*ขอบอกก่อนว่ายาวมากนะคะ ถ้าไม่อยากอ่านข้ามได้เลยค่ะ*
*เราพิมพ์รวดเดียวแล้วโพสกระทู้เลยค่ะไม่อยากให้ตามลงไปอ่านในคอมเม้นท์กันไม่อยากให้เป็นเรื่องเรียกกระแสค่ะ*
เมื่อไม่กี่วันนี้ เราได้เห็นโพสจากFBโพสหนึ่ง
ซึ่งหลายคนก็คงเห็นแล่วเช่นกัน
เพราะเป็นข่าวที่มีกระแสพอสมควร
เด็กน้อยที่โดนจับมัดเสาแล้วเฆี่ยนอย่างทารุณ
ตอนเห็นทีแรกเรานึกว่าเราหลุดไปอยู่ยุคสมัย พ.ศ. 2500 อย่างนั้นแหละ
แม่คู๊นนนน จะโหดร้ายไปไหน มันเป็นการกระทำจากผู้เป็นญาติแท้ๆของเด็กเอง
เรารับไม่ได้อย่างรุนแรง หันไปมองเจ้าตัวน้อยวัยสองขวบที่เราเลี้ยงมา1ปีเต็มๆ
แล้วน้ำตาแทบไหล ขนาดเราไม่ได้ให้กำเนิดเค้าแต่เรากลับรักเค้ายิ่งกว่าอะไรทั้งหมดบนโลก
แล้วทำไมป้าของเด็กคนนั้นถึงไม่ได้รู้สึกเหมือนกันกับเรานะ?
เรื่องมันเริ่มขึ้นเมื่อสองปีก่อนที่เด็กน้อยข้างๆเราจะเกิด
เราเป็นผู้หญิงที่ใช้ชีวิตค่อนข้างหนัก แบบแฮชแทคหนักมาก 555555+
ปาร์ตี้ เที่ยว ดื่ม ชีวิตลั้ลลา ไร้แก่นสารไปวันๆ อย่าพูดถึงการทำงาน ..เรียนยังไม่จบเลยข่าาาาาคุณ
จนวันนึง น้องชายแท้ๆของเราที่อายุ 16 โทรมาบอกกับเราว่า ...."พี่ครับ ผมมีลูกแล้วนะ"
น้องชายเราอยู่ตจว.กับพ่อ ส่วนเราอยู่กรุงเทพ..
คือตอนนั้น อะไรนะ งง ไม่เข้าใจ เมิงอายุเท่าไหร่มาบอกมีลูก
..... สตั๊นไปพักนึง ก็ถามไถ่ได้ใจความ
...นางมีลูกจริงๆ กับแฟนของฮี ที่บ้านเรารับไม่ได้อย่างแรง
ปฏิเสธท่าเดียวว่ายังไงก็ไม่ยอมรับเด็ดขาดเพราะไม่รู้ว่าจะใช่ลูกน้องชายเราจริงๆหรือเปล่า
ซึ่งเราก็ไม่ขอออกความเห็นในเรื่องนี้
เราเลยบอกกับน้องว่า..ในเมื่อเกิดขึ้นแล้วก็ต้องพยายามทำให้มันดีที่สุดไม่ว่าผลมันจะออกมายังไง
ซึ่งส่วนตัวเรา รักเด็กมาก และคุ้นเคยกับเด็กมาตลอด
น้องชายเราเมื่อตอนเล็กๆเราก็เลี้ยงมาเพราะพ่อแม่เราเปิดร้านอาหาร
ซึ่งเลิกดึกมาก เพราะงั้นที่บ้านก็จะมีสามคนพี่น้องอยู่กันลำพังจนกว่าพ่อแม่จะกลับบ้าน
เราก็หาข้าวป้อนข้าวล้างก้นให้น้องมาทั้งสองคน มันเป็นภาวะจำเป็นอะนะ ไม่ใช่เป็นคนดีเลิศหรอกค่ะ 55555
ขอข้ามไปตอนเด็กเกิดมาเลยละกัน คือวันคลอดเรานี่ร้อนเป็นไฟยิ่งกว่าน้องชายเราอีกนะ
แทบไม่หลับไม่นอนอยู่คนละที่ด้วยซึ่งเราลุ้นมากว่าจะใช่หรือไม่ใช่
พอคลอดปุ๊บน้องชายเรารีบถ่ายรูปมาให้ดู
เฮ้ยยย..คือมันใช่อะ เด๊ะเลย...เราเอารูปน้องชายเราเล็กๆมาเทียบ เป๊ะมากยังกะคนเดียวกัน
คือเราเชื่อแบบไม่มีข้อกังขาว่ายังไงก็ลูกน้องเรา นี่เราเป็นป้าคนตั้งแต่อายุ 20 ต้นๆเลยนะ =='
ดีใจมากค่ะเวลานั้น เห่อมาก เห่อกว่าพ่อแม่ตัวจริงอีก และเราตั้งชื่อเล่นให้เจ้าตัวน้อยเองด้วย
พอได้3เดือนเราก็ลงไปหา โอ้ย ไม่อยากกลับกรุงเทพ
อยากเลี้ยงเด็กคนนี้ ถูกชะตา มันบรรยายไม่ถูกค่ะ
ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าทำไมเราถึงได้รู้สึกมากมายขนาดนี้
