ถามจริงๆ ที่บอกรักลูกหลานเท่ากัน มันจริงหรอคะ?

ขอเล่าก่อนนะคะ คือ มีพี่น้องสองคนเราเป็นพี่คนโต พ่อเสียตั้งแต่เด็กแล้วแม่ก็มีครอบครัวใหม่ มีป้าคอยส่งเสียเรียนและดูแลทุกอย่าง แต่คนที่จะดูแลจริงๆกะเป็นคุณย่ากับคุณปู่ เราอยู่กะน้องสองคนมาตั้งแต่เด็ก เพราะพ่อเสียตอนน้องไม่ถึงขวบนึง คุณย่าดูแลเรากับน้องมาตลอด แต่จะดูแลน้องมากกว่าเรามาก เราจะทำทุกอย่างด้วยตัวเองมาตั้งแต่เด็กๆ ตั้งใจเรียนมาตลอด จริงๆเราก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่ที่ผ่านมา เราทำอะไรจะผิดตลอดอยู่แล้ว ถ้าเทียบกับน้อง จนเราอยู่มอหก ตอนนั้นน้องเราอยู่มอสอง น้องเป็นผู้หญิง เริ่มเกเรติดเพื่อนมาตั้งแต่ปอหก พยายามหนีเที่ยว พอขึ้นมอหนึ่ง ยิ่งหนักขึ้นอีก หนีออกจากบ้านตอนกลางคืน ทำทุกอย่างให้ที่บ้านว่า แต่ย่าจะไม่เคยว่าเลย เราจะคอยเตือนน้องมาตลอด เรื่องไหนดีและไม่ดี แต่เวลาเราพูดไป ย่าก็จะเข้าข้างน้องมาตลอด มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เราอยู่ประมาณมอสี่ เราทำใจนะ ว่าบางที ย่าอาจจะห่วงน้องมากกว่า แต่พอน้องเรากำลังจะขึ้นมอสาม เราขึ้นมหาลัย ตอนนั้นบ้านเราก็มีเรื่องใหญ่มาก น้องหนีออกจากบ้านบ่อยมาก ทุกคืน เรากับน้าต้องออกไปตามทุกคืน ทั้งแจ้งความคนหาย อะไรสารพัด ครั้งแรก หายออกจากบ้านไปเดือนนึง แล้วพอกลับมา ย่าก็ดีใจ กลายเป็นว่าที่ผ่านมาไม่ผิด และน้องก็เริ่งแข็งข้อขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นหายออกจากบ้านไปสองสามเดือน ไม่ติดต่อใครกลับมา จนมีอยู่วันนึง เราพึ่งเรียนพิเศษเสร็จ เราเลิกสองทุ่ม เราจำได้ว่าตอนนั้นเราเหนื่อยมาก พอกลับบ้านมา ย่าบอกว่าน้องกลับมา แต่พาเพื่อนมาเก้าคน คิดภาพนะคะ ผชเจาะหูใหญ่ๆมากันห้าคน ผญแบบไม่เรียนหนังสือแล้วแว๊นๆหมด ย่าบอกว่า น้องขอขึ้นห้อง แต่คือตอนที่เรากลับมา น้องไม่อยู่แล้วนะคะ ย่าบอกว่าน้องออกไปอยู่บ้านเพื่อนต่อ รู้ไหมค่ะ พอเรารู้เท่านั้นแหละคะ เราขึ้นห้องไป เจอสภาพที่แบบ ผ้าเช็ดตัวเรา เสื้อผ้าเรา ออกมากองกับพื้น ผ้าเช็ดตัวพวกมันเช็ด หลายๆผืนแล้วเป็นของเราหมดเลย ที่เห็นคือ ลิ้นชักเปิดหมด เงินเก็บเรา ตอนนั้นอยู่มอหก