เสียงที่หายไป พูดไปก็เหมือนไม่มีใครได้ยิน ไม่มีใครเชื่อ

สวัสดีทุกๆคนนะครับ ผมมีเรื่องที่ผมรู้สึกอึดอัดและรู้สึกว่าไม่ได้รับความเข้าใจจากคนในครอบครัวมากพอ โดยเฉพาะผู้เป็นแม่ของผมเอง (เรื่องอาจจะยาวหน่อยนะครับ แต่ผมอยากทราบความคิดเห็นของทุกๆคนครับ)

โดยครอบครัวผมก็มีด้วยกันอยู่ 4 คน พ่อ แม่ พี่สาว และผม ซึ่งแม่ผมนั้นจะมีนิสัยหัวรั้น ไม่ฟังใครทั้งนั้น และมักจะเอาตัวเองเป็นหลักเสมอ ไม่ว่าผมจะพูดอะไรก็ตามแม่ก็จะไม่เชื่อ ต้องเจอกับตัวเองจริงๆถึงจะเข้าใจ แต่พวกเรื่องทั่วไปนี่ผมก็ไม่ค่อยใส่ใจหรอกครับไม่อยากคิดเล็กคิดน้อยกับท่าน ไหนๆท่านก็เลี้ยงผมมาจนอายุ 22 ปีแล้ว แต่มันมีอยู่เรื่องเดียวครับที่ผมรู้สึกว่าผมรับไม่ได้

เรื่องมีอยู่ว่า ทุกวันนี้นั้น แม่ผมท่านจะขี้บ่นมากๆ บ่นทุกเรื่องจริงๆไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามที ทำถูกก็เป็นเรื่องผิดได้ในสายตาเขาถ้าเขาไม่ถูกใจ แต่แม่ผมจะมีลักษณะนิสัยคือ รักครอบครัว แต่ครอบครัวในที่นี้นั้นไม่ได้หมายถึง สามีและลูก แต่เป็น พี่น้องทางฝั่งของแม่ก็คือ ลุงและน้า โดยเฉพาะน้า แม่ผมนั้นรักน้าที่เป็นน้องสาวแท้ๆ ของท่านมาก ไม่ว่าน้าจะก่อเรื่องอะไรมาหรือจะหาเรื่องมากมายแค่ไหน แม่ผมเขาก็เข้าข้างเสมอ ที่สำคัญน้าผมคนนี้มีนิสัยเสียก็คือ แกเป็นคนหัวอ่อน รักลูกของแกมาก ลูกจะทำผิด หรือเลวแค่ไหน แม่ไม่เคยด่า ไม่เคยตี ตรงจุดนี้ผมก็เข้าใจครับว่าคนเป็นพ่อแม่ ไม่แปลกถ้าจะรักลูกของตัวเองแต่เรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ มันทำให้ผมและน้า ไม่สามารถพูดคุยกันได้แบบเดิมครับ

