อยากให้ห้องเรียนนึงมีนักเรียนไม่เกินยี่สิบ

จากความคิดของเราที่เคยเป็นนักเรียนนะ ช่วงประถม/มัธยมมีเพื่อนร่วมห้องเกือบห้าสิบคน

เราตั้งใจเรียนนะ แต่กลุ่มเด็กหลังห้อง เสียงดัง ทำให้สติหลุดบ่อยๆ ครูก็คุมไม่ได้

อีกอย่าง เด็กในห้องแบ่งเป็นกลุ่มเป็นแก๊งค์ แต่ละกลุ่มไม่สนิทกันเลย การที่สงสัยในวิชาเรียนเลยไม่กล้าถาม เพราะกลัวโดนมองว่า โง่ คนอื่นรู้แล้วแต่เราไม่รู้คนเดียว หรือกลัวไปขัดจังหวะเพื่อน

นั่นละทำให้อดีตเด็กไทยอย่างฉันไม่กล้าคิดต่าง ขาดโอกาสที่จะรู้ความถนัดเพราะไม่กล้าคิด กล้าทำ ไม่กล้าซักถาม เรียนและรับรู้ได้แค่ในตำรา

แต่จุดที่ทำให้คิดได้และอยากย้อนเวลาไปทำความรู้จักตัวเองคือช่วงมหาลัย แม้จะเลือกเรียนผิด แต่ความอิสระที่มีกับการเรียนร่วมกับเพื่อนครั้งละยี่สิบคน(เซ็คย่อย) ทำให้เราเป็นคนกล้าพูดกล้าถามกล้าทำทุกอย่างที่สงสัย ไม่เขินอายกับเพื่อนเพราะสนิทกัน

นี่ละ ประเด็นนี้น่าจะช่วยพัฒนาเด็กไทย ให้กล้าคิดกล้าทำกล้าพูดมากขึ้น