ความคิดเห็นส่วนตัวผมคือสามารถให้เป็นผิดก็ได้หรือจะให้เป็นถูกก็ได้ แม้ในพระวินัยจะบอกไว้ตามลายลักษณ์อักษรว่า
รับ, ให้ผู้อื่นรับ, ยินดีที่เขาเก็บไว้ให้
โย ปน ภิกฺขุ ชาตรูปรชตํ อุคฺคเณฺหยฺย วา อุคฺคณฺหาเปยฺย วา อุปนิกฺขิตฺตํ วา สาทิเยยฺย นิสฺสคฺคิยํ ปาจิตฺติยนฺติ ฯ
// อนึ่ง ภิกษุใด รับก็ดี ให้รับก็ดี ซึ่งทอง เงิน หรือยินดี ทอง เงิน อันเขาเก็บไว้ให้, เป็น นิสสัคคิยปาจิตตีย์
แต่ต้องทำความเข้าใจว่าการบัญญัติพระธรรมวินัยย่อมมีเหตุผล มีที่มา มีที่ไปเสมอ และการบัญญัติพระธรรมวินัยแต่ละข้อนั้นอยู่ในเงื่อนไขกรณีการตัดสินลักษณะพระธรรมวินัย 8 ประการ
๑. เป็นไปเพื่อความคลายกำหนัด
๒. เป็นไปเพื่อความไม่ประกอบทุกข์
๓. เป็นไปเพื่อไม่สะสมกองกิเลส
๔. เป็นไปเพื่อความอยากน้อย
๕. เป็นไปเพื่อความสันโดษ
๖. เป็นไปเพื่อความไม่คลุกคลี
๗. เป็นไปเพื่อความพากเพียร
๘. เป็นไปเพื่อความเลี้ยงง่าย
หากผู้ถวายปัจจัยพระให้ด้วยจิตที่สำนึกรู้ต่อลักษณะตัดสินธรรมวินัย ๘ นี้และพระสงฆ์ผู้รับมีจิตสำนึกระลึกถึงลักษณะการตัดสินธรรมวินัย ๘ ด้วย ก็ถือว่าบริสุทธิ์พ้นมลทินทั้ง 2 ฝ่าย
ลักษณะการให้ทาน 4 ประเภท
1.ผู้ให้บริสุทธิ์ ผู้รับไม่บริสุทธิ์ เช่น ผู้ถวายปัจจัยให้ด้วยจิตสำนึกรู้ต่อลักษณะการตัดสินธรรมวินัย ๘ แต่พระสงฆ์ผู้รับขาดจิตสำนึกในลักษณะการตัดสินธรรมวินัย ๘
2.ผู้ให้ไม่บริสุทธิ์ ผู้รับบริสุทธิ์ ผู้ถวายปัจจัยให้ด้วยไม่มีจิตสำนึกต่อลักษณะการตัดสินธรรมวินัย ๘ แต่พระสงฆ์ผู้รับมีจิตสำนึกรู้ในลักษณะการตัดสินธรรมวินัย ๘ 3.ผู้ให้ไม่บริสุทธิ์ ผู้รับไม่บริสุทธิ์ ผู้ถวายปัจจัยให้ด้วยไม่มีจิตสำนึกต่อลักษณะการตัดสินธรรมวินัย ๘ และพระสงฆ์ผู้รับมีขาดจิตสำนึกรู้ระลึกถึงลักษณะการตัดสินธรรมวินัย ๘
4.ผู้ให้บริสุทธิ์ ผู้รับบริสุทธิ์ ผู้ถวายปัจจัยให้ด้วยจิตที่สำนึกในลักษณะการตัดสินธรรมวินัย ๘ และพระสงฆ์ผู้รับมีจิตสำนึกระลึกถึงลักษณะการตัดสินธรรมวินัย ๘