เรามีเงินเก็บอยู่สามพัน หายหมด โทสับเก่าเราสองเครื่องหาย เราโวยวายว่าทำไมย่าต้องให้มันทำแบบนี้ แต่ย่ากลับมาด่าเราว่าทำไมให้น้องไปไม่ได้หรอ  คือเรารู้สึกตั้งแต่ตอนนั้นจริงๆ ว่าน้องไม่เคยผิดเลย พอผ่านมาสองสามเดือน น้องเรากลับมาบ้าน เหมือนไปไหนไม่รอด จะกลับมาเรียน พอกลับมาได้สองเดือน ไปเจอผู้ชายเป็นเพื่อนของเพื่อน ตัวดำๆเจาะหูรูใหญ่ๆ ไม่เรียนหนังสือ ตอนนั้นที่เรารู้ว่าเป็นแฟนกันเราตกใจมาก แต่ก็คิดว่าถ้าเค้าเป็นคนดีก็คงไม่เป็นอะไร (น้องเราค่อนข้างหน้าตาดีขาวๆหมวยๆ) พอคบไปคบมา ก็เก็บเสื้อผ้าหนีไปอยู่กับคนนั้น นี่เป็นจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง ตอนนั้นตอนที่น้องก้าวขาออกไป เก็บทุกสิ่งทุกอย่างของตัวเอง น้องพูดกับทุกคนที่บ้านว่า จะไม่มีทางกลับมา ยังไงก็ไปรอด ไม่สนใครที่บ้านอยู่แล้ว ตอนนั้นที่พูดทุกคนในบ้านทรุดค่ะ พูดไม่ออก โดยเฉพาะย่า น้องหายไปเลยค่ะ ไม่ติดต่อมาจริงๆ ห้าเดือน ที่บ้านก็ติดต่อแม่เรา(แม่แท้ๆ) ให้รับรู้ว่าน้องออกจากบ้านตามผู้ชายไปเรียบร้อย ตอนนั้นย่าทรุดค่ะ ไม่สบายทำอะไรไม่ได้ กินไม่ลงนอนไม่หลับร้องไห้ทุกคน เราเห็นย่าเป็นแบบนี้ เราปวดใจค่ะ ตอนนั้นเราเข้ามหาลัย เข้ามหาลัยรัฐได้ เราทำทุกอย่าง ตั้งใจเรียนเป็นเด็กดี ไม่เคยต้องทำให้ผิดหวัง เราไม่เคยเที่ยวกลางคืนหรือทำตัวให้ที่บ้านเป็นห่วง พอเราเข้ามหาลัย เราก็สอนพิเศษได้เงินพิเศษมาใช้ส่วนตัวอยากได้อะไรไม่เคยรบกวนคนที่บ้านเลยค่ะ เรื่องของเรื่องคือ น้องเริ่มติดต่อกลับมา ประมาณเราขึ้นปีสอง ไม่มีตัง จนมุม ไม่ทำงาน ไปไม่รอด แม่แท้ๆเรา บอกว่าให้มาอยู่กับแม่ เพราะยังไง น้องเราบอกว่าไม่อยากกลับมาอยู่ที่บ้านเราเพราะอึดอัด ทำอะไรก็ไม่ได้ ไปไหนก็ไม่ให้ไป น้องก็ไม่ยอมค่ะ จะอยู่กับแฟนต่อ ตอนนั้น แม่แท้ๆเราพาเราไปดูบ้านที่น้องอยู่ คือ สภาพไม่ใช่บ้านค่ะ คือบ้านที่เราอยู่มีทุกอย่างให้ตามต้องการ แต่น้องก็เลือกลำบากค่ะ แต่ประเด็นคือ น้องกลับมาไถตังย่าค่ะ แรกๆ ย่าเราดีใจมากที่ติดต่อน้องได้ เราเองก็ดีใจ น้องเริ่มโทมาขู่ย่า เอาตังย่า ย่าให้เราโอนตังไปให้ โดยไม่ให้เราบอกคนอื่นในบ้าน ทำแบบนี้ติดต่อกันมานาน