เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับเจ้าของกระทู้เองค่ะ
เรื่องเกิดขึ้นเมื่อปี2012 ตอนนั้นฉันอายุ19 ฉันไม่ได้เรียนหนังสือ เพราะแอดไม่ติด ไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากอยู่แต่ในบ้าน กิน นอน และเล่นเกมส์ นี่คือชีวิตของฉันในทุกๆวัน
"อยู่แต่ในบ้าน" ใช่ค่ะ ฉันอยู่แต่ในบ้านจริงๆ
เป็นเวลา 2 ปี(2011-2012) ที่ฉันไม่เคยออกไปนอกบ้านเลยซักครั้งเดียว ฉันไม่กล้าออกบ้านแม้จะแค่หน้าบ้านก็ตาม ไม่กล้าเจอผู้คน หลบเพื่อน เรื่องกับข้าวแม่ฉันเป็นคนซื้อมาให้ ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เมื่อคนในบ้านถามว่า "เมื่อไหร่จะออกบ้าน?" ฉันจะตอบไม่ได้ บางครั้งจะร้องไห้เพราะรู้สึกกดดัน ฉันจะให้เหตุผลไปว่า ฉันไม่มั่นใจหน้าตัวเอง เพราะฉันมีสิวเยอะ(ฉันมีสิวเยอะตั้งแต่ม.ต้นและไม่เคยหายขาด) ตอนนั้นฉันมีความรู้สึกว่าหน้าตนเองน่าเกลียด แม้ว่าพี่สาวจะบอกว่ามันไม่ได้ดูแย่ขนาดนั้น แต่ฉันก็ไม่ฟังใคร และต่อให้คนที่บ้านพูดอย่างไร ให้ไปหาจิตแพทย์ ฉันก็ไม่ออกบ้านท่าเดียว เพราะฉันคิดว่าฉันไม่ได้เป็นอะไร แต่ฉันรับรู้ได้ว่าตนเองกลัวการออกบ้าน
ช่วงเวลาที่ฉันไม่ออกไปไหน ฉันได้เล่นเกมส์ออนไลน์ และได้รู้จักกับ"ผู้ชาย"คนนึง
เขาอายุน้อยกว่าฉัน 1 ปี เป็นนักศึกษา เขาอยู่หอคนเดียว เราใช้เวลาเล่นเกมส์ด้วยกันทุกวัน พูดคุยกัน เขาจะไม่ค่อยเป็นฝ่ายพูด ฉันมักจะเล่าเรื่องต่างๆให้เขาฟังมากกว่า ยกเว้นอยู่เรื่องเดียวคือเรื่องที่ฉันเป็นอะไร เป็นช่วงเวลาที่ฉันมีความสุขมาก...
ฉันตัดสินใจบอก"ชอบ"เขาไป และเขาก็บอกว่าชอบฉันเหมือนกัน เราแลกเบอร์และเฟซกัน หลังจากนั้นนอกจากเล่นเกมส์ เราจะใช้เวลามาคุยโทรศัพท์และเฟซ เขาเคยให้ฉันดูรูปของเขา แต่ฉันไม่เคยให้เขาดูรูป เนื่องจากไม่มั่นใจในตัวเอง
ถึงแม้เขาจะเป็นคนพูดน้อย แต่ฉันรับรู้ได้ว่าเขาใส่ใจฉันจริงๆ ตอนนั้นเขาดีกับฉันมาก
เขาชวนฉันออกมาเจอหลายครั้ง ฉันจะปฏิเสธตลอด แต่ไม่เคยบอกความจริงเขาเนื่องจากฉันอายและกลัวเขารับไม่ได้ ถึงแม้เขาจะพูดว่า"ต่อให้ฉันจะเป็นอย่างไร เขาก็ไม่รังเกียจ"และ"เขาจริงจัง" เขาบอกว่า "เขาจะรอฉันตลอดไป" ตอนนั้นฉันรู้สึกผิดมาก เพราะกลัวเขารอเก้อและฉันไม่สามารถทำได้ ฉันจึงตัดสินใจ"บอกเลิกเขา" และพอผ่านไปหลายวัน ฉันก็จะกลับไปคุยกับเขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และบอกเลิกหรือพูดให้เขาตัดใจ กลับไปกลับมา
