ผมขอเล่าเรื่องแต่แรกเลยนะครับ ยาวหน่อยนะครับ เรื่องมีอยู่ว่า
ผมเข้ามหาลัยมา ผมเองก็ยังปิดใจจากผู้หญิงอื่นๆอยู่ เพราะผมเองก็ยังเจ็บจากคนรักคนเก่าอยู่ ปิดตัวเองมาตลอด 4 ปี จนวันนึง เพื่อนๆ รุ่นพี่ ก็บอกว่า "เลิกปิดกั้นตัวเองได้แล้วนะ เปิดใจบ้างเถอะ" ผมจึงตัดสินใจเปิดใจบ้างครับ จากนั้นผมก็รู้สึกดีกับเพื่อนผมคนนึง ผมเองในตอนนั้น ผมยอมรับเลยว่าผมคุยกับเขาเพราะเขาเหมือนกับคนรักเก่าของผม แต่ถึงจุดๆนึง จุดที่มีความแตกต่างระหว่างคน 2 คน ผมก็หยุดครับ กลับมาทบทวนตัวเองเพราะผมไม่ควรให้ใครมาเพื่อแทนความเหงาของตัวเอง ไม่มีใครอยากเป็นตัวสำรอง จากนั้นผมก็กลับมาคุยกับเธออีกแต่ในฐานะเพื่อนไม่ใช่ตัวแทน จนวันนึงผมได้ไปสัญญากับเธอไว้ว่า "ถ้าเธอบอกว่าวันนั้นเธอโกรธผมเรื่องอะไร ผมจะยอมบอกชื่อคนที่ชอบ(ตอนนั้นเธอยากรู้)" จากนั้นไม่นาน ผมไปตื้อเธอ เพราะผมอยากรู้มากว่าเธอโกรธผมเรื่องอะไรซึ่งผมเองก็ไม่ได้สนใจหรอกว่าถ้าผมบอกชอบเธอไปเธอจะเป็นอย่างไรเพราะผมก็คิดอยู่แล้วว่าเธอเองก็น่าจะรู้ แล้วมันเป็นแค่ความรู้สึกดีอยู่ ยังไม่ได้รัก จนเธอบอกมา ผมไม่อยากผิดสัญญาจึงบอกไป แน่นอนแหละครับ ผมโดนปฏิเสธ ผมได้ทำใจรอไว้อยู่แล้ว แต่ในวันนั้น ผมยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าผมได้หลงรักเธอไปแล้ว ผมรู้สึกเสียใจมาก แต่หลังจากวันนั้นด้วยความเป็นเพื่อนเราก็ทำตัวปกติ อาจจะไม่ตลอดอาจจะมีช่วงที่ห่างบ้าง ใกล้บ้าง จนมีเพื่อนคนนึงที่ผมปรึกษาด้วยเขาทนไม่ไหวเขาจึงถามเธอไปตรงๆว่า "สรุปแล้วเธอคิดยังไงกับผมกันแน่บางทีก็ทำเป็นรัก บางที่ก็ไม่รัก ถ้าไม่รัก แล้วจะงอนทำไม จะน้อยใจที่ผมไม่คุยด้วยทำไม" เกินคาดครับ ตามจริงเธอก็รู้สึกดีกับผม แต่เธอปากไม่ตรงกับใจ เธอบอกกับผมว่า "เราเองก็ไม่รู้นะว่าเราเป็นอะไร แต่ไม่อยากให้ผมเมินใส่ เพราะเวลาที่ผมเมินใส่เธอก็หงุดหงิด ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร แต่ไม่อยากให้ผมเมินใส่เธอ" แล้วเธอก็บอกอีกว่า "บางทีเราอาจจะเคยตัวแหละ เพราะนายมาง้อเราเวลาที่เรางอนตลอด" ผมได้ยินแล้วผมก็ดีใจส่วนนึงนะครับ แต่ก็ติดๆใจส่วนนึงว่าผมยังเป็นแค่ตัวสำรอง เพราะผมมาง้อเธอเลยรู้สึกดีถ้าผมไม่ง้อเธอก็คงไม่รู้สึกดีกับผม แต่เธอเองก็ยังไม่ได้เป็นแฟนกับผมนะครับ เพราะเหมือนว่ายังดูๆอยู่ว่าผมจะลืมคนเก่าได้รึยัง แล้วผมจะจริงใจมั้ย ผมเองก็ยังไม่พร้อมที่จะมีแฟนเช่นกัน ผมจึงเดินหน้าจีบเธอ หวังว่าจะดูๆใจกันไปก่อน แล้วผมจะลืมรักเก่า ผมพยายามลบทุกอย่างที่ทำให้นึกถึงรักเก่า เลิกทำทุกอย่างที่ทำให้นึกถึง เพื่อที่ทำให้เธอคนนี้สบายใจ และผมจะชัดเจนกับเธอ
