อยากขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ!!!
**ไม่เม้นเล่นๆนะคะ ทุกข์ใจมากๆค่ะ**
**ครั้งแรกค่ะ ผิดพลาดอย่างไรขออภัยด้วย
**อยากขอคำปรึกษาจากหลายๆท่านค่ะ**
**เรามีวุฒิภาวะดูแลตัวเองได้แล้ว ทำงานส่งตัวเองเรียนด้วย**
ขอเล่ารายละเอียดก่อนนะคะ.......
ก่อนหน้านี้บ้านเราอยู่รวมกันเป็นครอบครัวค่ะ แต่เป็นบ้านที่ไม่ค่อยพูดคุยกันเท่าไหร่แต่เรามั่นใจว่าทุกคนรักกัน ต่อมาพ่อได้ย้ายไปอยู่กับปู่ย่าค่ะเพราะมีปัญหากับที่ทำงาน และแม่เราก็อยู่บ้านคนเดียว ช่วงนั้นเราไปอยู่กับพี่สาวประมาณ3เดือนค่ะ เราเห็นแม่อยู่คนเดียวก็สงสารเลยกลับมาอยู่กับแม่เพราะแม่ก็ 50 แล้ว
ต่อมาพ่อเราตัดสินใจบวชค่ะ (บวชแบบไม่มีแววสึกนะ) ตอนบวชแม่ไม่ได้ไปนะ มีแค่เราไปคนเดียวนอกนั้นญาติทางพ่อหมด เราก็คิดว่าแม่คงจะโกธรพ่ออยู่และคงคิดขาดคนช่วยทำมาหากินด้วย เราก็ไม่ได้อะไรปล่อยแม่ ( ที่บ้านเราก็มีหนี้สินที่พ่อแม่ร่วมสร้างด้วยกันน่ะค่ะหนี้เกิดจากการตัดสินใจของพ่อ และแม่คงคิดว่าถูกทิ้งให้ใช้หนี้คนเดียว)แต่ เราไม่ได้ค้านที่พ่อไปบวชนะ เราเห็นด้วยที่พ่อออกบวชเพราะชีวิตจะได้ดีขึ้น
หลังจากกลับมาจากงานบวชพ่อที่ต่างจังหวัด เราก็มาอยู่บ้านกับแม่ คือเราลาออกจากงานที่เดิมมาหางานที่ใหม่เพื่อจะได้ดูแลแม่อย่างใกล้ชิด แม่จะได้ไม่เหงา ไม่คิดมาก อารมณ์ห่วงแม่สุดๆ พอมาอยู่ได้สักสองอาทิตย์วันนั้นเรากำลังทำอาหารเย็นกินกันค่ะ(มีความสุขมาก ครอบครัวสุขสันติ์) ทุกอย่างเสร็จสับกำลังจะกินข้าว ข้าวจะเข้าปากเลยค่ะ อยู่ๆก็มีผู้ชายคนนึงเมามาเลยค่ะ เดินตรงเข้ามาในบ้าน ในใจเรานี่คือรู้แล้วว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นมันเป็นใคร อะไรยังไง เราตอบคำถามตัวเองได้หมดเลย แม่ยังชวนมันมากินข้าวด้วยนะเราอึ้งๆ คนข้าวในจานไปมากินไม่ลงค่ะ มันจุกไปหมดเลย เรารีบออกมานอกบ้านเลยคิดภาวนาว่าขอให้มันเป็นหัวหน้าของแม่หรือเพื่อนร่วมงานก็ได้ เรายืนร้องไห้เลยพูดไม่ออกมันจุกไปหมดจริงๆ ตอนนั้นเหมือนโลกของเราพังสลายไปเลยค่ะมันไม่มีจุดให้เรายืนบนโลกใบนั้นเลย และแม่ออกมาตามเรากลับไปกินข้าวค่ะ เราไม่ไป เราถามแม่ว่ามันเป็นใคร แม่ตอบแบบอมยิ้มๆว่ามันคือเพื่อนร่วมงาน ยังไงเราก็ไม่ไปและแม่ก็เข้าบ้านไป (ที่บ้านเราพ่อแม่แทบจะไม่พาเพื่อนร่วมงานมาที่บ้านเลย นอกจากคนที่สนิทและดีจริงๆซึ้งตั้งแต่เกิดนับคนได้ และที่บ้านไม่เคยมีเรื่องชู้สาวมาก่อนนะตั้งแต่เกิดมาพ่อกับแม่ก็อยู่ด้วยกันมาตลอดถึงแม้จะทะเลาะกันบ่อยตอนเราเด็กๆแต่ก็ไม่เคยมีเรื่องชู้สาวเกิดขึ้น) เราทำตัวไม่ถูกเลยว่าจะต้องทำยังไงต่อไป