สวัสดีคะ ทุกคน
ฉันมีความความในใจอยากจะบอก หรือ เรียกว่าระบายความรู้สึกที่มันอุดอู้อยู่ในใจ ที่มันอยู่ในใจเป็นเวลาหลายปี และมีหายๆเรื่อง หลายๆปัญหา ฉันเองไม่คิดว่าตัวของฉันจะมีปัญหา ได้โปรดช่วยอ่านและเข้าใจ ความรู้สึกฉันหน่อย ขอให้ทุกคนเปิดใจและยอมรับในสิ่งที่ฉันกำลังจะเล่า
ยายของฉันมีลูกทั้งหมด 4 คน เรียงลำดับจากพี่คนโต แม่ของฉัน น้าชาย น้าชาย และ น้าสาว บรรดาน้าและแม่ เรียนจบจากมหาวิทยาชื่อดัง ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปทำงาน และน้าสาวของฉันมักทิ้งยายอยู่บ้านเพียงคนเดียว แม่ของฉันได้เลิกลากับพ่อของฉัน (ด้วยปัญหาของย่า) และจึงกลับมาเพื่อที่จะอยู่เลี้ยงดูยายและพาตัวฉันมาด้วย รายจ่ายทางบ้านค่อนข้างเยอะสำหรับผู้หญิงตัวคนเดียวที่หาเงินเอง แม่ของฉันจึงตัดสินใจทำอาชีพค้าขาย รายได้ต่อวัน ก็พออยู่ได้ แม่ของฉันค้าขายไปเรื่อยๆ จนพอมีสร้างเนื้อสร้างตัว มีอะไรหลายๆอย่างที่คนอื่นเขามีกัน เขามีรถเราก็มีรถ เขามีเราก็มี ไม่น้อยหน้าไปกว่าคนอื่น
ต่อมา ฉันโตขึ้น ฉันสังเกตุว่า ยายเป็นคนลำเอียงมาก มักจะเหน็บแนมแม่ของฉันและตัวฉัน ประมาณว่า "ลูกกูแต่ละคนรับข้าราชการกันหมด" (ขอโทษที่ใช้คำไม่สุภาพ) ยายมักจะรักลูกไม่เท่ากัน รักหลานไม่เท่ากัน ทั้งๆที่แม่และฉันอยู่กับยายคอยดูแลยายในช่วงสุดท้ายของชีวิต ทั้งๆที่ลูกของยายที่รับข้าราชการทั้งหมดไม่เคยแม้แต่จะมาหายายด้วยซ้ำ (น่าน้อยใจมาก) ยายมักจะเอาฉันไเทียบกับหลาน (ลูกของน้าๆ) ทั้งๆที่ฉันไม่เคยทำอะไรผิด ไม่เที่ยว ไม่ติดเพื่อน กลับบ้านตรงเวลาทุกวัน และฉันผิดตรงไหน ถึงแบ่งความรักให้ฉันไม่ได้ รักหลานคนอื่นมากกว่าฉันไม่ว่าแต่ฉันของเศษเสี้ยวของความรักที่ยายมีให้กลับหลานคนอื่นบ้างก็ยังดี ฉันรู้สึกเลยว่า ฉันไม่เคยได้รับความรักจากยายเลย ฉันเก็บความรู้สึกนี้มานานมากกว่า 12 ปี และฉันกับแม่ก็ทนแบบนี้ๆ
ยังไม่เพียงเท่านั้น น้าของฉันทั้งสามคน (โดยเฉพาะน้องเขย) ชอบเอารัดเอาเปรียบแม่ของฉัน ทั้งเรื่อง ยืมเงินและไม่คืน เอาลูกมาฝากไว้แล้วตัวเองไปเที่ยวอย่างมีความสุข แม่ฉันก็ยอมให้พวกเขาเอาเปรียบอยู่อย่างนี้ จนฉันอดทนไม่ได้ ฉันจึงรู้จักกับประโยคนี้ "ตัดญาติไปเลยสิ่กูไม่แคร์ ถึงมีพวกกูก็ไม่ได้พึ่งพาอาชัยอะไรหรอก กูอยู่ได้ กูไม่แคร์หรอกญาติ อ่า" พวกเขาสอนให้ฉันเข้มแข็งและกล้าที่จะตัดสินใจอะไร ได้ แต่ทว่า แม่ของฉันไม่ยอมให้ฉันพูดประโยคเหล่านี้แก่พวกเขา อยากรู้ว่าเพราะอะไร? ทำไม? แต่แม่ก็ไม่ตอบ ฉันเบื่อกับญาติพวกนี้
ฉันควรจะทำอย่างไร???
