สวัสดีคับ นี่เป็นกระทู้แรกของผม ถ้าผมแท็กถูกหรือผิดยังไงก็ขออภัยด้วยนะคับ
เรื่องที่ผมจะ(ขอใช้คำว่า)ระบายออกมา เป็นเรื่องที่ผมเก็บไว้ในใจมาตลอดเกือบ 5 ปีแล้ว ผมไม่กล้าบอกใคร มันคงเป็นเรื่องที่น่าอาย ผมกลัวเพื่อน ๆ และครอบครัวจะรับไม่ได้ เพราะผมรู้สึกว่าผมกำลัง(แอบ)รักเพื่อนสนิทที่สุดของผม ผมก็ไม่แน่ใจ 100% เท่าไหร่ว่าผมรักมัน(มากเกินกว่าคำว่าเพื่อน)จริง ๆ รึเปล่า ทั้งที่ผมเองก็ยังมีความรู้สึกชอบผู้หญิงเหมือนผู้ชายทั่วไป แต่มันเป็นผู้ชายคนเดียวที่ผมรู้สึกรักได้มากขนาดนี้ อีโมติคอน frown
ผมขอย้อนไปเมื่อสมัยเรียนมัธยมต้น(ประมาณ 7 ปี) ผมเรียนอยู่ห้องเดียวกับ T (ขอใช้นามสมมุติว่า T ละกันนะคับ) ตอนนั้นผมก็ไม่เคยเห็นมันในสายตาเท่าไหร่ แต่เวลาเดินไปไหนมาไหน ก็จะเดินกันไปเป็นกลุ่ม ๆ โดยจะมีผมกับมันอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย เราก็ไม่ค่อยได้คุยอะไรกันเท่าไหร่ (ใจนึงผมก็ไม่ค่อยชอบหน้ามันด้วยแหละ เลยไม่อยากจะคุย หน้ามันผมยังไม่อยากจะมองเลย) แต่เหมือนเป็นโชคชะตาหรือว่าอะไรผมก็ไม่แน่ใจ เพราะตอนเข้าค่ายลูกเสือสมัยม.3 ผมดันนอนข้าง ๆ กับมัน พอตอนดึก คงไม่มีใครนอนหลับกันหรอก ได้นอนกับเพื่อนทั้งทีก็ต้องมีบ้างประสาผู้ชายคือเวลานอนกับเพื่อนมักจะชอบจับจู๋เล่นกัน -///- ผมเองก็เล่น แต่ตอนนั้นคิดแค่สนุกเฉย ๆ ไม่ได้มีอารมณ์ที่บ่งบอกว่าจะเป็นเกย์แต่อย่างใด หลังจากเข้าค่ายเสร็จ จากที่ไม่ชอบหน้ามัน ก็เริ่มเฉย ๆ คุยเล่นกันบ่อยขึ้น แต่ก็ไม่ถึงกับสนิทมาก จนกระทั่งจบม.3 ผมก็ต้องย้ายโรงเรียนไปต่างจังหวัด ส่วน T มันก็เรียนที่เดิม ผมก็เหมือนต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่ ต้องมีเพื่อนใหม่ เพื่อนเก่า ๆ สมัยม.ต้น ผมแทบจะไม่ได้ติดต่อใครเลย ( สมัยนั้นคุยแต่ MSN ผมเล่น Facebook ยังไม่เป็นเท่าไหร่ ) ผมกับมันก็ห่างกันได้ประมาณซัก 2 ปี..