คืออุ้มแล้วรู้สึกอิ่มใจ รักใคร่ เราบรรยายความรู้สึกไม่ได้
มันมากกว่าที่เราจะอธิบายตอนนั้นเราบอกกับใครก็มีแต่คนบอกว่า เว่อ ไม่ใช่ลูกตัวเองสักหน่อย
พอเรากลับมาเราก็ถามไถ่เค้าตลอด น้องเราก็ส่งรูปส่งคลิปมาให้บ้าง
ผ่านมาอีกไม่นานน้องเราก็เลิกกับแฟน เหตผลของเด็กๆน่ะค่ะ แบบทะเลาะกันงอแงกันตามประสาเด็ก
เจ้าเด็กน้อยก็ระหกระเหินไปอยู่บ้านยายเค้า
ส่วนเราก็ยังติดต่อถามข่าวคราวเพราะยังไงเด็กก็เป็นหลานเรา
ส่วนที่บ้านเราจากตอนแรกไม่แฮปปี้เลยกลายเป็นว่ามายุให้เราขอเจ้าตัวเล็กจากแฟนน้องเรามาเลี้ยง
เพราะเราเป็นคนเดียวที่แฟนน้องเราพอจะคุยด้วยในตอนนี้
เราก็พยายามพูดนะแต่แฟนน้องเราก็ยังไม่ยอม
พอเจ้าเด็กน้อยอายุได้11เดือน แม่เค้าก็มาบอกเราว่าอยากทำงานแบบเต็มที่อะไรทำนองนี้
เราเลยบอกว่า งั้นพี่เลี้ยงตัวเล็กให้แล้วหนูไปทำงานเก็บเงินตั้งตัวแล้วค่อยมารับเอาคืนดีไหม?
อย่างที่เราเคยคุยกันไว้ตอนแรก สรุปว่าเค้าก็ตกลงเอาเจ้าตัวเล็กมาส่งให้เราที่กรุงเทพ
ตอนแรกบ้านป้าเราก็ยินดีจะเลี้ยงให้เพราะเจ้าแสบมันน่ารักน่าชังเหลือเกิน
แต่ใจเราอะ อยากเลี้ยงเอง..แต่เราก็คิดนะว่าจะรอดหรอวะ???
ในที่สุดเราก็ตัดสินใจครั้งใหญ่..เป็นการตัดสินใจที่ทำให้ชีวิตเราเปลี่ยนไปตลอดกาล
เราปรึกษากับแฟนว่าอยากเอาหลานมาเลี้ยงจะได้ไหม แฟนเราโอเคตามใจเรา
วันที่น้องมาอยู่กับเราวันแรก.. พอดีเป็นวันเกิดของแม่แฟนเราพอดี
เราอุ้มเค้าเดินเข้าไปในงานวันเกิด ทุกคนอยากเล่นด้วยอยากอุ้มด้วยความน่าชังของเจ้าแสบเวลานั้นนะ5555
คืนนั้น..เรากับแฟนไม่ได้หลับได้นอน ด้วยความที่ยังไม่ชินทั้งเรากับแฟนและเจ้าแสบ
น้องก็ร้องแทบทั้งคืน เดี๋ยวเปลี่ยนแพมเพิส เดี๋ยวกินนม อุ้มกล่อมกันอยู่แบบนั้น
แต่เราก็สุขใจนะ ถึงจะเหนื่อย......มาก
วันต่อมาเราไปซื้อของใช้สำหรับเด็กมาเตรียมไว้ให้เจ้าแสบ เราอุ้มเค้าไปด้วยกันกับแฟน
มีคนมาทักว่าลูกน่ารักจังเลยค่ะ คุณพ่อคุณแม่ เรานี่เขินเลยแต่ก็ไม่ได้ทักท้วงอะไรได้แต่บอกขอบคุณค่ะ
ช่วงแรกๆเรากับแฟนจะแทนตัวว่า ลุงกับป้าตลอด ผ่านมาสองสามเดือน แฟนเราค่ะ
อยู่ดีๆก็มาเรียกเราว่า ..แม่..และแทนตัวเองว่า พ่อ 5555 โมเม้นท์นั้นคือเขินหน้าแดง เหมือนตอนจีบกันใหม่ๆเลยแฮะ
ชีวิตเราเปลี่ยนไปมาก คือสภาพแต่ละวันเหมือนอยู่ในสงครามตลอดเวลา
ผมฟูไม่มีเวลาอาบน้ำ แม้แต่เวลาจะเข้าส้วมยังหายากเลยค่ะ
กลางคืนก็ไม่ค่อยได้นอน ตัวแสบป่วนตลอดเวลา ขึ้อ้อนมากค่ะ ออกห่างไม่ได้เลย
ทรมานมาก เราเริ่มเครียด เริ่มมีความรู้สึกว่าทำไม? ทำไมเราต้องเหนื่อยทั้งที่เราไม่ได้เป็นคนผลิตเด็กคนนี้ออกมา
เชื่อมั้ยคะ บางคืนนอนร้องไห้เพราะความเครียด ความเหนื่อย บวกกับแฟนเราที่ต้องทำงานตื่นแต่เช้าเราเกรงใจเค้ามาก กดดัน
บางคืนเจ้าแสบร้องไห้เสียงดังเค้าก็แทบไม่ได้นอนเลย เราสองคนเหนื่อยมากค่ะ แต่แฟนเราให้กำลังใจเราตลอดเวลา
