●✿ ✿●●✿ ✿●...บัวบนดิน..ไยถวิลถึงฟ้า...●✿ ✿●●✿ ✿●

@ เดียวดายกลางสายลมชมจันทร์ดาว ๒ ท่องพารา คราค่ำ ย่ำราตรีดวงฤดี สลักรอย คอยเพียงเขายินสำเนียง เสียงเพลง บรรเลงเบารู้สึกเหงา เร้ารุก ปลุกห้วงวิญญ์ จึงประพันธ์ กลอนไว้ ให้สดับประจักษ์รับ รอยซึ้ง ตรึงถวิ

   1. รอยแยกแห่งรุ่งอรุณโอ้ ฟ้าที่แย้มออกในยามเช้า — ไม่ใช่ด้วยความปลื้มปิติแต่ด้วยเสียงคร่ำครวญ ที่สั่นสะท้านเหนือขอบฟ้าดวงตะวันดิ้นรนจากพันธนาการแห่งเมฆทมิฬประหนึ่งนักโทษผลักฝาเหล็กด

บทที่ 1 : เสียงลมหายใจของภูผาหมอกขาวลอยอ้อยอิ่ง ราวกับลมหายใจของภูเขาที่ไม่เคยสิ้นสุดทุกสายหมอก โอบล้อมซ่อนความลับที่ไม่มีใครรู้เงียบงันปกคลุม เหมือนหัวใจที่หยุดเต้นไปชั่วขณะแต่ความเงียบนั้น กลับดังกว

เตือนครั้งสุดท้าย....ให้โอกาส.....เจ้าหนีไป....ก็ตอนนี้! . . . ...อย่าหวั่นไหว ไยพี่เอ่ย คล้ายคำขู่ เจ้าจะหนี หรือไม่นะ...หรี่ตาดู โอ้พธู ไม่ขัดข้อง ถ้าต้องการ หากเจ้าหนี พี่คงตาม ทุกเส้นทาง แม้แหว