จนกระทั่ง.. วันนึงที่ผมหัดเล่น FB ผมก็เจอเฟสมันโดยบังเอิญ ก็เลยแอดไปคุยตามประสาเพื่อนเก่า ทักทายกันบ้าง แล้วก็คุยกันบ่อยขึ้นเรื่อย ๆ จนความสนิทมันก็มากขึ้น.. วันนึงก่อนที่ผมจะเข้านอน มันก็ทักมาหน้าเฟสของผมว่า
T : "ทักกันบ้างดิ กูทักละ บายดีป่ะ"
(ผมขอข้ามบทสนทนาที่ผมกะมันคุยกัน เพราะกลัวว่าจะเป็นการแสดงตัวตนมากเกินไปนะคับ) เราก็คุยกันเรื่อย ๆ จนกระทั่งมันบอกผมว่า
T : "กูนอนละ ฝันดีนะ เพื่อนรัก ^^"
.. อยู่ ๆ ตอนนั้นใจผมก็เต้นขึ้นมาวูบนึง มันเหมือนจะดีใจมาก ที่มีคนมาเรียกผมว่าเพื่อนรัก เพราะผมเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ปกติผมไม่ชอบคุยกับใครนาน ๆ และก็ไม่ค่อยชอบให้ใครมาเรียกสนิทสนมกับผมซักเท่าไหร่
และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นเล็ก ๆ ของผมกับมัน
เราสองคนเป็นเพื่อนสนิทกัน คุยกันผ่านเฟสบุ๊คตลอด เวลามันมีปัญหากับแฟนของมัน มันก็ชอบมาระบายให้ผมฟัง (ตอนนั้นมันมีแฟนอยู่แล้ว เป็นผู้หญิงนิสัยดีมากคนนึงเลย) ด้วยความที่ผมไม่อยากให้มันเลิกกับแฟน บางทีเวลามันทะเลาะกับแฟน ผมก็อาสาไปคุยกับแฟนของมัน อยากให้คืนดีกัน เวลาผมเห็นมันมีความสุข ผมก็มีความสุข เวลามันโทรมาร้องไห้ให้ผมฟัง น้ำตาผมก็ไหลออกมาด้วยซะงั้น ไม่เข้าใจตัวเอง (ผมคงรักมันมาก) ไอ T มันเป็นคนขี้งอน บางทีเวลาผมด่ามัน มันก็จะงอนและเงียบไปเลย ผมก็ต้องเป็นฝ่ายง้อตลอด (ทั้งที่ผมไม่เคยเป็นฝ่ายง้อใคร โดยเฉพาะเพื่อน) อาจจะเป็นเพราะความขี้งอนของมันรึเปล่า ที่ทำให้ผมรักมันมากขึ้นเรื่อย ๆ..
หลังจากไม่ได้เจอกัน 2 ปีกว่า บวกกับคุยกันแต่ในเฟสบุ๊คกันนานมาก ไม่เคยเจอหน้ากันซักที แล้ววันนึงผมก็กลับจากต่างจังหวัด ทีแรกก็ไม่คิดหรอกว่าจะได้เจอมัน เพราะผมไปวันธรรมดา มันคงยังเรียนอยู่ ที่ไหนได้มันโทรมาหาผมบอกให้ผมรออยู่ที่บ้าน เดี๋ยวมันไปหา (มันรู้จักบ้านผมตั้งแต่สมัยเรียนม.ต้นละ) ผมก็รอ ไม่นานมันก็เดินมาข้างหลังผม พอผมหันไปเจอมันเท่านั้นแหละ.. ใจผมเต้นแรงมาก มือผมสั่นไปหมด ทำอะไรไม่ถูกเลย >///< ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี ไม่คิดว่ามาเจอกันอีกที ผมจะรู้สึกดีกับมันมากขนาดนี้
พอตั้งสติได้ ผมก็ชวนมันออกไปคุยหน้าบ้าน ดูท่าจะไม่ใช่ผมคนเดียวที่ตัวสั่น เพราะมันเองก็สั่นเหมือนกัน เห็นมือได้ชัดเลยว่าสั่นมาก ( คงจะสั่นด้วยกันทั้งคู่
)
พอคุยกันได้ซักพัก ผมก็บอกมันให้พาผมไปเที่ยวหน่อย ไม่ได้กลับบ้านมานาน ไม่รู้จะไปไหนดี มันก็พาผมไปบ้านของเพื่อนอีกคนนึง เป็นเพื่อนสมัยม.ต้นเหมือนกัน (ขอใช้นามสมมุติว่า K) ผมก็ค่อนข้างสนิทกับมันอยู่พอสมควร พอ T พาผมไปหา K ผมก็คุยกับ K นานมาก จนลืมไปเลยว่า T มันมองเราอยู่.. พอคุยกันเสร็จ ผมก็จะกลับบ้าน ตอนที่ T ไปส่งผม มันบอกผมว่า..
T : มุงดูสนิทกับ K จังเนอะ..
ผม : ก็ไม่ได้เจอกันนาน ก็ต้องทักทายกันบ้างเป็นธรรมด๊าา !!
