เพราะเรื่องราวนี้แหล่ะครับที่ทำให้ผมสร้างกระทู้ขึ้นมา อึดอัดจริงๆ นี่เป็นกระทู้แรกของผม
ถ้ามันไม่ดียังไงต้องขอโทษด้วยครับ มันยาวนิดนึงช่วยอ่านหน่อยนะครับ ^^
ผมมีโอกาสได้รู้จักกับ ผญ คนหนึ่ง ผมชอบเธอตั้งแต่วันแรกที่เจอเลย เธอยิ้มสดใส ตลก ตัวเล็ก สเป็คเลยครับ แต่ก็ดันมาชอบเธอผิดจังหวะ
ตอนนั้เธอพึ่งเลิกกะแฟนเธอมาครับผมเลยเลือกที่เข้าหาเธอในฐานะเพื่อนแทนและด้วยความเป็นเพื่อนนี้แหล่ะที่ทำให้ผมรู้ว่า
เธอยังไม่อยากมีใคร เรื่องความรู้สึกผมผมเลยเลือกที่จะไม่บอกเธอและพยายามทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีกับเธอมาตลอดครับ
จากเพื่อนก็กลายมาเป็นเพื่อนสนิทเราสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มคุยกันได้ทุกเรื่อง ไปไหนไปกัน
ตัวนี่แทบติดกันเลยครับมีผมต้องมีเธอมีเธอต้องมีผมเลยก็ว่าได้
แต่ระหว่างนี้ผมก็คิดมาตลอดว่า "ผมต้องเลิกชอบเธอและจะไม่มีวันกลับไปคิดกับเธอเกินเพื่อนอีก"
เราเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆครับจนกระทั้งวันหนึ่ง
เธอมาบอกกับผมว่า "เธอรู้สึกกับผมเกินเพื่อนไปแล้วเธอถามว่าผมรู้สึกเหมือนเธอไหม"
ตอนนั้นผมคิดอะไรไม่ออกทำตัวไม่ถูกครับ ทำไมเธอจะต้องมารู้สึกในวันที่ผมตัดใจไปแล้ว แน่นอนครับ ! ผมปฏิเสธเธอ
แต่ผมเองกลับรู้สึกเจ็บปวดมากอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งเห็นน้ำตาเธอแล้วผมอยากจะต่อยหน้าตัวเองให้ตายไปเลยครับ
เธอบอกว่าไม่เป็นไรแต่ขอเวลาให้เธอหน่อยอยู่ห่างๆกันไปสักพักละกัน ช่วงที่เธอหายไปผมแทบไม่เป็นอันทำอะไรสักอย่างครับ
รู้สึกคิดถึงเธอมากถึงมากที่สุดแต่ผมก็เลือกที่จะอยู่เฉยๆ จนเราได้วนมาเจอกันอีกในวันเกิดเพื่อนคนนึงในกลุ่ม
ผมดีใจมากที่รู้ว่าวันนั้นจะได้พบเธออยากจะบอกเธอว่าคิดถึงเธอมากขนาดไหน แต่เธอกลับไม่เหมือนเดิมอีกแล้วครับ
เธอห่าง เธอไม่มอง ไม่แม้แต่จะอยู่ใกล้ ผมเองก็ได้แต่มองเธออยุ่ห่างๆ ยิ่งเวลาเห็นใครๆมาใกล้เธอก็รู้สึกหวงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
แต่วันนั้นโชคก็ยังเข้าข้างครับผมได้คุยกับเธอ เธอเข้ามากอดผมเธอบอกว่า "เธอคิดถึงผมมากแต่เธอเข้าใจนะว่าผมไม่อยากรักเธอแล้ว"
ใจมันอยากจะกอดเธอไว้อย่างนั้นอยากจะบอกเธอว่าคิดถึงมากแต่สมองมันก็สั่งการไม่ให้ทำครับและผมก็ไม่ทำ
ผมกลับพูดแค่ว่า ขอโทษนะ
แต่หลังจากวันนั้นเราก็กลับมาคุยกันมากกว่าเดิมครับความสัมพันธ์เราดีขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ เราไปกินข้าว ดูหนัง ดูบอลเล่นเกมด้วยกัน
ผมหวงเธอ ห่วงเธอ คิดถึงเธอตลอดแต่เหมือนขัดแย้งกะตัวเองครับ คิดอยู่ตลอดว่าไม่ ต้องไม่รักเธอทั้งๆที่มีความสุขมากเวลามีเธอข้างๆ