ข้อที่ ๔ นี่แหละทำให้ทุกอย่างบริสุทธิ์ปราศจากความผิดพ้นมลทินทั้งหมด
การถวายปัจจัยแก่พระภิกษุผิดหรือไม่ผิด
รับ, ให้ผู้อื่นรับ, ยินดีที่เขาเก็บไว้ให้
โย ปน ภิกฺขุ ชาตรูปรชตํ อุคฺคเณฺหยฺย วา อุคฺคณฺหาเปยฺย วา อุปนิกฺขิตฺตํ วา สาทิเยยฺย นิสฺสคฺคิยํ ปาจิตฺติยนฺติ ฯ
// อนึ่ง ภิกษุใด รับก็ดี ให้รับก็ดี ซึ่งทอง เงิน หรือยินดี ทอง เงิน อันเขาเก็บไว้ให้, เป็น นิสสัคคิยปาจิตตีย์
แต่ต้องทำความเข้าใจว่าการบัญญัติพระธรรมวินัยย่อมมีเหตุผล มีที่มา มีที่ไปเสมอ และการบัญญัติพระธรรมวินัยแต่ละข้อนั้นอยู่ในเงื่อนไขกรณีการตัดสินลักษณะพระธรรมวินัย 8 ประการ
๑. เป็นไปเพื่อความคลายกำหนัด
๒. เป็นไปเพื่อความไม่ประกอบทุกข์
๓. เป็นไปเพื่อไม่สะสมกองกิเลส
๔. เป็นไปเพื่อความอยากน้อย
๕. เป็นไปเพื่อความสันโดษ
๖. เป็นไปเพื่อความไม่คลุกคลี
๗. เป็นไปเพื่อความพากเพียร
๘. เป็นไปเพื่อความเลี้ยงง่าย
หากผู้ถวายปัจจัยพระให้ด้วยจิตที่สำนึกรู้ต่อลักษณะตัดสินธรรมวินัย ๘ นี้และพระสงฆ์ผู้รับมีจิตสำนึกระลึกถึงลักษณะการตัดสินธรรมวินัย ๘ ด้วย ก็ถือว่าบริสุทธิ์พ้นมลทินทั้ง 2 ฝ่าย
ลักษณะการให้ทาน 4 ประเภท
1.ผู้ให้บริสุทธิ์ ผู้รับไม่บริสุทธิ์ เช่น ผู้ถวายปัจจัยให้ด้วยจิตสำนึกรู้ต่อลักษณะการตัดสินธรรมวินัย ๘ แต่พระสงฆ์ผู้รับขาดจิตสำนึกในลักษณะการตัดสินธรรมวินัย ๘
2.ผู้ให้ไม่บริสุทธิ์ ผู้รับบริสุทธิ์ ผู้ถวายปัจจัยให้ด้วยไม่มีจิตสำนึกต่อลักษณะการตัดสินธรรมวินัย ๘ แต่พระสงฆ์ผู้รับมีจิตสำนึกรู้ในลักษณะการตัดสินธรรมวินัย ๘ 3.ผู้ให้ไม่บริสุทธิ์ ผู้รับไม่บริสุทธิ์ ผู้ถวายปัจจัยให้ด้วยไม่มีจิตสำนึกต่อลักษณะการตัดสินธรรมวินัย ๘ และพระสงฆ์ผู้รับมีขาดจิตสำนึกรู้ระลึกถึงลักษณะการตัดสินธรรมวินัย ๘
4.ผู้ให้บริสุทธิ์ ผู้รับบริสุทธิ์ ผู้ถวายปัจจัยให้ด้วยจิตที่สำนึกในลักษณะการตัดสินธรรมวินัย ๘ และพระสงฆ์ผู้รับมีจิตสำนึกระลึกถึงลักษณะการตัดสินธรรมวินัย ๘
ข้อที่ ๔ นี่แหละทำให้ทุกอย่างบริสุทธิ์ปราศจากความผิดพ้นมลทินทั้งหมด