อยู่ๆเพื่อนก็โทรมาขอให้เราไปอยู่เป็นเพื่อนแม่มันค่ะ เรานี้รีบตกลงเลย รีบเก็บเสื้อผ้าไปเลยค่ะ เราไปกับพี่สาวสองคนปล่อยให้แม่อยู่บ้านกับตา เราก็ร้องไห้ตลอดทางเลยค่ะ พอถึงบ้านเค้าก็ทำตัวให้เป็นปกติที่สุดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คืนนั้นนอนร้องไห้ทั้งคืนเลยค่ะ คิดในใจว่าทำไมมันต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับเราด้วย เราไม่เหลือใครแล้วคนที่เรารักที่สุดในชีวิต นอนร้องไห้นานมาก แต่ก็ยังนึกห่วงแกเหมือนกันว่าแกจะอยู่ได้หรือป่าว
และเราก็กลับบ้านค่ะไปนอนคืนเดียว ตอนนั้นแม่พยายามคุยกับเรานะแต่เราไม่คุยด้วยเราเงียบไปเลยไม่พูดจาอะไรทั้งสิ้น พยายามหนีหน้าตลอด และเราก็ตัดผมประชดแม่ด้วยคิดอะไรไม่ออกแม่ชอบให้เราไว้ผมยาวตอนนั้นผมก็ยาวมากๆ เราเลยตัดสินใจตัดไปเลยทำตัวให้เค้าไม่ชอบไปเลย สุดท้ายแม่โกธรเราไม่ยอมคุยกับเรา เราก็ชวนคุยบ้างนะถามบ้างไรบ้าง(เราโกธรง่ายหายเร็ว) และเราก็ทนอยู่ในสภาพที่เราอืดอัดอย่างนั้นประมาณอาทิตย์กว่าๆจนเราคิดว่าถ้าอยู่อย่างนี้บ้าตายแน่ๆ เราเลยหาทางออกว่าจะไปพักผ่อนที่ไหนดี ตอนนั้นในหัวค่ะ ไปผับ ไปกินเหล้า ไปที่ที่ไม่ดีดีมั้ย แต่อีกใจก็บอกให้เข้าวัดหาที่สงบจิตใจเถอะ
จะทำอย่างไรกับแม่ดีค่ะ
**ไม่เม้นเล่นๆนะคะ ทุกข์ใจมากๆค่ะ**
**ครั้งแรกค่ะ ผิดพลาดอย่างไรขออภัยด้วย
**อยากขอคำปรึกษาจากหลายๆท่านค่ะ**
**เรามีวุฒิภาวะดูแลตัวเองได้แล้ว ทำงานส่งตัวเองเรียนด้วย**
ขอเล่ารายละเอียดก่อนนะคะ.......
ก่อนหน้านี้บ้านเราอยู่รวมกันเป็นครอบครัวค่ะ แต่เป็นบ้านที่ไม่ค่อยพูดคุยกันเท่าไหร่แต่เรามั่นใจว่าทุกคนรักกัน ต่อมาพ่อได้ย้ายไปอยู่กับปู่ย่าค่ะเพราะมีปัญหากับที่ทำงาน และแม่เราก็อยู่บ้านคนเดียว ช่วงนั้นเราไปอยู่กับพี่สาวประมาณ3เดือนค่ะ เราเห็นแม่อยู่คนเดียวก็สงสารเลยกลับมาอยู่กับแม่เพราะแม่ก็ 50 แล้ว
ต่อมาพ่อเราตัดสินใจบวชค่ะ (บวชแบบไม่มีแววสึกนะ) ตอนบวชแม่ไม่ได้ไปนะ มีแค่เราไปคนเดียวนอกนั้นญาติทางพ่อหมด เราก็คิดว่าแม่คงจะโกธรพ่ออยู่และคงคิดขาดคนช่วยทำมาหากินด้วย เราก็ไม่ได้อะไรปล่อยแม่ ( ที่บ้านเราก็มีหนี้สินที่พ่อแม่ร่วมสร้างด้วยกันน่ะค่ะหนี้เกิดจากการตัดสินใจของพ่อ และแม่คงคิดว่าถูกทิ้งให้ใช้หนี้คนเดียว)แต่ เราไม่ได้ค้านที่พ่อไปบวชนะ เราเห็นด้วยที่พ่อออกบวชเพราะชีวิตจะได้ดีขึ้น
