สวัสดีค่ะ ไม่อยากขึ้นต้นว่านี่เป็นกระทู้แรกเลย แต่นี่ก็เป็นกระทู้แรกจริงๆนั่นแหละค่ะ พอดีมีเรื่องอยากจะถาม อยากจะเล่า อยากจะระบาย ฯลฯ บ้างน่ะค่ะ (ปกติแค่เข้ามาอ่าน ไม่บ่อยแค่ทุกวันจนเป็นกิจวัตร)
เรื่องราวของเราก็ไม่ได้แปลกแตกต่างมากถึงขนาดไม่เคยเจอมาก่อนอะไรขนาดนั้น ก็เคยเห็นเคยอ่านผ่านๆว่ามีคนเจอสถานการณ์แบบนี้ แค่ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอกับตัวเอง แถมวันนี้ได้อ่านกระทู้แนะนำเรื่องที่แม่แฟนชอบเพื่อนเรามากกว่าตัวเราที่เป็นแฟนของลูก ยิ่งเก็บมาคิดหนักค่ะ เพราะเรื่องของกระทู้นั้นถือว่าหนักพอควร แต่ของเรานี่จะถือว่าหนักกว่าได้ไม๊ คืออันนั้นพาเข้าบ้านแต่แม่ไม่ปลื้ม แต่ของชั้นนี่ไม่รู้จักแม้แต่บ้านนะแกรรรร...
เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่าเราคบกับแฟนมา2 ปีละค่ะ เรา25 ส่วนแฟน26 ตลอดเวลาที่คบกันก็รักกันดีนะคะ แฟนเป็นคนดี เขาดูรักเรามาก ดูแลใส่ใจทุกอย่างทั้งเรื่องเล็กๆ เช่นเรื่องการกินอยู่ เวลาเขามาหาจะต้องพาไปซื้อของกินมาใส่ตู้ไว้ กรอกน้ำใส่ตู้เย็นให้ ล้างห้องน้ำ กำจัดยุง มด แมลงสาบ เวลาร้อนมาติดแอร์ให้ เวลาหนาวมาติดเครื่องทำน้ำอุ่นให้ ดูแลรถให้ทั้งรถยนต์ รถจักรยาน ดูแลแม้กระทั่งเรื่องความสวยความงาม ซื้อครีมบำรุงผิวนั่นนี่มาให้ อยากไปเที่ยวไหนขอให้มีตังเขาสามารถพาเราไปได้ทุกที่ เขาไม่ได้ทำงานประจำรายได้ไม่คงที่แต่เขาก็ไม่เคยมาขอเงินเรา แต่กลับเป็นฝ่ายหามาให้เมื่อเราเดือดร้อน ต่อให้ไม่มีแค่ไหนเขาก็จะมาแบ่งเรากลัวเราไม่มีกินไม่มีใช้ คืออยู่กับคนนี้เรารู้สึกว่าเราสุข สงบปลอดภัย สบายใจ เพราะแม้แต่เรื่องผู้หญิงเขาก็ทำให้เราเชื่อใจได้ว่าเขารักเราจริงๆ ไม่ใช่ต้องมานั่งคอยระแวงเหมือนที่เคยเจอผ่านๆมา
แต่มีอยู่แค่เรื่องเดียว ซึ่งเป็นเรื่องใหญ่ของเราเลยจริงๆคือเรื่องของ 'อนาคต'
คบกันมาสองปี รักกันดี เขาก็บอกเขาจริงจังกับเรานะ ได้รักแล้วก็ไม่อยากจะต้องเลิกกัน ไม่อยากต้องไปเริ่มต้นใหม่กับใคร ไปมาหาสู่สม่ำเสมอ คุยกันทุกวันแทบตลอดเวลาไม่เคยมีความรู้สึกว่าเขารักเราน้อยลงเลย เราก็เริ่มจะคิดถึงอนาคตละทีนี้
ก็เริ่มถาม'ตัวเองคิดจะแต่งงานมีครอบครัวเมื่อไหร่เหรอ'
คำตอบที่ได้คือ 'ไม่รู้ คงอีกนาน สักสิบ ยี่สิบปีมั้ง'
'ตัวเองไม่คิดจะมีลูกเหรอ อีกสิบยี่สิบปีก็แก่กันละนะ'
เขาตอบว่า 'ไม่มีก็ได้ ขี้เกียจเลี้ยง'
'ตัวเองเมื่อไหร่จะพาเค้าไปรู้จักที่บ้านสักที'
บางทีก็เงียบ บางทีก็ตอบส่งๆ 'จ้ะๆแล้วจะพาไปนะ'
แต่คำตอบที่จริงจังที่สุดคือ 'เมื่อไหร่ก็ได้ที่เราเลิกทะเลาะกัน' ....
