สวัสดีค่ะทุกคน ขอรบกวนเวลาปรึกษาหน่อยนะคะ ปัญหาโลกแตกของจขกท. คือเราเรียกได้ว่าบ้างานมั้งอ่ะ จริงๆก็ไม่ได้ชอบงานหนักนะคะ แต่อาชีพที่ทำมันรับผิดชอบสูงมากกกกก ออกแนวเพื่อปวงชนและคนอื่น แถมพ่วงมาด้วยตำแหน่งบริหารในองค์กร ทั้งหมดนี่จริงๆก็ไม่ได้อยากทำทั้งหมดนะคะ แต่คือไม่มีใครทำ ไอ้เราก็สงสารรับมาทำมันซะเยอะแยะ เวลาทำงานมันก็ลืมตัวทำไปเรื่อยๆๆๅๆๆ ตอนทำก็ไม่ได้เหนื่อยมากมาย สนุกซะด้วยซ้ำ เครียดก็มีบ้างแต่ก็ผ่านๆไป
ในเรื่องชีวิตการทำงาน เราก็ว่าดีของเราได้ทำในสิ่งที่เลือก ได้บุญ ได้ความภูมิใจ ด้วยค่าตอบแทนพอสมควร แต่พอเลิกงานคือยอมรับว่า หมดพลังแล้วอ่ะค่ะ หมดวันหมดแรง กลับถึงบ้านคือเหนื่อยอยากพักเต็มที่ แต่ดูเหมือนคนที่บ้านเค้าไม่ค่อยok. กับสิ่งนี้ ... เศร้า
ขอเล่าพื้นฐานครอบครัวเรานะคะ ครอบครัวเราได้แก่ พ่อแม่ และสามี เราแต่งงานแล้วนะคะ แต่ยังไม่มีลูก คงเพราะทำงานมากไปด้วยล่ะแงๆๆ ทุกคนทำอาขีพเดียวกันหมดแต่แต่ละคนก็ทำงานกันคนละที่ พ่อแม่ในวัยเกษียนอายุ อยากให้ลูกอยู่ใกล้ๆตลอด ติดลูกมาก ตอนนี้อยู่กันคนละบ้าน แต่เรายังต้องไปกินข้าวที่บ้าน 5 วันต่ออาทิตย์ กลับบ้านตัวเอง 3 ทุ่มกว่าทุกคืน ทุกเช้าต้องไปกินข้าวที่บ้านก่อนไปทำงาน คือไม่ไปไม่รู้จะพูดยังไง คือโกรธค่ะ โทรตามด้วยไม่ไปก็ไม่หยุดตาม บางทีมีบุกเอาข้าวไปให้ถึงที่ทำงานก็มีนะคะ เฮ้อ .. เวลาบ่นว่าทำงานเหนื่อย ไม่ค่อยมีเวลา โดนว่าอีกอ่ะว่าทำงานไม่เป็น พ่อแม่เค้าทำมาก่อนทำไมทำได้ คือไม่ดีพออีกนะ เพลียเลย แต่ชินแล้วค่ะโดนมาตลอด แต่บางครั้งมันก็ยิ่งหมดแรงไปอีก ท้อแท้เป็นช่วงๆ ในสายตาพ่อแม่เค้าก็บอกว่าเค้าขอแค่เวลา ไม่ได้รบกวนเราเรื่องเงินทองเลยนะ จริงๆก็มีนะแต่ให้ได้ค่ะไหวๆ ทำไมลูกที่ดีขอบ้านเรามันเหนื่อยจังเลยอ่ะ แง้
เท่านั้นยังไม่จบ ยังมี สามีตัวดี เป็นตัวละครอีกตัวค่ะ เราสองคนคบกันมาร่วม7 ปีก่อนตัดสินใจแต่งงาน ตลอดเวลาที่คบกันเราก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะเรื่องบ้างาน ไม่ได้ต่างจากเดิม ส่วนสามีเค้าเป็นคนชิลล์แบบมากมาย ทำงานก็ชิลล์เงินก็มากกว่า เลิกงานตรงเวลา เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ต้นที่คบกัน ที่ก่อนหน้านี้ไม่อึดอัดเพราะอยู่กันคนละที่ ก็รู้สึกว่าดี คือเค้าคอยดึงเราไม่ให้เครียดเกินไป แต่ตอนนี้คือพอแต่งงาน เค้าก็อยากจะให้เราชิลล์ไปตามเค้าอ่ะสิคะ ปัญหาคือเราเหนื่อยไปแล้วอ่ะ เราไม่อยากไปเที่ยว ไม่อยากไปไหน เหนื่อยแม้กระทั่งออกไปกินข้าวนอกบ้าน เราอยากพัก แต่เค้าอยากไป เลิกงานปุ๊บเค้านะ ไม่ไลน์ก็โทรศัพท์ "เลิกงานยังคะ กินอะไร บลาๆ " คือไม่เสร็จงานไงคือ คือเริ่มเครียดแล้วนะทำไมต้องตาม คือก็อยากกลับแต่ไม่เสร็จ จริงๆแล้วเราว่าเค้าเข้าใจแต่เค้าไม่อยากให้เราเป็นแบบที่เป็นอยู่ก็มีความพยายามจะดึงๆออกมาจากกองงานที่ทับถม แต่คือเรากลับลำบากใจในสิ่งที่เค้าเสนอมาให้