ความสัมพันธ์เราเป็นแบบนี้มาตลอดครับจนวันปีใหม่ ผมมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกะเธอและผมตกลงขอเธอเป็นแฟน แต่เธอ ปฏิเสธครับ
เธอบอกว่า "เธอรู้ว่าผมไม่ได้รักเธอหรอกแต่ผมแค่รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำต่อเธอ เธอไม่อยากให้ใครจำใจมารักเธอหรอกนะถึงเธอจะรักผมก็เถอะ"
ผมอยากทำอะไรได้มากกว่านั้นซึ่งผมมีโอกาสที่จะทำมันแต่ผมก็แค่ปล่อยเธอไป และเธอก็หายไปจริงๆครับ
ตอนนี้มีความจำเป็นบางอย่างทำให้เธอได้กลับมาคุยกะผมครับ
แต่คราวนี้มันต่างกันไป เหมือนตอนนี้เธอจะเหลือแค่ความเป็นเพื่อนความรู้สึกแค่เพื่อนกับผมจริงๆ สายตา การพูด การวางตัว ทุกอย่างครับ
แต่ผมตลอดมาทุกอย่างบอกหมดเลยครับว่าผมต้องการเธอมาตลอด ที่ดีมากสำหรับผมตอนนี้คือ เธอยังไม่ได้มีใคร
บางทีก็ไม่เข้าใจตัวเองครับ !!!!! ! ว่านี่มันเป็นความรู้สึกผิดจากเรื่องคืนนั้นรึป่าว
พอคิดจะทำอะไรดีๆเพื่อเธอสมองก็คิดแย้งขึ้นมาตลอดว่าไม่ควรจะกลับไปรัก เธอจะเป็นแค่เพื่อน
แต่ความรู้สึกผมเองโหยหาเธอที่สุด ผมมีความสุขที่สุดเวลาแกล้งเธอ สบายใจที่สุดเวลาอยู่กับเธอ ชอบที่เธอยิ้ม ชอบที่จะกอดเธอ
ชอบทุกอย่างและผมคิดถึงเธอครับ
ผมควรจะทำยังไงดีครับแล้วถ้าทุกคนเป็นเธอทุกคนจะกลับมารักผมอีกไหมครับ
เมื่อผมใช้สมองกับเรื่องความรักมากกว่าความรู้สึกจนเสียคนที่รักไป
ถ้ามันไม่ดียังไงต้องขอโทษด้วยครับ มันยาวนิดนึงช่วยอ่านหน่อยนะครับ ^^
ผมมีโอกาสได้รู้จักกับ ผญ คนหนึ่ง ผมชอบเธอตั้งแต่วันแรกที่เจอเลย เธอยิ้มสดใส ตลก ตัวเล็ก สเป็คเลยครับ แต่ก็ดันมาชอบเธอผิดจังหวะ
ตอนนั้เธอพึ่งเลิกกะแฟนเธอมาครับผมเลยเลือกที่เข้าหาเธอในฐานะเพื่อนแทนและด้วยความเป็นเพื่อนนี้แหล่ะที่ทำให้ผมรู้ว่า
เธอยังไม่อยากมีใคร เรื่องความรู้สึกผมผมเลยเลือกที่จะไม่บอกเธอและพยายามทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีกับเธอมาตลอดครับ
จากเพื่อนก็กลายมาเป็นเพื่อนสนิทเราสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มคุยกันได้ทุกเรื่อง ไปไหนไปกัน
ตัวนี่แทบติดกันเลยครับมีผมต้องมีเธอมีเธอต้องมีผมเลยก็ว่าได้
แต่ระหว่างนี้ผมก็คิดมาตลอดว่า "ผมต้องเลิกชอบเธอและจะไม่มีวันกลับไปคิดกับเธอเกินเพื่อนอีก"
เราเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆครับจนกระทั้งวันหนึ่ง
เธอมาบอกกับผมว่า "เธอรู้สึกกับผมเกินเพื่อนไปแล้วเธอถามว่าผมรู้สึกเหมือนเธอไหม"
ตอนนั้นผมคิดอะไรไม่ออกทำตัวไม่ถูกครับ ทำไมเธอจะต้องมารู้สึกในวันที่ผมตัดใจไปแล้ว แน่นอนครับ ! ผมปฏิเสธเธอ