เราโชคดีที่แฟนเราเป็นคนจิตใจดีมาก เค้าไม่เคยแสดงความรำคาญเจ้าแสบของเราเลย
ทั้งที่ไม่ใช่สายเลือดของเค้า ที่บ้านแฟนเรายิ่งดีกว่า ช่วยเราเลี้ยงรักหลานเราราวกับลูกหลานแท้ๆ
บางคืนเราไม่ไหว เพราะน้องร้องบ้านแทบแตกแม่แฟนเราก็จะขึ้นมาช่วยอุ้ม ดึกๆดื่นๆ ตอนนั้นที่บ้านครึกครื้นมาก
จะมีเสียงเพลง เสียงการ์ตูนแทบตลอดเวลาเลย เจ้าแสบชอบฟังเพลงค่ะพอได้ยินเสียงเพลงแทบจะเงียบทันทีเลย
ชีวิตเราจากลั้ลลาเที่ยวแทบทุกคืน ตอนนั้นอยู่แต่บ้านค่ะ
ไปไหนไม่ได้ ไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง ระหว่างแฟนเราก็เริ่มมีเจ้าตัวแสบมาคั่นกลางตลอดเวลา
เราทรมานแต่ก็พยายามปรับตัวเพราะในใจเรารักเด็กคนนี้มาก
ถึงจะเหนื่อย ถึงจะท้อ ถึงจะไม่ได้เที่ยว ถึงเงินที่เคยใช้คนเดียวได้อย่างเต็มที่
ก็ต้องหมดไปกับค่านมค่าแพมเพิสเสื้อผ้าของเล่น
ซึ่งตรงนี้เราได้จากพ่อแม่บ้าง จากการขายของเล็กๆน้อยๆของเราบ้าง
เราก็ยังเต็มใจที่จะเหนื่อยที่จะหมดไปกับเจ้าแสบ
คนรอบตัวก็มีบ้างนะคะที่ไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องทุ่มเทขนาดนี้
ซึ่งหลายครั้งเราก็เก็บเอาคำเค้ามาคิดว่าทำไมเราถึงทำ เพราะรักน่ะสิ่ นี่คือคำตอบของเราค่ะ
ทางด้านแฟนเราเพื่อนๆเค้าที่ไม่ได้เจอกันบ่อยๆหลายคนก็เข้าใจว่าเป็นลูกของแฟนเราจริงๆ
และแฟนเราก็ไม่เคยปฏิเสธไม่เคยแก้ข่าวอะไร เค้ารักเจ้าแสบมากโอ๋มาก บางทีเราก็โมโหว่าจะโอ๋อะไรขนาดนั้น
บางทีเจ้าแสบดื้อเราดุเสียงดังแฟนเราจะว่าเราดุเราคืนทันทีว่าจะเอาอะไรกับเด็ก ค่อยๆสอนก็ได้
คือเจ้าแสบนี่ก็หัวไวนะคะ รู้ว่าแฟนเราเอาใจจะเข้าหาแฟนเราอย่างเดียว
เว้นแต่ตอนที่ไม่มีใครอยู่จริงๆ ถึงจะเข้าหาเราบ้างเพราะไม่มีทางเลือกเดี๋ยวไม่ได้กินนม
เรากลายเป็นแม่ใจยักษ์จอมดุลูกไปแล้วค่าา 55555
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก 1 ปีที่เราเห็นพัฒนาการเจ้าแสบของเรา
ทุกคำที่เค้าพูดเราเป็นคนสอน ทุกอย่างที่เค้าทำมาจากสิ่งที่เราพยายามหลอมรวมให้เค้า
มันรู้สึกปรื้มปริ่มจนเราแอบน้ำตาไหลเลย ตอนนี้เราทำงานออฟฟิศ
ช่วงกลางวันแม่ของแฟนเราจะรับหน้าที่เลี้ยงให้ เราซึ้งใจมากมาย เจ้าแสบของเราก็ติดคุณย่ายังกับอะไรไม่ยอมออกห่างเลยค่ะ
บางวันเรานั่งอ่านข่าวเห็นเด็กถูกรถชน โดนนั่นนี่ ข่าวเด็กโดนทิ้ง
ทารกตายเพราะน้ำมือแม่แท้ๆ หัวใจเราจะสลายบอกไม่ถูก
พอเห็นข่าวพวกนี้แล้วมองเห็นหน้าเจ้าแสบ ลูกชายของชั้น ชั้นไม่มีวันทำร้ายเค้าได้ลงคอ
กลับบ้านมาเหนื่อยแทบขาดใจ ก็มีแรงเล่นกับลูกชายได้ตลอด
เจ้าแสบเป็นเด็กไฮเปอร์มาก ดื้อเสียงดังมาก(ตรงข้ามกะดื้อเงียบอะ)
คือดื้อแบบสุดๆ เค้าพัฒนาการไวมาก รู้ทุกอย่าง
ทำเป็นหมด และกวนมาก
เช่น เราให้หยิบกระเป๋าให้เค้ารู้นะคะว่าเราให้หยิบอะไร
ฮีจะทำท่าเดินไปเกือบจะถึงกระเป๋าแล้ว แต่ฮีเฉไปอีกทาง..