ยังมีอีกค่ะ เราสองคนยังต้องทำงานบ้านกันเองทุกอย่างเพราะสามีเค้าไม่ยอมจ้างคนมาทำ คือแบ่งกันนะคะ เราไม่ได้ทำทั้งหมดหรอก เราก็ทำในส่วนที่เราต้องทำแต่บางที ทำไปร้องไห้ไปเลยค่ะเหมือนมีเวลาพักแค่ไม่กี่ชั่วโมง ในช่วงวันหยุดต้องเอาเวลามาทำงานบ้าน คือรายได้ที่มีมันไม่ได้น้อยขนาดที่จะจ้างใครไม่ได้ แต่เค้าไม่ยอมจ้างบอกว่าจะทำของเค้าเอง เราอยากจ้างให้เราจ้างเฉพาะส่วนของเรา คืออะไรอ่ะคะ บ้านนึงซักผ้ากันคนละแบบ คือสรุปก็เหมือนโดนบังคับให้ทำๆไป ทำไมเป็นเมียที่ดี มันยากอีกแล้วล่ะ ต้องมีเวลาไปเที่ยว ไปกิน ทำงานบัาน เอาใจสามี คือคนบ้างานอย่างเราทำไม่ได้ รู้สึกผิดกับเค้ามากมาย แต่บางครั้งเราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่เห็นใจเราบ้าง ก็เห็นสภาพเราวันๆว่าเหนื่อยแค่ไหน แต่คนในบ้านก็จะขอให้เราทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการกันทั้งนั้น
คำถามของเราคือ. เราจะพูดให้เค้าเข้าใจ หรือเราควรเปลี่ยนตัวเราให้เป็นแบบที่พวกเค้าต้องการ งานที่ทำก็เหนื่อยมากๆแล้วยังต้องมาเหนื่อยกับการต้องทำในสิ่งที่เราไม่อยากทำ ชีวิตทำไมยากขนาดนี้ ระบายเสร็จแล้วจากไป ตั้งหน้าตั้งตาทำหน้าที่ต่อไป ขอบคุณที่สละเวลามารับฟังนะคะ
ขอเสียงมนุษย์บ้างาน ทำไงให้ครอบครัวเข้าใจ เครียดแล้วอ่ะ
ในเรื่องชีวิตการทำงาน เราก็ว่าดีของเราได้ทำในสิ่งที่เลือก ได้บุญ ได้ความภูมิใจ ด้วยค่าตอบแทนพอสมควร แต่พอเลิกงานคือยอมรับว่า หมดพลังแล้วอ่ะค่ะ หมดวันหมดแรง กลับถึงบ้านคือเหนื่อยอยากพักเต็มที่ แต่ดูเหมือนคนที่บ้านเค้าไม่ค่อยok. กับสิ่งนี้ ... เศร้า
ขอเล่าพื้นฐานครอบครัวเรานะคะ ครอบครัวเราได้แก่ พ่อแม่ และสามี เราแต่งงานแล้วนะคะ แต่ยังไม่มีลูก คงเพราะทำงานมากไปด้วยล่ะแงๆๆ ทุกคนทำอาขีพเดียวกันหมดแต่แต่ละคนก็ทำงานกันคนละที่ พ่อแม่ในวัยเกษียนอายุ อยากให้ลูกอยู่ใกล้ๆตลอด ติดลูกมาก ตอนนี้อยู่กันคนละบ้าน แต่เรายังต้องไปกินข้าวที่บ้าน 5 วันต่ออาทิตย์ กลับบ้านตัวเอง 3 ทุ่มกว่าทุกคืน ทุกเช้าต้องไปกินข้าวที่บ้านก่อนไปทำงาน คือไม่ไปไม่รู้จะพูดยังไง คือโกรธค่ะ โทรตามด้วยไม่ไปก็ไม่หยุดตาม บางทีมีบุกเอาข้าวไปให้ถึงที่ทำงานก็มีนะคะ เฮ้อ .. เวลาบ่นว่าทำงานเหนื่อย ไม่ค่อยมีเวลา โดนว่าอีกอ่ะว่าทำงานไม่เป็น พ่อแม่เค้าทำมาก่อนทำไมทำได้ คือไม่ดีพออีกนะ เพลียเลย แต่ชินแล้วค่ะโดนมาตลอด แต่บางครั้งมันก็ยิ่งหมดแรงไปอีก ท้อแท้เป็นช่วงๆ ในสายตาพ่อแม่เค้าก็บอกว่าเค้าขอแค่เวลา ไม่ได้รบกวนเราเรื่องเงินทองเลยนะ จริงๆก็มีนะแต่ให้ได้ค่ะไหวๆ ทำไมลูกที่ดีขอบ้านเรามันเหนื่อยจังเลยอ่ะ แง้
