เรื่อง เสียงร้องของความลับ
ที่ปีนังมีนักเรียนไทยมากพอสมควร ส่วนใหญ่เป็นลูกขุนน้ำขุนนางมาเรียนภาษาต่างประเทศ เรียนการเรือนและขนบแบบฝรั่ง แต่ในช่วงหลังคนเชื้อจีนที่ปีนังจึงจะเห็นกุลบุตร กุลธิดาจากเมืองไทยมาเรียนบัญชี พาณิชย์และการค้าการขายมากขึ้น ข้าพเจ้ารู้จักปวรวรรณ หรือปอ หญิงสาวผู้งามพร้อมทั้งหน้าตา กริยามารยาทและยังมีความมั่นใจในตัวเองโดยการแนะนำของเพื่อนรุ่นน้องคนหนึ่ง ในงานเลี้ยงเนื่องในวันสงกรานต์ ที่ชมรมนักเรียนไทยได้จัดและเชิญผู้แทนกงสุลไทยมาร่วมงานทุกปี ปอในฐานะประธานจัดงานปีใหม่ไทย จัดเตรียมพิธีรดน้ำดำหัวได้งดงามหมดจด ข้าพเจ้านึกนิยมยกย่องความเรียบร้อย สวยงามอย่างที่ชาติไหนไม่มีเหมือนชาติไทย ด้วยอาจเป็นเพราะข้าพเจ้าเพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่ได้ไม่นานนัก การแสดงออกถึงความเป็นไทยจึงมีความหมายต่อข้าพเจ้าลุ่มลึกมากกว่างานเลี้ยงมื้อไหน ๆ หรืออาจเป็นเหตุผลสุดท้ายที่ข้าพเจ้าไม่กล้าทึกทักกับตัวเองว่ากามเทพแผลงศรแห่งรักมาปักในหัวใจข้าพเจ้าเข้าแล้ว
.
หลังจากวันนั้น ข้าพเจ้าให้ศรีจำรัสซึ่งเป็นเลขาเชิญปอเข้ามาเป็นทีมช่วยจัดงานรับรองที่สถานกงสุล บ่อยครั้งของการพบเจอ หลายหนของทำงานร่วมกัน ความรักของข้าพเจ้าและปอก็เติบโตขึ้น จนกระทั่งสายวันหนึ่ง มีโทรเลขแจ้งว่าสงครามใหญ่ที่กำลังเกิดขึ้นในขณะนั้นได้รุกคืบเข้าสู่ประเทศไทยแล้ว ด้วยมีกองกำลังต่างชาติบุกประเทศเพื่อใช้เป็นทางผ่านไปสู่เป้าหมายทางยุทธศาสตร์ ปอเข้ามาลาข้าพเจ้าเพื่อกลับพระนครไปดูแลครอบครัวของเธอ แม้ข้าพเจ้าจะทัดทานโดยให้เหตุผลว่าการเดินทางโดยรถไฟสายใต้นั้นอาจเกิดอันตราย แต่สุดท้ายก็ไม่อาจหยุดยั้งความตั้งใจของเธอได้
.
ชายหนุ่มเหลือบขึ้นมองเห็นเปลือกตาชายชราประกบกันเหมือนจะหลับ จึงวางบันทึกลงโต๊ะข้างเตียงแล้วขยับผ้าห่มผืนบางขึ้นคลุมอกแห้งนั้น
“ตายังอยากให้หลานอ่านให้ฟังจนจบ” ชายบนเตียงเอ่ยเสียงเบา
"ครับคุณตา แต่ค่ำนี้คุณตาดูเหนื่อยมากพักผ่อนก่อนดีกว่าครับ”
ชายหนุ่มบอก
“ฟังตานะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นตามแผนการคราวนั้น ในที่สุดมันถูกยึดและใช้เป็นหลักฐานของอีกฝ่ายตามที่ฝ่ายเราต้องการ”
ชายสูงวัยลืมตามองเพดาน “ไม่อย่างนั้น ตาจะไม่สามารถกลับไปเคลื่อนไหวในประเทศเราได้เลย” ผู้ฟังนั่งฟังอย่างสงบ
“ตาอยากให้หลานรู้ไว้ หากว่าตาเป็นอะไรไปเสียก่อน”
“พูดอะไรอย่างนั้นครับ” ชายหนุ่มขยับหมอนที่หนุนด้านหลังศีรษะให้ชันขึ้น
“แสดงว่าคุณตาไม่ได้รักเธอจริงหรือครับ” ชายหนุ่มตั้งคำถาม
ผู้อาวุโสยิ้มน้อย ๆ “โดยหน้าที่...ถึงตอนนั้นเธอจะเป็นผู้หญิงที่ใคร ๆ ก็ตกหลุมรักเธอได้ง่ายก็ตาม”
“ในบันทึกคุณตาบอกว่าคุณปอเสียชีวิตจากการทิ้งระเบิดโดยทหารฝ่ายสัมพันธมิตรที่บ้านย่านสาธรก่อนการแต่งงานจะเกิดขึ้นสี่วัน” ชายชราพยักหน้า
“ก่อนหน้านั้นเธอทำงานใต้ดินกับตาหลายเดือน”
เสียงผู้เล่าเหมือนจะแหบพร่ามากขึ้น
“ความจริงก็คือเธอจากไปเหมือนกับเอาความรักที่แท้ของตาไปด้วย”
.