และวันนึงผมได้ไปเจอคอมเม้นใต้โพสเฟสบุคที่เธอคุยกับเพื่อนเธอ เนื้อหาที่คุยกันประมานว่า เธอยังลืมคนเก่าไม่ได้นะ เธอยังรออยู่
ผมรู้สึกเสียใจมากเลยครับ ผมจึงไปบอกกับเธอว่า "เวลาที่เราเห็นเธอยังลืมคนเก่าไม่ได้เราเสียใจมากเลยนะ มันเป็นเพียงแค่อดีตไปแล้ว ช่วยลดความสำคัญของคนๆนั้งได้มั้ย เพราะเราเองก็ยังลืมไม่ได้หรอก คนทั้งคน เพียงแค่ลดความสำคัญของคนๆนั้นลงอีกได้มั้ย" แต่ตัวผมในตอนนั้นเอง เสียใจนะครับแต่ผมไม่ท้อ ผมหวังเล็กๆในใจเสมอว่า เธอเข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตผม ทำให้ผมลืมคนเก่าได้ ทำให้ผมกล้าทำอะไรได้หลายๆอย่าง ผมก็น่าจะทำให้เธอลืมคนเก่าได้เช่นกัน
หลังจากวันนั้น เธอก็คุยกับผมน้อยลง ผมจึงถามเธอว่า "เราทำอะไรให้เธอโกรธรึปล่าว ทำไมพูดกับเราน้อยจัง" เธอตอบผมว่า "เราแค่อยากคิดอะไรหน่อยหน่ะ นายอย่ามาทำดีกับเราได้มั้ย นายไม่กลัวเราทำนายเสียใจหรอ" อืมม ครับ ผมเสียใจอีกรอบแล้วละครับผมคิดว่ามันคงเป็นไปไม่ได้แล้วละ แต่ผมเองก็ยังไม่หมดหวัง ผมจึงรอเวลา รอให้เธอได้คิด แต่หลังจากวันนั้นสถานะการณ์มันไม่ปกติตรงที่เธอพยายามเดินหลบหน้าผม ผมเลยไปถามเธอว่า "ถ้าแค่ขอเวลาไปคิด ทำไมจะต้องเดินหลบหน้ากันด้วยละ" เธอก็ตอบผมว่า "บางทีที่นายมองเรา เหมือนนายโกรธเลยนะ" ผมก็ตอบไปว่า "ใช่ เราโกรธ(โกรธที่หลบหน้านี่แหละ)" แล้วเธอก็บอกว่า "เรากลับไปคิดมาหลายรอบแล้วนะ เราว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ มันแค่รู้สึกดี คงเป็นมากกว่านี้ไม่ได้เป็นได้แค่เพื่อนกัน"
ความรู้สึกผมในตอนนั้น ผมสับสนมากเลยครับ ทั้งเสียใจ ทั้งโกรธ เพราะตลอดเวลาตั้งแต่ที่เธอได้รับรู้ว่าผมเองยังไม่ลืมรักเก่า เธอเองก็บอกกับผมเสมอว่า ถ้าอยากเริ่มต้นใหม่กับใคร ต้องลืมคนเก่าให้ได้ก่อนนะ เพราะคนใหม่แกจะเสียใจ แล้วไม่มี ผญ คนไหนอยากเป็นตัวสำรองของใคร ผมเองก็ได้แต่คิดว่า มันก็ไม่มีผู้ชายคนไหนอยากเป็นตัวสำรองของใครหรอก แต่ในวันนั้นที่ผมยอม เพราะผมเองก็หวังว่าจะเปลี่ยนเธอได้ ผมเสียใจเล็กๆมาตลอดตั้งแต่รู้ว่าเป็นตัวสำรอง ในวันนั้นตอนนั้น ผมเสียใจมากและเสียความรู้สึกสุดๆ เพราะว่าเธอเป็นคนบอกกับผมเองว่าเธอไม่อยากเป็นตัวสำรอง แต่เธอกลับมาทำให้ผมกลายเป็นตัวสำรองซะเอง แล้วผมไม่อยากจะรักเธอแบบนี้อีกแล้ว
