ช่วงนี้เห็นกระทู้ทำนองว่า
คบมาหลายปี มีปัญหาอย่างงั้นอย่างงี้ แก้ไขยังไงดี
กระทู้นึง คบ+แต่งงานมา 4 ปี ทีปัญหาความต้องการไม่ตรงกัน ชายอยากมาก ผู้หญิงอยากน้อย เป็นมาตั้งแต่คบแรกๆ ทำไงดี
อีกกระทู้ แต่งงานแล้ว แฟนเจ้าชู้ ไม่ยอมให้รหัสเข้าเฟส/ไลน์ เจ้าชู้มาตั้งแต่ก่อนแต่ง ทะเลาะกัน นอนร้องไห้ทุกคืน…..
ผมถาม แล้วแต่งทำไม ?
ตัวเราที่วัยเลยเลข 4 มาแล้ว เมื่อก่อนเราก็รู้สึกว่า คนวัยนี้ แก่
แต่พอก้าวมาถึงก็รู้สึกว่า มันไม่ได้ขนาดนั้น แม้ร่างกายจะเริ่มมีความเปลี่ยนแปลงที่เห็นชัดขึ้น โรคภัยเริ่มถามหาเข้ามา แต่พบว่ามันคือขวบวัยที่ความคิดและประสบการณ์มันเริ่มตกผลึกและเข้าใจอะไรมากขึ้นมาก
มันมีคำจากซีรี่เรื่อง “Dr. Romantic” ในซีซั่นหนึ่งที่อาจารย์หมอตัวเอกของเรื่อง คุยกับพระเอกหมอจบใหม่ที่กำลังปีกกล้าขาแข็งและอวดดีว่า ”พอเธออายุอานามถึงวัยเท่าๆกับผม คุณอาจจะไม่รู้จักชีวิตของคนตรงหน้าอะไรมาก แต่คุณจะเริ่มมองออกว่าใครจริงไม่จริง เริ่มเห็นอะไรคือของปลอม“
ผมมองย้อนตัวเองกลับไปตอนตัดสินใจแต่งงาน คบกับแฟนตั้งแต่ตอนอายุ 25 แต่งตอน 27 และจบลงด้วยความเจ็บปวดในตอนอายุ 37
สิ่งที่ผมเคยสงสัย คือในวันที่เราเพิ่งจะอายุ 20 ไม่ถึง 30 เราจะทำยังไงถึงรู้ได้ ว่าคนที่เราคบหาอยู่เนี่ย…. ไม่ใช่
คนมากมายเลย ที่ตัดสินใจแต่งงาน และพอหลายปีผ่านไปชีวิตก็มีปัญหา ทำยังไงให้เรามองออกว่าปลายทางมันจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดเราตัดสินใจในวันที่เราแต่งงาน
คำตอบคือ ทำไม่ได้
ในวันที่ผมเข้าไปบอกผู้ใหญ่ว่าผมจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ เราในวันนั้นก็คิดว่าเราคิดมาดีแล้ว รู้จักคนนี้ดีแล้วว่าคนนี้คือคนที่เราจะใช้ชีวิตไปด้วยจนตาย เราคิดด้วยความคิดด้วยประสบการณ์ของคนวัยนั้น ในวันนั้นเราก็คิดว่าเรารู้ว่าเราต้องการอะไร เราคิดว่าเราโตเป็นผู้ใหญ่ และเราก็มั่นใจเสียด้วยว่าการตัดสินใจนี้ของเราเนี่ย ถูก
พอมองย้อนกลับไปด้วยสายตาของเราในวันนี้ที่อายุเลยเลข 4 มาแล้วถึงได้รู้ ว่าเราเลือกผิดมาแต่แรก
มันไม่ใช่ว่ามีใครไม่ดีในเรื่องนี้ แฟนผมตอนนั้นก็ดีมาก ในความดีที่เค้ามีคือดีโคตรเลยแหละ แต่คนที่มันไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ดีให้ตายก็ไม่ใช่ และต่อให้รักแค่ไหน ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่