แล้วหยิบอย่างอื่นที่ไม่ใช่กระเป๋ามาให้เรา เดินกลับมาทำหน้าแบ๊วใส่ด้วย
เรานี่ขำท้องแข็งเลย เราให้ไปหยิบใหม่ ก็เดินไปถึงกระเป๋าแล้วล่ะ
แต่หยิบของที่อยู่ข้างๆกระเป๋ามาให้แทนทำหน้าเหมือนเดิม
เราบอกให้หยิบใหม่ ฮีก็เดินใหม่อีกแล้วไปนั่งลงข้างกระเป๋าเราแล้วพูดว่า "โอ้ย พี่คุณเหนื่อยแล้ว"
เจ้าแสบชื่อคุณค่ะเราจะเรียกฮีว่า พี่คุณ ฮีก็เลยเรียกแทนตัวเองว่าพี่คุณเหมือนกัน
ทุกวันก่อนนอนต้องบอกรัก ต้องให้กอด ต้องนอนกก อ้อนได้อ้อนดีลูกเอ๋ย
บางครั้งดื้อมากต้องตีกันบ้างล่ะ ฮีจะรีบพูดว่า "แม่ไม่ตีพี่คุณนะ แม่รักพี่คุณมากๆ" 5555ไม่ทราบว่าใครสอนคำนี้
ลืมบอกว่าครั้งแรกที่เค้าพูดว่า แม่ครั้งแรกเรารู้สึกว่าเราดีใจมากเลย มันอธิบายไม่ถูกจริงๆว่าดีใจขนาดไหน
ทุกวันนี้ก็ยังคงเป็นแบบนี้เรามีความสุขกับทุกอย่างถึงแม้จะเหนื่อยแทบลากเลือดก็เหอะ
เรายอมทิ้งทั้งชีวิต ทิ้งโอกาสหลายๆอย่างในชีวิตไปเพื่อเด็กคนนึงที่เราไม่ได้คลอดเค้าออกมา
นี่คือสิ่งเดียวที่เราไม่ได้ให้เค้าทั้งที่เราเองก็อยากจะเป็นนะ แต่คนอื่นให้ชีวิตเค้ามาแล้ว
และเราเลี้ยงเค้าด้วยความรักเป็นแม่ที่ไม่สมบูรณ์ ออกจะขาดๆเกินๆไปด้วยซ้ำ
บางครั้งรู้สึกกลัว กลัวว่าแม่ที่แท้จริงจะมาขอคืนไป..เราว่าเราคงทำใจไม่ได้ แต่เราก็คงทำอะไรไม่ได้เช่นกัน
เลี้ยงเด็กคนนึงไม่ใช่เรื่องง่ายจริงๆ เราถามแม่เราว่าเลี้ยงเรากับน้องมาได้ยังไงสามคนที่อายุไล่ๆกัน
แม่เราบอก ชั้นแทบลากเลือดเหมือนกันแต่ตอนนี้ชั้นกำลังสะใจ
เพราะเวรกรรมกำลังย้อนกลับไปหาแก 555แม่ก็นะ ให้กำลังใจกันดีจังเลย :3
ขอโทษด้วยที่ยาวมาก...
Ps.จุดประสงค์ของเรื่องนี้ "ว่างค่ะ" อยากแชร์ให้อ่านกันเล่นๆ เผื่อมีใครว่างเหมือนเรา
Ps2.จุดประสงค์ที่2 คือที่เราบอกไว้ข้างต้น
ว่าเราไม่เข้าใจว่าหัวใจของป้าหรือพี่สาวของน้องคนนั้นเค้ารู้สึกอย่างไรเวลาที่เค้าตีน้อง
ทำน้องแบบนั้นไม่มีความรักให้เลยแม้แต่สักนิดเลยเหรอคะ? แล้วทำไมกลับกันเราถึงได้รักเจ้าแสบของเราราวกับลูกในไส้
ซึ่งเราไม่รู้หรอกว่า คนเป็นแม่น่ะรักลูกในไส้ของตัวเองได้แค่ไหนและรู้สึกอย่างไรกับคนอีกคนที่เรายอมตายแทนได้
รู้สึกแบบที่เรากำลังรุ้สึกนี้หรือเปล่า เราตายแทนเด็กคนนี้ได้ รักยิ่งกว่าอะไรบนโลกใบนี้
แค่นั่งคิดว่าถ้าเค้าโดนรถชน ถ้าใครมาทำอะไรให้ทำเจ็บปวดเราก็น้ำตาร่วงแล้ว
เราไม่ยอมให้เด็กคนนี้ต้องเจ็บ หรือเป็นอะไรไปตราบใดที่เรายังมีชีวิต
Ps3.ขอบคุณชีวิตดีๆ สิ่งดีๆที่เกิดขึ้นตลอดเวลา1ปี แม่ขอบคุณลูกจากใจที่ทำให้แม่เป็นคนใหม่ เป็นคนที่ทำอะไรเพื่อคนอื่นได้
รู้จักการรับผิดชอบ ลูกทำให้แม่โตเป็นผู้ใหญ่อย่างเต็มตัว ลูกหยุดชีวิตเหลวไหลของแม่ที่เป็นมาตลอดหลายปี
ลูกพรากชีวิตวัยรุ่นของแม่ไปจนหมดแต่แม่ก็เต็มใจและยินดี แม่รักลูกครับ
ความรู้สึกทั้งหมด..จากแม่ที่ไม่ได้ให้กำเนิด
*เราพิมพ์รวดเดียวแล้วโพสกระทู้เลยค่ะไม่อยากให้ตามลงไปอ่านในคอมเม้นท์กันไม่อยากให้เป็นเรื่องเรียกกระแสค่ะ*
เมื่อไม่กี่วันนี้ เราได้เห็นโพสจากFBโพสหนึ่ง
ซึ่งหลายคนก็คงเห็นแล่วเช่นกัน
เพราะเป็นข่าวที่มีกระแสพอสมควร
เด็กน้อยที่โดนจับมัดเสาแล้วเฆี่ยนอย่างทารุณ
ตอนเห็นทีแรกเรานึกว่าเราหลุดไปอยู่ยุคสมัย พ.ศ. 2500 อย่างนั้นแหละ
แม่คู๊นนนน จะโหดร้ายไปไหน มันเป็นการกระทำจากผู้เป็นญาติแท้ๆของเด็กเอง
เรารับไม่ได้อย่างรุนแรง หันไปมองเจ้าตัวน้อยวัยสองขวบที่เราเลี้ยงมา1ปีเต็มๆ
แล้วน้ำตาแทบไหล ขนาดเราไม่ได้ให้กำเนิดเค้าแต่เรากลับรักเค้ายิ่งกว่าอะไรทั้งหมดบนโลก
แล้วทำไมป้าของเด็กคนนั้นถึงไม่ได้รู้สึกเหมือนกันกับเรานะ?
