สวัสดีค่ะ ฉันพึ่งตั้งกระทู้นี้เป็นครั้งแรก พิมผิดถูกยังไงก็ ขออภัย ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
เรื่องก็มีอยู่ว่าตอนนั้นฉันกำลังเดินกลับจากโรงเรียนค่ะ
โรงเรียนฉันเป็นโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง
ซึ่งตอนนั้นนักเรียนก็เริ่มทยอยกลับบ้านกันแล้ว
บ้านฉันอยู่ใกล้โรงเรียนมากๆเวลามาโรงเรียนเลยเดินมาค่ะ
ทุกวันก็ใช้ชีวิตปกติมากๆ เดินมาเดินกลับเป็นประจำเลย
จนกระทั่งวันที่ฉันเดินกลับนั่นแหละ ที่จริงก็เดินมาคนเดียวค่ะ
แต่อยู่ๆครูต่างชาติที่รู้จักก็เดินกลับด้วย เลยเดินไปด้วยกันซะเลย
เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ฉันก็มองไกลๆนะคะ ทางข้างหน้าด้านขวา
เห็นเหมือนครูศิลปะที่ฉันเรียนด้วย ยืนอยู่ท่ามกลางคนเยอะๆอ่ะค่ะ
เป็นกลุ่มเลย ฉันไม่รอช้า รีบวิ่งไปสวัสดีครูคนนั้นเลยค่ะ
แต่พอเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหละค่ะ ฉันแทบจะเอาหน้ามุดดินเลย
เพราะว่าคนที่ฉันสวัสดี เค้าไม่ใช่ครูค่ะ เหมือนเด็กมหาลัย
ที่อยู่ท่ามกลางเพื่อนๆของเค้าเกือบสิบคนค่ะ
ที่สำคัญพวกเค้าทุกคนเป็นผู้ชายกันหมดเลยค่ะ
พอฉันสวัสดีเสร็จ เพื่อนเค้าก็มองหน้ากันอ่ะค่ะ
มองสลับกันไปมา ประมาณว่า รู้จักกันเหรอ TOT
ฉันเลยเดินต่อเลย พอพ้นแล้ว ครูต่างชาติคนที่เดินมากับฉัน
ก็ทำหน้าสงสัย ถามฉันประมาณว่า คนที่ฉันสวัสดีเมื่อกี้เป็นใครเหรอ
แล้วก็ถามต่ออีกว่า เป็นพี่ชายเหรอ หรือว่าคนรู้จัก ...
วินาทีนั้น ฉันคิดแค่ว่าจะไม่ยอมให้ครูต่างชาติ
รู้ว่าฉันหน้าแตกเด็ดขาดเลยค่ะ ฉันเลยตอบครูไปว่า
คนที่ฉันสวัสดีเมื่อกี้เป็นคนรู้จักของฉันเอง 555+
ครูก็สงสัยนะคะ แต่ก็ไม่ได้อะไรต่อ
พอเดินมาถึงถนน ก็แยกกับครูเลยค่ะ
ฉันรีบวิ่งกลับบ้านเลย วิ่งแบบไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเลยค่ะ
อายมาก และไม่ขอเจอพี่ๆมหาลัยกลุ่มนั้นอีกเด็ดขาดค่ะ T^T
ขอเล่าอีกเรื่องนะคะ (แถม 555+) เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดเมื่อสองปีที่แล้วค่ะ
ฉันยังจำได้แบบไม่มีวันลืมเลย ฝังใจตลอดเลยค่ะ
ก็คือ วันนั้นตอนที่เลิกเรียนแล้ว ฉันก็นั่งเล่นกับเพื่อนสนิท
ตรงบันไดโถงในโรงเรียนค่ะ ฉันมองไกลๆอีกแล้ว ...
เห็นเพื่อนในห้องเดินมากับคุณพ่อเค้าค่ะ
ฉันก็รีบลุกแล้ววิ่งไปสวัสดีคุณพ่อเพื่อนเลย
ตอนที่กำลังถึงก็เห็นแล้วว่าไม่ใช่ แต่เสียงกับท่าทางมันไปแล้วค่ะ!!
คุณพ่อเค้าก็หันไปถามลูกที่อยู่ข้างๆว่า เพื่อนเหรอ
ลูกเค้าก็บอกว่า ไม่ใช่ ไม่รู้จัก ...