พอเราไม่โอนให้ก็แอบไปโอนเอง ผ่านมาอีกปี ตลอดเวลาที่ผ่านมา ย่าพยายามช่วยน้องทุกอย่าง น้องอยากได้อะไรหาให้ทุกอย่าง น้องเริ่มหนักขึ้นค่ะ มาเอาตังถึงบ้านรู้ว่าย่าอยากเจอ หรือมาเจอหน้าย่ากี่ที ย่าต้องยัดเงินใส่มือไม่ให้เราเห็นตลอด เพราะเราจะว่าค่ะ และจะห้าม ล่าสุดสดๆร้อนๆ นะคะ คือน้องเรามาบ้านวันที่ต้องไปไหว้พ่อ ตอนจะกลับ ย่าให้เงินน้อง500 แต่น้องกลับทำท่าโมโหและไม่พอใจ เราก็ถามไป น้องตอบมาว่า "แค่500เอง" คือเราก็อยากสอนน้องว่าเงินมันก็เยอะนะ จริงๆไม่ต้องให้ก็ได้ เพราะตัวเองก็เลือกที่จะไปใช้ชีวิตเอง ต้องช่วยเหลือตัวเอง แต่อะไรรู้ไหมค่ะ ย่ากลับมาพูดกับเราว่า อิจฉาน้องมากหรอ ที่ย่าให้ตังไป คือเราตกใจมาก อีกวันนึงนะคะ น้องมาที่บ้านตามเคย แต่มาหกโมง ขึ้นมานอนเล่นห้องเรา ทุ่มนึงแต่งตัวจะกลับบ้านแฟน เราถามว่ามาทำอะไร มันบอกมาเอาตัง เราแบบ สุดๆแล้ว เวลาที่ผ่านมาสองปี ทำไมมันไม่เคยคิดอะไรได้เลย เราพูดๆๆๆๆๆ สอนๆๆๆๆๆ มันกลับทำหน้าทำตาใส่ แล้วลงไปหาย่า ไปฟ้อง จนย่าไม่ค่อยคุยกับเรามาหลายวันแล้วค่ะ นี่น้องมาบ้าน เราแค่ถามว่าน้องมาอีกแล้วหรอ หาว่าเราเกลียดน้องมากหรอ ทำไมพูดแบบนี้ ที่ผ่านมาตลอดเวลา ย่าพยายามจะทำอะไรก้ตามให้คนที่บ้านมองว่าเราผิดหรือไม่ดี แต่เราทำหน้าที่เราดีทุกอย่าง ไม่เคยต้องให้ใครมาเดือดร้อนหรือเป็นห่วงเราเลย แต่ในสายตาย่า เราไม่เคยดี ไม่เคยเป็นหลานที่ดี เราหาเงินเองได้หาว่าเราคิดว่าเก่งมากหรอ ไม่เคยชม หรือให้กำลังใจ

เราอยากถามทุกคนค่ะ เราไม่รู้จริงๆ ว่าควรทำยังไง ความรู้สึกเราคือ เหมือนเค้าไม่ได้รักเราเลย แต่ทุกวันนี้ เราเป็นห่วงรักย่ามาตลอด แต่เราอยากให้น้องคิดเองได้ เลือกชีวิตเอง ไม่ใช่มาขู่ขอเงินย่าแบบนี้ เรารู้ว่าน้องเรายังรักสบาย ได้เงินไป ก็เอาไปปรนเปรอตัวเอง ไม่ได้เก็บไว้ใช้ที่จำเป็น พอหมดก็คิดว่ามีย่าที่กลับมาไถตังได้ แต่เราพูดอะไรไม่ได้จริงๆ เราไม่อยากให้ย่าช่วยน้องอยู่แบบนี้ หรือเราอยากให้น้องคิดได้บ้าง แต่เราพูดอะไรไม่ได้เลยจริงๆ กลับกลายเป็นพี่ที่เกลียดน้อง เราเคยถามย่านะ ว่ารักเราเท่าน้องจริงหรอ แต่ย่าก็ตอบว่า ไม่เคยรักไม่เท่ากัน แต่เราไม่เคยเชื่อแบบนั้นเลยจริงๆ