อึดอัดอยากระบายค่ะไม่รู้จะไปเล่าให้ใครฟังไม่รู้จะบอกกับใครดี ขอพื้นที่เวิ่นเว้อหน่อยค่ะ
คือเมื่อกี้เราเดินไปหลังบ้านเห็นแม่นั่งเหม่อ (อันที่จริงมันตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแม่นั่งหลับคาเก้าอี้เลย ดีนะเราออกมาเข้าห้องน้ำตอนตี 2 ไม่งั้นแม่ต้องนอนตากยุงตลอดทั้งคืนแน่) เรารู้อยู่แล้วว่าแม่เครียดเรื่องอะไร แต่เราก็ไม่ได้พูดเพราะไม่อยากพาเข้าเรื่องให้แม่คิดมากก็เลยถามแม่เรื่องโรงพยาบาล (ปกติแม่รักษาอยู่ รพ.เอกชนแต่ช่วงนี้ป่วยบ่อยแถมอายุก็มากเลยอยากประหยัดค่าใช้จ่าย)
เราถามแม่ว่าตกลงเรื่องโรงพยาบาลไปถึงไหนแล้ว
แม่บอกว่าทำไมล่ะช่วงนี้แม่ก็ไม่ได้ป่วยอะไร
เราเลยย้อนไปว่า หราาา (แบบกวนๆหน่อยเพราะไม่อยากให้บรรยากาศมันหดหู่ลงไปอีก)
แม่ก็ยิ้มนิดนึงและก็บอกเราว่า แม่ยังไม่ได้เป็นอะไรหนิ กายสบายดีแต่หาความสบายใจไม่ได้
เราก็ไม่ได้พูดอะไร ดูเหมือนแม่จะอยากระบายเราก็ยืนฟัง เอาจริงๆไม่ใช่ไม่อยากพูดนะ แต่ไม่รู้จะหาคำพูดอะไรมาพูดดี
เราก็พอรู้อยู่แล้วแหละว่าแม่เครียดเรื่องพ่อ พ่อเราอายุก็มากแล้ว กินเหล้ามาตั้งแต่หนุ่มๆ ชีวิตนี้มีแต่เมากับเมาแถมตอนนี้ก็ยังมาเสียคนเอาตอนแก่ซะอีกยิ่งแก่ยิ่งเละเทะคิดว่าตัวเองเป็นวัยรุ่น ทำตัวเป็นวัยรุ่น มีกง มีกิ๊ก ติดยา (ขนม)
แม่บอกว่าแปลกดีเนอะเมื่อก่อนแม่ไม่มีอะไร ไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอนเงินจะกินข้าวยังไม่มีเลย แต่ตอนนี้แม่มีทุกอย่างที่อยากมีแต่ทำหาความสุขไม่ได้ ทุกวันๆต้องมานั่งเครียดกับผัว ด่าก็แล้ว ไม่คุยด้วยก็แล้ว แต่ก็ยังแก้สันดานไม่ได้ (แม่ร้องไห้)
เราก็บอกแม่เราไปว่าเอาจริงๆตอนนี้ลูกทุกคนโตหมดแล้ว แม่จะเลิกกับเขาลูกทั้งหมดก็ความเห็นตรงกันว่าเลิกเลย เพื่อแลกกับความสบายใจของแม่ เพราะทุกวันนี้ลูกทุกคนก็มีแม่ที่เป็นทั้งพ่อทั้งแม่อยู่แล้ว ถ้าขาดเขาไปก็ไม่เป็นไร (ตั้งแต่เราจำความได้พ่อไม่เคยมีบทบาทอะไรในชีวิตเราเลย ค่ากินค่าที่อยู่ ค่าน้ำค่าไฟ ค่าเทอม สิ่งเดียวที่พ่อให้คือ ชีวิต ชีวิตที่เขาทิ้งๆขว้างๆ)
แม่บอกว่าถ้าแม่เป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไงลูกโตหมดแล้วก็จริงแต่หัวอกแม่ก็เป็นห่วงลูก จะหวังพึ่งพ่อ (ส่ายหัว) ให้มันเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ (จริงๆแหละพ่อทำตัวเหมือนอยู่บ้านหลังนี้ในบทบาทผู้อาศัย ไม่ใช่บทบาทของคนเป็นพ่อ)
ในความคิดเราคือไม่ไหวแล้วอะ มันเหลืออดแล้วแหละ แม่แก่แล้วทนมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว....ลูกทุกคนเลยปรึกษากันว่าอยากให้แม่ไปอยู่ที่บ้านอีกหลังที่ซื้อไว้เพราะแม่เค้าซื้อกะจะไปอยู่ที่บั้นปลายอยู่แล้ว