เราจะรู้ได้ยังไงว่าคนคนนี้ไม่ได้ตอบโจทย์ความต้องการ “ที่แท้จริง” ในใจเรา ในขณะที่เราในวัยนั้น ไม่ได้เข้าใจหรอกว่าชีวิตจริงๆ คือยังไง ความต้องการแต่ละคนคืออะไร ปัญหาต่างๆ ในชีวิตในใจที่มันซ่อนอยู่ของแต่ละตัวคน จะรับมือและเดินหน้าต่อยังไง บนความแตกต่งที่มีเป็นล้านแปดจากร้อยพ่อพันแม่ ผมว่าคนวัยอายุ 20 กว่าจะมีคนเข้าใจเรื่องนี้ถึง 1% มั้ยก็ไม่รู้ แต่เราในตอนนั้นกลับมั่นอกมั่นใจ ว่าเราต้องการอะไร คิดว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่ มองตัวเองย้อนกลับไปถึงเห็นว่า โง่แท้แต่ดันคิดว่าตัวเองโตแล้ว การแต่งงานของคนวัยนั้นมันจึงแทบจะเป็นการวัดดวงกันอย่างเดียวเลยบนประสบการณ์ชีวิตอันน้อยนิด
พอชีวิตคู่ ชีวิตครอบครัวมันจบลง ทรรศนะที่มองชีวิตก็เปลี่ยนไปมาก เห็นและเข้าใจอะไรมากขึ้นในแบบที่ต่อให้มีใครมาบอกสอนหรือเตือนตั้งแต่ตอนก่อนแต่งงาน จะไม่มีวันเข้าใจ จนกว่าจะมาถึงวัยนี้ที่มัดรวมหลอมประสบการณ์ผ่านเรื่องราวต่างๆ มา มันถึงจะเข้าใจได้
เราเพิ่งจะเริ่มเข้าใจชีวิต ”จริงๆ“ ก็ในวัย 40 +/- เค้าถึงบอก ว่าชีวิตเริ่มต้นจริงๆ ตอน 40 เพราะก่อนหน้านี้เราไม่มีวันจะเข้าใจชีวิตจริงๆ ว่ามันเป็นยังไง
เลข 40 มันคงเป็นค่าเฉลี่ย ในชีวิตจริง แต่ละคนก็อาจจะเข้าถึงจุดที่เรียนรู้เรื่องเหล่านี้ช้าเร็วแตกต่างกัน แต่ละคนก็จะมี pace ของตัวเองที่เดินไปถึงไม่เท่ากันครับ
ชีวิตเริ่มต้นที่ 40 คุณว่าจริงมั้ย ?
คบมาหลายปี มีปัญหาอย่างงั้นอย่างงี้ แก้ไขยังไงดี
กระทู้นึง คบ+แต่งงานมา 4 ปี ทีปัญหาความต้องการไม่ตรงกัน ชายอยากมาก ผู้หญิงอยากน้อย เป็นมาตั้งแต่คบแรกๆ ทำไงดี
อีกกระทู้ แต่งงานแล้ว แฟนเจ้าชู้ ไม่ยอมให้รหัสเข้าเฟส/ไลน์ เจ้าชู้มาตั้งแต่ก่อนแต่ง ทะเลาะกัน นอนร้องไห้ทุกคืน…..
ผมถาม แล้วแต่งทำไม ?
ตัวเราที่วัยเลยเลข 4 มาแล้ว เมื่อก่อนเราก็รู้สึกว่า คนวัยนี้ แก่
แต่พอก้าวมาถึงก็รู้สึกว่า มันไม่ได้ขนาดนั้น แม้ร่างกายจะเริ่มมีความเปลี่ยนแปลงที่เห็นชัดขึ้น โรคภัยเริ่มถามหาเข้ามา แต่พบว่ามันคือขวบวัยที่ความคิดและประสบการณ์มันเริ่มตกผลึกและเข้าใจอะไรมากขึ้นมาก
มันมีคำจากซีรี่เรื่อง “Dr. Romantic” ในซีซั่นหนึ่งที่อาจารย์หมอตัวเอกของเรื่อง คุยกับพระเอกหมอจบใหม่ที่กำลังปีกกล้าขาแข็งและอวดดีว่า ”พอเธออายุอานามถึงวัยเท่าๆกับผม คุณอาจจะไม่รู้จักชีวิตของคนตรงหน้าอะไรมาก แต่คุณจะเริ่มมองออกว่าใครจริงไม่จริง เริ่มเห็นอะไรคือของปลอม“
ผมมองย้อนตัวเองกลับไปตอนตัดสินใจแต่งงาน คบกับแฟนตั้งแต่ตอนอายุ 25 แต่งตอน 27 และจบลงด้วยความเจ็บปวดในตอนอายุ 37
สิ่งที่ผมเคยสงสัย คือในวันที่เราเพิ่งจะอายุ 20 ไม่ถึง 30 เราจะทำยังไงถึงรู้ได้ ว่าคนที่เราคบหาอยู่เนี่ย…. ไม่ใช่