ปัญหาชีวิตส่วนตัวและความน้อยใจ
ฉันมีความความในใจอยากจะบอก หรือ เรียกว่าระบายความรู้สึกที่มันอุดอู้อยู่ในใจ ที่มันอยู่ในใจเป็นเวลาหลายปี และมีหายๆเรื่อง หลายๆปัญหา ฉันเองไม่คิดว่าตัวของฉันจะมีปัญหา ได้โปรดช่วยอ่านและเข้าใจ ความรู้สึกฉันหน่อย ขอให้ทุกคนเปิดใจและยอมรับในสิ่งที่ฉันกำลังจะเล่า
ยายของฉันมีลูกทั้งหมด 4 คน เรียงลำดับจากพี่คนโต แม่ของฉัน น้าชาย น้าชาย และ น้าสาว บรรดาน้าและแม่ เรียนจบจากมหาวิทยาชื่อดัง ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปทำงาน และน้าสาวของฉันมักทิ้งยายอยู่บ้านเพียงคนเดียว แม่ของฉันได้เลิกลากับพ่อของฉัน (ด้วยปัญหาของย่า) และจึงกลับมาเพื่อที่จะอยู่เลี้ยงดูยายและพาตัวฉันมาด้วย รายจ่ายทางบ้านค่อนข้างเยอะสำหรับผู้หญิงตัวคนเดียวที่หาเงินเอง แม่ของฉันจึงตัดสินใจทำอาชีพค้าขาย รายได้ต่อวัน ก็พออยู่ได้ แม่ของฉันค้าขายไปเรื่อยๆ จนพอมีสร้างเนื้อสร้างตัว มีอะไรหลายๆอย่างที่คนอื่นเขามีกัน เขามีรถเราก็มีรถ เขามีเราก็มี ไม่น้อยหน้าไปกว่าคนอื่น
ต่อมา ฉันโตขึ้น ฉันสังเกตุว่า ยายเป็นคนลำเอียงมาก มักจะเหน็บแนมแม่ของฉันและตัวฉัน ประมาณว่า "ลูกกูแต่ละคนรับข้าราชการกันหมด" (ขอโทษที่ใช้คำไม่สุภาพ) ยายมักจะรักลูกไม่เท่ากัน รักหลานไม่เท่ากัน ทั้งๆที่แม่และฉันอยู่กับยายคอยดูแลยายในช่วงสุดท้ายของชีวิต ทั้งๆที่ลูกของยายที่รับข้าราชการทั้งหมดไม่เคยแม้แต่จะมาหายายด้วยซ้ำ (น่าน้อยใจมาก) ยายมักจะเอาฉันไเทียบกับหลาน (ลูกของน้าๆ) ทั้งๆที่ฉันไม่เคยทำอะไรผิด ไม่เที่ยว ไม่ติดเพื่อน กลับบ้านตรงเวลาทุกวัน และฉันผิดตรงไหน ถึงแบ่งความรักให้ฉันไม่ได้ รักหลานคนอื่นมากกว่าฉันไม่ว่าแต่ฉันของเศษเสี้ยวของความรักที่ยายมีให้กลับหลานคนอื่นบ้างก็ยังดี ฉันรู้สึกเลยว่า ฉันไม่เคยได้รับความรักจากยายเลย ฉันเก็บความรู้สึกนี้มานานมากกว่า 12 ปี และฉันกับแม่ก็ทนแบบนี้ๆ
ยังไม่เพียงเท่านั้น น้าของฉันทั้งสามคน (โดยเฉพาะน้องเขย) ชอบเอารัดเอาเปรียบแม่ของฉัน ทั้งเรื่อง ยืมเงินและไม่คืน เอาลูกมาฝากไว้แล้วตัวเองไปเที่ยวอย่างมีความสุข แม่ฉันก็ยอมให้พวกเขาเอาเปรียบอยู่อย่างนี้ จนฉันอดทนไม่ได้ ฉันจึงรู้จักกับประโยคนี้ "ตัดญาติไปเลยสิ่กูไม่แคร์ ถึงมีพวกกูก็ไม่ได้พึ่งพาอาชัยอะไรหรอก กูอยู่ได้ กูไม่แคร์หรอกญาติ อ่า" พวกเขาสอนให้ฉันเข้มแข็งและกล้าที่จะตัดสินใจอะไร ได้ แต่ทว่า แม่ของฉันไม่ยอมให้ฉันพูดประโยคเหล่านี้แก่พวกเขา อยากรู้ว่าเพราะอะไร? ทำไม? แต่แม่ก็ไม่ตอบ ฉันเบื่อกับญาติพวกนี้
ฉันควรจะทำอย่างไร???