คือเราสองคนเป็นพวกไม่ค่อยยอมใคร ชอบเอาชนะพอๆกัน ก็เลยมีเรื่องต้องเถียงต้องทะเลาะกันตลอด แต่ก็ไม่นานสุดท้ายก็กลับมาดีกันเหมือนเดิม แต่คำตอบของเขาคือรอวันเลิกทะเลาะกัน เราไม่แน่ใจว่าจะมีวันนั้นรึป่าว เพราะในโลกนี้จะมีคู่รักคู่ไหนที่ไม่เถียงกันบ้าง เราจะรู้ได้ไงว่าการทะเลาะครั้งไหนเป็นครั้งสุดท้าย...
ใครจะเชื่อว่าตลอดเวลาที่คบกันมาสองปี เราไม่รู้จักบ้านแฟนเลย ไม่ใช่'ที่บ้าน' นะคะ แต่เป็น 'บ้าน' น่ะค่ะ ที่ตั้งของบ้าน หมู่บ้าน บ้านหลังไหน ชั้นไม่รุ้อ่ะแกรรรร สมมติมีคนโทรมาบอกแฟนแกป่วยอ่ะ เห็นว่านอนอยู่บ้าน แกไม่ไปเยี่ยมเหรอ เราคงต้องตอบว่า ก็อยากไปอยู่นะแต่ชั้นไม่รู้จักบ้านแฟนชั้นอ่ะแกรรรร...ขำป่ะ?
ความจริงแล้วเราค่อนข้างจะพูดน้อยกับคนที่ไม่รู้จัก แทบจะเหมือนคนขี้อายด้วยซ้ำ เราไม่ชอบเลยการที่ต้องไปเจอคนที่ไม่รู้จัก แต่เราก็คิดว่าเราควรจะเรียนรู้ครอบครัวของแฟนเอาไว้ เผื่อมีปัญหาอะไรจะได้คิดแก้ไขได้ทัน( กลัวจะมีปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้เหมือนหลายๆคนเจอ) เราก็แค่อยากรู้ว่าเวลาอยุ่บ้านเขาเป็นคนแบบไหน ครอบครัวเป็นยังไง ชอบคนแบบไหน ชอบอะไรไม่ชอบอะไร เราก็แค่อยากเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต ในสังคมของเขา สำหรับเขาเคยมาเจอครอบครัวเรา2-3ครั้ง แม่เราพูดกับเราเลยว่าผู้ชายคนนี้ดูอารมณ์ไม่ดีเลย ชอบดุเรา แม่ไม่สบายใจ เราก็แก้ต่างให้ไปว่าเขาแค่เป็นคนหน้าแบบนั้น แต่ความจริงเขาเป็นคนดี และดูแลเราได้อย่างดี แม่ก็เฉยๆไม่ได้ห้ามคบกัน เราก็แค่อยากรู้ว่าถ้าเราไปบ้านเขาจะเป็นแบบไหน บ้านเขาจะชอบเรารึป่าว
คือเราเคยพยายามถามแฟนหลายครั้ง ถามแบบดีๆก็เคย ถามจนทะเลาะกันก็เคย เคยแม้กระทั่งไม่คุยด้วยบอกว่าไปเคลียร์ชีวิตเธอให้ได้ว่ามีปัญหาอะไรถึงไม่อยากพาชั้นไปบ้าน ถึงยังไม่คิดเรื่องแต่งงาน(คือเราไม่ได้จะบังคับว่าต้องแต่ภายในปีนี้ปีหน้านะคะ ภายในห้าปีนี้เรายังไม่แต่งแน่นอน แค่เราอยากเห็นแพลนในหัวของเขาว่าเขาวางแพลนอนาคตของเขาและของเราว่าอย่าไรบ้าง) ต่อเรื่องทะเลาะนะ ก็ทะเลาะกันไปหลายวัน เขาก็กลับมาง้อ ก็พูดเหมือนเดิมพอให้แล้วๆไปว่าคิดอยู่ เขาก็คนเหมือนกันก็โตแล้ว ทำไมจะไม่รู้จักคิด แต่พอถามว่าคิดอะไร ก็ไม่เคยได้รับคำตอบที่ชัดเจนสักที...
