ผมอยู่กินกับแฟนมา12ปี มีลูกชาย1คน อายุ4ขวบกำลังน่ารัก ผมอายุ49 แฟนผมอายุ30 ผมให้เธอเป็นแม่บ้านเต็มตัวให้เงินเดือนเธอ 6000 บาท เพราะกินอยู่แม่ผมออกให้บ้านก็ไม่ต้องเช่า ผมยอมรับว่าผมมีนิสัยเอาแต่ใจตัวเองโมโหง่ายพอได้โมโหก็ชอบพูดคำหยาบๆใส่แฟน จนเธอร้องไห้หลายครั้ง
แต่เธอก็ไม่เคยพูดคำหยาบใส่ผมกลับเลยสักครั้ง เธอก็คือผู้หญิงที่ใจเย็นคนนึง ถึงอยู่กับผมได้12ปี เวลาทะเลาะกัน ผมชอบด่าเธอรุนเเรง แต่เธอก็ไม่ตอบโต้ได้แต่ร้องไห้ ผมยอมรับว่าผมชอบไล่เธอออกจากบ้าน เพราะรู้ว่ายังไงเธอก็ไม่ไป เพราะเธอมีลูกกับผมเเล้ว ผมเลยได้ใจ
วันนึงผมพาเธอย้ายมาอยู่กับครอบครัวผมซึ่งเป็นครอบครัวคนจีน เธอชอบบ่นว่าเธออึดอัดอยากย้ายออกไปอยู่กันเอง แต่ผมไม่ยอม เเล้วด่าเธอกลับ ว่าเธอไม่ยอมปรับตัว โง่ยังไงก็โง่อย่างนั้น ตั้งเเต่นั้นมา เธอไม่มีเรื่องบนเตียงกับผมมาหลายเดือน จนผมหงุดหงิด ด่าเธอ ติเธอสาระพัด กดดันเธอต่างๆนาๆ แบบไม่คุยกับเธอ เห็นเธอเป็นแค่อากาศ แค่เธอทำความสะอาดบ้านเห็นเส้นผม3เส้นผมก็ด่าเธอแรงๆได้
คือผมยอมรับผมเอาแต่ใจเพราะผมถูกตามใจมาตั้งเเต่เด็กผมแก้นิสัยแบบนี้ไม่ได้ จนวันก่อนเธอมาถามผมว่า ชีวิตครอบครัวเราพังเเล้วใช่มั้ย เธอทำอะไรผิดมากหรอถึงทำกับเธอแบบนี้ ทั้งๆที่เธออยู่บ้านเลี้ยงเเต่ลูกทำงานบ้านไม่ได้ออกไปไหนเลย ไม่เคยอยากได้อะไรจากผม เธอไม่ดีตรงไหน ไม่รู้ตอนนั้นผมโกรธอะไรเธอ ผมเลยบอกว่า ผมเบื่อหน้าเธอ ไม่อยากอยู่กับเธอเเล้ว เพราะเทอโง่ทำอะไรไม่ได้เรื่อง (อย่าเพิ่งด่าผมนะผมรู้ว่าผมผิด)
เธอเลยถามว่าเเล้วเราจะเอายังไงกับชีวิตคู่ ผมก็ตอบว่า จะเอาไงละไล่ตั้งหลายครั้งไม่ไปสะที ก็ทนไปแบบนี้แหละ อยู่ได้ก็อยู่อยู่ไม่ได้ก็ไป เธอร้องไห้ เเล้วถามว่าไม่สงสารลูกหรอ ผมก็บอกว่า ที่นี้รักหลานทุกคน เธอไม่ได้สำคัญอะไรนิ เธอก็ร้องไห้หนักมากขึ้น
เเล้วเธอบอกว่า งั้นเราแยกกันอยู่ดีมั้ย ผมโกรธมากเลยที่เธอพูดแบบนี้ เพราะเธอไม่เคยพูดเลยตลอดเวลา12ปีแค่บอกเลิกผมหรือไล่ผมเธอก็ไม่เคยพูด จนวันนี้เธอม.าพูด ผมโกรธเลยบอกไปว่า จะแยกไปไหน กลับบ้านหรอ อย่าพูดในสิ่งที่
ทำไม่ได้ เธอก็ร้องไห้ขึ้นห้องไป ผมรู้ว่าผมพูดแรงผมก็รู้สึกผิด แต่ผมเป็นคนพูดแบบนี้อยู่เเล้วแก้ไม่ได้เลยคับ จนวันรุ่งขึ้น เธอเก็บเสื้อไปหมดเเล้วเดินร้องไห้มา กอดลูก เเล้วบอกลาลูก เเล้วเธอก็บอกลาผม ผมใจหายมาก ผมไม่เชื่อว่าเธอกล้าทิ้งลูก เพราะเธอรักลูกมากก เเต่วันนี้เธอไปแล้ว
