สวัสดีครับชาวพันทิปทุกคน นี่เป็นกระทู้แรก ที่ผมจะเล่าเรื่องในช่วงหนึ่งของชีวิต ถ้าใช้คำผิด หรือ อ่าน แล้ว งง ต้องอภัยด้วยครับ
ผมเขียนกระทู้นี่ขึ้นเพื่อหวังว่าสักวัน เธอ คงจะเข้ามา อ่าน ความทรงจำวัยเด็กของผมที่มีต่อ เธอ

กาลครั้งหนึ่ง คงจะนานไป เริ่มจาก ผมเป็นเด็กที่เรียกว่าวัย เฟดเฟ่ เลยละครับ ซน ดื้อ เกเร เรียนไม่เก่ง หัวไม่ดี ชอบคุยเวลาครูสอน แอบเล่น ยูกิ เป็นประจำครูเผลอไม่ได้เลย เล่นเบเบลด ทุกคาบที่เข้าเรียน การบ้านไม่เคยมีเลยตั้งแต่เรียนมา เกรดออกที่ไรแม่ด่าตลอดเลย แต่ผมก็นิสัยดีนะครับดีแต่กับเด็กผู้หญิงนะครับส่วนเด็กผู้ชายเหมือนกันผมจะกวนตีน ผมอยู่งโรงเรียนเอกชนตอน ป.5 เด็กๆในวัยนั้นน่ารักทุกคนครับ ผมสั้นบ้างยาวบ้างผูกโบว์ โอ้อยากเดินเข้าไปแล้วบอก ผมรักทุกคนจริงๆเลยครับ แต่แล้วโชคชะตาก็พลิกผันผมไปตลอดกาล เมื่อทางบ้านผมเจอกับปัญหาเศรษฐกิจและครอบครัวผมตกต่ำ ช่วงนั้นผมเรียนจบ ป.5 พอดี ผมจึงย้ายจากโรงเรียนเอกชน ไป อยู่โรงเรียนวัดแทน จาก กางเกงน้ำเงินผมยาวอย่างหล่อ มาเป็นกางเกงดำผมทรงลานบิน อาจารย์เรียกแบบนั้น ผมก็คิดในใจ โหแย่เลย อดเจอสาวๆน่ารักใน โรงเรียนนั้นเลย อยากรู้พอพวกเธอโตมาจะน่ารักขนาดไหน แต่ไม่เป็นไรครับ ผมคิดว่าโรงเรียนไหนผมก็จบได้ เพราะครอบครัวไม่เคยหวังอะไรกับผมนอกจาก เรียนจบเป็นคนดีพอครับ ผมเลยไม่ได้ ซีเรียลกับการย้ายโรงเรียน แต่ซีเรื่องทรงผม

วันแรกของการเป็นเด็ก ป.6 ในโรงเรียนวัด ผมนี่กางเกงน้ำเงินคนเดียวในโรงเรียนเลยครับ เข้าไปวันแรกได้อยู่ห้องที่ดีที่สุดและคลาสสิคที่สุดคือห้อง 8 ครับ(ห้องท้ายสุด) ห้องนี่นะครับร่วม มหากาฬเด็กเกเร นักเลง ห้าวเป้งไว้ครบทุกรูปแบบที่ผมคิดไว้เลย ผมพยายามไม่เข้าไปยุ่งกับพวกเขานะแต่ไปๆมาๆดันสนิทกันสะได้เพราะผมว่าพวกเขามีอะไรแตกต่างจากเด็กคนอื่นๆเช่น โดดเรียนไปนักร้องเพลงในห้องน้ำ แอบเอาขนมมากินกันบนห้อง ไถ่ตังรุ่นน้อง(ผมไม่เคยนะ) มีอะไรที่สนุกๆหลายๆอย่างครับกลายเป็นว่ามาเจอพวกนี่ผมกลายเป็นเด็กธรรมดาไปเลย แล้ววันหนึ่งครับมีการเรียกประชุมทั้งระดับชั้น โหโครตอลังการงานสร้าง (คือผมเป็นเด็กจิตนาการสูง) เรียกร่วม ป.6 ทุกห้อง ตั้งแต่เปิดมาผมไม่ค่อยได้ไปคุยกับเด็กห้องอื่นสะเท่าไร เพราะยังไม่ชินครับแต่ทุกคนรู้จักผม เพราะเป็นเด็กใหม่ รู้สึกตอนนั้นประชุมเรื่องเข้าค่ายลูกเสือนะครับเรื่องฟังกันยาวๆแต่ผมหลับครับไม่ได้ฟังอะไรเลยตื่นอีกที่ก็แจกใบขออนุญาตผู้ปกครองกันอยู่ เพื่อนๆผมก้คงไม่รู้เรื่อง ผมเลยหันไปถามเด็กผู้หญิงที่นั่งๆผมว่า เธอๆสรุปเราจะไปไหนกันหรอ พอเธอหันมาเท่านั้น โหคุณนางฟ้าเลยอ้าอยากกลับบ้านไปขอเงินแม่เพิ่ม10บาทแล้วเอามาเลี้ยงน้ำส้มเธอจัง นางเอกของผมเลย เชื่อมั้ยคุณผมไม่ได้ฟังที่เธอพูดเลย ผมมองแต่หน้าเธอ ยังจำได้ดีเลยตาเล็กๆ หน้าเรียวๆผอมๆผิวขาวๆอมชมพู ผมสั้น หลังจากนั้นผมก็ไปสืบหาข้อมูลเธอมาครับ ว่าชื่ออะไร ลองแกเดินทักคนอื่นไปทั่วเพื่อให้เนียนๆดูว่ามาทำความรู้จักเพื่อนใหม่