อาจจะดูเหมือนเรื่องเล็ก อาจจะดูเหมือนเราใจร้อน รีบร้อนเกินไป แต่สำหรับเรา อายุเท่านี้เราคิดว่าเราควรเริ่มวางแผนอนาคต เริ่มคิดเรื่องเก็บตังได้แล้วน่ะค่ะ อีกอย่างคือแฟนเราไม่มีงานประจำ ทำงานส่วนตัวรับจ้างนั่นนี่ เวลาส่วนใหญ่เขาก็ค่อนข้างว่าง เราก็จะแยบๆถามว่าทำไมว่างจัง ไม่มีงานเหรอ พอถามทีไรเขาก็จะไม่พอใจ หาว่าเราดูถูกว่าเขาไม่มีงานประจำ ไม่มีเงิน ถ้ากลัวลำบากก็เลิกกันก็ได้นะ บางทีเขาก็ชอบพูดให้เราเสียใจว่าเราน่ะแค่อยากแต่งงาน แค่อยากมีสามี ใครมาแต่งด้วยก็คงยอมแต่งหมด พูดจาให้เราเสียใจบ่อยๆถ้าเราถามเรื่องนี้ขึ้นมาทีไรเป็นต้องทะเลาะกันทุกที
..เราก็ไม่สบายใจนะ เพราะเราก็รักเขา อยากมีอนาคตร่วมกัน อยากให้เขาวางแผนอนาคตเหมือนที่เราแพลนไว้ หรือเราต้องการอะไรมากเกินไปเหรอ เราอยากได้สามีรวยเหรอ เราไม่เคยขอให้เขามีเงินมาวางตรงหน้า เราไม่เคยถามว่าตอนนี้บัญชีเขามีตังเท่าไหร่ เราแค่อยากให้เขา เริ่ม ที่จะคิดที่จะสร้าง แต่เขาก็ทำเหมือนเรากดดันเขามากเกินไป...
ไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี แต่ตอนนี้เราบอกเลิกเขาไปแล้วค่ะ...เลิกกันได้อาทิตย์นึงละ นานกว่าปกติ ปกติทะเลาะกันไม่เคยเกินวันสองวัน แต่ครั้งนี้เลิกกันด้วยเหตุผลนะคะ เหตุผลที่เขาไม่สามรถให้คำตอบเกี่ยวกับอนาคตของเราสองคนได้ เขาบอกว่าเขาเสียใจที่วันพรุ่งนี้จะไม่มีเราแล้ว แต่เขาก็ยอมปล่อยมือเราเพียงเพราะเราต้องการรู้จักครอบครัวเขา รู้ว่าอนาคตของเราสองคนจะเป็นแบบไหน เขาให้คำตอบเราไม่ได้ จึงยอมปล่อยมือเราทั้งที่บอกว่ารักเรามาก จะไม่ยอมปล่อยมือกัน...แสดงว่าเรื่องที่เราต้องการมันมากเกินกว่าที่เขาจะทำให้ได้จริงๆ เพราะงั้นเราสองคนก็คงทำถูกแล้วที่เลิกกัน เรารักกันมาก แต่ความต้องการของเรามันไม่ตรงกัน แค่นั้นเอง....
เสียใจนะคะแต่ไม่รู้ว่าถ้ากลับไปคบกันอนาคตเราจะเป็นยังไง ปล่อบให้เป็นเรื่องของพรหมลิขิตเถอะเนาะ ถ้าเขาเป็นของเราสักวันเราคงมีความต้องการที่ตรงกัน ...