แล้วผมก็รู้สึกเฟลด้วยแหละครับ ผมเปิดใจมาดันมาเสียใจอีกรอบนึงแล้วเสียใจหนักกว่าเก่า ไม่ได้เสียใจที่เธอไม่รัก แต่เสียใจที่เธอทำกับผมแบบนี้ ทั้งๆที่แต่ก่อนผมปิดใจเอาไว้ ผมก็มีความสุขดีอยู่แล้ว
ผมไม่อยากเกลียดเธอครับ เพราะผมเองก็ยังอยากเป็นเพื่อนกับเธอ เธอเป็นเพื่อนผมคนนึง ผมไม่อยากเสียเพื่อนไป แต่อีกใจนึงผมก็โกรธเธอจริงๆที่เธอมาทำกับผมแบบนี้ และตั้งแต่แรก ผมเองก็ไม่ได้อยากรักเธอแบบเป็นแฟน ผมอยากเป็นเพื่อนกันมากกว่า แต่ผมห้ามความรู้สึกผมให้ไปรักเธอไม่ได้ ในวันนั้นที่ผมรู้ตัวว่ารักแล้วผมจึงตัดสินใจจีบไปเพราะไหนๆก็รักไปแล้ว แต่ในวันนี้ ผมเองยังคาดหวังให้เธอมารักผมอยู่ทั้งๆที่มันเป็นไปไม่ได้
เรื่องมันมาเร็วเกินไป ผมสับสน ผมควรทำยังไงต่อดีครับที่ผมจะเลิกรักคนนี้แล้วกลับมาเป็นเพื่อนแบบเดิม
ปล1 ถ้าแทกผิดขอโทษด้วยนะครับ
ปล2 ถ้าเธอมาอ่านแล้วรู้ว่าเป็นตัวเธอเอง เราก็ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ที่เอาเรื่องมาเล่า
ผมยังคาดหวังจากคนที่เขาไม่รักอยู่ครับ
ผมเข้ามหาลัยมา ผมเองก็ยังปิดใจจากผู้หญิงอื่นๆอยู่ เพราะผมเองก็ยังเจ็บจากคนรักคนเก่าอยู่ ปิดตัวเองมาตลอด 4 ปี จนวันนึง เพื่อนๆ รุ่นพี่ ก็บอกว่า "เลิกปิดกั้นตัวเองได้แล้วนะ เปิดใจบ้างเถอะ" ผมจึงตัดสินใจเปิดใจบ้างครับ จากนั้นผมก็รู้สึกดีกับเพื่อนผมคนนึง ผมเองในตอนนั้น ผมยอมรับเลยว่าผมคุยกับเขาเพราะเขาเหมือนกับคนรักเก่าของผม แต่ถึงจุดๆนึง จุดที่มีความแตกต่างระหว่างคน 2 คน ผมก็หยุดครับ กลับมาทบทวนตัวเองเพราะผมไม่ควรให้ใครมาเพื่อแทนความเหงาของตัวเอง ไม่มีใครอยากเป็นตัวสำรอง จากนั้นผมก็กลับมาคุยกับเธออีกแต่ในฐานะเพื่อนไม่ใช่ตัวแทน จนวันนึงผมได้ไปสัญญากับเธอไว้ว่า "ถ้าเธอบอกว่าวันนั้นเธอโกรธผมเรื่องอะไร ผมจะยอมบอกชื่อคนที่ชอบ(ตอนนั้นเธอยากรู้)" จากนั้นไม่นาน ผมไปตื้อเธอ เพราะผมอยากรู้มากว่าเธอโกรธผมเรื่องอะไรซึ่งผมเองก็ไม่ได้สนใจหรอกว่าถ้าผมบอกชอบเธอไปเธอจะเป็นอย่างไรเพราะผมก็คิดอยู่แล้วว่าเธอเองก็น่าจะรู้ แล้วมันเป็นแค่ความรู้สึกดีอยู่ ยังไม่ได้รัก จนเธอบอกมา ผมไม่อยากผิดสัญญาจึงบอกไป แน่นอนแหละครับ ผมโดนปฏิเสธ ผมได้ทำใจรอไว้อยู่แล้ว แต่ในวันนั้น ผมยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าผมได้หลงรักเธอไปแล้ว ผมรู้สึกเสียใจมาก แต่หลังจากวันนั้นด้วยความเป็นเพื่อนเราก็ทำตัวปกติ อาจจะไม่ตลอดอาจจะมีช่วงที่ห่างบ้าง ใกล้บ้าง จนมีเพื่อนคนนึงที่ผมปรึกษาด้วยเขาทนไม่ไหวเขาจึงถามเธอไปตรงๆว่า "สรุปแล้วเธอคิดยังไงกับผมกันแน่บางทีก็ทำเป็นรัก บางที่ก็ไม่รัก ถ้าไม่รัก แล้วจะงอนทำไม จะน้อยใจที่ผมไม่คุยด้วยทำไม" เกินคาดครับ ตามจริงเธอก็รู้สึกดีกับผม แต่เธอปากไม่ตรงกับใจ เธอบอกกับผมว่า "เราเองก็ไม่รู้นะว่าเราเป็นอะไร แต่ไม่อยากให้ผมเมินใส่ เพราะเวลาที่ผมเมินใส่เธอก็หงุดหงิด ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร แต่ไม่อยากให้ผมเมินใส่เธอ" แล้วเธอก็บอกอีกว่า "บางทีเราอาจจะเคยตัวแหละ เพราะนายมาง้อเราเวลาที่เรางอนตลอด" ผมได้ยินแล้วผมก็ดีใจส่วนนึงนะครับ แต่ก็ติดๆใจส่วนนึงว่าผมยังเป็นแค่ตัวสำรอง เพราะผมมาง้อเธอเลยรู้สึกดีถ้าผมไม่ง้อเธอก็คงไม่รู้สึกดีกับผม แต่เธอเองก็ยังไม่ได้เป็นแฟนกับผมนะครับ เพราะเหมือนว่ายังดูๆอยู่ว่าผมจะลืมคนเก่าได้รึยัง แล้วผมจะจริงใจมั้ย ผมเองก็ยังไม่พร้อมที่จะมีแฟนเช่นกัน ผมจึงเดินหน้าจีบเธอ หวังว่าจะดูๆใจกันไปก่อน แล้วผมจะลืมรักเก่า ผมพยายามลบทุกอย่างที่ทำให้นึกถึงรักเก่า เลิกทำทุกอย่างที่ทำให้นึกถึง เพื่อที่ทำให้เธอคนนี้สบายใจ และผมจะชัดเจนกับเธอ
และวันนึงผมได้ไปเจอคอมเม้นใต้โพสเฟสบุคที่เธอคุยกับเพื่อนเธอ เนื้อหาที่คุยกันประมานว่า เธอยังลืมคนเก่าไม่ได้นะ เธอยังรออยู่
ผมรู้สึกเสียใจมากเลยครับ ผมจึงไปบอกกับเธอว่า "เวลาที่เราเห็นเธอยังลืมคนเก่าไม่ได้เราเสียใจมากเลยนะ มันเป็นเพียงแค่อดีตไปแล้ว ช่วยลดความสำคัญของคนๆนั้งได้มั้ย เพราะเราเองก็ยังลืมไม่ได้หรอก คนทั้งคน เพียงแค่ลดความสำคัญของคนๆนั้นลงอีกได้มั้ย" แต่ตัวผมในตอนนั้นเอง เสียใจนะครับแต่ผมไม่ท้อ ผมหวังเล็กๆในใจเสมอว่า เธอเข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตผม ทำให้ผมลืมคนเก่าได้ ทำให้ผมกล้าทำอะไรได้หลายๆอย่าง ผมก็น่าจะทำให้เธอลืมคนเก่าได้เช่นกัน