ชายหนุ่มเดินออกมายืนนอกระเบียงตึกทรงยุโรปหลังจากที่คุณตาหลับสนิท เขาหยิบบันทึกที่อ่านจบไปแล้วกว่าสามรอบมาเพ่งอ่านในที่ที่แสงน้อยตรงนั้นชั่วขณะแล้ววางมันลงบนราวระเบียง ใช้ความคิดถึงจุดประสงค์ของการอ่านบันทึกนี้ พยายามหาความสัมพันธ์ของคุณตา คุณปอและคุณยายศรีจำรัสของเขา ชายหนุ่มไม่รู้ว่าจะต้องสงสารใครหรือไม่ต้องสงสารใครสักคนในความลับนี้ เมื่อความรักมันหล่อเลี้ยงทุกคนมาได้ยาวนาน แม้มันจะไม่ได้หวานเหมือนที่เขาเคยเข้าใจก็ตามที
CR baankhunta.hong-pak.com
เรื่องสั้นหน้าเดียว : เสียงร้องของความลับ
ที่ปีนังมีนักเรียนไทยมากพอสมควร ส่วนใหญ่เป็นลูกขุนน้ำขุนนางมาเรียนภาษาต่างประเทศ เรียนการเรือนและขนบแบบฝรั่ง แต่ในช่วงหลังคนเชื้อจีนที่ปีนังจึงจะเห็นกุลบุตร กุลธิดาจากเมืองไทยมาเรียนบัญชี พาณิชย์และการค้าการขายมากขึ้น ข้าพเจ้ารู้จักปวรวรรณ หรือปอ หญิงสาวผู้งามพร้อมทั้งหน้าตา กริยามารยาทและยังมีความมั่นใจในตัวเองโดยการแนะนำของเพื่อนรุ่นน้องคนหนึ่ง ในงานเลี้ยงเนื่องในวันสงกรานต์ ที่ชมรมนักเรียนไทยได้จัดและเชิญผู้แทนกงสุลไทยมาร่วมงานทุกปี ปอในฐานะประธานจัดงานปีใหม่ไทย จัดเตรียมพิธีรดน้ำดำหัวได้งดงามหมดจด ข้าพเจ้านึกนิยมยกย่องความเรียบร้อย สวยงามอย่างที่ชาติไหนไม่มีเหมือนชาติไทย ด้วยอาจเป็นเพราะข้าพเจ้าเพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่ได้ไม่นานนัก การแสดงออกถึงความเป็นไทยจึงมีความหมายต่อข้าพเจ้าลุ่มลึกมากกว่างานเลี้ยงมื้อไหน ๆ หรืออาจเป็นเหตุผลสุดท้ายที่ข้าพเจ้าไม่กล้าทึกทักกับตัวเองว่ากามเทพแผลงศรแห่งรักมาปักในหัวใจข้าพเจ้าเข้าแล้ว
.
