สมัยนี้ยังมีการหนีตามกันไปอยู่อีกหรือเปล่าครับ

สมัยพ่อกับแม่ผม30กว่าปีมาแล้ว
ตอนนั้นพ่อทำนาทำสวนกรีดยาง ส่วนแม่เรียนเย็บผ้าสมัยก่อนถือว่ามีฐานะตากับยายเป็นเจ้าของโรงสีมีนามีสวนเยอะมีลูกสาว5คนแม่เป็นคนโต
ก็ตามฉบับหนังไทยเลยแอบรักกันแต่โดนกีดกันตาไม่ให้คบพอรู้ว่าแอบไปคุยไปเจอแม่ก็โดนตี แต่ก็แอบเจอกันอยู่ดีแอบส่งจดหมายหากันพ่อแอบไปดักเจอที่แม่เรียนเย็บผ้า

จนท้ายที่สุดพ่อพาแม่หนีจะพาไปอยู่อีกจังหวัดที่เป็นบ้านพี่ชายพ่อ(ลุงผม) เรียกว่าค่ำไหนนอนนั่นนอนในวัดในป่าช้าก็เคยมาแล้ว เพราะต้องแอบซ่อน
ผ่านไป7วันไปถึงบ้านพี่ชายพ่อ ตาผมไปรออยู่ก่อนแล้ว ฮ่าๆ ตาสืบจากเพื่อนพ่อเลยรู้ว่าพ่อจะไปที่ไหนเลยขึ้นรถไปตามแต่ไปถึงก่อนเจ้าตัวที่พากันหนีไปอีก55
ก็ทำอะไรไม่ได้แล้วหนีตามกันแล้วชาวบ้านก้เอาไปลือ ต้องให้มาสู่ขอขอขมา ตาเลยตามเลยจัดให้แต่งพอเป็นพิธี ตอนนั้นพ่อมีอยู่300บาท สินสอดแค่นั้นเลย

ผ่านไป35  ปีแล้วที่พ่อกับแม่อยู่ด้วยกันทะเลาะกันบ้างตามธรรมดา ตำนานรักหนีตามกันมาก็เล่าให้พวกเราลูกๆฟังตั้งแต่เด็กๆคับกลายเป็นเรื่องขำๆล้อกันประจำเลย พ่อกับแม่รักกันมากครับสำหรับเราลูกๆเปรียบเหมือนคู่รักแบบอย่างในการใช้ชีวิตเลย สมัยก่อนพี่ชายเคยเล่าว่าเวลาพ่อกลับบ้านผิดเวลาแม่จะกระเตงพี่ๆ2คนออกไปรอพ่อที่ทางเข้าบ้านมืดมากยุงชุมมากแม่ก็รอ  กินข้าวกับเกลือก็เคยแต่พ่อกับแม่ก็ไม่ทิ้งกันทั้งๆที่แม่จะกลับไปอยู่บ้านกับตายายก็ได้ (ผมกับพี่ๆเกิดห่างกันเป็น10กว่าปี เกิดมาตอนพ่อแม่ตั้งตัวสบายแล้ว พวกพี่ๆจึงทันได้เห็นความลำบากของพ่อกับแม่)

ทุกวันนี้2คนก็ยังหวานกันอยู่ พ่อเรียกแม่ว่าน้องแม่เรียกพ่อว่าพี่ แม่แทนตัวเองว่าน้องอย่างนั้นน้องอย่างนี้ ส่วนพ่อก็แทนตัวเองว่าพี่อย่างนั้นพี่อย่างนี้เหมือนกัน เรียกว่ารักไม่จืดจางตามกาลเวลาเลยคับ ทุกวันนี้พ่อผมขาวเกือบทั้งหัวแถมร่วงจะล้านด้วยแต่แม่ยังบอกเสมอว่าแต่ก่อนนะหล่อว่าณเดชน์อีกไม่งั้นแม่ไม่หนีตามมาหรอก555 หรืออย่างผมจะชอบแหย่แม่ว่าเดี๋ยวนี้คุณนายตุ้ยนุ้ยเจ้าเนื้อไปแล้วนะ พ่อก็จะสวนทันทีแฟนพ่อสวยจะตายพวกผมตาไม่ถึง555  
แม่บอกเสมอว่าสิ่งเดียวที่ตัดสินใจถูกต้องที่สุดในชีวิตคือตัดสินใจหนีมากับพ่อนี่แหละ ตอนนั้นก็ไม่คิดอะไรไม่ได้คิดถึงอนาคตหรอกคิดแค่ว่าอยากอยู่กับคนที่รัก ถ้าย้อนไปได้ก็ยังทำแบบนี้อยู่ดีแม้ว่าสุดท้ายชีวิตจะลำบากกว่านี้ก็ไม่เสียใจเพราะเลือกแล้ว
พ่อจากที่เมื่อก่อนไม่มีอะไรแต่ทุกวันนี้มีทุกอย่างสร้างตัวจากเป็นผู้รับเหมาก่อสร้างครับส่งลูกชายฝาแฝด2คนจบวิศวะ ลูกสาวเป็นอาจารย์ ส่วนผมคนเล็กกำลังเรียนมหาลัย
กลายเป็นเขยขวัญของตากับยาย ไม่ใช่ว่าเพราะพ่อรวยขึ้นนะคับแต่เป็นเพราะพ่อรักแม่รักลูกๆเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีมาตลอดเคยสัญญาลูกผู้ชายกับตายายไว้ว่าจะไม่ทิ้งแม่ก็ทำตามที่พูด ดูแลญาติๆทั้งฝ่ายพ่อและฝ่ายแม่พึ่งพาได้เสมอใครเดือนร้อนพ่อก็ช่วย


แม่ชอบบอกว่าคนสมัยนี้อดทนไม่พอนิดๆหน่อยๆก็เลิก ยิ่งเวลาดูข่าวคนรักกันแต่ลงมือฆ่ากันเพราะไม่สมหวังมันก็หดหู่นะ กระบวนการคิดของคนเปลี่ยนไปเยอะหลักๆเลยคงเป็นด้านจิตใจที่ใจร้อนกันมากขึ้น
ผมเคยเห็นจดหมายที่พ่อกับแม่ส่งถึงกันสมัยก่อนนะแม่กับพ่อเก็บไว้อย่างดีเกือบ50ฉบับโต้ตอบกันไปมาพวกเราลูกๆได้อ่าน  มันทั้งหวานทั้งโรแมนติกมีเขียนกลอนอะไรต่อมิอะไรส่งหากันด้วยเวลาอ่านก็รู้สึกดีนะได้ย้อนเวลา โลกหมุนช้าลง