จนเมื่อเดือนก.ค.2013 เขาบอกกับฉันว่า "เขาจะไม่รอแล้ว" จากนั้นเขาก็ตีตัวออกห่าง ไม่ค่อยตอบแชทฉัน หลบหน้าฉัน เราไม่ได้คุยกัน เวลาผ่านไปจนถึงเดือน ก.ย.2013 ฉันจึงตัดสินใจเล่าความจริงทั้งหมดว่าฉันเป็นอะไรและทำกับเขาแบบนั้นทำไม ปรากฏว่า เขาบอกกับฉันว่า "มาบอกคนแปลกหน้าทำไม น่าจะเล่าให้คนอื่นฟังน่าจะช่วยได้มากกว่า" ฉันเลยบอกไปว่า "เขาเป็นคนสำคัญ" เขาตอบว่า "พอเถอะ" ฉันเสียใจและแค้นมาก ที่เขามาพูดแบบนี้กับฉันทั้งที่ฉันมีปัญหา ฉันไม่ติดต่อเขาเลยเป็นเวลา 1 เดือนเต็ม(ต.ค.2013) ฉันโกรธเขาทั้งน้ำตา แรงผลักดันนี้ทำให้ฉันอยากไปสู่จุดที่ดีกว่า เพราะสมเพชตัวเองเหลือเกินว่าจะแย่ไปถึงไหน ทำให้ฉันมุมานะอ่านหนังสือเพื่อแอดมิดชั่นใหม่ และกล้าออกจากบ้าน
จู่ๆฉันก็คิดถึงเขาขึ้นมา ทั้งที่ก่อนหน้าตลอด 1 เดือนเต็ม ความแค้นมันมากเสียจนฉันไม่คิดอะไรเลย มุ่งแต่ทางของตนเอง ฉันจึงทักแชทเขาไป ปรากฎว่ามันขึ้นว่าอ่าน แต่ไม่ตอบ เวลาที่ไม่ได้ติดต่อกัน มันทำให้ฉันรู้ว่าฉันไม่เคยลืมเขา รักเขามาตลอด ได้คุยกันประมาณปลายปี 2013 ฉันจึงชวนเขาออกมาเจอ เขาบอกกับฉันว่า "เขาขอโทษ จะให้เขากลับไปเป็นเหมือนเดิม เขาทำไม่ได้ อย่าแคร์เขาเลย" พอฉันได้ฟัง รู้สึกเศร้ามาก และรู้สึกผิดกับตัวเองว่าคงเป็นเพราะเราที่บอกเลิกเขาบ่อยๆจนทำให้เขาเป็นแบบนี้
แต่ฉันไม่ยอม ฉันพยายามติดต่อเขามาตลอดหลังจากนั้น ทั้งโทรและส่งข้อความ แต่เขาก็ไม่ตอบรับอะไรเลย ฉันก็พยายามต่อไปเรื่อยๆ ทั้งใช้เบอร์สาธารณะโทร เปลี่ยนเบอร์ใหม่ เพราะเขามีเบอร์ฉันและเขาจะไม่รับเลยถ้าเป็นเบอร์ฉัน เขาดูโกรธฉันมาก ถึงขนาดพูดว่า "ง้อทั้งที่เขาไม่ต้องการ" และ "ไม่ต้องการเป็นเพื่อนกับฉัน จะไม่คุยกันไม่ว่าจะ 5-6 ปี" ฉันไม่ละความพยายามที่ติดต่อเขา เป็นเวลา 1 ปีเต็ม (2014-2015) จนเขาเริ่มรับบ้าง ไม่รับบ้าง แต่ก็จะไม่พูดดีๆกับฉันซักครั้ง ฉันจะมีคำถามนึงที่ฉันถามเขามาตลอด แต่เขาไม่เคยตอบตรงๆ นั่นคือ "ไม่ได้ชอบฉันแล้วใช่ไหม?" กลางปี2014 ฉันถามคำถามนี้กับเขา เขาบอกกับฉันว่า "ชอบอยู่" แต่เขาบอกว่า "เขาอยากลืมฉัน" ฉันก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร จึงไม่ได้สนใจ แต่มีคำถามอยู่ในใจมาตลอดว่า "ถ้าชอบแล้วทำไมถึงทิ้งฉันไป" ด้วยความข้องใจฉันจึงติดต่อเขามาตลอด แต่หลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยรับสายฉันอีกเลย ประมาณปลายปี 2014 มีอยู่วันนึง ฉันโทรไปหาเขาถี่มากๆ แต่ไม่มีใครรับ จนวันรุ่งขึ้นฉันโทรไปอีก แต่แค่สายเดียวก็มีคนรับทันที ฉันจึงถามคำถามว่า "เขาไม่ได้ชอบฉันแล้วใช่ไหม" เขาก็ตอบ "ใช่ ไม่ได้ชอบแล้ว"