หลังจากกลับมาจากงานบวชพ่อที่ต่างจังหวัด เราก็มาอยู่บ้านกับแม่ คือเราลาออกจากงานที่เดิมมาหางานที่ใหม่เพื่อจะได้ดูแลแม่อย่างใกล้ชิด แม่จะได้ไม่เหงา ไม่คิดมาก อารมณ์ห่วงแม่สุดๆ พอมาอยู่ได้สักสองอาทิตย์วันนั้นเรากำลังทำอาหารเย็นกินกันค่ะ(มีความสุขมาก ครอบครัวสุขสันติ์) ทุกอย่างเสร็จสับกำลังจะกินข้าว ข้าวจะเข้าปากเลยค่ะ อยู่ๆก็มีผู้ชายคนนึงเมามาเลยค่ะ เดินตรงเข้ามาในบ้าน ในใจเรานี่คือรู้แล้วว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นมันเป็นใคร อะไรยังไง เราตอบคำถามตัวเองได้หมดเลย แม่ยังชวนมันมากินข้าวด้วยนะเราอึ้งๆ คนข้าวในจานไปมากินไม่ลงค่ะ มันจุกไปหมดเลย เรารีบออกมานอกบ้านเลยคิดภาวนาว่าขอให้มันเป็นหัวหน้าของแม่หรือเพื่อนร่วมงานก็ได้ เรายืนร้องไห้เลยพูดไม่ออกมันจุกไปหมดจริงๆ ตอนนั้นเหมือนโลกของเราพังสลายไปเลยค่ะมันไม่มีจุดให้เรายืนบนโลกใบนั้นเลย และแม่ออกมาตามเรากลับไปกินข้าวค่ะ เราไม่ไป เราถามแม่ว่ามันเป็นใคร แม่ตอบแบบอมยิ้มๆว่ามันคือเพื่อนร่วมงาน ยังไงเราก็ไม่ไปและแม่ก็เข้าบ้านไป (ที่บ้านเราพ่อแม่แทบจะไม่พาเพื่อนร่วมงานมาที่บ้านเลย นอกจากคนที่สนิทและดีจริงๆซึ้งตั้งแต่เกิดนับคนได้ และที่บ้านไม่เคยมีเรื่องชู้สาวมาก่อนนะตั้งแต่เกิดมาพ่อกับแม่ก็อยู่ด้วยกันมาตลอดถึงแม้จะทะเลาะกันบ่อยตอนเราเด็กๆแต่ก็ไม่เคยมีเรื่องชู้สาวเกิดขึ้น) เราทำตัวไม่ถูกเลยว่าจะต้องทำยังไงต่อไป อยู่ๆเพื่อนก็โทรมาขอให้เราไปอยู่เป็นเพื่อนแม่มันค่ะ เรานี้รีบตกลงเลย รีบเก็บเสื้อผ้าไปเลยค่ะ เราไปกับพี่สาวสองคนปล่อยให้แม่อยู่บ้านกับตา เราก็ร้องไห้ตลอดทางเลยค่ะ พอถึงบ้านเค้าก็ทำตัวให้เป็นปกติที่สุดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คืนนั้นนอนร้องไห้ทั้งคืนเลยค่ะ คิดในใจว่าทำไมมันต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับเราด้วย เราไม่เหลือใครแล้วคนที่เรารักที่สุดในชีวิต นอนร้องไห้นานมาก แต่ก็ยังนึกห่วงแกเหมือนกันว่าแกจะอยู่ได้หรือป่าว
และเราก็กลับบ้านค่ะไปนอนคืนเดียว ตอนนั้นแม่พยายามคุยกับเรานะแต่เราไม่คุยด้วยเราเงียบไปเลยไม่พูดจาอะไรทั้งสิ้น พยายามหนีหน้าตลอด และเราก็ตัดผมประชดแม่ด้วยคิดอะไรไม่ออกแม่ชอบให้เราไว้ผมยาวตอนนั้นผมก็ยาวมากๆ เราเลยตัดสินใจตัดไปเลยทำตัวให้เค้าไม่ชอบไปเลย สุดท้ายแม่โกธรเราไม่ยอมคุยกับเรา เราก็ชวนคุยบ้างนะถามบ้างไรบ้าง(เราโกธรง่ายหายเร็ว) และเราก็ทนอยู่ในสภาพที่เราอืดอัดอย่างนั้นประมาณอาทิตย์กว่าๆจนเราคิดว่าถ้าอยู่อย่างนี้บ้าตายแน่ๆ เราเลยหาทางออกว่าจะไปพักผ่อนที่ไหนดี ตอนนั้นในหัวค่ะ ไปผับ ไปกินเหล้า ไปที่ที่ไม่ดีดีมั้ย แต่อีกใจก็บอกให้เข้าวัดหาที่สงบจิตใจเถอะ