เธอชื่อ อิง แน่นอนครับนามสมมุติ อยู่ห้อง 7 ห้องข้างๆผมนี่เอง โหฟ้าช่างลิขิตให้เรามาเจอเธอจริงๆ อยากขอค่าขนมเพิ่มอีกแล้ว ด้วยความที่ผมเป็นคนรอบครอบนะครับเลยถามเพื่อนๆในกลุ่มเด็กเก ว่าพวกนายมีแฟนหรือคนที่ชอบกันหรือยัง ส่วนใหญ่เพื่อนๆผมชอบเด็ก ห้องต้นๆครับเพราะ น่ารักและเรียนเก่งด้วยแล้วแต่ละนางที่เพื่อนผมชอบนี่ก็ตัวท้อปทั้งน่านแค่คิดจะดาวก็ลำบากแล้ว จ่ายสดไม่ต้องพูดถึง โชคดีครับที่ อิง ไม่ฮอตในยุคนั้นโชคดีเลยผมเลยไม่ต้องไปแข่งกับใครหลังจากนั้นผมก็เริ่มทักทายเธอเวลาที่เดินผ่านด้วยกัน ผมจะเจอเธอตอนถอดรองเท้าวางไว้หน้าห้องเรียนกับสวดมนตร์บ่อยเพราะเราจะสวดกันหน้าห้อง บ้างครั้งก็ลงไปสวดร่วมที่ด่านล่างตรงสนามบอล ไม่ว่าผมจะทำอะไรผมจะชอบแอบมองเธอเงียบๆครับ ดูเธอยิ้ม คุยหัวเราะ เฮฮา เล่น ผมนี่ใจละลายเลยครับเดินชนเสาตลอด ทำให้ผมอยากมาเรียนทุกวันเลยไม่อยากขาดเลย