จนปี 2015 ฉันตัดสินใจตามหาเขา เหตุผลของฉันคือ ฉันอยากไปขอโทษเขาที่เคยทำให้เขาเสียใจและอยากเห็นหน้าเขาซักครั้ง ฉันไม่ได้คิดที่จะไปเพื่อขอคืนดีเพราะฉันคิดว่า เขาไม่มีทางกลับมาและอีกอย่างเขาก็เป็นคนไล่ฉัน ไม่ได้อยากรู้จักฉัน
ฉันหาข้อมูลด้วยวิธีต่างๆเพื่อหาที่อยู่ของเขา และลองไปสถานที่จริง วันแรกที่ไป ฉันเดินหาทั่ว จนถึงช่วงบ่ายๆเจอร้านเกมส์ ฉันไปนั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าร้านแล้วมองผ่านกระจกเข้าไป เห็นคนๆนึงที่หน้าตาคล้ายเขามาก แต่ฉันก็คิดว่าคงไม่ใช่ คงไม่หาเจอง่ายขนาดนั้นหรอก(เพราะเห็นแค่ด้านข้าง และฉันก็ไม่เคยเจอเขามาก่อนจึงไม่รู้ว่าเขาเป็นไงถึงแม้เห็นในรูป) ฉันจึงไม่สนใจเรื่องนี้ จนตกเย็น ฉันคิดว่าจะไม่ได้เรื่องเลยไม่ได้ ฉันจึงเข้าไปที่ร้านเกมส์ร้านเดิม และเอารูปที่ฉันเซฟจากเฟซบุคมาให้พี่ที่เฝ้าร้านดู รูปที่ฉันเซฟลงมือถือมีรูปเขาและเพื่อนของเขา เหตุผลที่ฉันเซฟรูปเพื่อนเขาเพราะฉันคิดว่า เขาเป็นเพื่อนกัน ถ้าให้ใครดูรูปเพื่อนเขา คนที่ให้ดูก็อาจจะรู้จักเขาก็ได้
ระหว่างที่ฉันเปิดประตูเข้าไป สายตาของฉันมองเห็นในจอของพี่ที่ร้าน กำลังคุยแชทและพูดชื่อเขาขึ้นมา ฉันตกใจมาก เพราะกลัวว่า เขาจะอยู่ในร้านนี้ตอนนี้ก็เป็นได้ และมันไม่ใช่เวลาที่ฉันต้องการบอก (ฉันกลัวไปเองว่าเขาจะรู้ว่าใคร ทั้งที่เขาไม่เคยเห็นรูปฉัน แต่ฉันก็กลัวเขาจำเสียงได้ จึงปิดทั้งหน้าและพยายามไม่พูด) ฉันจึงเอารูปเพื่อนเขาให้ดูแทน ปรากฏว่า พี่คนนั้นรู้จักเพื่อนเขา แต่พอดีตอนนี้เพื่อนเขาไม่อยู่ พี่ที่ร้านจึงบอกฉันว่า "ถามคนนี้สิ ว.(ชื่อเขา) เขารู้จักกัน" เท่านั้นแหละ พอฉันได้ยินชื่อเขาแล้วมันก็คือคนที่ฉันคิดว่าไม่ใช่เมื่อตอนกลางวัน ฉันนี่แทบปิดหน้าไม่ทันเลย จึงรีบออกจากร้านทันที
วันที่สอง ฉันจึงไปนั่งแถวร้านเกมส์เพื่อเก็บข้อมูล ปรากฏว่าก็มีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น จู่ๆเพื่อนเขา(ในรูปที่ฉันให้ดูเมื่อวาน) ก็ออกมาแล้วถามฉันว่า "เมื่อวานพี่เราบอกว่าเธอมาหาเรา มีอะไรรึเปล่า" ช็อกสิคะ คือต่างคนต่างไม่รู้จักกัน เขาก็มองหน้าเรางงๆ พูดต่อว่า "เราไม่คุ้นหน้าเธอเลย" ไอเราก็ทำไรไม่ถูก ตกใจ แต่ก็พูดไม่ได้ว่าเป็นใคร มาเพื่ออะไร เพราะเขาเป็นเพื่อนกัน เรากลัวเขาเอาไปบอก เวลาผ่านไปหลายชม. เรากับเพื่อนเขาก็นั่งเฉยๆ เพื่อนเขาก็รอให้เราพูดและเครียด เพราะอยากรู้ว่าใครวะ เราจึงตัดสินใจ ชวนเพื่อนเขามาคุยอีกที่ และบอกเรื่องทั้งหมด และตกลงกันว่า "อย่าบอกเขา" เพื่อนเขารับปาก ที่เราตัดสินใจแบบนั้นเพราะเราคิดว่า ถ้าเรามาอีกยังไงก็ต้องมีคนรู้เรื่อง จากนั้นเรากับเพื่อนเขาก็กลับไปร้าน ทุกคนในร้านจึงเข้าใจว่า เรามาหาเพื่อนเขา