เรื่องมันเริ่มขึ้นเมื่อสองปีก่อนที่เด็กน้อยข้างๆเราจะเกิด
เราเป็นผู้หญิงที่ใช้ชีวิตค่อนข้างหนัก แบบแฮชแทคหนักมาก 555555+
ปาร์ตี้ เที่ยว ดื่ม ชีวิตลั้ลลา ไร้แก่นสารไปวันๆ อย่าพูดถึงการทำงาน ..เรียนยังไม่จบเลยข่าาาาาคุณ
จนวันนึง น้องชายแท้ๆของเราที่อายุ 16 โทรมาบอกกับเราว่า ...."พี่ครับ ผมมีลูกแล้วนะ"
น้องชายเราอยู่ตจว.กับพ่อ ส่วนเราอยู่กรุงเทพ..
คือตอนนั้น อะไรนะ งง ไม่เข้าใจ เมิงอายุเท่าไหร่มาบอกมีลูก
..... สตั๊นไปพักนึง ก็ถามไถ่ได้ใจความ
...นางมีลูกจริงๆ กับแฟนของฮี ที่บ้านเรารับไม่ได้อย่างแรง
ปฏิเสธท่าเดียวว่ายังไงก็ไม่ยอมรับเด็ดขาดเพราะไม่รู้ว่าจะใช่ลูกน้องชายเราจริงๆหรือเปล่า
ซึ่งเราก็ไม่ขอออกความเห็นในเรื่องนี้
เราเลยบอกกับน้องว่า..ในเมื่อเกิดขึ้นแล้วก็ต้องพยายามทำให้มันดีที่สุดไม่ว่าผลมันจะออกมายังไง
ซึ่งส่วนตัวเรา รักเด็กมาก และคุ้นเคยกับเด็กมาตลอด
น้องชายเราเมื่อตอนเล็กๆเราก็เลี้ยงมาเพราะพ่อแม่เราเปิดร้านอาหาร
ซึ่งเลิกดึกมาก เพราะงั้นที่บ้านก็จะมีสามคนพี่น้องอยู่กันลำพังจนกว่าพ่อแม่จะกลับบ้าน
เราก็หาข้าวป้อนข้าวล้างก้นให้น้องมาทั้งสองคน มันเป็นภาวะจำเป็นอะนะ ไม่ใช่เป็นคนดีเลิศหรอกค่ะ 55555
ขอข้ามไปตอนเด็กเกิดมาเลยละกัน คือวันคลอดเรานี่ร้อนเป็นไฟยิ่งกว่าน้องชายเราอีกนะ
แทบไม่หลับไม่นอนอยู่คนละที่ด้วยซึ่งเราลุ้นมากว่าจะใช่หรือไม่ใช่
พอคลอดปุ๊บน้องชายเรารีบถ่ายรูปมาให้ดู
เฮ้ยยย..คือมันใช่อะ เด๊ะเลย...เราเอารูปน้องชายเราเล็กๆมาเทียบ เป๊ะมากยังกะคนเดียวกัน
คือเราเชื่อแบบไม่มีข้อกังขาว่ายังไงก็ลูกน้องเรา นี่เราเป็นป้าคนตั้งแต่อายุ 20 ต้นๆเลยนะ =='
ดีใจมากค่ะเวลานั้น เห่อมาก เห่อกว่าพ่อแม่ตัวจริงอีก และเราตั้งชื่อเล่นให้เจ้าตัวน้อยเองด้วย
พอได้3เดือนเราก็ลงไปหา โอ้ย ไม่อยากกลับกรุงเทพ
อยากเลี้ยงเด็กคนนี้ ถูกชะตา มันบรรยายไม่ถูกค่ะ
ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าทำไมเราถึงได้รู้สึกมากมายขนาดนี้
คืออุ้มแล้วรู้สึกอิ่มใจ รักใคร่ เราบรรยายความรู้สึกไม่ได้
มันมากกว่าที่เราจะอธิบายตอนนั้นเราบอกกับใครก็มีแต่คนบอกว่า เว่อ ไม่ใช่ลูกตัวเองสักหน่อย
พอเรากลับมาเราก็ถามไถ่เค้าตลอด น้องเราก็ส่งรูปส่งคลิปมาให้บ้าง
ผ่านมาอีกไม่นานน้องเราก็เลิกกับแฟน เหตผลของเด็กๆน่ะค่ะ แบบทะเลาะกันงอแงกันตามประสาเด็ก
เจ้าเด็กน้อยก็ระหกระเหินไปอยู่บ้านยายเค้า
ส่วนเราก็ยังติดต่อถามข่าวคราวเพราะยังไงเด็กก็เป็นหลานเรา
ส่วนที่บ้านเราจากตอนแรกไม่แฮปปี้เลยกลายเป็นว่ามายุให้เราขอเจ้าตัวเล็กจากแฟนน้องเรามาเลี้ยง
