ความในใจที่มันทรมานแต่ก็ต้องทน แล้วคุณละเป็นเหมือนเราไหม

ตลอดที่ผ่านมา พ่อกับแม่มักบอกเราเสมอว่าเลี้ยงเราได้แต่ตัวหัวใจเลี้ยงไม่ได้ เราอยากทำอะไรก้ทำ ไม่ห้ามอยูาแล้วถ้าสิ่งนั่นไม่ใช่สิ่งที่ผิด จนโตมาวัยรุ่น มอปลายเพื่อนๆนัดกันไปเที่ยว เราก้ขอตลอด พ่อแม่ก็อนุญาติ พอถึงวันที่รัดกันจริงๆ พ่อกับแม่ก้มักไม่ให้ไปอยู่เสมอ แต่ได้ไปเที่ยวกับครอบครัวแทน เช่นเพื่อนนัดไปดรีมเวล ถึงวันเราไม่ได้ไป พออีกไม่กี่วันเราก้ได้ไปกับครอบครัวถามว่ามีความสุขไหมเรามีความสุขมากนะ แต่เราไม่มีเพื่อนเลย เจอกันก้แค่ในโรงเรียน เสาร์อาทิตย์ก็เจอกันบ้างที่ไปเรียนพิเศษ จนเพื่อนที่สนิทๆก้เกิดความรู้สึกในใจแบบไม่กล้าคุย ไม่กล้าพูด เพื่อนคุยกันเรื่องไปเที่ยวเราได้แต่นั่งฟัง พอเข้ามหาวิทยาลัย อยากลอฃทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย เขาก้ไม่ให้เราทำ ให้เราเรียน มีหน้าทีเรียนก้เรียน เงินส่งให้เรียนสามารถจ่ายได้อยุ่แล้ว ปีหน้าเราก้จะจบแล้ว เราอยากจะทำงานส่งที่เราคิดว่าทำแล้วมีความสุข เราเคยทำงานกับน้า ซึ่งไม่มีความสุขไม่ตรงกับสายที่เราเรียน เราอยากเลือกทำในสิ่งที่ทีความสุขที่เราอยากจะทำ แต่งานที่เขาวางให้เราทำคือเพื่อดูการทำงานแล้วเอามาต่อยอดกับงานตัวเอง มันดีไหมมันดีนะ ลองนึกถึงคนไม่มีโอกาศเรียน หน้าที่การงานไม่มี แต่รู้ไหม เราโตขนาดนี้เรายังไม่รู้เลยเราชอบอะไร ต้องการอะไร อยากเป็นอะไร แต่ตอนนี้เรามีสิ่งที่เราอยากทำ แต่สุดท้ายสิ่งที่เราอยากทำมันคงเป็นได้แค่ฝัน และฝันอีกต่อไป อย่างน้อยยังดีที่ได้ฝันนะ อยากบอกทุกคนว่าทำอะไรแล้วเรามีความสุขรีบทำนะ และพยายามหาสิ่งที่เราชอบที่เราต้องการแล้วรีบทำมันสะ ที่เราไม่ได้ทำเพราะเราไม่กล้าที่จะพูดที่จะขัดใจปต่วันนี้เรากล้าที่จะพูดที่จะอธิบาย แต่ทำยังไงได้ คนเป็นพ่อเป็นแม่เขาไม่อยากให้ลูกลำบาก เราก้จะทำให้มันดีที่สุดกับสิ่งที่ท่านเลือกให้ต่อให้มันไม่มีความสุขก็ตาม สุดท้ายก็อยากจะบอกคนที่เป็นพ่อแม่แล้ว ลูกอยากทำอะไรดูว่ามันดี ไม่ผิดกฎหมายปล่อยให้ลูกทำก่อนลองนึกถึงตอนที่เราไม่ได้ทำเรารู้สึกยังไงเก็บความรู้สึกนั้นไว้ที่เราอย่าสงต่อความรู้สึกนั้นให้ลูกคุณเลย เราเชื่อว่ามีหลายคนที่เป็นแบบเรา เพราะเพื่อนที่เพิ่งรู่จักมันเครียดมากจนร้องไห เราอยากจะพูดว่าขอลองทำถ้าไปไม่รอดจะกลับมาทำตาม


สิ่งที่พูดมามันเหมือน คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก มั้งนะ