วันที่สาม เรามาอีกครั้ง แต่วันนี้เราก็ยังไม่ทำอะไร และเพื่อนเขาก็ไม่ยอมบอกจริงๆ เราจึงเชื่อใจ
วันที่สี่ เราตัดสินใจเอาดอกไม้และแอปเปิ้ลมาให้เขา(เขาชอบกิน) หลังจากที่เราบอกเขาแล้วว่าเราเป็นใคร เขาก็ชวนเราไปหาที่คุย มันผิดคาดมาก เพราะเรานึกว่าเราจะโดนไล่หรือเขาไม่ต้อนรับ เราถามเขาว่า "เขารู้สึกยังไง" เขาบอกว่า "เขาทำอะไรไม่ถูก ไม่น่าทำเพื่อเขาขนาดนี้เลย น่ำตาจะไหล" เขาขอบคุณเรา และบอกว่า "จะเก็บดอกไม้นี้ไว้กับเขาไปตลอด" คุยกันไปซักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า "มาคบกันไหม เริ่มต้นใหม่ ลืมเรื่องเก่าทั้งหมด" ฉันยังงงๆและไม่แน่ใจว่าเขาเอาจริงไหม จึงไม่ได้ตอบอะไร จากนั้นเขาก็ขอตัวไปเล่นเกมส์
วันนั้น เขาโทรหาฉันตอนกำลังจะกลับบ้านพอดี พูดขอบคุณหลายครั้ง และบอกว่าเล่าให้คนที่ร้านฟังหมดแล้วจะได้ไม่เข้าใจเพื่อนเขาผิด หลังจากวันที่เจอกันครั้งแรกผ่านไป 2 วัน เขาไม่ติดต่อมาหาฉันเลย ฉันจึงทักแชทเขาไป ถามว่า"เขาจำที่เขาบอกว่าขอคบฉันได้ไหม" เขาก็บอกว่า "จำได้" ฉันเลยคิดว่าเขาคงพูดจริง ฉันจึงตอบเขาไปว่า "ฉันตกลงนะ เราเป็นแฟนกัน" เขาตอบกลับมาว่า "คุยๆกันไปก่อนก็ได้" ฉันรู้สึกแย่ที่ไม่มีความชัดเจน ฉันเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้พี่สาวฟัง พี่ฉันบอกว่า "มันเร็วไป บางคนเขาดูๆกันไปก่อน แล้วนี่เพิ่งเจอกัน" ฉันก็เลยไม่คิดมาก ปล่อยไป
เขาติดเกมมาก เล่นเกมทุกวัน ครั้งละนานๆ ฉันไม่มีปัญหาที่เขาจะเล่นเกม เพราะรู้อยู่แล้วว่าเขาชอบเล่น แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะทำกับฉันแบบนี้(แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าที่เขาทำไม่ดีกับฉันเพราะอะไร)
ฉันสังเกตดูหลังจากวันที่เจอ เขาจะไม่เคยเป็นฝ่ายติดต่อฉันมาก่อนเลยทุกช่องทาง ฉันรู้สึกแย่เอามากๆ จนมีอยู่วันนึงฉันโทรไปหาเขาเพื่อชวนมาเจอ เพราะเขาเงียบๆ เขาดูหนังเสร็จกำลังจะกลับหอ ฉันพูดว่า "พรุ่งนี้ไปเจอกันไหม" เขาตอบ "ไม่ว่าง" ฉันเลยถามว่า "งั้นเอาเป็นตอนไหนดี" เขาบอก "อาทิตย์หน้าแล้วกัน" ฉันอยากรู้เฉยๆว่าเขาทำอะไรบ้าง จึงถามกลับไป "อาทิตย์นี้ไม่ว่าง ทำอะไรหรอ" เขาเงียบไปซักพัก แล้วตอบกลับมาว่า "น่ารำคาญ"
ฉันเสียใจมาก แต่ก็ปลอบใจตัวเองว่า เราคงถามเขามากไป มันเพิ่งคบกัน เขาอาจไม่ชอบให้ถามจุกจิก