เพราะเราเป็นคนเดียวที่แฟนน้องเราพอจะคุยด้วยในตอนนี้
เราก็พยายามพูดนะแต่แฟนน้องเราก็ยังไม่ยอม
พอเจ้าเด็กน้อยอายุได้11เดือน แม่เค้าก็มาบอกเราว่าอยากทำงานแบบเต็มที่อะไรทำนองนี้
เราเลยบอกว่า งั้นพี่เลี้ยงตัวเล็กให้แล้วหนูไปทำงานเก็บเงินตั้งตัวแล้วค่อยมารับเอาคืนดีไหม?
อย่างที่เราเคยคุยกันไว้ตอนแรก สรุปว่าเค้าก็ตกลงเอาเจ้าตัวเล็กมาส่งให้เราที่กรุงเทพ
ตอนแรกบ้านป้าเราก็ยินดีจะเลี้ยงให้เพราะเจ้าแสบมันน่ารักน่าชังเหลือเกิน
แต่ใจเราอะ อยากเลี้ยงเอง..แต่เราก็คิดนะว่าจะรอดหรอวะ???
ในที่สุดเราก็ตัดสินใจครั้งใหญ่..เป็นการตัดสินใจที่ทำให้ชีวิตเราเปลี่ยนไปตลอดกาล
เราปรึกษากับแฟนว่าอยากเอาหลานมาเลี้ยงจะได้ไหม แฟนเราโอเคตามใจเรา
วันที่น้องมาอยู่กับเราวันแรก.. พอดีเป็นวันเกิดของแม่แฟนเราพอดี
เราอุ้มเค้าเดินเข้าไปในงานวันเกิด ทุกคนอยากเล่นด้วยอยากอุ้มด้วยความน่าชังของเจ้าแสบเวลานั้นนะ5555
คืนนั้น..เรากับแฟนไม่ได้หลับได้นอน ด้วยความที่ยังไม่ชินทั้งเรากับแฟนและเจ้าแสบ
น้องก็ร้องแทบทั้งคืน เดี๋ยวเปลี่ยนแพมเพิส เดี๋ยวกินนม อุ้มกล่อมกันอยู่แบบนั้น
แต่เราก็สุขใจนะ ถึงจะเหนื่อย......มาก
วันต่อมาเราไปซื้อของใช้สำหรับเด็กมาเตรียมไว้ให้เจ้าแสบ เราอุ้มเค้าไปด้วยกันกับแฟน
มีคนมาทักว่าลูกน่ารักจังเลยค่ะ คุณพ่อคุณแม่ เรานี่เขินเลยแต่ก็ไม่ได้ทักท้วงอะไรได้แต่บอกขอบคุณค่ะ
ช่วงแรกๆเรากับแฟนจะแทนตัวว่า ลุงกับป้าตลอด ผ่านมาสองสามเดือน แฟนเราค่ะ
อยู่ดีๆก็มาเรียกเราว่า ..แม่..และแทนตัวเองว่า พ่อ 5555 โมเม้นท์นั้นคือเขินหน้าแดง เหมือนตอนจีบกันใหม่ๆเลยแฮะ
ชีวิตเราเปลี่ยนไปมาก คือสภาพแต่ละวันเหมือนอยู่ในสงครามตลอดเวลา
ผมฟูไม่มีเวลาอาบน้ำ แม้แต่เวลาจะเข้าส้วมยังหายากเลยค่ะ
กลางคืนก็ไม่ค่อยได้นอน ตัวแสบป่วนตลอดเวลา ขึ้อ้อนมากค่ะ ออกห่างไม่ได้เลย
ทรมานมาก เราเริ่มเครียด เริ่มมีความรู้สึกว่าทำไม? ทำไมเราต้องเหนื่อยทั้งที่เราไม่ได้เป็นคนผลิตเด็กคนนี้ออกมา
เชื่อมั้ยคะ บางคืนนอนร้องไห้เพราะความเครียด ความเหนื่อย บวกกับแฟนเราที่ต้องทำงานตื่นแต่เช้าเราเกรงใจเค้ามาก กดดัน
บางคืนเจ้าแสบร้องไห้เสียงดังเค้าก็แทบไม่ได้นอนเลย เราสองคนเหนื่อยมากค่ะ แต่แฟนเราให้กำลังใจเราตลอดเวลา
เราโชคดีที่แฟนเราเป็นคนจิตใจดีมาก เค้าไม่เคยแสดงความรำคาญเจ้าแสบของเราเลย
ทั้งที่ไม่ใช่สายเลือดของเค้า ที่บ้านแฟนเรายิ่งดีกว่า ช่วยเราเลี้ยงรักหลานเราราวกับลูกหลานแท้ๆ