ใครเคยเลิกกับแฟนเพราะอีกฝ่ายไม่อยากแต่งงาน ไม่แม้แต่พาเข้าบ้านบ้างคะ
เรื่องราวของเราก็ไม่ได้แปลกแตกต่างมากถึงขนาดไม่เคยเจอมาก่อนอะไรขนาดนั้น ก็เคยเห็นเคยอ่านผ่านๆว่ามีคนเจอสถานการณ์แบบนี้ แค่ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอกับตัวเอง แถมวันนี้ได้อ่านกระทู้แนะนำเรื่องที่แม่แฟนชอบเพื่อนเรามากกว่าตัวเราที่เป็นแฟนของลูก ยิ่งเก็บมาคิดหนักค่ะ เพราะเรื่องของกระทู้นั้นถือว่าหนักพอควร แต่ของเรานี่จะถือว่าหนักกว่าได้ไม๊ คืออันนั้นพาเข้าบ้านแต่แม่ไม่ปลื้ม แต่ของชั้นนี่ไม่รู้จักแม้แต่บ้านนะแกรรรร...
เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่าเราคบกับแฟนมา2 ปีละค่ะ เรา25 ส่วนแฟน26 ตลอดเวลาที่คบกันก็รักกันดีนะคะ แฟนเป็นคนดี เขาดูรักเรามาก ดูแลใส่ใจทุกอย่างทั้งเรื่องเล็กๆ เช่นเรื่องการกินอยู่ เวลาเขามาหาจะต้องพาไปซื้อของกินมาใส่ตู้ไว้ กรอกน้ำใส่ตู้เย็นให้ ล้างห้องน้ำ กำจัดยุง มด แมลงสาบ เวลาร้อนมาติดแอร์ให้ เวลาหนาวมาติดเครื่องทำน้ำอุ่นให้ ดูแลรถให้ทั้งรถยนต์ รถจักรยาน ดูแลแม้กระทั่งเรื่องความสวยความงาม ซื้อครีมบำรุงผิวนั่นนี่มาให้ อยากไปเที่ยวไหนขอให้มีตังเขาสามารถพาเราไปได้ทุกที่ เขาไม่ได้ทำงานประจำรายได้ไม่คงที่แต่เขาก็ไม่เคยมาขอเงินเรา แต่กลับเป็นฝ่ายหามาให้เมื่อเราเดือดร้อน ต่อให้ไม่มีแค่ไหนเขาก็จะมาแบ่งเรากลัวเราไม่มีกินไม่มีใช้ คืออยู่กับคนนี้เรารู้สึกว่าเราสุข สงบปลอดภัย สบายใจ เพราะแม้แต่เรื่องผู้หญิงเขาก็ทำให้เราเชื่อใจได้ว่าเขารักเราจริงๆ ไม่ใช่ต้องมานั่งคอยระแวงเหมือนที่เคยเจอผ่านๆมา
แต่มีอยู่แค่เรื่องเดียว ซึ่งเป็นเรื่องใหญ่ของเราเลยจริงๆคือเรื่องของ 'อนาคต'
คบกันมาสองปี รักกันดี เขาก็บอกเขาจริงจังกับเรานะ ได้รักแล้วก็ไม่อยากจะต้องเลิกกัน ไม่อยากต้องไปเริ่มต้นใหม่กับใคร ไปมาหาสู่สม่ำเสมอ คุยกันทุกวันแทบตลอดเวลาไม่เคยมีความรู้สึกว่าเขารักเราน้อยลงเลย เราก็เริ่มจะคิดถึงอนาคตละทีนี้
ก็เริ่มถาม'ตัวเองคิดจะแต่งงานมีครอบครัวเมื่อไหร่เหรอ'
คำตอบที่ได้คือ 'ไม่รู้ คงอีกนาน สักสิบ ยี่สิบปีมั้ง'
'ตัวเองไม่คิดจะมีลูกเหรอ อีกสิบยี่สิบปีก็แก่กันละนะ'
เขาตอบว่า 'ไม่มีก็ได้ ขี้เกียจเลี้ยง'
'ตัวเองเมื่อไหร่จะพาเค้าไปรู้จักที่บ้านสักที'
บางทีก็เงียบ บางทีก็ตอบส่งๆ 'จ้ะๆแล้วจะพาไปนะ'
แต่คำตอบที่จริงจังที่สุดคือ 'เมื่อไหร่ก็ได้ที่เราเลิกทะเลาะกัน' ....