(อาจดูใจร้ายนะมันไม่มีวิธีอื่นแล้วแม่ด่าก็แล้ว แม่สอนก็แล้ว แม่ไม่คุยด้วยก็แล้วแต่เขาก็ไม่ได้สำนึกยังคงเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ พ่อเขาบอกว่าชีวิตเขาจะตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้เลยจะใช้วันนี้ให้เต็มที่ เออดีเนอะ ทำตัวเหมือนคนไม่มีลูกไม่มีเมีย)
แล้วก็เป็นอย่างที่คิดแม่ปฏิเสธแม่บอกว่า....แม่ทิ้งไม่ได้ลำบากด้วยกันมา จนก็จนมาด้วยกัน อดก็อดมาด้วยกัน แต่ตอนนี้มีทุกอย่างที่เคยอยากมี แม่ไม่เคยขออะไรพ่อเลย ไม่เคยขอเงิน ไม่เคยขอทอง ข้าวของอะไร แม่ไม่เคยขอ แต่ตอนนี้แม่แก่แล้ว ขอแค่ความสบายใจ ทุกวันนี้ได้อะไรกลับมาบ้าง ? นี่คือของขวัญที่พ่อตอบแทนความเหนื่อยยากของแม่หรอ ? (จบประโยคนี้คือร้องไห้หนักมากทั้งเราทั้งแม่)
เราก็คิดคือไม่เข้าใจในเมื่อทนอยู่แล้วเป็นทุกข์ขนาดนี้ ทนทำไม ? ทนมาได้กว่า 30 ปี แล้วด้วยพ่อไม่มีช่วงเวลาที่เป็นแฟมิลี่แมนเลย แม่ทนได้ยังไง ? คือยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจไม่รู้จะแนะนำอะไรแม่ดี ไม่รู้จะทำยังไงให้แม่หายเครียด ให้แม่เลิกร้องไห้ดี เราเลยเดินออกมาเงียบๆ ไม่อยากเห็นแม่ร้องไห้ไปมากกว่านี้แล้ว
เรายอมเป็นลูกอกตัญญู อยากใช้คำพูดแรงๆใส่พ่อถ้ามันสามารถทำให้พ่อรู้สึกตัวขึ้นมาได้บ้าง แต่คิดว่าน่าจะเปล่าประโยชน์.....
จากเหตุการณ์นี้มันทำให้เราร็เลยว่าเรื่องบางเรื่องเงินมันช่วยไม่ได้จริงๆ
หัวอกคนเป็นลูกอย่างเรา....ไม่รู้จะหาคำพูดอะไรมาหยุดน้ำตาแม่ดี
คือเมื่อกี้เราเดินไปหลังบ้านเห็นแม่นั่งเหม่อ (อันที่จริงมันตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแม่นั่งหลับคาเก้าอี้เลย ดีนะเราออกมาเข้าห้องน้ำตอนตี 2 ไม่งั้นแม่ต้องนอนตากยุงตลอดทั้งคืนแน่) เรารู้อยู่แล้วว่าแม่เครียดเรื่องอะไร แต่เราก็ไม่ได้พูดเพราะไม่อยากพาเข้าเรื่องให้แม่คิดมากก็เลยถามแม่เรื่องโรงพยาบาล (ปกติแม่รักษาอยู่ รพ.เอกชนแต่ช่วงนี้ป่วยบ่อยแถมอายุก็มากเลยอยากประหยัดค่าใช้จ่าย)
เราถามแม่ว่าตกลงเรื่องโรงพยาบาลไปถึงไหนแล้ว
แม่บอกว่าทำไมล่ะช่วงนี้แม่ก็ไม่ได้ป่วยอะไร
เราเลยย้อนไปว่า หราาา (แบบกวนๆหน่อยเพราะไม่อยากให้บรรยากาศมันหดหู่ลงไปอีก)
แม่ก็ยิ้มนิดนึงและก็บอกเราว่า แม่ยังไม่ได้เป็นอะไรหนิ กายสบายดีแต่หาความสบายใจไม่ได้
เราก็ไม่ได้พูดอะไร ดูเหมือนแม่จะอยากระบายเราก็ยืนฟัง เอาจริงๆไม่ใช่ไม่อยากพูดนะ แต่ไม่รู้จะหาคำพูดอะไรมาพูดดี
เราก็พอรู้อยู่แล้วแหละว่าแม่เครียดเรื่องพ่อ พ่อเราอายุก็มากแล้ว กินเหล้ามาตั้งแต่หนุ่มๆ ชีวิตนี้มีแต่เมากับเมาแถมตอนนี้ก็ยังมาเสียคนเอาตอนแก่ซะอีกยิ่งแก่ยิ่งเละเทะคิดว่าตัวเองเป็นวัยรุ่น ทำตัวเป็นวัยรุ่น มีกง มีกิ๊ก ติดยา (ขนม)