บางคืนเราไม่ไหว เพราะน้องร้องบ้านแทบแตกแม่แฟนเราก็จะขึ้นมาช่วยอุ้ม ดึกๆดื่นๆ ตอนนั้นที่บ้านครึกครื้นมาก
จะมีเสียงเพลง เสียงการ์ตูนแทบตลอดเวลาเลย เจ้าแสบชอบฟังเพลงค่ะพอได้ยินเสียงเพลงแทบจะเงียบทันทีเลย
ชีวิตเราจากลั้ลลาเที่ยวแทบทุกคืน ตอนนั้นอยู่แต่บ้านค่ะ
ไปไหนไม่ได้ ไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง ระหว่างแฟนเราก็เริ่มมีเจ้าตัวแสบมาคั่นกลางตลอดเวลา
เราทรมานแต่ก็พยายามปรับตัวเพราะในใจเรารักเด็กคนนี้มาก
ถึงจะเหนื่อย ถึงจะท้อ ถึงจะไม่ได้เที่ยว ถึงเงินที่เคยใช้คนเดียวได้อย่างเต็มที่
ก็ต้องหมดไปกับค่านมค่าแพมเพิสเสื้อผ้าของเล่น
ซึ่งตรงนี้เราได้จากพ่อแม่บ้าง จากการขายของเล็กๆน้อยๆของเราบ้าง
เราก็ยังเต็มใจที่จะเหนื่อยที่จะหมดไปกับเจ้าแสบ
คนรอบตัวก็มีบ้างนะคะที่ไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องทุ่มเทขนาดนี้
ซึ่งหลายครั้งเราก็เก็บเอาคำเค้ามาคิดว่าทำไมเราถึงทำ เพราะรักน่ะสิ่ นี่คือคำตอบของเราค่ะ
ทางด้านแฟนเราเพื่อนๆเค้าที่ไม่ได้เจอกันบ่อยๆหลายคนก็เข้าใจว่าเป็นลูกของแฟนเราจริงๆ
และแฟนเราก็ไม่เคยปฏิเสธไม่เคยแก้ข่าวอะไร เค้ารักเจ้าแสบมากโอ๋มาก บางทีเราก็โมโหว่าจะโอ๋อะไรขนาดนั้น
บางทีเจ้าแสบดื้อเราดุเสียงดังแฟนเราจะว่าเราดุเราคืนทันทีว่าจะเอาอะไรกับเด็ก ค่อยๆสอนก็ได้
คือเจ้าแสบนี่ก็หัวไวนะคะ รู้ว่าแฟนเราเอาใจจะเข้าหาแฟนเราอย่างเดียว
เว้นแต่ตอนที่ไม่มีใครอยู่จริงๆ ถึงจะเข้าหาเราบ้างเพราะไม่มีทางเลือกเดี๋ยวไม่ได้กินนม
เรากลายเป็นแม่ใจยักษ์จอมดุลูกไปแล้วค่าา 55555
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก 1 ปีที่เราเห็นพัฒนาการเจ้าแสบของเรา
ทุกคำที่เค้าพูดเราเป็นคนสอน ทุกอย่างที่เค้าทำมาจากสิ่งที่เราพยายามหลอมรวมให้เค้า
มันรู้สึกปรื้มปริ่มจนเราแอบน้ำตาไหลเลย ตอนนี้เราทำงานออฟฟิศ
ช่วงกลางวันแม่ของแฟนเราจะรับหน้าที่เลี้ยงให้ เราซึ้งใจมากมาย เจ้าแสบของเราก็ติดคุณย่ายังกับอะไรไม่ยอมออกห่างเลยค่ะ
บางวันเรานั่งอ่านข่าวเห็นเด็กถูกรถชน โดนนั่นนี่ ข่าวเด็กโดนทิ้ง
ทารกตายเพราะน้ำมือแม่แท้ๆ หัวใจเราจะสลายบอกไม่ถูก
พอเห็นข่าวพวกนี้แล้วมองเห็นหน้าเจ้าแสบ ลูกชายของชั้น ชั้นไม่มีวันทำร้ายเค้าได้ลงคอ
กลับบ้านมาเหนื่อยแทบขาดใจ ก็มีแรงเล่นกับลูกชายได้ตลอด
เจ้าแสบเป็นเด็กไฮเปอร์มาก ดื้อเสียงดังมาก(ตรงข้ามกะดื้อเงียบอะ)
คือดื้อแบบสุดๆ เค้าพัฒนาการไวมาก รู้ทุกอย่าง
ทำเป็นหมด และกวนมาก
เช่น เราให้หยิบกระเป๋าให้เค้ารู้นะคะว่าเราให้หยิบอะไร
ฮีจะทำท่าเดินไปเกือบจะถึงกระเป๋าแล้ว แต่ฮีเฉไปอีกทาง..