คือเราสองคนเป็นพวกไม่ค่อยยอมใคร ชอบเอาชนะพอๆกัน ก็เลยมีเรื่องต้องเถียงต้องทะเลาะกันตลอด แต่ก็ไม่นานสุดท้ายก็กลับมาดีกันเหมือนเดิม แต่คำตอบของเขาคือรอวันเลิกทะเลาะกัน เราไม่แน่ใจว่าจะมีวันนั้นรึป่าว เพราะในโลกนี้จะมีคู่รักคู่ไหนที่ไม่เถียงกันบ้าง เราจะรู้ได้ไงว่าการทะเลาะครั้งไหนเป็นครั้งสุดท้าย...
ใครจะเชื่อว่าตลอดเวลาที่คบกันมาสองปี เราไม่รู้จักบ้านแฟนเลย ไม่ใช่'ที่บ้าน' นะคะ แต่เป็น 'บ้าน' น่ะค่ะ ที่ตั้งของบ้าน หมู่บ้าน บ้านหลังไหน ชั้นไม่รุ้อ่ะแกรรรร สมมติมีคนโทรมาบอกแฟนแกป่วยอ่ะ เห็นว่านอนอยู่บ้าน แกไม่ไปเยี่ยมเหรอ เราคงต้องตอบว่า ก็อยากไปอยู่นะแต่ชั้นไม่รู้จักบ้านแฟนชั้นอ่ะแกรรรร...ขำป่ะ?
ความจริงแล้วเราค่อนข้างจะพูดน้อยกับคนที่ไม่รู้จัก แทบจะเหมือนคนขี้อายด้วยซ้ำ เราไม่ชอบเลยการที่ต้องไปเจอคนที่ไม่รู้จัก แต่เราก็คิดว่าเราควรจะเรียนรู้ครอบครัวของแฟนเอาไว้ เผื่อมีปัญหาอะไรจะได้คิดแก้ไขได้ทัน( กลัวจะมีปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้เหมือนหลายๆคนเจอ) เราก็แค่อยากรู้ว่าเวลาอยุ่บ้านเขาเป็นคนแบบไหน ครอบครัวเป็นยังไง ชอบคนแบบไหน ชอบอะไรไม่ชอบอะไร เราก็แค่อยากเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต ในสังคมของเขา สำหรับเขาเคยมาเจอครอบครัวเรา2-3ครั้ง แม่เราพูดกับเราเลยว่าผู้ชายคนนี้ดูอารมณ์ไม่ดีเลย ชอบดุเรา แม่ไม่สบายใจ เราก็แก้ต่างให้ไปว่าเขาแค่เป็นคนหน้าแบบนั้น แต่ความจริงเขาเป็นคนดี และดูแลเราได้อย่างดี แม่ก็เฉยๆไม่ได้ห้ามคบกัน เราก็แค่อยากรู้ว่าถ้าเราไปบ้านเขาจะเป็นแบบไหน บ้านเขาจะชอบเรารึป่าว
คือเราเคยพยายามถามแฟนหลายครั้ง ถามแบบดีๆก็เคย ถามจนทะเลาะกันก็เคย เคยแม้กระทั่งไม่คุยด้วยบอกว่าไปเคลียร์ชีวิตเธอให้ได้ว่ามีปัญหาอะไรถึงไม่อยากพาชั้นไปบ้าน ถึงยังไม่คิดเรื่องแต่งงาน(คือเราไม่ได้จะบังคับว่าต้องแต่ภายในปีนี้ปีหน้านะคะ ภายในห้าปีนี้เรายังไม่แต่งแน่นอน แค่เราอยากเห็นแพลนในหัวของเขาว่าเขาวางแพลนอนาคตของเขาและของเราว่าอย่าไรบ้าง) ต่อเรื่องทะเลาะนะ ก็ทะเลาะกันไปหลายวัน เขาก็กลับมาง้อ ก็พูดเหมือนเดิมพอให้แล้วๆไปว่าคิดอยู่ เขาก็คนเหมือนกันก็โตแล้ว ทำไมจะไม่รู้จักคิด แต่พอถามว่าคิดอะไร ก็ไม่เคยได้รับคำตอบที่ชัดเจนสักที...
