สวัสดีคับ วันนี้ก้อมีเรื่องที่สะสมในใจมาพูดให้ฟังระยะหลังผมกับแฟนไม่ค่อยได้เจอกันเพราะปิดเทอม แล้วผมก้อเตรียมตัวเข้ามหาลัย แต่ก้อเป็นประเด็นให้ทะเลาะกันบ่อยขึ้นเรื่อยบางทีผมก้อคิดว่าอยากให้เค้ามีเหตุผม เวลาผมทำอัไรนิดอะไรหน่อยโกดผมอย่างเช่น ว้นนั้นผมคุยเกี่ยวกับแฟนเพื่อนก้อคุยกัยตามภาษา ผช แต่ผมก้อคอลกับเค้าอยู่ด้วย พอคุยกับเพื่อนเสดเท่านั้นแหละ ไม่ตอบ ผมถามว่าเปนอะไร บอกว่าไม่ชอบให้พูดถึง ผญ และผมก้อขอโทด บอกเค้าว่าจะไม่ทำอีก ก็พูดถึงเรื่องนี้ซ้ำๆๆ ผมไปไหนก้อบอกว่าผมเลี่ยงที่จะคุยดับเค้า แล้วก้อหาว่าผมไม่เหมือนเดิม เวลาคอลคุยกันผมเงียบแถบไม่ได้ต้องคุยตลอดเวลา ผมว่าแค่เค้าคนเดียวผมก้อไม่คิดจะมีคนอื่นอยู่ล่ะ พอตกดึก เอาเรื่องที่หาว่าผมไม่เหมือนเดิมมาทะเลาะ แล้วผมเงียบใส่เค้าเลยเพราะรู้ว่าคุยไปเต้าก้อจะพูดแบบเดิม ผมบ่อยให้เค้าร้องไห้ไป(อาจจะดูใจร้าย )แต่ในใจผมไม่อยากทะเลาะกับเค้ามากกว่านี้ แล้วเค้าก้อปาของในห้องเสียงดัง จนพ่อเค้าได้ยิน ทั้งที่ผมบอกว่าใจเย็นแล้วคุยกัน ซึ่งทางบ้านเค้าแม่รู้ว่าคบกัน แต่พ่อก้อไม่ได้สงสัยอะไรคิดว่าเค้าปวดหัว เค้าโดนยึดทุกอย่างแต่แม่ก้อช่วยให้เค้าติดต่อกับผมอีกครั้งเราก้อเริ่มคุยกันดี แต่ก้อแปปเดียวผมปากแข็งไม่ยอมตอบว่าจะเหมือนเดิม เเล้วเค้าก้อร้องไห้(เรามีอะไรกันแล้ว) แม่เค้าก้อปลอบว่า เค้าไม่รักก้อปล่อยเค้าไปเสียอะไรให้เสียไป บอกแล้วว่าอย่าให้ใครง่ายๆ คิดว่าการที่ผมไม่พูดว่าเหมือนเดิมเป็นเพราะมีคนอื่น ในหัวผมเริ่มทนไม่ไหว ทำไมแม่เค้าต้องพูดอย่างงั้น ทั้งที่ผมไม่ได้พูดสักคำว่าผมเลิกกับเค้า แต่กลับทำให้ในหัวของผมมีแต่คำพูดของแม่เค้าว่า ดูถูกลูกเค้าว่าไม่มีคุณค่า ทั้งที่ผมรักเค้ามาก แต่คิดมากกับคำพูดที่กลัวทำอะไรให้แย่ลง
.
.ขอคำแนะนำหน่อยนะคับ
นับวันยิ่งทะเลาะ ทำยังไงให้มันดีขึ้น.???
.
.ขอคำแนะนำหน่อยนะคับ