เธอพิมข้อความมาหาผมเรื่องแบ่งกันเลี้ยงลูก เธอยอมให้ลูกอยู่กับผมเพราะผมพร้อมกว่าแต่ให้เธอมาหาลูกได้บ้าง
เพื่อนๆคิดว่าจะมีโอกาสที่เธอจะกลับมาหาผมกับลูกมั้ยคับคนใจสนัขอย่างผมอ่อนแอมากตอนนี้ ผมไม่รู้จะทำยังไงสงสารทั้งตัวผมเเละลูก (จะด่าผมก็ได้นะคับผมรู้ตัวเองดีกว่าผมเป็นคนยังไงTT)
ผู้หญิงที่กล้าทิ้งลูกเขาไม่รู้สึกผิดเลยหรอคับ
แต่เธอก็ไม่เคยพูดคำหยาบใส่ผมกลับเลยสักครั้ง เธอก็คือผู้หญิงที่ใจเย็นคนนึง ถึงอยู่กับผมได้12ปี เวลาทะเลาะกัน ผมชอบด่าเธอรุนเเรง แต่เธอก็ไม่ตอบโต้ได้แต่ร้องไห้ ผมยอมรับว่าผมชอบไล่เธอออกจากบ้าน เพราะรู้ว่ายังไงเธอก็ไม่ไป เพราะเธอมีลูกกับผมเเล้ว ผมเลยได้ใจ
วันนึงผมพาเธอย้ายมาอยู่กับครอบครัวผมซึ่งเป็นครอบครัวคนจีน เธอชอบบ่นว่าเธออึดอัดอยากย้ายออกไปอยู่กันเอง แต่ผมไม่ยอม เเล้วด่าเธอกลับ ว่าเธอไม่ยอมปรับตัว โง่ยังไงก็โง่อย่างนั้น ตั้งเเต่นั้นมา เธอไม่มีเรื่องบนเตียงกับผมมาหลายเดือน จนผมหงุดหงิด ด่าเธอ ติเธอสาระพัด กดดันเธอต่างๆนาๆ แบบไม่คุยกับเธอ เห็นเธอเป็นแค่อากาศ แค่เธอทำความสะอาดบ้านเห็นเส้นผม3เส้นผมก็ด่าเธอแรงๆได้
คือผมยอมรับผมเอาแต่ใจเพราะผมถูกตามใจมาตั้งเเต่เด็กผมแก้นิสัยแบบนี้ไม่ได้ จนวันก่อนเธอมาถามผมว่า ชีวิตครอบครัวเราพังเเล้วใช่มั้ย เธอทำอะไรผิดมากหรอถึงทำกับเธอแบบนี้ ทั้งๆที่เธออยู่บ้านเลี้ยงเเต่ลูกทำงานบ้านไม่ได้ออกไปไหนเลย ไม่เคยอยากได้อะไรจากผม เธอไม่ดีตรงไหน ไม่รู้ตอนนั้นผมโกรธอะไรเธอ ผมเลยบอกว่า ผมเบื่อหน้าเธอ ไม่อยากอยู่กับเธอเเล้ว เพราะเทอโง่ทำอะไรไม่ได้เรื่อง (อย่าเพิ่งด่าผมนะผมรู้ว่าผมผิด)
เธอเลยถามว่าเเล้วเราจะเอายังไงกับชีวิตคู่ ผมก็ตอบว่า จะเอาไงละไล่ตั้งหลายครั้งไม่ไปสะที ก็ทนไปแบบนี้แหละ อยู่ได้ก็อยู่อยู่ไม่ได้ก็ไป เธอร้องไห้ เเล้วถามว่าไม่สงสารลูกหรอ ผมก็บอกว่า ที่นี้รักหลานทุกคน เธอไม่ได้สำคัญอะไรนิ เธอก็ร้องไห้หนักมากขึ้น
เเล้วเธอบอกว่า งั้นเราแยกกันอยู่ดีมั้ย ผมโกรธมากเลยที่เธอพูดแบบนี้ เพราะเธอไม่เคยพูดเลยตลอดเวลา12ปีแค่บอกเลิกผมหรือไล่ผมเธอก็ไม่เคยพูด จนวันนี้เธอม.าพูด ผมโกรธเลยบอกไปว่า จะแยกไปไหน กลับบ้านหรอ อย่าพูดในสิ่งที่
เธอพิมข้อความมาหาผมเรื่องแบ่งกันเลี้ยงลูก เธอยอมให้ลูกอยู่กับผมเพราะผมพร้อมกว่าแต่ให้เธอมาหาลูกได้บ้าง
เพื่อนๆคิดว่าจะมีโอกาสที่เธอจะกลับมาหาผมกับลูกมั้ยคับคนใจสนัขอย่างผมอ่อนแอมากตอนนี้ ผมไม่รู้จะทำยังไงสงสารทั้งตัวผมเเละลูก (จะด่าผมก็ได้นะคับผมรู้ตัวเองดีกว่าผมเป็นคนยังไงTT)