แม่บอกว่าแปลกดีเนอะเมื่อก่อนแม่ไม่มีอะไร ไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอนเงินจะกินข้าวยังไม่มีเลย แต่ตอนนี้แม่มีทุกอย่างที่อยากมีแต่ทำหาความสุขไม่ได้ ทุกวันๆต้องมานั่งเครียดกับผัว ด่าก็แล้ว ไม่คุยด้วยก็แล้ว แต่ก็ยังแก้สันดานไม่ได้ (แม่ร้องไห้)
เราก็บอกแม่เราไปว่าเอาจริงๆตอนนี้ลูกทุกคนโตหมดแล้ว แม่จะเลิกกับเขาลูกทั้งหมดก็ความเห็นตรงกันว่าเลิกเลย เพื่อแลกกับความสบายใจของแม่ เพราะทุกวันนี้ลูกทุกคนก็มีแม่ที่เป็นทั้งพ่อทั้งแม่อยู่แล้ว ถ้าขาดเขาไปก็ไม่เป็นไร (ตั้งแต่เราจำความได้พ่อไม่เคยมีบทบาทอะไรในชีวิตเราเลย ค่ากินค่าที่อยู่ ค่าน้ำค่าไฟ ค่าเทอม สิ่งเดียวที่พ่อให้คือ ชีวิต ชีวิตที่เขาทิ้งๆขว้างๆ)
แม่บอกว่าถ้าแม่เป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไงลูกโตหมดแล้วก็จริงแต่หัวอกแม่ก็เป็นห่วงลูก จะหวังพึ่งพ่อ (ส่ายหัว) ให้มันเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ (จริงๆแหละพ่อทำตัวเหมือนอยู่บ้านหลังนี้ในบทบาทผู้อาศัย ไม่ใช่บทบาทของคนเป็นพ่อ)
ในความคิดเราคือไม่ไหวแล้วอะ มันเหลืออดแล้วแหละ แม่แก่แล้วทนมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว....ลูกทุกคนเลยปรึกษากันว่าอยากให้แม่ไปอยู่ที่บ้านอีกหลังที่ซื้อไว้เพราะแม่เค้าซื้อกะจะไปอยู่ที่บั้นปลายอยู่แล้ว
(อาจดูใจร้ายนะมันไม่มีวิธีอื่นแล้วแม่ด่าก็แล้ว แม่สอนก็แล้ว แม่ไม่คุยด้วยก็แล้วแต่เขาก็ไม่ได้สำนึกยังคงเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ พ่อเขาบอกว่าชีวิตเขาจะตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้เลยจะใช้วันนี้ให้เต็มที่ เออดีเนอะ ทำตัวเหมือนคนไม่มีลูกไม่มีเมีย)
แล้วก็เป็นอย่างที่คิดแม่ปฏิเสธแม่บอกว่า....แม่ทิ้งไม่ได้ลำบากด้วยกันมา จนก็จนมาด้วยกัน อดก็อดมาด้วยกัน แต่ตอนนี้มีทุกอย่างที่เคยอยากมี แม่ไม่เคยขออะไรพ่อเลย ไม่เคยขอเงิน ไม่เคยขอทอง ข้าวของอะไร แม่ไม่เคยขอ แต่ตอนนี้แม่แก่แล้ว ขอแค่ความสบายใจ ทุกวันนี้ได้อะไรกลับมาบ้าง ? นี่คือของขวัญที่พ่อตอบแทนความเหนื่อยยากของแม่หรอ ? (จบประโยคนี้คือร้องไห้หนักมากทั้งเราทั้งแม่)
เราก็คิดคือไม่เข้าใจในเมื่อทนอยู่แล้วเป็นทุกข์ขนาดนี้ ทนทำไม ? ทนมาได้กว่า 30 ปี แล้วด้วยพ่อไม่มีช่วงเวลาที่เป็นแฟมิลี่แมนเลย แม่ทนได้ยังไง ? คือยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจไม่รู้จะแนะนำอะไรแม่ดี ไม่รู้จะทำยังไงให้แม่หายเครียด ให้แม่เลิกร้องไห้ดี เราเลยเดินออกมาเงียบๆ ไม่อยากเห็นแม่ร้องไห้ไปมากกว่านี้แล้ว
เรายอมเป็นลูกอกตัญญู อยากใช้คำพูดแรงๆใส่พ่อถ้ามันสามารถทำให้พ่อรู้สึกตัวขึ้นมาได้บ้าง แต่คิดว่าน่าจะเปล่าประโยชน์.....
จากเหตุการณ์นี้มันทำให้เราร็เลยว่าเรื่องบางเรื่องเงินมันช่วยไม่ได้จริงๆ