แล้วหยิบอย่างอื่นที่ไม่ใช่กระเป๋ามาให้เรา เดินกลับมาทำหน้าแบ๊วใส่ด้วย
เรานี่ขำท้องแข็งเลย เราให้ไปหยิบใหม่ ก็เดินไปถึงกระเป๋าแล้วล่ะ
แต่หยิบของที่อยู่ข้างๆกระเป๋ามาให้แทนทำหน้าเหมือนเดิม
เราบอกให้หยิบใหม่ ฮีก็เดินใหม่อีกแล้วไปนั่งลงข้างกระเป๋าเราแล้วพูดว่า "โอ้ย พี่คุณเหนื่อยแล้ว"
เจ้าแสบชื่อคุณค่ะเราจะเรียกฮีว่า พี่คุณ ฮีก็เลยเรียกแทนตัวเองว่าพี่คุณเหมือนกัน
ทุกวันก่อนนอนต้องบอกรัก ต้องให้กอด ต้องนอนกก อ้อนได้อ้อนดีลูกเอ๋ย
บางครั้งดื้อมากต้องตีกันบ้างล่ะ ฮีจะรีบพูดว่า "แม่ไม่ตีพี่คุณนะ แม่รักพี่คุณมากๆ" 5555ไม่ทราบว่าใครสอนคำนี้
ลืมบอกว่าครั้งแรกที่เค้าพูดว่า แม่ครั้งแรกเรารู้สึกว่าเราดีใจมากเลย มันอธิบายไม่ถูกจริงๆว่าดีใจขนาดไหน
ทุกวันนี้ก็ยังคงเป็นแบบนี้เรามีความสุขกับทุกอย่างถึงแม้จะเหนื่อยแทบลากเลือดก็เหอะ
เรายอมทิ้งทั้งชีวิต ทิ้งโอกาสหลายๆอย่างในชีวิตไปเพื่อเด็กคนนึงที่เราไม่ได้คลอดเค้าออกมา
นี่คือสิ่งเดียวที่เราไม่ได้ให้เค้าทั้งที่เราเองก็อยากจะเป็นนะ แต่คนอื่นให้ชีวิตเค้ามาแล้ว
และเราเลี้ยงเค้าด้วยความรักเป็นแม่ที่ไม่สมบูรณ์ ออกจะขาดๆเกินๆไปด้วยซ้ำ
บางครั้งรู้สึกกลัว กลัวว่าแม่ที่แท้จริงจะมาขอคืนไป..เราว่าเราคงทำใจไม่ได้ แต่เราก็คงทำอะไรไม่ได้เช่นกัน
เลี้ยงเด็กคนนึงไม่ใช่เรื่องง่ายจริงๆ เราถามแม่เราว่าเลี้ยงเรากับน้องมาได้ยังไงสามคนที่อายุไล่ๆกัน
แม่เราบอก ชั้นแทบลากเลือดเหมือนกันแต่ตอนนี้ชั้นกำลังสะใจ
เพราะเวรกรรมกำลังย้อนกลับไปหาแก 555แม่ก็นะ ให้กำลังใจกันดีจังเลย :3
ขอโทษด้วยที่ยาวมาก...
Ps.จุดประสงค์ของเรื่องนี้ "ว่างค่ะ" อยากแชร์ให้อ่านกันเล่นๆ เผื่อมีใครว่างเหมือนเรา
Ps2.จุดประสงค์ที่2 คือที่เราบอกไว้ข้างต้น
ว่าเราไม่เข้าใจว่าหัวใจของป้าหรือพี่สาวของน้องคนนั้นเค้ารู้สึกอย่างไรเวลาที่เค้าตีน้อง
ทำน้องแบบนั้นไม่มีความรักให้เลยแม้แต่สักนิดเลยเหรอคะ? แล้วทำไมกลับกันเราถึงได้รักเจ้าแสบของเราราวกับลูกในไส้
ซึ่งเราไม่รู้หรอกว่า คนเป็นแม่น่ะรักลูกในไส้ของตัวเองได้แค่ไหนและรู้สึกอย่างไรกับคนอีกคนที่เรายอมตายแทนได้
รู้สึกแบบที่เรากำลังรุ้สึกนี้หรือเปล่า เราตายแทนเด็กคนนี้ได้ รักยิ่งกว่าอะไรบนโลกใบนี้
แค่นั่งคิดว่าถ้าเค้าโดนรถชน ถ้าใครมาทำอะไรให้ทำเจ็บปวดเราก็น้ำตาร่วงแล้ว
เราไม่ยอมให้เด็กคนนี้ต้องเจ็บ หรือเป็นอะไรไปตราบใดที่เรายังมีชีวิต
Ps3.ขอบคุณชีวิตดีๆ สิ่งดีๆที่เกิดขึ้นตลอดเวลา1ปี แม่ขอบคุณลูกจากใจที่ทำให้แม่เป็นคนใหม่ เป็นคนที่ทำอะไรเพื่อคนอื่นได้
รู้จักการรับผิดชอบ ลูกทำให้แม่โตเป็นผู้ใหญ่อย่างเต็มตัว ลูกหยุดชีวิตเหลวไหลของแม่ที่เป็นมาตลอดหลายปี
ลูกพรากชีวิตวัยรุ่นของแม่ไปจนหมดแต่แม่ก็เต็มใจและยินดี แม่รักลูกครับ