เคยรู้สึกอย่างนี้บ้างมั้ยคะ
หลังจากน้องโซดาของเราจากไป 3 วันแล้ว
เรายังคิดวนไปวนมาว่าถ้าอย่างนี้ ถ้าอย่างนั้น ทำไมเราถึงไม่ทำอย่างนี้นะ
ทั้งที่ตั้งแต่เมื่อรู้ว่าน้องป่วย ทำทุกอย่างที่คิดว่าดีที่สุดสำหรับน้องแล้ว ทั้งเรื่องอาหารเมนูปลาน้ำจืด เปลี่ยนเป็นเมนูไก่ปลอดสารพิษบ้าง
อาหารโรคไตทานทั้งสองยี่ห้องทั้งฮิล ทั้งรอยัลคานิน ทั้งแบบแห่งแบบเปียก  อาหารแบบน้ำ DogSure เป็นอาหารเสริม
น้ำหญ้าปักกิ่งที่หาข้อมูลมาว่าทานแล้วช่วยได้
ไปหาคุณหมอตามนัดตลอด เรื่องยา เรื่องน้ำเกลือไม่ได้ขาด ดูแลทุกฝีก้าวเรียกได้ว่าแทบจะลืมชีวิตปกติของตัวเองไปเลย


แต่พอน้องจากไป เรารู้สึกผิด ที่บังคับให้เค้าทานอะไรที่เค้าไม่ชอบ ช่วงหลายเดือนก่อนที่เค้าจะจากไปแทบไม่ได้ทานของที่ชอบเลย
มาถึงตอนนี้คิดว่ารู้งี้น่าจะทำเมนูข้าวอบต่างๆ คือกินไม่ได้ขอกลิ่นให้น้องชอบแล้วโรยปลาแทนก็ยังดี
มาถึงตอนนี้สรุปว่าน้ำหญ้าปักกิ่งที่เราหาข้อมูลแล้วหาข้อมูลอีก สรุปว่าดีจริงมั้ย
มาถึงตอนนี้ที่เรากังวลเรื่องการให้ฮอร์โมนที่อาจมีโอกาสแพ้ แล้วกังวลจนหมอไม่กล้าให้ฮอร์โมนน้อง เป็นการปิดโอกาสการรักษาน้องทางนึงใช่มั้ย
เรารู้สึกจิตตกมาก น้องจากไปแล้ว ไม่มีโอกาสให้ดูแลเค้าอีกแล้ว ถ้าเราไม่กังวลเรื่องฮอร์โมนเลือดอาจไม่ตกมากขนาดนี้


ทุกคนก็บอกว่าเวลาย้อนไปไม่ได้แล้ว เราทำดีที่สุดแล้ว
แต่มีคำนึงที่แม่พูดว่า เราเป็นคนกำหนดชีวิตเค้า แม่ทำถามความแน่ใจและทำตามที่เราบอกทุกอย่าง เรากลับไปจิตตกอีกรอบว่าที่เราทำถูกต้องจริงๆ รึเปล่า