แต่ผมเองกลับรู้สึกเจ็บปวดมากอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งเห็นน้ำตาเธอแล้วผมอยากจะต่อยหน้าตัวเองให้ตายไปเลยครับ
เธอบอกว่าไม่เป็นไรแต่ขอเวลาให้เธอหน่อยอยู่ห่างๆกันไปสักพักละกัน ช่วงที่เธอหายไปผมแทบไม่เป็นอันทำอะไรสักอย่างครับ
รู้สึกคิดถึงเธอมากถึงมากที่สุดแต่ผมก็เลือกที่จะอยู่เฉยๆ จนเราได้วนมาเจอกันอีกในวันเกิดเพื่อนคนนึงในกลุ่ม
ผมดีใจมากที่รู้ว่าวันนั้นจะได้พบเธออยากจะบอกเธอว่าคิดถึงเธอมากขนาดไหน แต่เธอกลับไม่เหมือนเดิมอีกแล้วครับ
เธอห่าง เธอไม่มอง ไม่แม้แต่จะอยู่ใกล้ ผมเองก็ได้แต่มองเธออยุ่ห่างๆ ยิ่งเวลาเห็นใครๆมาใกล้เธอก็รู้สึกหวงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
แต่วันนั้นโชคก็ยังเข้าข้างครับผมได้คุยกับเธอ เธอเข้ามากอดผมเธอบอกว่า "เธอคิดถึงผมมากแต่เธอเข้าใจนะว่าผมไม่อยากรักเธอแล้ว"
ใจมันอยากจะกอดเธอไว้อย่างนั้นอยากจะบอกเธอว่าคิดถึงมากแต่สมองมันก็สั่งการไม่ให้ทำครับและผมก็ไม่ทำ
ผมกลับพูดแค่ว่า ขอโทษนะ
แต่หลังจากวันนั้นเราก็กลับมาคุยกันมากกว่าเดิมครับความสัมพันธ์เราดีขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ เราไปกินข้าว ดูหนัง ดูบอลเล่นเกมด้วยกัน
ผมหวงเธอ ห่วงเธอ คิดถึงเธอตลอดแต่เหมือนขัดแย้งกะตัวเองครับ คิดอยู่ตลอดว่าไม่ ต้องไม่รักเธอทั้งๆที่มีความสุขมากเวลามีเธอข้างๆ
ความสัมพันธ์เราเป็นแบบนี้มาตลอดครับจนวันปีใหม่ ผมมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกะเธอและผมตกลงขอเธอเป็นแฟน แต่เธอ ปฏิเสธครับ
เธอบอกว่า "เธอรู้ว่าผมไม่ได้รักเธอหรอกแต่ผมแค่รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำต่อเธอ เธอไม่อยากให้ใครจำใจมารักเธอหรอกนะถึงเธอจะรักผมก็เถอะ"
ผมอยากทำอะไรได้มากกว่านั้นซึ่งผมมีโอกาสที่จะทำมันแต่ผมก็แค่ปล่อยเธอไป และเธอก็หายไปจริงๆครับ
ตอนนี้มีความจำเป็นบางอย่างทำให้เธอได้กลับมาคุยกะผมครับ
แต่คราวนี้มันต่างกันไป เหมือนตอนนี้เธอจะเหลือแค่ความเป็นเพื่อนความรู้สึกแค่เพื่อนกับผมจริงๆ สายตา การพูด การวางตัว ทุกอย่างครับ
แต่ผมตลอดมาทุกอย่างบอกหมดเลยครับว่าผมต้องการเธอมาตลอด ที่ดีมากสำหรับผมตอนนี้คือ เธอยังไม่ได้มีใคร
บางทีก็ไม่เข้าใจตัวเองครับ !!!!! ! ว่านี่มันเป็นความรู้สึกผิดจากเรื่องคืนนั้นรึป่าว
พอคิดจะทำอะไรดีๆเพื่อเธอสมองก็คิดแย้งขึ้นมาตลอดว่าไม่ควรจะกลับไปรัก เธอจะเป็นแค่เพื่อน
แต่ความรู้สึกผมเองโหยหาเธอที่สุด ผมมีความสุขที่สุดเวลาแกล้งเธอ สบายใจที่สุดเวลาอยู่กับเธอ ชอบที่เธอยิ้ม ชอบที่จะกอดเธอ
ชอบทุกอย่างและผมคิดถึงเธอครับ
ผมควรจะทำยังไงดีครับแล้วถ้าทุกคนเป็นเธอทุกคนจะกลับมารักผมอีกไหมครับ