ช่วยถอดบทประพันธ์ พระอภัยมณี ตอน หนีนางผีเสื้อสมุดหน่อย

พอเย็นย่ำค่ำพลบลงโพล้เพล้   ท้องทะเลมืดมัวทั่ววิถี
พระห้ามเงือกสองราด้วยปราณี   ประเดี๋ยวนี้ลมกล้าสลาตัน
เห็นละเมาะเกาะใหญ่ที่ไหนกว้าง   หยุดเสียบ้างให้สบายจึงผายผัน
เราหนีนางมาได้ก็ไกลครัน   ต่อกลางวันจึงค่อยไปให้สำราญ ฯ
     
* ตาเงือกน้ำซ้ำสอนพระทรงศักดิ์   ยังใกล้นักอย่าประมาททำอาจหาญ
นางรู้ความตามมาไม่ช้านาน   จะพบพานพากันตายวายชีวัน
อันตาข้าถ้าค่ำเห็นสว่าง   ทั้งเดินทางเรี่ยวแรงแข็งขยัน
ถ้าแดดกล้าตามัวเป็นหมอกควัน   จะผายผันล่วงทางไปกลางคืน
แล้วว่ายแหวกแบกองค์พงศ์กษัตริย์   พลางสบัดโบกหางไปกลางคลื่น
สลาตันลั่นพิลึกเสียงครึกครื้น   จนดึกดื่นรีบรุดไม่หยุดเลย
ครั้นรุ่งเช้าเข้าเกาะเสาะลูกไม้   พระลูกให้บิตุรงค์ทรงเสวย
เงือกก็หาอาหารกินตามเคย   แล้วรีบเลยล่วงไปในคงคา ฯ
   
  * ฝ่ายนางผีเสื้อสมุทรที่สุดโง่   ไปนั่งโซเซาอยู่ริมภูผา
ขอชีวิตพิษฐานตามตำรา   ต้องอดปลาอดนอนอ่อนกำลัง
ได้สามวันรันทดสลดจิตต์   เจียนชีวิตจะเด็ดดับไม่กลับหลัง
อุส่าห์ยืนฝืนใจให้ประทัง   ค่อยเซซังซวนทรงไม่ตรงตัว
เห็นลูกไม้ในป่าคว้าเข้าปาก   กำลังอยากยืนขยอกจนกลอกหัว
ที่มืดอดหน้าตาลายค่อยหามัว   คิดถึงผัวเหยาะย่างมากลางไพร
ถึงประตูคูหาเห็นเปิดอยู่   เอ๊ะอกกูเกิดเข็ญเป็นไฉน
เข้าในห้องมองเขม้นไม่เห็นใคร   ยิ่งตกใจเพียงจะดิ้นสิ้นชีวี
แลดูปี่ที่เป่าเล่าก็หาย   นางยักษ์ร้ายรู้ว่าพากันหนี
เสียน้ำใจในอารมณ์ไม่สมประดี   สองมือตีอกตูมฟูมน้ำตา
ลงกลิ้งเกลือกกายร้องไห้โร่   เสียงโฮโฮดังก้องห้องคูหา
พระรูปหล่อพ่อคุณของเมียอา   ควรหรือมาทิ้งขว้างหมองหมางเมีย
ทั้งลูกน้อยกลอยใจไปด้วยเล่า   เหมือนควักเอาดวงใจน้องไปเสีย
ถึงแปดปีนี่แล้วไม่แคล้วคลาด   เคยร่วมอาสน์อกอุ่นพ่อคุณเอ๋ย
ตั้งแต่นี้น้องจะได้ผู้ใดเชย   เหมือนพระเคยคู่เคียงเมื่อเที่ยงคืน

ตามนี่โลยย ขอบคุนที่ช่วยถอดให้น้ะค้ะ