T : ละทีกูอ๊ะ มุงไม่เห็นคุยแบบนี้เลย
ผม : คิดมากละมุงอ่ะ (ก็กูเขินมุงหนิ)..
T : งั้นกูไปโรงเรียนก่อนนะ แฟนกูรออยู่
ผม : มุงคับ..
T : ห๊ะ
ผม : (ยื่นรูปผมให้ใบนึง) จะได้ไม่ลืมกันนะ
T : บ๊องจิงมุงเนี่ย กูไปก่อนนะ
พอนาทีที่ผมเห็นมันขับรถจากไป ตอนนั้นใจผมสั่นมาก น้ำตาจะไหลออกมา แต่ก็ต้องกลั้นไว้ ผมกลัวคนที่บ้านจะเห็น (ผมเป็นคนขี้อาย) แล้วผมก็รีบวิ่งไปแอบร้องไห้ในห้อง ผมอยากเจอมันอีก ผมไม่อยากจากมันไปไหน อยากให้มันมาหาผมอีก ในหัวผมคิดถึงแต่มัน.. และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้เจอกับมัน ตอนนั้นผมรู้สึกว่าผมรักมันมาก ทุกสิ่งที่เกี่ยวกับมันผมจำได้หมด ผมรู้สึกว่าผมรักมันมากเกินไปรึเปล่า ผมพยายามหลอกตัวเองว่า มันคือเพื่อนรัก ผมจะคิดกับมันมากกว่านั้นไม่ได้ อีกอย่างมันเองก็มีแฟนเป็นผู้หญิง ผมเองตอนนั้นก็มีแฟนแล้ว เราสองคนเป็นเพื่อนรักกัน !! ผมพยายามบอกตัวเองแบบนั้น.. ทั้งที่ในใจลึก ๆ ผมรู้สึกว่าผมรักมันมากกว่าคำว่าเพื่อนไปแล้ว
นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น ของความรู้สึกที่ผมมีให้เพื่อนคนนึง ผมอยากจะเล่าต่อแต่ดูเหมือนว่ามันจะยาวเกินไป กลัวว่าคนอ่านไปเบื่อไปซะก่อน แต่ผมแค่อยากจะระบายมันออกมา หวังว่าคงไม่เป็นไรนะ ^^
ความรัก.. (ที่เป็นความลับ)
เรื่องที่ผมจะ(ขอใช้คำว่า)ระบายออกมา เป็นเรื่องที่ผมเก็บไว้ในใจมาตลอดเกือบ 5 ปีแล้ว ผมไม่กล้าบอกใคร มันคงเป็นเรื่องที่น่าอาย ผมกลัวเพื่อน ๆ และครอบครัวจะรับไม่ได้ เพราะผมรู้สึกว่าผมกำลัง(แอบ)รักเพื่อนสนิทที่สุดของผม ผมก็ไม่แน่ใจ 100% เท่าไหร่ว่าผมรักมัน(มากเกินกว่าคำว่าเพื่อน)จริง ๆ รึเปล่า ทั้งที่ผมเองก็ยังมีความรู้สึกชอบผู้หญิงเหมือนผู้ชายทั่วไป แต่มันเป็นผู้ชายคนเดียวที่ผมรู้สึกรักได้มากขนาดนี้ อีโมติคอน frown
ผมขอย้อนไปเมื่อสมัยเรียนมัธยมต้น(ประมาณ 7 ปี) ผมเรียนอยู่ห้องเดียวกับ T (ขอใช้นามสมมุติว่า T ละกันนะคับ) ตอนนั้นผมก็ไม่เคยเห็นมันในสายตาเท่าไหร่ แต่เวลาเดินไปไหนมาไหน ก็จะเดินกันไปเป็นกลุ่ม ๆ โดยจะมีผมกับมันอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย เราก็ไม่ค่อยได้คุยอะไรกันเท่าไหร่ (ใจนึงผมก็ไม่ค่อยชอบหน้ามันด้วยแหละ เลยไม่อยากจะคุย หน้ามันผมยังไม่อยากจะมองเลย) แต่เหมือนเป็นโชคชะตาหรือว่าอะไรผมก็ไม่แน่ใจ เพราะตอนเข้าค่ายลูกเสือสมัยม.3 ผมดันนอนข้าง ๆ กับมัน พอตอนดึก คงไม่มีใครนอนหลับกันหรอก ได้นอนกับเพื่อนทั้งทีก็ต้องมีบ้างประสาผู้ชายคือเวลานอนกับเพื่อนมักจะชอบจับจู๋เล่นกัน -///- ผมเองก็เล่น แต่ตอนนั้นคิดแค่สนุกเฉย ๆ ไม่ได้มีอารมณ์ที่บ่งบอกว่าจะเป็นเกย์แต่อย่างใด หลังจากเข้าค่ายเสร็จ จากที่ไม่ชอบหน้ามัน ก็เริ่มเฉย ๆ คุยเล่นกันบ่อยขึ้น แต่ก็ไม่ถึงกับสนิทมาก จนกระทั่งจบม.3 ผมก็ต้องย้ายโรงเรียนไปต่างจังหวัด ส่วน T มันก็เรียนที่เดิม ผมก็เหมือนต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่ ต้องมีเพื่อนใหม่ เพื่อนเก่า ๆ สมัยม.ต้น ผมแทบจะไม่ได้ติดต่อใครเลย ( สมัยนั้นคุยแต่ MSN ผมเล่น Facebook ยังไม่เป็นเท่าไหร่ ) ผมกับมันก็ห่างกันได้ประมาณซัก 2 ปี..
