสินใจ ยังมีเวลาให้คิดอีกตั้งเยอะ (เราก็คิดในใจว่า แล้วไอ้ที่เคยบอกเราไว้มันไม่มีความหมายแล้วเหรอ" เราก็เลยเอาคำพูดนั้นของเค้ามาทวนให้เค้าฟัง แล้วเค้าก็ตอบกลับเราอีกว่า เค้าพูดตอนไหนเค้าไม่เคยพูด (สตอเบอรี่แล้วไหมล่ะ ตอนนั้นพูดให้เราฟังไม่รู้กี่ครั้งค่ะ ย้ำให้ฟังบ่อยๆพอมาวันนี้กลับมาตลบตะแลงเล่นลิ้น)
เราก็บอกเค้าไปว่า แล้วเค้าจะเอาเวลานานขนาดไหน ต่อให้เวลาผ่านไปอีกหนึ่งเดือน สองเดือน หนึ่งปี หรือมากกว่านั้น เราก็เปลี่ยนความรู้สึกตัวเองไม่ได้ เค้าก็ดูจะอึ้งๆไปค่ะพอได้ฟัง ในที่สุดหลังจากคุยกันอยู่เป็นชั่วโมงเค้าก็บอกเราว่า เค้าขอเป็นพี่เป็นน้องก็ได้ เราก็ตอบตกลงไปส่งๆเพราะรำคาญอยากวางสาย
หลังจากวันนั้นมาเค้าก็ไม่เคยปรับเปลี่ยนพฤติกรรมที่ทำกับเรานะคะ ยังโทรหาเราทุกวันชวนไปกินข้าวเย็นทุกวัน แต่เราก็ไม่เคยไปกับเค้าอีกเลย โทรศัพท์เราก็รับบ้างไม่รับบ้าง ยอมรับนะคะว่าช่วงนั้นรู้สึกผิด สงสารเค้าด้วย ปรึกษาเพื่อนเพื่อนก็แนะนำว่าให้เลิกติดต่อเค้าไปเลยเค้าจะได้ตัดใจจากเราได้จริงๆ
เราทำตามคำแนะนำเพื่อนค่ะ ไม่รับโทรศัพท์ ไม่ตอบไลน์ เค้าก็พยายามส่งข้อความมาหาค่ะ เราก็ไม่ตอบ พอเราทำแบบนี้เค้าก็เอาเบอร์อื่นโทรมาหาเพื่อให้เรารับสายจนเราไม่กล้ารับสายจากเบอร์แปลกไปเลยค่ะ แล้วเราก็บล็อคไลน์ บล็อคเบอร์โทรศัพท์ทุกเบอร์ที่เค้าเคยใช้โทรหาเรา ลืมบอกไปค่ะว่าเค้าพักอยู่ใกล้ๆบริษัทที่เราทำงาน เราเลิกงานค่ำทุกวันต้องมายืนรอเมล์กลับบ้าน เค้าจะส่งข้อความมาหาตอนเรายืนรอรถว่าไปส่งไหมบ่อยมาก จนบางครั้งเราก็รู้สึกแระแวงรู้สึกกลัวกับพฤติกรรมของเค้านะคะ
ผ่านไปสี่เดือนค่ะหลังจากที่เราบล็อคทุกอย่างทุกทางที่เค้าจะสามารถติดต่อกับเราได้ เราก็คิดว่าเค้าคงจะเลิกยุ่งกับเราแล้ว แต่ไม่ใช่เลยค่ะเราคิดผิดมาก พอติดต่อโทรศัพท์มือถือเราไม่ได้ เค้าก็โทรเข้าเบอร์ที่ทำงานค่ะ (เค้าเคยทำงานที่เดียวกับเราค่ะก่อนจะลาออกไป เค้าเลยรู้ว่าต้องเบอร์ต่อของเราคือเบอร์อะไร) พอดีวันนั้นเราไม่ได้ไปทำงานเลยไม่ได้รับสาย แต่คนที่รับสายจำเสียงได้เลยเอามาเล่าให้เราฟัง ตั้งแต่วันนั้นมาเราเลยไม่รับโทรศัพท์สายนอกเองค่ะ จะให้คนอื่นรับให้ ดีที่ว่าโทรศัพท์ออฟฟิตใช้ร่วมกันหลายคน(เสียงโทรศัพท์มันจะดังต่างกันค่ะถ้าเป็นเบอร์ภายในกับภายนอก)
มีอยู่วันนึงที่คนรับสายแทนเราเค้ารำคาญเค้าเลยคุยเจรจาให้ รู้ไหมคะว่าเค้าคุยอะไรกัน ผู้ชายคนนั้นเค้าหาว่าพี่ที่ออฟฟิตเรากีดกันไม่ยอมให้เราคุยโทรศัพท์กับเค้า แล้วก็ถามว่าเราเป็นอะไรมากไหมทำไมต้องบล็อคเบอร์เค้า เค้าติดต่อเราไม่ได้เลย พี่ที่ทำงานเราตอบกลับเค้าไปว่า "เราทำขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าผู้หญิงเค้าไม่อยากยุ่งด้วย" ผู้ชายคนนั้นเค้าก็บอกว่าเค้าไม่เชื่อค่ะ เค้าหาว่าพี่ที่ทำงานเราโกหก เค้าต้องได้ยินจากปากเราเองเค้าถึงจะเชื่อ
คือความรู้สึกเราตอนนั้นเราโมโหมากเลยค่ะ คือต้องการจะให้เราทำอะไรอีก ระยะเวลาที่ผ่านมามันยังไม่มากพออีกเหรอที่จะพิสูจน์ให้เค้าได้เห็นว่าเราไม่อยากยุ่งกับเค้าจริงๆ
เย็นวันนั้นเราเลิกบล็อคเบอร์โทรเค้าเลยค่ะ เราส่งข้อความไปหาเค้าค่อนข้างที่จะแรงมาก สรุปใจความสั้นๆว่า ให้เลิกยุ่งกับเราได้แล้ว
จากวันนั้นจนถึงวันนี้เกือบสองเดือนแล้วค่ะ เค้าก็ยังไม่เลิกยุ่งกับเรา ยังโทรมาหา แต่เราก็ไม่เคยรับสายนะคะ จะกระทั่งเมื่อวานเราก็เลยรับสายค่ะตั้งใจว่าจะพูดแรงๆไปเลยจะได้เลิกยุ่งกับเราสักที พอเรารับสาย ทั้งน้ำเสียงทั้งคำพูดที่เค้าพูดกับเราเค้าทำเหมือนกับว่าก่อนหน้านี้ไม่เคยมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นเลย
เราก็บอกเค้าไปว่าเราไม่อยากรับ ไม่ต้องโทรมา
จนตอนนี้เค้าก็ยังไม่เลิกค่ะ จากที่เราเคยรู้สึกสงสารมันก็เปลี่ยนเป็นเบื่อ จากเบื่อเปลี่ยนเป็นรำคาญ จนตอนนี้เข้าขั้นรังเกียจเลยค่ะ
บอกตรงๆเลยค่ะว่าไม่รุ้จะทำยังไงแล้วจริงๆ ทุกวันนี้เลิกงานกลับบ้านค่ำๆต้องหาเพื่อนกลับด้วยกันตลอด เรากลายเป็นคนขี้ระแวงไปเลย
ใครมีวิธีช่วยบ้างไหมคะ แนะนำหน่อยค่ะ