วันที่อยากบ่น

ชีวิตผ่านร้อนผ่านหนาวมานานพอสมควร
ผ่านเรื่องดีๆ เรื่องร้ายๆ ผ่านปัญหาที่แก้ไม่ตก กับปัญหาที่แก้ได้ มามากมาย
แม้จะแปลกๆ ประหลาดไปบ้าง แต่ก็อยู่ได้ หาที่หาทาง หามุมของตัวเองได้เสมอ
แต่พอวันนี้เจอข้อจำกัด จากคนเดิมๆ ซ้ำๆทุกวัน ทุกเดือนเป็นปี และหลายปี
ต้องอยู่กับคนบางคน ที่คอยประหัดประหารทุกความคิดของผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างเรา
ใครหนอช่างตั้งกฏแปลกๆ  ให้ผู้น้อยต้องรับผิดชอบมากกว่าผู้ใหญ่
กฏแสนประหลาด แต่ก็นี่แหละกฏหมายประเทศไทย
และเราคนหนึ่งคือเหยื่อที่ไร้ทางสู้
กับการถูกปฏิเสธทุกครั้งที่เราเสนอ กับการบังคับให้เราทำงานตามความคิดเขา
ครั้งสองครั้ง  งานสองงานอาจไม่ใช่เรื่องใหญ่
แต่เมื่อต้องพบเจอตลอดเวลาเป็นเวลานาน ไม่ใครก็เถอะ คงไม่พ้นเป็นโรคทางจิตประสาท
บางคนจิตแข็งก็ดีไป  แต่กับเราที่จิตอ่อน มันพาลไปหมดทุกอย่าง
ถึงกับคิดไม่ออก  ไปไม่เป็น  คิดไม่ออก กับไปไม่เป็นซ้ำๆทุกวัน
เราเองเคยเจองานหนัก งานเหนื่อยจนแทบไม่มีเวลาหายใจ
ช่วงเวลานั้นรู้สึกสนุกกับมัน มีความสุข ภาคภูมิใจในตัวเอง
แต่ในวันนี้ งานน้อย แต่ต้องมาสู้รบกับความคิดแคบๆของผู้บังคับบัญชา
มันกลับเป็นความเหนื่อยมากกว่างานทุกอย่างที่เคยทำมา
ความเหนื่อยที่ว่ามันทำให้เราถึงกับอยากลาโลกเลยนั่นแหละ
อยากย้ายงาน แต่ก็กลัว  ระบบงานแบบเดิม ก็อาจเจอแบบเดิม  ดีไม่ดีแย่กว่าเก่า
ตอนนี้อยากลาออก ไปทำอย่างอื่น  แต่ก็นะ  ไม่ค่อยมั่นใจ
ถ้าขอพรใด้ซักข้อ จะขอให้นักการเมืองไทยทุกคนเลิกเห็นแก่ตัว
กฎหมายทุกข้อที่ออกจากสภา  ต้องเป็นไปเพื่อประโยชน์ที่แท้จริงของประชาชน
อยากให้คนไทยทุกคน รู้จักสิทธิของตัวเอง
รู้ข้อมูล  รู้รายละเอียดการใช้งบประมาณทุกบาททุกสตางค์ของทุกหน่วยงาน
อย่าได้ปิดๆ บังๆ กันต่อไปอีกเลย สาธุ