จนกระทั่ง.. วันนึงที่ผมหัดเล่น FB ผมก็เจอเฟสมันโดยบังเอิญ ก็เลยแอดไปคุยตามประสาเพื่อนเก่า ทักทายกันบ้าง แล้วก็คุยกันบ่อยขึ้นเรื่อย ๆ จนความสนิทมันก็มากขึ้น.. วันนึงก่อนที่ผมจะเข้านอน มันก็ทักมาหน้าเฟสของผมว่า
T : "ทักกันบ้างดิ กูทักละ บายดีป่ะ"
(ผมขอข้ามบทสนทนาที่ผมกะมันคุยกัน เพราะกลัวว่าจะเป็นการแสดงตัวตนมากเกินไปนะคับ) เราก็คุยกันเรื่อย ๆ จนกระทั่งมันบอกผมว่า
T : "กูนอนละ ฝันดีนะ เพื่อนรัก ^^"
.. อยู่ ๆ ตอนนั้นใจผมก็เต้นขึ้นมาวูบนึง มันเหมือนจะดีใจมาก ที่มีคนมาเรียกผมว่าเพื่อนรัก เพราะผมเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ปกติผมไม่ชอบคุยกับใครนาน ๆ และก็ไม่ค่อยชอบให้ใครมาเรียกสนิทสนมกับผมซักเท่าไหร่
และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นเล็ก ๆ ของผมกับมัน
เราสองคนเป็นเพื่อนสนิทกัน คุยกันผ่านเฟสบุ๊คตลอด เวลามันมีปัญหากับแฟนของมัน มันก็ชอบมาระบายให้ผมฟัง (ตอนนั้นมันมีแฟนอยู่แล้ว เป็นผู้หญิงนิสัยดีมากคนนึงเลย) ด้วยความที่ผมไม่อยากให้มันเลิกกับแฟน บางทีเวลามันทะเลาะกับแฟน ผมก็อาสาไปคุยกับแฟนของมัน อยากให้คืนดีกัน เวลาผมเห็นมันมีความสุข ผมก็มีความสุข เวลามันโทรมาร้องไห้ให้ผมฟัง น้ำตาผมก็ไหลออกมาด้วยซะงั้น ไม่เข้าใจตัวเอง (ผมคงรักมันมาก) ไอ T มันเป็นคนขี้งอน บางทีเวลาผมด่ามัน มันก็จะงอนและเงียบไปเลย ผมก็ต้องเป็นฝ่ายง้อตลอด (ทั้งที่ผมไม่เคยเป็นฝ่ายง้อใคร โดยเฉพาะเพื่อน) อาจจะเป็นเพราะความขี้งอนของมันรึเปล่า ที่ทำให้ผมรักมันมากขึ้นเรื่อย ๆ..