อาจจะดูเหมือนเรื่องเล็ก อาจจะดูเหมือนเราใจร้อน รีบร้อนเกินไป แต่สำหรับเรา อายุเท่านี้เราคิดว่าเราควรเริ่มวางแผนอนาคต เริ่มคิดเรื่องเก็บตังได้แล้วน่ะค่ะ อีกอย่างคือแฟนเราไม่มีงานประจำ ทำงานส่วนตัวรับจ้างนั่นนี่ เวลาส่วนใหญ่เขาก็ค่อนข้างว่าง เราก็จะแยบๆถามว่าทำไมว่างจัง ไม่มีงานเหรอ พอถามทีไรเขาก็จะไม่พอใจ หาว่าเราดูถูกว่าเขาไม่มีงานประจำ ไม่มีเงิน ถ้ากลัวลำบากก็เลิกกันก็ได้นะ บางทีเขาก็ชอบพูดให้เราเสียใจว่าเราน่ะแค่อยากแต่งงาน แค่อยากมีสามี ใครมาแต่งด้วยก็คงยอมแต่งหมด พูดจาให้เราเสียใจบ่อยๆถ้าเราถามเรื่องนี้ขึ้นมาทีไรเป็นต้องทะเลาะกันทุกที
..เราก็ไม่สบายใจนะ เพราะเราก็รักเขา อยากมีอนาคตร่วมกัน อยากให้เขาวางแผนอนาคตเหมือนที่เราแพลนไว้ หรือเราต้องการอะไรมากเกินไปเหรอ เราอยากได้สามีรวยเหรอ เราไม่เคยขอให้เขามีเงินมาวางตรงหน้า เราไม่เคยถามว่าตอนนี้บัญชีเขามีตังเท่าไหร่ เราแค่อยากให้เขา เริ่ม ที่จะคิดที่จะสร้าง แต่เขาก็ทำเหมือนเรากดดันเขามากเกินไป...
ไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี แต่ตอนนี้เราบอกเลิกเขาไปแล้วค่ะ...เลิกกันได้อาทิตย์นึงละ นานกว่าปกติ ปกติทะเลาะกันไม่เคยเกินวันสองวัน แต่ครั้งนี้เลิกกันด้วยเหตุผลนะคะ เหตุผลที่เขาไม่สามรถให้คำตอบเกี่ยวกับอนาคตของเราสองคนได้ เขาบอกว่าเขาเสียใจที่วันพรุ่งนี้จะไม่มีเราแล้ว แต่เขาก็ยอมปล่อยมือเราเพียงเพราะเราต้องการรู้จักครอบครัวเขา รู้ว่าอนาคตของเราสองคนจะเป็นแบบไหน เขาให้คำตอบเราไม่ได้ จึงยอมปล่อยมือเราทั้งที่บอกว่ารักเรามาก จะไม่ยอมปล่อยมือกัน...แสดงว่าเรื่องที่เราต้องการมันมากเกินกว่าที่เขาจะทำให้ได้จริงๆ เพราะงั้นเราสองคนก็คงทำถูกแล้วที่เลิกกัน เรารักกันมาก แต่ความต้องการของเรามันไม่ตรงกัน แค่นั้นเอง....
เสียใจนะคะแต่ไม่รู้ว่าถ้ากลับไปคบกันอนาคตเราจะเป็นยังไง ปล่อบให้เป็นเรื่องของพรหมลิขิตเถอะเนาะ ถ้าเขาเป็นของเราสักวันเราคงมีความต้องการที่ตรงกัน ...