หลังจากวันนั้น ข้าพเจ้าให้ศรีจำรัสซึ่งเป็นเลขาเชิญปอเข้ามาเป็นทีมช่วยจัดงานรับรองที่สถานกงสุล บ่อยครั้งของการพบเจอ หลายหนของทำงานร่วมกัน ความรักของข้าพเจ้าและปอก็เติบโตขึ้น จนกระทั่งสายวันหนึ่ง มีโทรเลขแจ้งว่าสงครามใหญ่ที่กำลังเกิดขึ้นในขณะนั้นได้รุกคืบเข้าสู่ประเทศไทยแล้ว ด้วยมีกองกำลังต่างชาติบุกประเทศเพื่อใช้เป็นทางผ่านไปสู่เป้าหมายทางยุทธศาสตร์ ปอเข้ามาลาข้าพเจ้าเพื่อกลับพระนครไปดูแลครอบครัวของเธอ แม้ข้าพเจ้าจะทัดทานโดยให้เหตุผลว่าการเดินทางโดยรถไฟสายใต้นั้นอาจเกิดอันตราย แต่สุดท้ายก็ไม่อาจหยุดยั้งความตั้งใจของเธอได้
.
ชายหนุ่มเหลือบขึ้นมองเห็นเปลือกตาชายชราประกบกันเหมือนจะหลับ จึงวางบันทึกลงโต๊ะข้างเตียงแล้วขยับผ้าห่มผืนบางขึ้นคลุมอกแห้งนั้น
“ตายังอยากให้หลานอ่านให้ฟังจนจบ” ชายบนเตียงเอ่ยเสียงเบา
"ครับคุณตา แต่ค่ำนี้คุณตาดูเหนื่อยมากพักผ่อนก่อนดีกว่าครับ”
ชายหนุ่มบอก
“ฟังตานะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นตามแผนการคราวนั้น ในที่สุดมันถูกยึดและใช้เป็นหลักฐานของอีกฝ่ายตามที่ฝ่ายเราต้องการ”
ชายสูงวัยลืมตามองเพดาน “ไม่อย่างนั้น ตาจะไม่สามารถกลับไปเคลื่อนไหวในประเทศเราได้เลย” ผู้ฟังนั่งฟังอย่างสงบ
“ตาอยากให้หลานรู้ไว้ หากว่าตาเป็นอะไรไปเสียก่อน”
“พูดอะไรอย่างนั้นครับ” ชายหนุ่มขยับหมอนที่หนุนด้านหลังศีรษะให้ชันขึ้น
“แสดงว่าคุณตาไม่ได้รักเธอจริงหรือครับ” ชายหนุ่มตั้งคำถาม
ผู้อาวุโสยิ้มน้อย ๆ “โดยหน้าที่...ถึงตอนนั้นเธอจะเป็นผู้หญิงที่ใคร ๆ ก็ตกหลุมรักเธอได้ง่ายก็ตาม”
“ในบันทึกคุณตาบอกว่าคุณปอเสียชีวิตจากการทิ้งระเบิดโดยทหารฝ่ายสัมพันธมิตรที่บ้านย่านสาธรก่อนการแต่งงานจะเกิดขึ้นสี่วัน” ชายชราพยักหน้า
“ก่อนหน้านั้นเธอทำงานใต้ดินกับตาหลายเดือน”
เสียงผู้เล่าเหมือนจะแหบพร่ามากขึ้น
“ความจริงก็คือเธอจากไปเหมือนกับเอาความรักที่แท้ของตาไปด้วย”
.
ชายหนุ่มเดินออกมายืนนอกระเบียงตึกทรงยุโรปหลังจากที่คุณตาหลับสนิท เขาหยิบบันทึกที่อ่านจบไปแล้วกว่าสามรอบมาเพ่งอ่านในที่ที่แสงน้อยตรงนั้นชั่วขณะแล้ววางมันลงบนราวระเบียง ใช้ความคิดถึงจุดประสงค์ของการอ่านบันทึกนี้ พยายามหาความสัมพันธ์ของคุณตา คุณปอและคุณยายศรีจำรัสของเขา ชายหนุ่มไม่รู้ว่าจะต้องสงสารใครหรือไม่ต้องสงสารใครสักคนในความลับนี้ เมื่อความรักมันหล่อเลี้ยงทุกคนมาได้ยาวนาน แม้มันจะไม่ได้หวานเหมือนที่เขาเคยเข้าใจก็ตามที
CR baankhunta.hong-pak.com