ให้ตายเหอะ..........อย่างผมเนี้ย เข้าข่ายโรคจิต หรือหมกมุ่น เกินไปไหมครับ

พอดีลุงข้างบ้านแกชอบเปิดเพลงแบบเผื่อแผ่คนอื่นบ่อยๆ ไอ้ผมก็เลยได้อนิสงค์ความบันเทิงฟรีไปด้วย เพลงอื่นนะไม่เท่าไหร่ แต่พอถึงเพลง "นกเขาคูรัก" ทีไร ผมต้องสติแตก จินตนาการเตลิดระเบิดระเบ้อไปไกล ทำหน้าและหัวเราะ เหมือนคนบ้า (หมวยข้างกายบอก)



ทั้งเพลงนะไม่เท่าไหร่ แต่พอถึงท่อนจบ ที่ร้องว่า.............
ญ.) แน่ะใคร ช.ไหนใคร
ญ.) โน่นไง แฝงตัวร่มเงาไม้ใหญ่
ช.) ใช่ใครนกเขาคู่มัน
ญ.) เสียงใคร ช.ไหนกัน
ญ.) เสียงนั่น
ช.) อ๋อ นกมันพรอดคำรำพัน ฝากชีวันรักกันไงเล่า
ญ.) ไย รู้
ช.) ดู เอา พี่เห็นมันเฝ้าหยอกเย้า ต่อกัน
ญ.) พี่ต้องเอาอย่างมันส์
ช.พี่จะเอาอย่างมันส์ มิเปลี่ยนแปรผัน เลยเอย

โอว์คุณพระ จินตนาการไปสุดขอบโลกเลยผม ต้องฟังเพลงนี้ที่ไร นางหมวยเห็นอาการผมแล้วชอบว่า ว่าผมนะจิตส์แล้ว แถมหมกมุ่นเรื่องพรรค์อย่างว่ามากไปแล้ว อิอิอิ

ไอ้ผมก็ชักสงสัยตัวเองเหมือนกันแฮะ แต่ว่ามีใครคิดไปแบบผมกันบ้างไปไหมหนอ

คุยกันเล่นๆในช่วงค้าขายไม่ดีกันนะครับ