หลังจากไม่ได้เจอกัน 2 ปีกว่า บวกกับคุยกันแต่ในเฟสบุ๊คกันนานมาก ไม่เคยเจอหน้ากันซักที แล้ววันนึงผมก็กลับจากต่างจังหวัด ทีแรกก็ไม่คิดหรอกว่าจะได้เจอมัน เพราะผมไปวันธรรมดา มันคงยังเรียนอยู่ ที่ไหนได้มันโทรมาหาผมบอกให้ผมรออยู่ที่บ้าน เดี๋ยวมันไปหา (มันรู้จักบ้านผมตั้งแต่สมัยเรียนม.ต้นละ) ผมก็รอ ไม่นานมันก็เดินมาข้างหลังผม พอผมหันไปเจอมันเท่านั้นแหละ.. ใจผมเต้นแรงมาก มือผมสั่นไปหมด ทำอะไรไม่ถูกเลย >///< ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี ไม่คิดว่ามาเจอกันอีกที ผมจะรู้สึกดีกับมันมากขนาดนี้
พอตั้งสติได้ ผมก็ชวนมันออกไปคุยหน้าบ้าน ดูท่าจะไม่ใช่ผมคนเดียวที่ตัวสั่น เพราะมันเองก็สั่นเหมือนกัน เห็นมือได้ชัดเลยว่าสั่นมาก ( คงจะสั่นด้วยกันทั้งคู่
พอคุยกันได้ซักพัก ผมก็บอกมันให้พาผมไปเที่ยวหน่อย ไม่ได้กลับบ้านมานาน ไม่รู้จะไปไหนดี มันก็พาผมไปบ้านของเพื่อนอีกคนนึง เป็นเพื่อนสมัยม.ต้นเหมือนกัน (ขอใช้นามสมมุติว่า K) ผมก็ค่อนข้างสนิทกับมันอยู่พอสมควร พอ T พาผมไปหา K ผมก็คุยกับ K นานมาก จนลืมไปเลยว่า T มันมองเราอยู่.. พอคุยกันเสร็จ ผมก็จะกลับบ้าน ตอนที่ T ไปส่งผม มันบอกผมว่า..
T : มุงดูสนิทกับ K จังเนอะ..
ผม : ก็ไม่ได้เจอกันนาน ก็ต้องทักทายกันบ้างเป็นธรรมด๊าา !!
T : ละทีกูอ๊ะ มุงไม่เห็นคุยแบบนี้เลย
ผม : คิดมากละมุงอ่ะ (ก็กูเขินมุงหนิ)..
T : งั้นกูไปโรงเรียนก่อนนะ แฟนกูรออยู่
ผม : มุงคับ..
T : ห๊ะ
ผม : (ยื่นรูปผมให้ใบนึง) จะได้ไม่ลืมกันนะ
T : บ๊องจิงมุงเนี่ย กูไปก่อนนะ
พอนาทีที่ผมเห็นมันขับรถจากไป ตอนนั้นใจผมสั่นมาก น้ำตาจะไหลออกมา แต่ก็ต้องกลั้นไว้ ผมกลัวคนที่บ้านจะเห็น (ผมเป็นคนขี้อาย) แล้วผมก็รีบวิ่งไปแอบร้องไห้ในห้อง ผมอยากเจอมันอีก ผมไม่อยากจากมันไปไหน อยากให้มันมาหาผมอีก ในหัวผมคิดถึงแต่มัน.. และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้เจอกับมัน ตอนนั้นผมรู้สึกว่าผมรักมันมาก ทุกสิ่งที่เกี่ยวกับมันผมจำได้หมด ผมรู้สึกว่าผมรักมันมากเกินไปรึเปล่า ผมพยายามหลอกตัวเองว่า มันคือเพื่อนรัก ผมจะคิดกับมันมากกว่านั้นไม่ได้ อีกอย่างมันเองก็มีแฟนเป็นผู้หญิง ผมเองตอนนั้นก็มีแฟนแล้ว เราสองคนเป็นเพื่อนรักกัน !! ผมพยายามบอกตัวเองแบบนั้น.. ทั้งที่ในใจลึก ๆ ผมรู้สึกว่าผมรักมันมากกว่าคำว่าเพื่อนไปแล้ว
นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น ของความรู้สึกที่ผมมีให้เพื่อนคนนึง ผมอยากจะเล่าต่อแต่ดูเหมือนว่ามันจะยาวเกินไป กลัวว่าคนอ่านไปเบื่อไปซะก่อน แต่ผมแค่อยากจะระบายมันออกมา หวังว่าคงไม่เป็นไรนะ ^^