สามีกับ FF7

นี่คือการเขียนกระทู้ในพันทิพเป็นครั้งแรก และใช้อมยิ้มของสามีมาเขียน ผิดพลาดประการใด ล่วงเกินผู้ใด ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนนะว่า ไม่ใช่คนที่ชอบดูหนังฝรั่งสักเท่าไหร่ แม้แต่หนังที่ว่าดังหนักหนา โฆษณาว่าทำเงินๆ ก็ไม่คิดจะไปดู ซึ่งต่างจากคุณสามีโดยสิ้นเชิง พ่อคุณดูแต่หนังฝรั่ง ไม่ชอบหนังไทย ดูเป็นบางเรื่อง จนกระทั่งวันนึง พ่อสามีตัวดีก็ชวนไปดูหนังเรื่อง FF7 ซึ่งด้วยงานที่รัดตัว ทำให้เราทั้งสองพลาดการฉายวันแรกและวันที่สอง และได้ดูในวันที่สาม และเป็นไปตามคาด สามีตัวดีก็จ้อไม่หยุด บลาๆๆ จนได้เวลาหนังฉาย เราก็ฟังๆๆ เออออไปกะเค้า
ส่วนตัวคิดแค่ว่าที่มันน่าสนใจเพราะตัวเอกของเรื่องเสียชีวิตไปก่อน และมีจา พนมมากกว่า
นั่งดูหนังไป ก็บันเทิงดีนะ ฉากบู๊ รถ ฯลฯ ก็คงเหมือนหนังทั่วๆไป แม้แต่ฉากจบ ก็ยังเฉยๆ ไม่ได้มีอารมณ์ร่วม 100% เพราะคิดว่า "เหอะ มันก็ฉากอำลาพอล วอล์คเกอร์นั่นแหละ"
#แต่ที่ประทับใจ
คือคุณสามีค่ะ คุณสามีกุมมือเราแน่นเชียวค่ะ แถมยังเม้มปากด้วย คุณเธอร้องไห้ค่ะ!! โอ้พระสงฆ์!! นี่มันหนังบู๊นะคะ ซีนอารมณ์สี่นาทีที่เรียกน้ำตาคุณเธอได้นี่ สุดยอดดดดค่ะะะะ
จากนั้นมันก็เป็นความคาใจส่วนตัวค่ะ ว่าคุณสามีประทับใจอะไร หรือโศกเศร้ากับอะไร แน่นอนว่าเราถามค่ะ แต่คุณเธอตอบสั้นๆแค่ว่า "เพราะพี่อยู่กับพวกเค้ามาตั้งแต่แรก"
คาใจสุดๆค่ะ
ปฏิบัติการดูหนังมาราธอนจึงเริ่มขึ้น
เราไล่ดูตั้งแต่ภาคแรก และแอบเข้าไปดูภาคเจ็ดคนเดียว
บรรยากาศในโรงเหมือนวันที่มาดูกับสามีค่ะ ทุกฉาก ตอนจบ ยังเหมือนเดิม แต่ที่ต่างออกไป คือ ฉันนั่งดูครอบครัวของตัวเอง และบอกลาสมาชิกในครอบครัวตัวเองไปพร้อมๆกับพวกเค้า
#ForPaul
#FF7
ตอนนี้แค่เพลงประกอบ "see you again" ดังขึ้นที่ไหน ก้อนสะอื้นแล่นจุกลำคอทั้งบ้านค่ะ

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่