แต่ฉันมองดีๆแล้วนะคะ คนนั้นเค้าก็เป็นเพื่อนในชั้นของฉันเอง
ที่หน้าตาคล้ายเพื่อนในห้องฉันมากๆ
พอรู้ว่าหน้าแตกแบบหมอไม่รับเย็บแล้ว
ก็รีบหันหลังกลับ วิ่งไปหาเพื่อนสนิทที่นั่งหัวเราะอยู่ค่ะ
ที่จริงฉันเป็นคนที่หน้าแตกบ่อยมากกกกก
หน้าแตกเป็นชีวิตจิตใจเลยล่ะค่ะ
เพื่อนๆมีเรื่องราวหน้าแตกอะไรที่มาจากความเอ๋อของตัวเองบ้างไหมคะ
ทั้งอดีตจนถึงปัจจุบันเลย
มาเล่าแชร์ประสบการณ์หน้าแตกสู่กันฟังนะคะ 555+
ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องราวที่ฉันยกตัวอย่างมาด้วยนะคะ
จะมีคนหน้าแตกแถมเนียนๆไปเหมือนฉันบ้างไหมน้า
ขอแท็กสยามล่ะกันนะคะ ไว้จะมาตั้งกระทู้ให้อ่านอีกนะคะ ขอบคุณมากค่ะ ><
เมื่อความเอ๋อมาพร้อมกับความหน้าแตก ><
เรื่องก็มีอยู่ว่าตอนนั้นฉันกำลังเดินกลับจากโรงเรียนค่ะ
โรงเรียนฉันเป็นโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง
ซึ่งตอนนั้นนักเรียนก็เริ่มทยอยกลับบ้านกันแล้ว
บ้านฉันอยู่ใกล้โรงเรียนมากๆเวลามาโรงเรียนเลยเดินมาค่ะ
ทุกวันก็ใช้ชีวิตปกติมากๆ เดินมาเดินกลับเป็นประจำเลย
จนกระทั่งวันที่ฉันเดินกลับนั่นแหละ ที่จริงก็เดินมาคนเดียวค่ะ
แต่อยู่ๆครูต่างชาติที่รู้จักก็เดินกลับด้วย เลยเดินไปด้วยกันซะเลย
เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ฉันก็มองไกลๆนะคะ ทางข้างหน้าด้านขวา
เห็นเหมือนครูศิลปะที่ฉันเรียนด้วย ยืนอยู่ท่ามกลางคนเยอะๆอ่ะค่ะ
เป็นกลุ่มเลย ฉันไม่รอช้า รีบวิ่งไปสวัสดีครูคนนั้นเลยค่ะ
แต่พอเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหละค่ะ ฉันแทบจะเอาหน้ามุดดินเลย
เพราะว่าคนที่ฉันสวัสดี เค้าไม่ใช่ครูค่ะ เหมือนเด็กมหาลัย
ที่อยู่ท่ามกลางเพื่อนๆของเค้าเกือบสิบคนค่ะ
ที่สำคัญพวกเค้าทุกคนเป็นผู้ชายกันหมดเลยค่ะ
พอฉันสวัสดีเสร็จ เพื่อนเค้าก็มองหน้ากันอ่ะค่ะ
มองสลับกันไปมา ประมาณว่า รู้จักกันเหรอ TOT
ฉันเลยเดินต่อเลย พอพ้นแล้ว ครูต่างชาติคนที่เดินมากับฉัน
ก็ทำหน้าสงสัย ถามฉันประมาณว่า คนที่ฉันสวัสดีเมื่อกี้เป็นใครเหรอ
แล้วก็ถามต่ออีกว่า เป็นพี่ชายเหรอ หรือว่าคนรู้จัก ...
วินาทีนั้น ฉันคิดแค่ว่าจะไม่ยอมให้ครูต่างชาติ
รู้ว่าฉันหน้าแตกเด็ดขาดเลยค่ะ ฉันเลยตอบครูไปว่า
คนที่ฉันสวัสดีเมื่อกี้เป็นคนรู้จักของฉันเอง 555+
ครูก็สงสัยนะคะ แต่ก็ไม่ได้อะไรต่อ
พอเดินมาถึงถนน ก็แยกกับครูเลยค่ะ
ฉันรีบวิ่งกลับบ้านเลย วิ่งแบบไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเลยค่ะ
อายมาก และไม่ขอเจอพี่ๆมหาลัยกลุ่มนั้นอีกเด็ดขาดค่ะ T^T
ขอเล่าอีกเรื่องนะคะ (แถม 555+) เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดเมื่อสองปีที่แล้วค่ะ
ฉันยังจำได้แบบไม่มีวันลืมเลย ฝังใจตลอดเลยค่ะ
ก็คือ วันนั้นตอนที่เลิกเรียนแล้ว ฉันก็นั่งเล่นกับเพื่อนสนิท
ตรงบันไดโถงในโรงเรียนค่ะ ฉันมองไกลๆอีกแล้ว ...
เห็นเพื่อนในห้องเดินมากับคุณพ่อเค้าค่ะ
ฉันก็รีบลุกแล้ววิ่งไปสวัสดีคุณพ่อเพื่อนเลย
ตอนที่กำลังถึงก็เห็นแล้วว่าไม่ใช่ แต่เสียงกับท่าทางมันไปแล้วค่ะ!!
คุณพ่อเค้าก็หันไปถามลูกที่อยู่ข้างๆว่า เพื่อนเหรอ
ลูกเค้าก็บอกว่า ไม่ใช่ ไม่รู้จัก ...
แต่ฉันมองดีๆแล้วนะคะ คนนั้นเค้าก็เป็นเพื่อนในชั้นของฉันเอง
ที่หน้าตาคล้ายเพื่อนในห้องฉันมากๆ
พอรู้ว่าหน้าแตกแบบหมอไม่รับเย็บแล้ว
ก็รีบหันหลังกลับ วิ่งไปหาเพื่อนสนิทที่นั่งหัวเราะอยู่ค่ะ
ที่จริงฉันเป็นคนที่หน้าแตกบ่อยมากกกกก
หน้าแตกเป็นชีวิตจิตใจเลยล่ะค่ะ
เพื่อนๆมีเรื่องราวหน้าแตกอะไรที่มาจากความเอ๋อของตัวเองบ้างไหมคะ
ทั้งอดีตจนถึงปัจจุบันเลย
มาเล่าแชร์ประสบการณ์หน้าแตกสู่กันฟังนะคะ 555+
ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องราวที่ฉันยกตัวอย่างมาด้วยนะคะ
จะมีคนหน้าแตกแถมเนียนๆไปเหมือนฉันบ้างไหมน้า
ขอแท็กสยามล่ะกันนะคะ ไว้จะมาตั้งกระทู้ให้อ่านอีกนะคะ ขอบคุณมากค่ะ ><