คนมากมายเลย ที่ตัดสินใจแต่งงาน และพอหลายปีผ่านไปชีวิตก็มีปัญหา ทำยังไงให้เรามองออกว่าปลายทางมันจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดเราตัดสินใจในวันที่เราแต่งงาน
คำตอบคือ ทำไม่ได้
ในวันที่ผมเข้าไปบอกผู้ใหญ่ว่าผมจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ เราในวันนั้นก็คิดว่าเราคิดมาดีแล้ว รู้จักคนนี้ดีแล้วว่าคนนี้คือคนที่เราจะใช้ชีวิตไปด้วยจนตาย เราคิดด้วยความคิดด้วยประสบการณ์ของคนวัยนั้น ในวันนั้นเราก็คิดว่าเรารู้ว่าเราต้องการอะไร เราคิดว่าเราโตเป็นผู้ใหญ่ และเราก็มั่นใจเสียด้วยว่าการตัดสินใจนี้ของเราเนี่ย ถูก
พอมองย้อนกลับไปด้วยสายตาของเราในวันนี้ที่อายุเลยเลข 4 มาแล้วถึงได้รู้ ว่าเราเลือกผิดมาแต่แรก
มันไม่ใช่ว่ามีใครไม่ดีในเรื่องนี้ แฟนผมตอนนั้นก็ดีมาก ในความดีที่เค้ามีคือดีโคตรเลยแหละ แต่คนที่มันไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ดีให้ตายก็ไม่ใช่ และต่อให้รักแค่ไหน ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่
เราจะรู้ได้ยังไงว่าคนคนนี้ไม่ได้ตอบโจทย์ความต้องการ “ที่แท้จริง” ในใจเรา ในขณะที่เราในวัยนั้น ไม่ได้เข้าใจหรอกว่าชีวิตจริงๆ คือยังไง ความต้องการแต่ละคนคืออะไร ปัญหาต่างๆ ในชีวิตในใจที่มันซ่อนอยู่ของแต่ละตัวคน จะรับมือและเดินหน้าต่อยังไง บนความแตกต่งที่มีเป็นล้านแปดจากร้อยพ่อพันแม่ ผมว่าคนวัยอายุ 20 กว่าจะมีคนเข้าใจเรื่องนี้ถึง 1% มั้ยก็ไม่รู้ แต่เราในตอนนั้นกลับมั่นอกมั่นใจ ว่าเราต้องการอะไร คิดว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่ มองตัวเองย้อนกลับไปถึงเห็นว่า โง่แท้แต่ดันคิดว่าตัวเองโตแล้ว การแต่งงานของคนวัยนั้นมันจึงแทบจะเป็นการวัดดวงกันอย่างเดียวเลยบนประสบการณ์ชีวิตอันน้อยนิด
พอชีวิตคู่ ชีวิตครอบครัวมันจบลง ทรรศนะที่มองชีวิตก็เปลี่ยนไปมาก เห็นและเข้าใจอะไรมากขึ้นในแบบที่ต่อให้มีใครมาบอกสอนหรือเตือนตั้งแต่ตอนก่อนแต่งงาน จะไม่มีวันเข้าใจ จนกว่าจะมาถึงวัยนี้ที่มัดรวมหลอมประสบการณ์ผ่านเรื่องราวต่างๆ มา มันถึงจะเข้าใจได้
เราเพิ่งจะเริ่มเข้าใจชีวิต ”จริงๆ“ ก็ในวัย 40 +/- เค้าถึงบอก ว่าชีวิตเริ่มต้นจริงๆ ตอน 40 เพราะก่อนหน้านี้เราไม่มีวันจะเข้าใจชีวิตจริงๆ ว่ามันเป็นยังไง
เลข 40 มันคงเป็นค่าเฉลี่ย ในชีวิตจริง แต่ละคนก็อาจจะเข้าถึงจุดที่เรียนรู้เรื่องเหล่านี้ช้าเร็วแตกต่างกัน แต่ละคนก็จะมี pace ของตัวเองที่เดินไปถึงไม่เท่ากันครับ