ลูกของน้าผมมีนิสัยประมาณว่า ชอบเอาของส่วนตัวของผมไปใช้ก่อนโดยไม่ขอ ไม่ว่าจะเป็นเสื้อ กางเกง รองเท้า แม้กระทั่งกางเกงใน ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนะครับเพราะยังไงผมก็ถือว่าเขาเป็นน้องคนหนึ่ง แต่หลังๆมานี้ นอกจากจะเอาไปใช้โดยไม่ขอแล้ว ยังชอบทำเสื้อผ้าผมพัง ที่สำคัญพอผมไปถามนอกจากจะไม่ขอโทษยังมาตะโกนว่า "โว๊ะ" ใส่ผม แล้วยังมีรองเท้าผมที่มันยืมผมไป ผมก็นึกว่ามันยืมไปใส่เองที่ไหนได้มันยืมไปให้เพื่อนมันใส่ 2 อาทิตย์ ค่อยเอามาคืนผม (จริงๆแล้วผมก็ถามมันไปว่ารองเท้าเอาไปใส่ได้หรอเพราะมันกับผมเท้าไม่เท่ากัน มันก็เหมือนจะหลุดปากว่าไม่ได้ใส่เองให้เพื่อนยืม) นอกจากนี้มันยังชอบเอาเสื้อผ้าดีๆของผมกลับไปบ้านตัวเองโดยไม่เอามาคืนผมพอของผมหายผมถามก็บอกว่าไม่ได้เอาไป ผมก็หามาตลอดร่วมๆ 2 ปี ก็เลยคิดว่าคนซักผ้าที่บ้านอาจจะทำหาย (บ้านผมกับบ้านน้าใช้คนซักผ้าคนเดียวกัน) จนกระทั่งเมื่อประมาณอาทิตย์ก่อนผมไปที่บ้านน้าเพื่อไปติดต่องาน ก็เลยแวะเข้าไปหาของ ปรากฏว่าของของผมทุกชิ้น เน้นนะครับว่าทุกชิ้น อยู่ที่บ้านมันหมดเลยผมก็รู้สึกว่า ทำไมไม่บอกกันดีๆ ผมก็ถามแล้วว่าได้เอาไปหรือปล่าว ก็บอกว่าปล่าว แต่พอไปดูแล้วเจอแบบนี้ผมก็รู้สึกไม่ดี ผมก็โมโห มีต่อว่าไปนิดหน่อยแล้วก็ขับรถกลับบ้าน เวลาผ่านมา 1 อาทิตย์ ทีนี้ของๆ มันหายบ้าง มันโทรถามแม่ผมว่าอยู่ที่ผมไหม แม่ผมก็บอกให้ไปถามผมเอง มันก็ไม่กล้าโทรถามครับ มันใช้ Line มาถามแทน ผมก็บอกว่าไม่รู้ของอะไรไม่เคยเห็น มันก็ยังถามผมเซ้าซี้เหมือนกับจะหาเรื่องเพราะเมื่ออาทิตย์ก่อนผมไปเอาของที่บ้านมัน มันก็เลยคิดว่าผมคงจะแอบหยิบของมันไปด้วย ผมก็บอกว่าไม่ได้เอาไปไม่เคยเอาของๆใครไปก่อนโดยไม่ขอ มันก็โมโหผมบอกว่า มันไม่เคยไม่ขอผมก่อนมันเอาไปมันก็บอกตลอด ผมก็เลยถามมันว่าแล้วรองเท้าล่ะทำไมไม่บอกว่าเอาไปให้เพื่อนยืม มันก็ยังมาอ้างว่ามันบอกผมแล้วตั้งแต่ก่อนจะยืมว่าจะเอาไปให้เพื่อนยืม ผมก็บอกว่าไม่ได้พูด ไม่ได้บอกกูเลยสักคำ มันก็พูดประโยคนี้ออกมาว่า "ผมมีศักดิ์ศรีพอ ผมไม่กลืนน้ำลายตัวเองหรอก ของๆผมก็มีผมจะเอาของพี่ไปทำไม" พอมันพูดปุ๊ปผมถึงกับหมดคำพูดเลย โมโหมากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรไป แล้วพอช่วงบ่ายมันมาที่บ้านผมพร้อมกับแม่มัน มาหาผมที่บ้านท่าทางเหมือนจะเอาเรื่อง หรือก็คือจะโทษว่าของๆมันหายเพราะผม ผมก็บอกมันไปว่า ไปค้นดูเลยไป ถ้าค้นเจอเมิงเอาไปเลย มันก็ไม่กล้าขึ้นไปดูสุดท้ายมันก็กลับบ้านไป หลังจากวันนั้นผมบอกกับมันไปว่า "ต่างคนต่างอยู่เหอะกับกูอ่ะ เมิงมันไม่เคยยอมรับความผิดเลย กูคิดว่าเป็นน้องนะแต่ถึงขนาดต้องยกศักดิ์ศรีมาคุยกับกู กูรู้สึกว่านั่นมันไม่ใช่สิ่งที่พี่น้องเขาคุยกัน" มันก็ตอบมาว่า "เออ ตามสบายเหอะ" หลังจากวันนั้นแม่ผมก็เรียกผมไปคุย เขาก็ถามผมว่าได้เอาของๆมันไปรึปล่าว ผมก็บอกว่าผมไม่รู้ไม่ได้เอาไป ไม่เชื่อก็ลองไปหาดูได้ แต่เชื่อไหมครับผมรู้สึกเหมือนกับว่าแม่ผมไม่เชื่อผม เหมือนเขาจะเชื่อหลานมากกว่าผม (ซึ่งตรงจุดนี้ผมคิดว่าน่าจะโดนน้าเป่าหูมาก่อนแล้ว) ผมถึงกับอึ้ง ทำอะไรไม่ถูก ก็เลยตัดสินใจว่าจะไม่พูดกับน้าและลูกของเขาอีกเลย จนเมื่อวานนี้น้ามาที่บ้านผมไม่ได้ทักทายเขา (โดยปกติผมก็ไม่ทักอยู่แล้วนะครับเพราะไม่ชอบนิสัย) แม่ผมก็ด่าผมตรงนั้นเลยว่า "ทำไมไม่พูดกับเขาทะเลาะกับลุกเขานะไม่ใช่เขา อย่ามาทำตัวแบบนี้นะ" ผมอึ้ง โมโห และเสียใจมาก ผมไม่คิดเลยว่าแม้แต่คนเป็นแม่แท้ๆ ของผมเอง จะไม่เชื่อลูกตัวเอง แต่กลับเชื่อน้องสาวของเขามากกว่าผมที่เป็นลูกแท้ๆ

มาวันนี้ผมรู้สึกอึดอัด ไม่อยากพูดคุยกับใคร เพราะรู้สึกเหมือนว่าตัวผมเองพูดไปก็ไม่มีใครได้ยิน ไม่มีใครสักคนที่จะรับฟังปัญหาของผม ผมจึงอยากจะรบกวนทุกๆคนครับ ว่าถ้าเกิดมีใครอยู่ในสถานการณ์เดียวกับผม จะเลือกทางออกด้วยวิธีไหนดีครับ พูดกับแม่แม่ก็ไม่เชื่อ พูดกับพี่สาวพี่สาวก็ชอบเอาไปเล่าให้แม่ผมฟัง หรือผมควรจะอยู่เงียบๆ ไม่มีสิทธิ มีเสียงในบ้านต่อไปดีครับ รบกวนด้วยครับ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่