หลังจากวันนั้น เธอก็คุยกับผมน้อยลง ผมจึงถามเธอว่า "เราทำอะไรให้เธอโกรธรึปล่าว ทำไมพูดกับเราน้อยจัง" เธอตอบผมว่า "เราแค่อยากคิดอะไรหน่อยหน่ะ นายอย่ามาทำดีกับเราได้มั้ย นายไม่กลัวเราทำนายเสียใจหรอ" อืมม ครับ ผมเสียใจอีกรอบแล้วละครับผมคิดว่ามันคงเป็นไปไม่ได้แล้วละ แต่ผมเองก็ยังไม่หมดหวัง ผมจึงรอเวลา รอให้เธอได้คิด แต่หลังจากวันนั้นสถานะการณ์มันไม่ปกติตรงที่เธอพยายามเดินหลบหน้าผม ผมเลยไปถามเธอว่า "ถ้าแค่ขอเวลาไปคิด ทำไมจะต้องเดินหลบหน้ากันด้วยละ" เธอก็ตอบผมว่า "บางทีที่นายมองเรา เหมือนนายโกรธเลยนะ" ผมก็ตอบไปว่า "ใช่ เราโกรธ(โกรธที่หลบหน้านี่แหละ)" แล้วเธอก็บอกว่า "เรากลับไปคิดมาหลายรอบแล้วนะ เราว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ มันแค่รู้สึกดี คงเป็นมากกว่านี้ไม่ได้เป็นได้แค่เพื่อนกัน"
ความรู้สึกผมในตอนนั้น ผมสับสนมากเลยครับ ทั้งเสียใจ ทั้งโกรธ เพราะตลอดเวลาตั้งแต่ที่เธอได้รับรู้ว่าผมเองยังไม่ลืมรักเก่า เธอเองก็บอกกับผมเสมอว่า ถ้าอยากเริ่มต้นใหม่กับใคร ต้องลืมคนเก่าให้ได้ก่อนนะ เพราะคนใหม่แกจะเสียใจ แล้วไม่มี ผญ คนไหนอยากเป็นตัวสำรองของใคร ผมเองก็ได้แต่คิดว่า มันก็ไม่มีผู้ชายคนไหนอยากเป็นตัวสำรองของใครหรอก แต่ในวันนั้นที่ผมยอม เพราะผมเองก็หวังว่าจะเปลี่ยนเธอได้ ผมเสียใจเล็กๆมาตลอดตั้งแต่รู้ว่าเป็นตัวสำรอง ในวันนั้นตอนนั้น ผมเสียใจมากและเสียความรู้สึกสุดๆ เพราะว่าเธอเป็นคนบอกกับผมเองว่าเธอไม่อยากเป็นตัวสำรอง แต่เธอกลับมาทำให้ผมกลายเป็นตัวสำรองซะเอง แล้วผมไม่อยากจะรักเธอแบบนี้อีกแล้ว
แล้วผมก็รู้สึกเฟลด้วยแหละครับ ผมเปิดใจมาดันมาเสียใจอีกรอบนึงแล้วเสียใจหนักกว่าเก่า ไม่ได้เสียใจที่เธอไม่รัก แต่เสียใจที่เธอทำกับผมแบบนี้ ทั้งๆที่แต่ก่อนผมปิดใจเอาไว้ ผมก็มีความสุขดีอยู่แล้ว
ผมไม่อยากเกลียดเธอครับ เพราะผมเองก็ยังอยากเป็นเพื่อนกับเธอ เธอเป็นเพื่อนผมคนนึง ผมไม่อยากเสียเพื่อนไป แต่อีกใจนึงผมก็โกรธเธอจริงๆที่เธอมาทำกับผมแบบนี้ และตั้งแต่แรก ผมเองก็ไม่ได้อยากรักเธอแบบเป็นแฟน ผมอยากเป็นเพื่อนกันมากกว่า แต่ผมห้ามความรู้สึกผมให้ไปรักเธอไม่ได้ ในวันนั้นที่ผมรู้ตัวว่ารักแล้วผมจึงตัดสินใจจีบไปเพราะไหนๆก็รักไปแล้ว แต่ในวันนี้ ผมเองยังคาดหวังให้เธอมารักผมอยู่ทั้งๆที่มันเป็นไปไม่ได้
เรื่องมันมาเร็วเกินไป ผมสับสน ผมควรทำยังไงต่อดีครับที่ผมจะเลิกรักคนนี้แล้วกลับมาเป็นเพื่อนแบบเดิม
ปล1 ถ้าแทกผิดขอโทษด้วยนะครับ
ปล2 ถ้าเธอมาอ่านแล้วรู้ว่าเป็นตัวเธอเอง เราก็ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ที่เอาเรื่องมาเล่า