"เรื่องราวความรักของฉัน ที่อยากแชร์ให้เพื่อนๆทุกคนได้อ่าน" (เข้ามาแสดงความคิดเห็นกันเยอะๆนะคะ)
เรื่องเกิดขึ้นเมื่อปี2012 ตอนนั้นฉันอายุ19 ฉันไม่ได้เรียนหนังสือ เพราะแอดไม่ติด ไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากอยู่แต่ในบ้าน กิน นอน และเล่นเกมส์ นี่คือชีวิตของฉันในทุกๆวัน
"อยู่แต่ในบ้าน" ใช่ค่ะ ฉันอยู่แต่ในบ้านจริงๆ
เป็นเวลา 2 ปี(2011-2012) ที่ฉันไม่เคยออกไปนอกบ้านเลยซักครั้งเดียว ฉันไม่กล้าออกบ้านแม้จะแค่หน้าบ้านก็ตาม ไม่กล้าเจอผู้คน หลบเพื่อน เรื่องกับข้าวแม่ฉันเป็นคนซื้อมาให้ ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เมื่อคนในบ้านถามว่า "เมื่อไหร่จะออกบ้าน?" ฉันจะตอบไม่ได้ บางครั้งจะร้องไห้เพราะรู้สึกกดดัน ฉันจะให้เหตุผลไปว่า ฉันไม่มั่นใจหน้าตัวเอง เพราะฉันมีสิวเยอะ(ฉันมีสิวเยอะตั้งแต่ม.ต้นและไม่เคยหายขาด) ตอนนั้นฉันมีความรู้สึกว่าหน้าตนเองน่าเกลียด แม้ว่าพี่สาวจะบอกว่ามันไม่ได้ดูแย่ขนาดนั้น แต่ฉันก็ไม่ฟังใคร และต่อให้คนที่บ้านพูดอย่างไร ให้ไปหาจิตแพทย์ ฉันก็ไม่ออกบ้านท่าเดียว เพราะฉันคิดว่าฉันไม่ได้เป็นอะไร แต่ฉันรับรู้ได้ว่าตนเองกลัวการออกบ้าน
ช่วงเวลาที่ฉันไม่ออกไปไหน ฉันได้เล่นเกมส์ออนไลน์ และได้รู้จักกับ"ผู้ชาย"คนนึง
เขาอายุน้อยกว่าฉัน 1 ปี เป็นนักศึกษา เขาอยู่หอคนเดียว เราใช้เวลาเล่นเกมส์ด้วยกันทุกวัน พูดคุยกัน เขาจะไม่ค่อยเป็นฝ่ายพูด ฉันมักจะเล่าเรื่องต่างๆให้เขาฟังมากกว่า ยกเว้นอยู่เรื่องเดียวคือเรื่องที่ฉันเป็นอะไร เป็นช่วงเวลาที่ฉันมีความสุขมาก...
ฉันตัดสินใจบอก"ชอบ"เขาไป และเขาก็บอกว่าชอบฉันเหมือนกัน เราแลกเบอร์และเฟซกัน หลังจากนั้นนอกจากเล่นเกมส์ เราจะใช้เวลามาคุยโทรศัพท์และเฟซ เขาเคยให้ฉันดูรูปของเขา แต่ฉันไม่เคยให้เขาดูรูป เนื่องจากไม่มั่นใจในตัวเอง
ถึงแม้เขาจะเป็นคนพูดน้อย แต่ฉันรับรู้ได้ว่าเขาใส่ใจฉันจริงๆ ตอนนั้นเขาดีกับฉันมาก
เขาชวนฉันออกมาเจอหลายครั้ง ฉันจะปฏิเสธตลอด แต่ไม่เคยบอกความจริงเขาเนื่องจากฉันอายและกลัวเขารับไม่ได้ ถึงแม้เขาจะพูดว่า"ต่อให้ฉันจะเป็นอย่างไร เขาก็ไม่รังเกียจ"และ"เขาจริงจัง" เขาบอกว่า "เขาจะรอฉันตลอดไป" ตอนนั้นฉันรู้สึกผิดมาก เพราะกลัวเขารอเก้อและฉันไม่สามารถทำได้ ฉันจึงตัดสินใจ"บอกเลิกเขา" และพอผ่านไปหลายวัน ฉันก็จะกลับไปคุยกับเขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และบอกเลิกหรือพูดให้เขาตัดใจ กลับไปกลับมา
