สวัสดีครับ ผมชื่อ วิศรุต แสนคำ **** ยืมไอดีเพื่อนมาาตั้งกระทู้ครับ ***
นักศึกษาพึ่งจบตกงานขายจักรยานไปเที่ยวอินเดียมา 45+6 วันครับ เหยดแค่ฟังก็ดูโคตรเท่แล้วใช่ไหมล่ะครับ มันดูห่ามๆ บ้าๆ นั้นเละครับเหตุผลที่ผมไป ใช่ครับมันฟังดูคูลและเท่ เพื่อว่าจะเอาไปพูดข่มเพื่อนได้สนุกปาก แต่เรื่องที่ผมพบที่อินเดียกลับทำให้ความคิดที่ว่าไปอินเดียแล้วคูล กลายเป็นแค่เรื่องของเด็กที่อยากพ่อแม่ว่าตัวเองโตแล้ว โดยชุดภาพที่อยู่ข้างล่างนี้คือส่วนหนึ่งของประสบการณ์การไปเที่ยวอินเดียครั้งแรกของผม โดยต้องขอขอบคุณเพื่อนคนหนึ่งที่เจอกันที่ พาราณศรี ที่ทำให้ได้รู้จักสถานที่แห่งนี้ หลังจากกลับมาจากที่แห่งนี้ผมก็ไม่คิดว่าจะมีอะไรที่จะคูลกว่า การเป็นเด็กสาวชาวอินเดียธรรมดาๆ อีกแล้วล่ะครับ
นี่คือเรื่องราวของ รินกิ กุมารี เด็กสาววัยแปดขวบซึ่งอาศัยอยู่ที่ จีเฮีรย (Jharia) เมืองที่ได้ชื่อว่าเป็นเหมืองถ่านหินที่ใหญ่ที่สุดของประเทศอินเดียซึ่งถูกนำไปผลิตเป็นกระแสไฟฟ้าใช้ทั่วทั้งอินเดีย ที่ซึ่งทุกๆเช้า เธอกับแม่และพี่น้องอีกสองคนต้องลักลอบขโมยถ่านหินเพื่อเลี้ยงชีพ โดยเธอจะออกไปในช่วงเวลาเช้ามืดและกลับมาตอนรุ้งสายเพื่อเตียมตัวไปโรงเรียน โดยมีพ่อของเธอซึ่งมีปัญหาที่เท้าไม่สามารถทำงานอย่างที่เธอทำได้ ดูแลร้านโชว์ห่วยขนาดเล็กอยู่ โดยระหว่างทางไปโรงเรียงเรียนจะผ่านกองถ่านหินและความร้อนของไฟจากใต้ดินซึ่งประทุอยู่มาเป็นเวลากว่า 80 ปีแล้ว ซึ่งสำหรับผมมันเป็นการลำบากอย่างมากที่จะใช้ชีวิตอยู่ในที่แห่งนี้ได้ ด้วยควันจากการเผาถ่านหินที่พวยพุ้งตลอดเวลา และกลิ่นของก๊าซซึ่งเกิดจากการเผาถ่านหิน ซึ่งทำให้เกิดอาการวิงเวียนหัวอยู่ตลอดเวลา ทั้งหมดนี้ทำให้ผมถามออกไปว่าทำไมยังอยู่ที่นี่อยู่ ทำไมถึงไม่ย้ายไปที่อื่น และเธอก็ตอบสั้นๆแค่ว่า “เพราะจีเฮีรยคือแม่ และแม่ก็คือแม่”
พี่ของรินกิกำลังช่วยยกตระกร้าถ่านหินขึ้นบนหัว ตามแบบของคนอินเดียส่วนมาก
รินกิและเส้นทางที่ต้องขนถ่านหินผ่าน
รินกิ ระหว่างเส้นทางขึ้นภูเขา
เส้นทางระหว่างกลับบ้าน
พี่สาวของรินกิกำลังทุปถ่านหินเพื่อนำไปใช้ในครัว
เมื่อกลับมาแล้วก็ต้องเตรียมตัวเพื่อที่จะไปโรงเรียน
แม่ของรินกิ ออกมาเพื่อส่งไปโรงเรียน
ข้างใต้รอยแยกนั้นคือไฟจากใต้ดิน ที่ติดมามากกว่า 80 กว่าปีแล้ว
รินกิและนักเรียนคนอื่นๆ ขณะกำลังเข้าเรียนตอน ซึ่งจะเริ่มในเวลา 10 โมงเช้า
หลังจากกลับมาจากโรงเรียน รินกิและพี่ ก็จะพูดคุยกันเล็กน้อย ในคณะที่พี่คนโตกำลังเตรียมอาหารเย็น
รินกิ ขณะที่กำลังขายของที่ร้านหลังเลิกเรียน
พ่อของ รินกิจะเป็นผู้เฝ้าร้าน เนื่องจากไม่สามารถออกไปทำงานได้
เมื่อถึงเวลา 18:00 รินกิก็จะไปที่บ้านของติวเตอร์ซึ่งอยู่ในระแวกเดียวกันเพื่อศึกษาต่อ
ห้องนอนของรินกิ
พี่ชายของรินกิกำลังโชว์ภาพถ่ายครอบครัว
ภาพของเด็กสาว
ขอบคุณทุกท่านที่รับชม และขออภัยไว้ก่อนหากมีอะไรผิดพลาด