เท่านั้นยังไม่จบ ยังมี สามีตัวดี เป็นตัวละครอีกตัวค่ะ เราสองคนคบกันมาร่วม7 ปีก่อนตัดสินใจแต่งงาน ตลอดเวลาที่คบกันเราก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะเรื่องบ้างาน ไม่ได้ต่างจากเดิม ส่วนสามีเค้าเป็นคนชิลล์แบบมากมาย ทำงานก็ชิลล์เงินก็มากกว่า เลิกงานตรงเวลา เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ต้นที่คบกัน ที่ก่อนหน้านี้ไม่อึดอัดเพราะอยู่กันคนละที่ ก็รู้สึกว่าดี คือเค้าคอยดึงเราไม่ให้เครียดเกินไป แต่ตอนนี้คือพอแต่งงาน เค้าก็อยากจะให้เราชิลล์ไปตามเค้าอ่ะสิคะ ปัญหาคือเราเหนื่อยไปแล้วอ่ะ เราไม่อยากไปเที่ยว ไม่อยากไปไหน เหนื่อยแม้กระทั่งออกไปกินข้าวนอกบ้าน เราอยากพัก แต่เค้าอยากไป เลิกงานปุ๊บเค้านะ ไม่ไลน์ก็โทรศัพท์ "เลิกงานยังคะ กินอะไร บลาๆ " คือไม่เสร็จงานไงคือ คือเริ่มเครียดแล้วนะทำไมต้องตาม คือก็อยากกลับแต่ไม่เสร็จ จริงๆแล้วเราว่าเค้าเข้าใจแต่เค้าไม่อยากให้เราเป็นแบบที่เป็นอยู่ก็มีความพยายามจะดึงๆออกมาจากกองงานที่ทับถม แต่คือเรากลับลำบากใจในสิ่งที่เค้าเสนอมาให้
ยังมีอีกค่ะ เราสองคนยังต้องทำงานบ้านกันเองทุกอย่างเพราะสามีเค้าไม่ยอมจ้างคนมาทำ คือแบ่งกันนะคะ เราไม่ได้ทำทั้งหมดหรอก เราก็ทำในส่วนที่เราต้องทำแต่บางที ทำไปร้องไห้ไปเลยค่ะเหมือนมีเวลาพักแค่ไม่กี่ชั่วโมง ในช่วงวันหยุดต้องเอาเวลามาทำงานบ้าน คือรายได้ที่มีมันไม่ได้น้อยขนาดที่จะจ้างใครไม่ได้ แต่เค้าไม่ยอมจ้างบอกว่าจะทำของเค้าเอง เราอยากจ้างให้เราจ้างเฉพาะส่วนของเรา คืออะไรอ่ะคะ บ้านนึงซักผ้ากันคนละแบบ คือสรุปก็เหมือนโดนบังคับให้ทำๆไป ทำไมเป็นเมียที่ดี มันยากอีกแล้วล่ะ ต้องมีเวลาไปเที่ยว ไปกิน ทำงานบัาน เอาใจสามี คือคนบ้างานอย่างเราทำไม่ได้ รู้สึกผิดกับเค้ามากมาย แต่บางครั้งเราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่เห็นใจเราบ้าง ก็เห็นสภาพเราวันๆว่าเหนื่อยแค่ไหน แต่คนในบ้านก็จะขอให้เราทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการกันทั้งนั้น
คำถามของเราคือ. เราจะพูดให้เค้าเข้าใจ หรือเราควรเปลี่ยนตัวเราให้เป็นแบบที่พวกเค้าต้องการ งานที่ทำก็เหนื่อยมากๆแล้วยังต้องมาเหนื่อยกับการต้องทำในสิ่งที่เราไม่อยากทำ ชีวิตทำไมยากขนาดนี้ ระบายเสร็จแล้วจากไป ตั้งหน้าตั้งตาทำหน้าที่ต่อไป ขอบคุณที่สละเวลามารับฟังนะคะ