จนเมื่อเดือนก.ค.2013 เขาบอกกับฉันว่า "เขาจะไม่รอแล้ว" จากนั้นเขาก็ตีตัวออกห่าง ไม่ค่อยตอบแชทฉัน หลบหน้าฉัน เราไม่ได้คุยกัน เวลาผ่านไปจนถึงเดือน ก.ย.2013 ฉันจึงตัดสินใจเล่าความจริงทั้งหมดว่าฉันเป็นอะไรและทำกับเขาแบบนั้นทำไม ปรากฏว่า เขาบอกกับฉันว่า "มาบอกคนแปลกหน้าทำไม น่าจะเล่าให้คนอื่นฟังน่าจะช่วยได้มากกว่า" ฉันเลยบอกไปว่า "เขาเป็นคนสำคัญ" เขาตอบว่า "พอเถอะ" ฉันเสียใจและแค้นมาก ที่เขามาพูดแบบนี้กับฉันทั้งที่ฉันมีปัญหา ฉันไม่ติดต่อเขาเลยเป็นเวลา 1 เดือนเต็ม(ต.ค.2013) ฉันโกรธเขาทั้งน้ำตา แรงผลักดันนี้ทำให้ฉันอยากไปสู่จุดที่ดีกว่า เพราะสมเพชตัวเองเหลือเกินว่าจะแย่ไปถึงไหน ทำให้ฉันมุมานะอ่านหนังสือเพื่อแอดมิดชั่นใหม่ และกล้าออกจากบ้าน
จู่ๆฉันก็คิดถึงเขาขึ้นมา ทั้งที่ก่อนหน้าตลอด 1 เดือนเต็ม ความแค้นมันมากเสียจนฉันไม่คิดอะไรเลย มุ่งแต่ทางของตนเอง ฉันจึงทักแชทเขาไป ปรากฎว่ามันขึ้นว่าอ่าน แต่ไม่ตอบ เวลาที่ไม่ได้ติดต่อกัน มันทำให้ฉันรู้ว่าฉันไม่เคยลืมเขา รักเขามาตลอด ได้คุยกันประมาณปลายปี 2013 ฉันจึงชวนเขาออกมาเจอ เขาบอกกับฉันว่า "เขาขอโทษ จะให้เขากลับไปเป็นเหมือนเดิม เขาทำไม่ได้ อย่าแคร์เขาเลย" พอฉันได้ฟัง รู้สึกเศร้ามาก และรู้สึกผิดกับตัวเองว่าคงเป็นเพราะเราที่บอกเลิกเขาบ่อยๆจนทำให้เขาเป็นแบบนี้
แต่ฉันไม่ยอม ฉันพยายามติดต่อเขามาตลอดหลังจากนั้น ทั้งโทรและส่งข้อความ แต่เขาก็ไม่ตอบรับอะไรเลย ฉันก็พยายามต่อไปเรื่อยๆ ทั้งใช้เบอร์สาธารณะโทร เปลี่ยนเบอร์ใหม่ เพราะเขามีเบอร์ฉันและเขาจะไม่รับเลยถ้าเป็นเบอร์ฉัน เขาดูโกรธฉันมาก ถึงขนาดพูดว่า "ง้อทั้งที่เขาไม่ต้องการ" และ "ไม่ต้องการเป็นเพื่อนกับฉัน จะไม่คุยกันไม่ว่าจะ 5-6 ปี" ฉันไม่ละความพยายามที่ติดต่อเขา เป็นเวลา 1 ปีเต็ม (2014-2015) จนเขาเริ่มรับบ้าง ไม่รับบ้าง แต่ก็จะไม่พูดดีๆกับฉันซักครั้ง ฉันจะมีคำถามนึงที่ฉันถามเขามาตลอด แต่เขาไม่เคยตอบตรงๆ นั่นคือ "ไม่ได้ชอบฉันแล้วใช่ไหม?" กลางปี2014 ฉันถามคำถามนี้กับเขา เขาบอกกับฉันว่า "ชอบอยู่" แต่เขาบอกว่า "เขาอยากลืมฉัน" ฉันก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร จึงไม่ได้สนใจ แต่มีคำถามอยู่ในใจมาตลอดว่า "ถ้าชอบแล้วทำไมถึงทิ้งฉันไป" ด้วยความข้องใจฉันจึงติดต่อเขามาตลอด แต่หลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยรับสายฉันอีกเลย ประมาณปลายปี 2014 มีอยู่วันนึง ฉันโทรไปหาเขาถี่มากๆ แต่ไม่มีใครรับ จนวันรุ่งขึ้นฉันโทรไปอีก แต่แค่สายเดียวก็มีคนรับทันที ฉันจึงถามคำถามว่า "เขาไม่ได้ชอบฉันแล้วใช่ไหม" เขาก็ตอบ "ใช่ ไม่ได้ชอบแล้ว"