ขอบคุณครับ
The girl on fire : เด็กหญิงกับหินร้อน
นักศึกษาพึ่งจบตกงานขายจักรยานไปเที่ยวอินเดียมา 45+6 วันครับ เหยดแค่ฟังก็ดูโคตรเท่แล้วใช่ไหมล่ะครับ มันดูห่ามๆ บ้าๆ นั้นเละครับเหตุผลที่ผมไป ใช่ครับมันฟังดูคูลและเท่ เพื่อว่าจะเอาไปพูดข่มเพื่อนได้สนุกปาก แต่เรื่องที่ผมพบที่อินเดียกลับทำให้ความคิดที่ว่าไปอินเดียแล้วคูล กลายเป็นแค่เรื่องของเด็กที่อยากพ่อแม่ว่าตัวเองโตแล้ว โดยชุดภาพที่อยู่ข้างล่างนี้คือส่วนหนึ่งของประสบการณ์การไปเที่ยวอินเดียครั้งแรกของผม โดยต้องขอขอบคุณเพื่อนคนหนึ่งที่เจอกันที่ พาราณศรี ที่ทำให้ได้รู้จักสถานที่แห่งนี้ หลังจากกลับมาจากที่แห่งนี้ผมก็ไม่คิดว่าจะมีอะไรที่จะคูลกว่า การเป็นเด็กสาวชาวอินเดียธรรมดาๆ อีกแล้วล่ะครับ
นี่คือเรื่องราวของ รินกิ กุมารี เด็กสาววัยแปดขวบซึ่งอาศัยอยู่ที่ จีเฮีรย (Jharia) เมืองที่ได้ชื่อว่าเป็นเหมืองถ่านหินที่ใหญ่ที่สุดของประเทศอินเดียซึ่งถูกนำไปผลิตเป็นกระแสไฟฟ้าใช้ทั่วทั้งอินเดีย ที่ซึ่งทุกๆเช้า เธอกับแม่และพี่น้องอีกสองคนต้องลักลอบขโมยถ่านหินเพื่อเลี้ยงชีพ โดยเธอจะออกไปในช่วงเวลาเช้ามืดและกลับมาตอนรุ้งสายเพื่อเตียมตัวไปโรงเรียน โดยมีพ่อของเธอซึ่งมีปัญหาที่เท้าไม่สามารถทำงานอย่างที่เธอทำได้ ดูแลร้านโชว์ห่วยขนาดเล็กอยู่ โดยระหว่างทางไปโรงเรียงเรียนจะผ่านกองถ่านหินและความร้อนของไฟจากใต้ดินซึ่งประทุอยู่มาเป็นเวลากว่า 80 ปีแล้ว ซึ่งสำหรับผมมันเป็นการลำบากอย่างมากที่จะใช้ชีวิตอยู่ในที่แห่งนี้ได้ ด้วยควันจากการเผาถ่านหินที่พวยพุ้งตลอดเวลา และกลิ่นของก๊าซซึ่งเกิดจากการเผาถ่านหิน ซึ่งทำให้เกิดอาการวิงเวียนหัวอยู่ตลอดเวลา ทั้งหมดนี้ทำให้ผมถามออกไปว่าทำไมยังอยู่ที่นี่อยู่ ทำไมถึงไม่ย้ายไปที่อื่น และเธอก็ตอบสั้นๆแค่ว่า “เพราะจีเฮีรยคือแม่ และแม่ก็คือแม่”
พี่ของรินกิกำลังช่วยยกตระกร้าถ่านหินขึ้นบนหัว ตามแบบของคนอินเดียส่วนมาก
รินกิและเส้นทางที่ต้องขนถ่านหินผ่าน
รินกิ ระหว่างเส้นทางขึ้นภูเขา
เส้นทางระหว่างกลับบ้าน
พี่สาวของรินกิกำลังทุปถ่านหินเพื่อนำไปใช้ในครัว
เมื่อกลับมาแล้วก็ต้องเตรียมตัวเพื่อที่จะไปโรงเรียน
แม่ของรินกิ ออกมาเพื่อส่งไปโรงเรียน
ข้างใต้รอยแยกนั้นคือไฟจากใต้ดิน ที่ติดมามากกว่า 80 กว่าปีแล้ว
รินกิและนักเรียนคนอื่นๆ ขณะกำลังเข้าเรียนตอน ซึ่งจะเริ่มในเวลา 10 โมงเช้า
หลังจากกลับมาจากโรงเรียน รินกิและพี่ ก็จะพูดคุยกันเล็กน้อย ในคณะที่พี่คนโตกำลังเตรียมอาหารเย็น
รินกิ ขณะที่กำลังขายของที่ร้านหลังเลิกเรียน
พ่อของ รินกิจะเป็นผู้เฝ้าร้าน เนื่องจากไม่สามารถออกไปทำงานได้
เมื่อถึงเวลา 18:00 รินกิก็จะไปที่บ้านของติวเตอร์ซึ่งอยู่ในระแวกเดียวกันเพื่อศึกษาต่อ
ห้องนอนของรินกิ
พี่ชายของรินกิกำลังโชว์ภาพถ่ายครอบครัว
ภาพของเด็กสาว
ขอบคุณทุกท่านที่รับชม และขออภัยไว้ก่อนหากมีอะไรผิดพลาด
ขอบคุณครับ