ผมได้แต่แอบมองจนเวลาผ่านไป มีคนรู้ว่าผมชอบ เธอ แต่ไม่รู้ว่า เธอรู้หรือเปล่าจนจบ ป.6 ผมก็ยังได้แต่แอบมองเธออยู่เลย แต่ผมก็ได้ข่าวเธอจากเพื่อนๆว่าเธอไปอยู่ มัธยมดีๆส่วนผมก็ต่อ มัธยมวัดที่เดิมครับ เพราะเพื่อนๆผมต่อนี่กันหมดแล้วก็ความผูกพันผมชอบด้วยละใกล้ๆบ้านดีสะดวกสบาย แต่ผมก็ได้ติดต่อกับเธอทาง MSN ตลอดนะครับยุคแรกๆเลยตัวเขียวๆอ่าแต่ผมก็ยังไม่กล้าที่จะบอกความรู้สึกกับเธอเหมือนเดิมจน ขึ้น ม.3 ผมจึงตัดสินใจบอกชอบเธอไปผ่านสื่อรักออนไลน์MSN แต่กลับโดนเธอ ปฏิเสธ มา ผมก้ซึมดิเงียบเลยหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ติดต่อเธออีกเลยจนขึ้น มัธยมปลายช่วง ม.5 ผมก็ได้ยินข่าวจากเพื่อนๆว่าเจอ เธอ นะแถวๆโรงเรียนเรานี่ละ คือหลังจากนั้นผมก้ได้บอกเพื่อนเก่าที่สนิทๆกันว่าผมนะ ชอบเธอ พอเพื่อนเจอเธอเลยเอามาเล่าให้ผมฟังว่าเจอนะ วันนี่ วันสงกรานก็เจอ แล้ววันนั้นฟ้าก็เล่นตลกกับผมอีก พอดีเพื่อนๆผมที่มัธยมต้น จบไปได้เรียนอื่นต่อที่อื่นดีๆกันหมดแล้วพอ ม.5 ก็เริ่มติดต่อผมกลับบมาผ่านทาง Facebook เพื่อนผมคนนึ่งชื่อ ฟ้า เป็นผู้หญิงขาวๆน่ารักๆเป็นที่นิยมของผู้ชายในตอนนั้น เธอได้กลับมาเยี่ยมผมที่อยู่มัธยมที่เดิม น่อวอย่างเท่เลย มีสาวสวยต่างโรงเรียนมาหาด้วย แอบปลื้มๆ เราก้แค่คุยกันถึงเรื่องเก่าๆพอตอนกลับบ้าน ผมเดินไปส่งเธอขึ้นรถมอไซ แล้วก่อนกลับเธอก้ได้ส่ง จุ้บ แบบเพื่อนๆให้ผม คือโบกมือแล้วก้ทำปาก จุ้บ อ่า ปกติๆผมก้ งง อ๋อๆโชคดีๆขับรถกลับบ้านดีๆละ พอผมหันหลังกลับไป ผมเจอ อิง หืมมมมม ผมนี่ตกใจมากๆเลยครับเหมือนเห็นผี แต่เป็นผีที่อยากเห็นจริงๆ เธอทำหน้าไม่ค่อยดีแล้วรีบเดินไป ผมก็เดินตามแต่ไม่กล้าพูดอะไรเลย ตั้งแต่วันนั้น ผมก็ไม่มีโอกาศได้อธิบายเลย ไม่รู้ว่าเธอคิดยังไง แต่เธอคงลืมไปหมดแล้วละพอๆกับตัวผม

ปัจจุบันนี่ ผมอยู่มหาลัยเอกชนครับ ปี 1 เทอม 3 กำลังจะขึ้น ปี 2 แต่จริงๆผมต้อง ปี 2 ขึ้น ปี 3 ผมซิ่วมาจากอีกที่ แต่ผมก็ยังติดตามเธอผ่าน Facebook อยู่ทุกวันถึงเธอจะไม่ค่อยเล่นก็ตาม เธอเล่นแต่ Ig ผมคิดว่าถ้าไปติดตามอีกคงเป็นการรบกวน เลยแค่ในเฟสดีกว่า ทุกๆวันเกิดเธอ ผมจะHBDเสมอ ผมจำวันเกิดเธอได้ขึ้นใจเพราะวันเกิดเรา ห่างกันวันเดียว เพราะเราเกิดเดือนเดียวกัน ตอนนี้เธอคงงานหนักอ่า เพราะเธอเรียนอยู่ ม.รัฐ ที่โหดๆ ถ้ามีใครสักคนถามว่าผมยัง ชอบเธอไหม ? ผมขอตอบเลยว่า แน่นอนครับยังชอบเธออยู่ ก็ รักแรกพบนิ ถ้าถามว่าทำไมไม่ไปจีบเธอละ เธอมีแฟนหรอ? อันนี่ผมไม่ทราบจริงๆว่ามีมั้ย แต่ผมว่าคงมีละเพราะตอนนี่ เธอสวยและน่ารักมากๆเลย ที่ไม่จีบเพราะ ผมคิดว่า ผมได้คำตอบจากวันนั้นแล้ว ถ้าไปจีบอีกคงเปลี่ยนจาก รบกวนกลายเป็น น่ารําคาญแน่ๆเลย แต่ผมก็ค่อยเป็นกำลังใจให้เธอเสมอมาครับ อยากบอกว่า มีอะไรบอกผมได้มั้ย เสียใจอะไรมาแชร์มาให้ผมได้มั้ย เวลาคุณเครียดผมจะทำให้เธอยิ้ม เวลาเธอเศร้าผมจะทำให้เธอขำ เวลาเธอเสียใจผมจะอยุ่ข้างๆรับฟังเสมอ เวลาเธอไม่มีใคร ยังมีผมเพื่อน ป.6 ของเธอไง

ขอบคุณที่เข้าอ่านทุกคนนะครับ ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะครับ