12ปี อยู่ทนหรือทนอยู่

ตัดสินใจดีๆ ก่อนจะสายไป

นี่12 ปี  เลิก ตอนอายุ 36 อยากทนไปต่อแต่ไปต่อไม่ได้ เค้าเป็นคนดีนะ เค้าไม่เคยอยากไปเจอพ่อแม่เรา เค้าไม่เคยบอกเวลาไปงานแต่งเพื่อน หรือเวลามีการสังสรรค์กับเพื่อนเค้า ไม่เคยมีเราอยู่เลย พอถามก็โกรธ เค้าเป็นคนขี้โมโห ต้องเอาใจตลอด ผิดไม่ผิดเราก็ต้องเปนฝ่ายขอโทษ จะพูดอะไรกับเค้าต้องเขียนสคริป จะพูดยังไงให้เค้าไม่โกรธ เพราะเวลาเค้าโมโหนี่ เรารับไม่ได้ เพราะเค้าจะใช้คำหยาบขึ้นกูไม่เลือกสถานที่ด้วย ต่อหน้าคนล้านแปดอีนี่ก็โดนด่ามาแล้ว ถ้าจะถามเค้าว่าอยู่ไหน เค้าจะโมโหนิดๆแบบ ถามทำไมวะ ไม่พอใจ ฟังจากน้ำเสียงเอา แถมบอกว่า ไม่คิดจะสร้างอนาคตกะเรา ตอนแรกก็คิดว่าเอาอยู่ ทนไปเรื่อยๆ เดี๋ยวเค้าก็ดีเอง แต่มันไม่ใช่นะ ยิ่งใช้ความทน เราเองที่จะเหนื่อย เราไม่เคยเปิดใจคุยกันเลย เพราะคุยไม่ได้ เค้าไม่ยอมคุย รู้เรื่องอะไรจะรู้เปนคนสุดท้ายตลอด บางทีก็ไม่รู้เรื่องไปเลยก็มี เค้าคงอายที่มีเรา เลยไม่ยอมพาเราไปเจอเพื่อนเค้าบ้างไปสนุกสนานกับเค้า 12 ปีแบบซังกะตายหมดความอดทนตอนอายุ 36 วัยสาวหายไปเลย แต่งก็ไม่ได้แต่ง ลูกก็คงมีไม่ทันแล้ว สุดท้าย จบแบบไม่ได้คุยกัน ต่างกันต่างไป เงียบหายจากกันไป ง่ายๆแบบนี้เลย ขออโหสิกรรมให้  สิ่งไหนที่ทำให้ขุ่นข้องหมองใจ สิ่งไหนที่ทำให้รู้สึกแย่  ขอโทษที่ทำให้เสียใจ เราเคยรักเค้ามากนะ แต่เราให้ไปหมด ไม่เคยได้อะไรกลับมาเลย ความเหินห่างทำให้เกิดช่องว่างระหว่างเรา