คือประเด็นหลัก คือ ผมจะเข้ามหาลัยแล้ว จะวางตัวเรื่องเพื่อนอย่างไงคือผมเป็นคนที่มนุษย์สัมพันธ์ไม่ดีเลย จะเริ่มจากตรงไหนก่อนดีครับ
รายละเอียด... : ตอนมัธยมปลายผมเป็นคนที่ไม่ค่อยพูด(มนุษย์สัมพันธ์ไม่ดีครับ) ผมอยู่ในกลุ่มเพื่อนกลุ่มนึงซึ่งเพื่อนพวกนี้ดำเนินกิจกรรมประจำวันปกติเหมือนกลุ่มนักเรียนชายทั่วๆไป บางครั้งก็โดดเรียนบ้าง เฮฮา ทำเรื่องเพี้ยนๆ ซึ่งต่างกับผมสิ้นเชิงผมอยู่ในกลุ่มนี้ผมมักจะเงียบๆ นั่งเล่นคนเดียว แต่ถามว่าผมชอบกลุ่มนี้มั้ย... บอกเลยชอบนิสัยพวกมันมาก แต่ผมนี่ซิอยากจะเฮฮาได้แบบพวกมันบ้างจัง ติดอยู่ที่ ตอนม.4 ผมเข้ามา ผมยังไม่ได้อยู่กลุ่มนี้หรอก ผมอยู่อีกกลุ่มนึง ก็ทำตัวปกติของผมคือเงียบๆ - - ก็ผมคุยไม่เก่งอ่าครับ แล้วก็วางตัวอย่างงี้มาเรื่อยๆจนคนในห้องมองผมว่าเป็นคนที่ไม่ค่อยคุย ผมเปลี่ยนกลุ่มมาเรื่อยๆ ๆด้วยเหตุผลนาๆประการณ์ จนมาอยู่กลุ่มนี้(จริงๆมันก้ไม่ไช่ตัวตนของผมหรอก แต่ชอบนิสัยพวกมันครับ อยากเฮฮาได้แบบนั้นบ้าง) มานี่ผมก็ยังคงเงียบเหมือนเดิม แต่ก็พยายามทำตัวบ้าๆบอ แบบพวกมันแล้ว แต่ก็เกรงๆ บางครั้งมันโดดเรียนไปเล่นกีฬาบ้าง ผมก็โดดไปด้วย แต่ผมก็ต้องนั่งรอพวกมันเล่นเพราะผมเล่นกีฬาไม่เก่ง บวกกับโรคประจำตัวผมด้วย ขนาดเพลงผมยังชอบแนวเพลงคนละอย่างเลย ผมชอบฟังเพลงฝรั่งครับ แต่เพื่อนผมฟังแต่เพลงไทย(คือสรุป ผมชอบไม่ค่อยเหมือนใครเลยในห้อง ความคิดผมกับคนอื่นก็ไม่ค่อยจะตรงกัน)// เห้อ.. เข้ากะพวกมันไม่ได้จริงๆหรอนี่.. /เนื่องจากตั้งแต่ ม.4ผมวางคาแรกเตอร์เงียบๆแบบนี้มา ผมเลยเปลี่ยนคาแรกเตอร์ยาก (ไม่ได้เงียบขนาดนั้นนะ ต้องรอให้เพื่อนทักมาก่อน ถึงจะได้คุยยาวทีนึง ซึ่งก็ไม่ได้ทักผมมาบ่อยมาก และผมก็ไม่ค่อยได้ทักมันบ่อยเช่นกัน แต่ใจจริงก็อยากให้เพื่อนทักผมมานะ มันมีความสุขมากเวลาโดนทักทีนึง อยากคุยครับ) จะเฮฮากะพวกมันที ก็เกรงๆ กลัวคนอื่นจะมองแปลกๆ อีกอย่างผมเป็นคนคิดมากด้วย ตั้งแต่เลิกกับแฟนมา ผมก็หันมาใส่ใจ และเครียดเรื่องเพื่อนแทน(กรรม) ผมรักพวกมันมากนะ ขนาดการบ้าน หรืองานต่างๆ มันไม่ต้องเอ่ยปากขอซักคำผมก็ยื่นให้มันประจำอย่างเต็มใจ 555 