จนปี 2015 ฉันตัดสินใจตามหาเขา เหตุผลของฉันคือ ฉันอยากไปขอโทษเขาที่เคยทำให้เขาเสียใจและอยากเห็นหน้าเขาซักครั้ง ฉันไม่ได้คิดที่จะไปเพื่อขอคืนดีเพราะฉันคิดว่า เขาไม่มีทางกลับมาและอีกอย่างเขาก็เป็นคนไล่ฉัน ไม่ได้อยากรู้จักฉัน
ฉันหาข้อมูลด้วยวิธีต่างๆเพื่อหาที่อยู่ของเขา และลองไปสถานที่จริง วันแรกที่ไป ฉันเดินหาทั่ว จนถึงช่วงบ่ายๆเจอร้านเกมส์ ฉันไปนั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าร้านแล้วมองผ่านกระจกเข้าไป เห็นคนๆนึงที่หน้าตาคล้ายเขามาก แต่ฉันก็คิดว่าคงไม่ใช่ คงไม่หาเจอง่ายขนาดนั้นหรอก(เพราะเห็นแค่ด้านข้าง และฉันก็ไม่เคยเจอเขามาก่อนจึงไม่รู้ว่าเขาเป็นไงถึงแม้เห็นในรูป) ฉันจึงไม่สนใจเรื่องนี้ จนตกเย็น ฉันคิดว่าจะไม่ได้เรื่องเลยไม่ได้ ฉันจึงเข้าไปที่ร้านเกมส์ร้านเดิม และเอารูปที่ฉันเซฟจากเฟซบุคมาให้พี่ที่เฝ้าร้านดู รูปที่ฉันเซฟลงมือถือมีรูปเขาและเพื่อนของเขา เหตุผลที่ฉันเซฟรูปเพื่อนเขาเพราะฉันคิดว่า เขาเป็นเพื่อนกัน ถ้าให้ใครดูรูปเพื่อนเขา คนที่ให้ดูก็อาจจะรู้จักเขาก็ได้
ระหว่างที่ฉันเปิดประตูเข้าไป สายตาของฉันมองเห็นในจอของพี่ที่ร้าน กำลังคุยแชทและพูดชื่อเขาขึ้นมา ฉันตกใจมาก เพราะกลัวว่า เขาจะอยู่ในร้านนี้ตอนนี้ก็เป็นได้ และมันไม่ใช่เวลาที่ฉันต้องการบอก (ฉันกลัวไปเองว่าเขาจะรู้ว่าใคร ทั้งที่เขาไม่เคยเห็นรูปฉัน แต่ฉันก็กลัวเขาจำเสียงได้ จึงปิดทั้งหน้าและพยายามไม่พูด) ฉันจึงเอารูปเพื่อนเขาให้ดูแทน ปรากฏว่า พี่คนนั้นรู้จักเพื่อนเขา แต่พอดีตอนนี้เพื่อนเขาไม่อยู่ พี่ที่ร้านจึงบอกฉันว่า "ถามคนนี้สิ ว.(ชื่อเขา) เขารู้จักกัน" เท่านั้นแหละ พอฉันได้ยินชื่อเขาแล้วมันก็คือคนที่ฉันคิดว่าไม่ใช่เมื่อตอนกลางวัน ฉันนี่แทบปิดหน้าไม่ทันเลย จึงรีบออกจากร้านทันที
วันที่สอง ฉันจึงไปนั่งแถวร้านเกมส์เพื่อเก็บข้อมูล ปรากฏว่าก็มีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น จู่ๆเพื่อนเขา(ในรูปที่ฉันให้ดูเมื่อวาน) ก็ออกมาแล้วถามฉันว่า "เมื่อวานพี่เราบอกว่าเธอมาหาเรา มีอะไรรึเปล่า" ช็อกสิคะ คือต่างคนต่างไม่รู้จักกัน เขาก็มองหน้าเรางงๆ พูดต่อว่า "เราไม่คุ้นหน้าเธอเลย" ไอเราก็ทำไรไม่ถูก ตกใจ แต่ก็พูดไม่ได้ว่าเป็นใคร มาเพื่ออะไร เพราะเขาเป็นเพื่อนกัน เรากลัวเขาเอาไปบอก เวลาผ่านไปหลายชม. เรากับเพื่อนเขาก็นั่งเฉยๆ เพื่อนเขาก็รอให้เราพูดและเครียด เพราะอยากรู้ว่าใครวะ เราจึงตัดสินใจ ชวนเพื่อนเขามาคุยอีกที่ และบอกเรื่องทั้งหมด และตกลงกันว่า "อย่าบอกเขา" เพื่อนเขารับปาก ที่เราตัดสินใจแบบนั้นเพราะเราคิดว่า ถ้าเรามาอีกยังไงก็ต้องมีคนรู้เรื่อง จากนั้นเรากับเพื่อนเขาก็กลับไปร้าน ทุกคนในร้านจึงเข้าใจว่า เรามาหาเพื่อนเขา
วันที่สาม เรามาอีกครั้ง แต่วันนี้เราก็ยังไม่ทำอะไร และเพื่อนเขาก็ไม่ยอมบอกจริงๆ เราจึงเชื่อใจ
วันที่สี่ เราตัดสินใจเอาดอกไม้และแอปเปิ้ลมาให้เขา(เขาชอบกิน) หลังจากที่เราบอกเขาแล้วว่าเราเป็นใคร เขาก็ชวนเราไปหาที่คุย มันผิดคาดมาก เพราะเรานึกว่าเราจะโดนไล่หรือเขาไม่ต้อนรับ เราถามเขาว่า "เขารู้สึกยังไง" เขาบอกว่า "เขาทำอะไรไม่ถูก ไม่น่าทำเพื่อเขาขนาดนี้เลย น่ำตาจะไหล" เขาขอบคุณเรา และบอกว่า "จะเก็บดอกไม้นี้ไว้กับเขาไปตลอด" คุยกันไปซักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า "มาคบกันไหม เริ่มต้นใหม่ ลืมเรื่องเก่าทั้งหมด" ฉันยังงงๆและไม่แน่ใจว่าเขาเอาจริงไหม จึงไม่ได้ตอบอะไร จากนั้นเขาก็ขอตัวไปเล่นเกมส์
วันนั้น เขาโทรหาฉันตอนกำลังจะกลับบ้านพอดี พูดขอบคุณหลายครั้ง และบอกว่าเล่าให้คนที่ร้านฟังหมดแล้วจะได้ไม่เข้าใจเพื่อนเขาผิด หลังจากวันที่เจอกันครั้งแรกผ่านไป 2 วัน เขาไม่ติดต่อมาหาฉันเลย ฉันจึงทักแชทเขาไป ถามว่า"เขาจำที่เขาบอกว่าขอคบฉันได้ไหม" เขาก็บอกว่า "จำได้" ฉันเลยคิดว่าเขาคงพูดจริง ฉันจึงตอบเขาไปว่า "ฉันตกลงนะ เราเป็นแฟนกัน" เขาตอบกลับมาว่า "คุยๆกันไปก่อนก็ได้" ฉันรู้สึกแย่ที่ไม่มีความชัดเจน ฉันเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้พี่สาวฟัง พี่ฉันบอกว่า "มันเร็วไป บางคนเขาดูๆกันไปก่อน แล้วนี่เพิ่งเจอกัน" ฉันก็เลยไม่คิดมาก ปล่อยไป
เขาติดเกมมาก เล่นเกมทุกวัน ครั้งละนานๆ ฉันไม่มีปัญหาที่เขาจะเล่นเกม เพราะรู้อยู่แล้วว่าเขาชอบเล่น แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะทำกับฉันแบบนี้(แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าที่เขาทำไม่ดีกับฉันเพราะอะไร)
ฉันสังเกตดูหลังจากวันที่เจอ เขาจะไม่เคยเป็นฝ่ายติดต่อฉันมาก่อนเลยทุกช่องทาง ฉันรู้สึกแย่เอามากๆ จนมีอยู่วันนึงฉันโทรไปหาเขาเพื่อชวนมาเจอ เพราะเขาเงียบๆ เขาดูหนังเสร็จกำลังจะกลับหอ ฉันพูดว่า "พรุ่งนี้ไปเจอกันไหม" เขาตอบ "ไม่ว่าง" ฉันเลยถามว่า "งั้นเอาเป็นตอนไหนดี" เขาบอก "อาทิตย์หน้าแล้วกัน" ฉันอยากรู้เฉยๆว่าเขาทำอะไรบ้าง จึงถามกลับไป "อาทิตย์นี้ไม่ว่าง ทำอะไรหรอ" เขาเงียบไปซักพัก แล้วตอบกลับมาว่า "น่ารำคาญ"
ฉันเสียใจมาก แต่ก็ปลอบใจตัวเองว่า เราคงถามเขามากไป มันเพิ่งคบกัน เขาอาจไม่ชอบให้ถามจุกจิก