เรื่องขอเรื่อง
ผมมีความจำเป็นที่ต้องเรียนเสริมภาษา แต่ด้วยความที่อายุพอสมควร จึงไม่อาจไปลงเรียนกับเด็กๆได้จึงได้ลองหาอาจารย์มารับสอนเฉพาะกิจ
จึงได้มาเจอเธอ เมื่อเห็นในรูป คงเพราะไม่ชัดผมจึงไม่ได้ติดใจอะไร แต่ก็ได้พูดคุยรายละเอียดคร่าวๆ จึงนัดเจอ
และวินาทีที่ผมได้พบเธอ วินาทีที่เธอเดินเข้ามา เหมือนโลกทั้งโลกหยุดนิ่ง แสงสว่างวาบ อยู่ข้างหลังเธอ จนเมื่อเธอหยุดและมองมาทางผม
คิดว่า ใช่เราสองคน เธอยิ้ม ผมยิ้ม เธออ่อนกว่าผม ราว 6-7 ปี เธอน่ารัก เธอสดใส เธอทำให้ความเหนื่อยของผมหายไปได้
ดวงตากลมโต ริมฝีปากอวบอิ่มได้รูป ใบหน้าเรียวงาม กลิ่น รูป รส แต่ผมไม่อาจสัมผัส ผมถึงกับหลงไหลไปกับภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า
เราคุยกันถูกคอ เวลาผ่านไป นานนับชั่วโมง เราคุยกันสัพเพเหระ ยาวนานกว่า สามชั่วโมง ไม่รู้สึกเบื่อ
จนเรานึกได้ว่า เราต่างก็มีธุระต้องไปทำต่อ จึงได้ขอแยกย้ายกันไป
แต่วินาทีนั้น ผมกลับรู้สึก รันจวนและคิดถึงเธออย่างไม่อาจห้ามใจได้ หลังจากนั้นเราก็ยังคงคุยกันต่อเนื่อง ยิ่งคุย ยิ่งลึกล้ำ
แต่ผมต้องดึงตัวเองเข้ามาสู่โลกแห่งความเป็นจริง เราทั้งสองคน ต่างมีเจ้าของแล้ว ที่สำคัญ บ้านเราอยู่ห่างกันแค่ 4 หลังคาเรือน
โดยที่ผมไม่เคยรู้มาก่อน แต่เธอเคยเห็นผม ทำไมนะ ทำไมมันช่างโหดร้ายขนาดนี้
ผมพยายามไม่คุยกับเธอ เพราะ ผมไม่รู้ว่าเธอคิดอย่างไร แต่ที่แน่ๆ ผมหลงเธอเข้าให้แล้ว
ดีชั่วรู้หมด แต่อดไม่ได้
ผมแค่อยากระบายมันอึดอัด มันเครียด ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ผมเสียใจ
ขอบคุณพื้นที่เล็กๆ ที่ให้ผมได้ระบายความอึดอัดนี้ออกไป ขอบคุณ หวังเพียงจะไม่ทำให้เราสองคนต้องเสียใจ
หลงรักอาจารย์สอนภาษา
ผมมีความจำเป็นที่ต้องเรียนเสริมภาษา แต่ด้วยความที่อายุพอสมควร จึงไม่อาจไปลงเรียนกับเด็กๆได้จึงได้ลองหาอาจารย์มารับสอนเฉพาะกิจ
จึงได้มาเจอเธอ เมื่อเห็นในรูป คงเพราะไม่ชัดผมจึงไม่ได้ติดใจอะไร แต่ก็ได้พูดคุยรายละเอียดคร่าวๆ จึงนัดเจอ
และวินาทีที่ผมได้พบเธอ วินาทีที่เธอเดินเข้ามา เหมือนโลกทั้งโลกหยุดนิ่ง แสงสว่างวาบ อยู่ข้างหลังเธอ จนเมื่อเธอหยุดและมองมาทางผม
คิดว่า ใช่เราสองคน เธอยิ้ม ผมยิ้ม เธออ่อนกว่าผม ราว 6-7 ปี เธอน่ารัก เธอสดใส เธอทำให้ความเหนื่อยของผมหายไปได้
ดวงตากลมโต ริมฝีปากอวบอิ่มได้รูป ใบหน้าเรียวงาม กลิ่น รูป รส แต่ผมไม่อาจสัมผัส ผมถึงกับหลงไหลไปกับภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า
เราคุยกันถูกคอ เวลาผ่านไป นานนับชั่วโมง เราคุยกันสัพเพเหระ ยาวนานกว่า สามชั่วโมง ไม่รู้สึกเบื่อ
จนเรานึกได้ว่า เราต่างก็มีธุระต้องไปทำต่อ จึงได้ขอแยกย้ายกันไป
แต่วินาทีนั้น ผมกลับรู้สึก รันจวนและคิดถึงเธออย่างไม่อาจห้ามใจได้ หลังจากนั้นเราก็ยังคงคุยกันต่อเนื่อง ยิ่งคุย ยิ่งลึกล้ำ
แต่ผมต้องดึงตัวเองเข้ามาสู่โลกแห่งความเป็นจริง เราทั้งสองคน ต่างมีเจ้าของแล้ว ที่สำคัญ บ้านเราอยู่ห่างกันแค่ 4 หลังคาเรือน
โดยที่ผมไม่เคยรู้มาก่อน แต่เธอเคยเห็นผม ทำไมนะ ทำไมมันช่างโหดร้ายขนาดนี้
ผมพยายามไม่คุยกับเธอ เพราะ ผมไม่รู้ว่าเธอคิดอย่างไร แต่ที่แน่ๆ ผมหลงเธอเข้าให้แล้ว
ดีชั่วรู้หมด แต่อดไม่ได้
ผมแค่อยากระบายมันอึดอัด มันเครียด ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ผมเสียใจ
ขอบคุณพื้นที่เล็กๆ ที่ให้ผมได้ระบายความอึดอัดนี้ออกไป ขอบคุณ หวังเพียงจะไม่ทำให้เราสองคนต้องเสียใจ