แต่บางเรื่องในกลุ่มเพื่อน ผมไม่ชอบเลยที่ผมจะเป็นคนรู้คนสุดท้าย บางครั้งจะไปไหนกัน ผมยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ มันไม่ได้ชวนครับ เจ็บมาก... ซึ่งผมก็รู้ตัวว่าสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นจากตัวผมทั้งนั้นที่ไม่เข้าหาคน แต่ผมก็พยายามแล้วขนาดหาคนที่สนิดปรึกษาเลย ถึงขั้นจะเปลี่ยนตัวเอง ผมทำทุกอย่างเพื่อที่จะเข้ากับเพื่อนได้ แต่ก็ไม่ดีเท่าที่ควร ผมรู้ว่าเพื่อนผมไม่ได้คิดไม่ดีหรืออัคติกับผมหรอก มันคงเข้าใจว่าผมเป็นคนไม่ค่อยชอบพูด แต่ผมคิดมากหนิ... ไม่อยากเป็นหมาหัวเน่าให้คนอื่นมองข้าม มีบางครั้งผมเครียดมากขนาดคิดว่าเมื่อไหร่จะจบม.6ซักที แต่พอจบเข้าจริงๆ แล้วรู้สึกว่าทำไมตอนนั้นเราต้องเป็นแบบนั้นวะ ผมขาดเพื่อนไม่ได้ ละตอนนี้ผมก็กำลังจะก้าวเข้าสู่รั้วมหาลัยแล้ว ผมไม่รู้จะเจอเพื่อนแบบไหน อยากรู้ว่าจะวางตัวตั้งแต่แรกอย่างไง ผมยอมนะ..ที่จะเปลี่ยนตัวเองเพื่อให้ได้คุยกับเพื่อนๆมากขึ้น อยากเก็บเอาประสบการณ์ตอนมัธยมมาเป็นบทเรียน.... ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นครับ
จะวางตัวยังไงดีเรื่องเพื่อน
รายละเอียด... : ตอนมัธยมปลายผมเป็นคนที่ไม่ค่อยพูด(มนุษย์สัมพันธ์ไม่ดีครับ) ผมอยู่ในกลุ่มเพื่อนกลุ่มนึงซึ่งเพื่อนพวกนี้ดำเนินกิจกรรมประจำวันปกติเหมือนกลุ่มนักเรียนชายทั่วๆไป บางครั้งก็โดดเรียนบ้าง เฮฮา ทำเรื่องเพี้ยนๆ ซึ่งต่างกับผมสิ้นเชิงผมอยู่ในกลุ่มนี้ผมมักจะเงียบๆ นั่งเล่นคนเดียว แต่ถามว่าผมชอบกลุ่มนี้มั้ย... บอกเลยชอบนิสัยพวกมันมาก แต่ผมนี่ซิอยากจะเฮฮาได้แบบพวกมันบ้างจัง ติดอยู่ที่ ตอนม.4 ผมเข้ามา ผมยังไม่ได้อยู่กลุ่มนี้หรอก ผมอยู่อีกกลุ่มนึง ก็ทำตัวปกติของผมคือเงียบๆ - - ก็ผมคุยไม่เก่งอ่าครับ แล้วก็วางตัวอย่างงี้มาเรื่อยๆจนคนในห้องมองผมว่าเป็นคนที่ไม่ค่อยคุย ผมเปลี่ยนกลุ่มมาเรื่อยๆ ๆด้วยเหตุผลนาๆประการณ์ จนมาอยู่กลุ่มนี้(จริงๆมันก้ไม่ไช่ตัวตนของผมหรอก แต่ชอบนิสัยพวกมันครับ อยากเฮฮาได้แบบนั้นบ้าง) มานี่ผมก็ยังคงเงียบเหมือนเดิม แต่ก็พยายามทำตัวบ้าๆบอ แบบพวกมันแล้ว แต่ก็เกรงๆ บางครั้งมันโดดเรียนไปเล่นกีฬาบ้าง ผมก็โดดไปด้วย แต่ผมก็ต้องนั่งรอพวกมันเล่นเพราะผมเล่นกีฬาไม่เก่ง บวกกับโรคประจำตัวผมด้วย ขนาดเพลงผมยังชอบแนวเพลงคนละอย่างเลย ผมชอบฟังเพลงฝรั่งครับ แต่เพื่อนผมฟังแต่เพลงไทย(คือสรุป ผมชอบไม่ค่อยเหมือนใครเลยในห้อง ความคิดผมกับคนอื่นก็ไม่ค่อยจะตรงกัน)// เห้อ.. เข้ากะพวกมันไม่ได้จริงๆหรอนี่.. /เนื่องจากตั้งแต่ ม.4ผมวางคาแรกเตอร์เงียบๆแบบนี้มา ผมเลยเปลี่ยนคาแรกเตอร์ยาก (ไม่ได้เงียบขนาดนั้นนะ ต้องรอให้เพื่อนทักมาก่อน ถึงจะได้คุยยาวทีนึง ซึ่งก็ไม่ได้ทักผมมาบ่อยมาก และผมก็ไม่ค่อยได้ทักมันบ่อยเช่นกัน แต่ใจจริงก็อยากให้เพื่อนทักผมมานะ มันมีความสุขมากเวลาโดนทักทีนึง อยากคุยครับ) จะเฮฮากะพวกมันที ก็เกรงๆ กลัวคนอื่นจะมองแปลกๆ อีกอย่างผมเป็นคนคิดมากด้วย ตั้งแต่เลิกกับแฟนมา ผมก็หันมาใส่ใจ และเครียดเรื่องเพื่อนแทน(กรรม) ผมรักพวกมันมากนะ ขนาดการบ้าน หรืองานต่างๆ มันไม่ต้องเอ่ยปากขอซักคำผมก็ยื่นให้มันประจำอย่างเต็มใจ 555 แต่บางเรื่องในกลุ่มเพื่อน ผมไม่ชอบเลยที่ผมจะเป็นคนรู้คนสุดท้าย บางครั้งจะไปไหนกัน ผมยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ มันไม่ได้ชวนครับ เจ็บมาก... ซึ่งผมก็รู้ตัวว่าสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นจากตัวผมทั้งนั้นที่ไม่เข้าหาคน แต่ผมก็พยายามแล้วขนาดหาคนที่สนิดปรึกษาเลย ถึงขั้นจะเปลี่ยนตัวเอง ผมทำทุกอย่างเพื่อที่จะเข้ากับเพื่อนได้ แต่ก็ไม่ดีเท่าที่ควร ผมรู้ว่าเพื่อนผมไม่ได้คิดไม่ดีหรืออัคติกับผมหรอก มันคงเข้าใจว่าผมเป็นคนไม่ค่อยชอบพูด แต่ผมคิดมากหนิ... ไม่อยากเป็นหมาหัวเน่าให้คนอื่นมองข้าม มีบางครั้งผมเครียดมากขนาดคิดว่าเมื่อไหร่จะจบม.6ซักที แต่พอจบเข้าจริงๆ แล้วรู้สึกว่าทำไมตอนนั้นเราต้องเป็นแบบนั้นวะ ผมขาดเพื่อนไม่ได้ ละตอนนี้ผมก็กำลังจะก้าวเข้าสู่รั้วมหาลัยแล้ว ผมไม่รู้จะเจอเพื่อนแบบไหน อยากรู้ว่าจะวางตัวตั้งแต่แรกอย่างไง ผมยอมนะ..ที่จะเปลี่ยนตัวเองเพื่อให้ได้คุยกับเพื่อนๆมากขึ้น อยากเก็บเอาประสบการณ์ตอนมัธยมมาเป็นบทเรียน.... ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นครับ