ใครเคยมี ประสบการณ์เกี่ยวกับ"เพื่อนสมัยเด็ก"ไหมครับ

เหตุจากนั่งฟังเพลง secret base ของ ano hana ครับ
เพลงไม่เกี่ยวเท่าไหร่ครับ อยากรู้ว่ามีใครมีประสบการณ์จากลากับเพื่อนสมัยเด็ก จนฝังใจบ้างไหมครับ


ของผมยาวหน่อย อัดสปอยไว้นะครับ
นั่งเปิดเพลง secret base ของ ano hana ไปอ่านไปเพื่ออรรถรถ 55555
https://www.youtube.com/watch?v=wE6jzP2FLIU
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ผมมีเพื่อนต่างเพศคนหนึ่ง เรียกว่า A นะครับ เราเรียนด้วยกันตอนประถมปีที่ 3 ครับ
ค่อนข้างเข้าขากันได้ดี แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมจะไม่ได้มีเพื่อนคนอื่นนะ มีเหมือนกัน แต่ก็ไม่สนิทเท่าคนนี้
เรื่องราวก็เหมือนความทรงจำเด็กๆทั่วๆไปครับ

แล้วผมก็ขึ้นป.6 ปีนั้นเป็นปีที่ผมสนิทกับใครไม่ค่อยได้ครับ
แต่ส่วนตัวไม่ค่อยชอบคนหมู่มากอยู่แล้ว ปกติจะเล่นแต่กับคนที่คิดว่าสนิทจริงๆ
ปีนี้เรื่องความสัมพันธ์ในห้องเลยเรื่อยๆครับ



แต่วันแรกของการเปิดเทอม ตอนเข้าแถว
ผมก็เจอ A อีกครั้ง แต่ดูเหมือนจะจำผมไม่ได้เลยไม่ได้ใส่ใจ

ผ่านไปเดือนกว่า

วันนั้นผมกำลังขึ้นไปเก็บรองเท้าครับ บังเอิญมาเจอAพอดี
ตอนนั้นเหมือนในใจบอกว่า ให้ทัก แต่อีกใจก็ไม่อยากทำเท่าไหร่
ผมเลยทำเป็นจำเขาไม่ได้ไป
แต่ไม่รู้ทำไม A ดันเข้ามาชวนผมเล่นก่อนเลย
พอเริ่มเล่นกันสักพัก สนิทเลยครับ



ต่อมาไม่ว่าเวลาไหน อย่างตอนหาคู่เล่นเทนนิส
ผมก็คู่กับ A เสมอ
เพราะตอนนั้น A ก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเหมือนกันครับ
เลยคุยกันง่ายหน่อย แต่ A เป็นคนชอบอยู่คนเดียวครับ
มีคุยบ้างแต่ก็เหมือนผมแหละ ไม่ค่อยชอบคนหมู่มาก
อาจเพราะตรงจุดนี้เราเลยสนิทกันเรื่อยมา



จนผมเริ่มรู้สึกแปลกๆขึ้นมา
ในเวลานั้นผมคิดว่ามันคือ “เพื่อนสนิทยันวันตาย” ครับ
ผมก็อยากให้เขารู้ความรู้สึกนี้เหมือนกัน
พยายามจะบอกนะครับ แต่ไม่เคยสำเร็จ
จน A เข้ามาบอกผมว่าจะย้ายไปอยู่โรงเรียนในกรุงเทพ ผมไม่ได้ว่าอะไร




จนเวลาจากก็มาถึง วันสุดท้ายของการสอบปลายภาค
ผมรีบวิ่งไปที่ห้อง หวังจะลา A เป็นครั้งสุดท้าย
แต่พอไปหา ไม่เจอใครนอกจากเพื่อนกลุ่มเล็กๆ
หนึ่งในนั้นมีคนที่ผมคุยด้วยบ่อยๆ น่าจะเรียกว่าคนที่ผมขอยืมลอกการบ้านเลขบ่อยๆ


ผมเพิ่งมารู้ว่าวันนั้น A ต้องไปติวพิเศษก่อนสอบเข้า
ผมเลยเงิบ-ตั้งแต่จุดนั้น


ขากลับ ผมเดินกลับกับคนที่ผมลอกการบ้านบ่อยๆ
อาการผมตอนนั้นคือ เซ็งสุดๆ Aก็ไม่ได้เจออีกแล้ว
ซึ่งต่างกับอาการของคนที่ผมขอลอกการบ้านบ่อยๆ สมมตินามว่า x นะครับ
X กำลังจะย้ายรร.เหมือนกัน
วันนั้นเป็นวันที่ผมเริ่มเสียดายที่ไม่ได้ไปสอบเข้าม.1 ที่รร.ไหนเลย เพื่อนผมไปเกือบครึ่งห้อง






Xมาระบายความเศร้าให้ผมฟัง ว่าเขาจะไม่ได้เจอเพื่อนเก่าอีกแล้ว ประมาณนี้
จากนั้นก็เริ่มชวนผมไปสอบด้วย

ตอนแรกก็ปฎิเสธไป x ตื้อผมเรื่อยๆจนผมยอมไปสอบ
คิดว่าจะสอบเล่นๆเป็นเพื่อนx แต่ผมไม่ได้เรียนเลขเก่งเหมือน x
แต่ก็ยอมไปสอบ เพราะ มีโครงการ ep อยู่ครับ ผมสอบโครงการนั้น

แล้วปาฎิหารย์คือ ฟลุ๊กสอบเข้าได้ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ผมก็เข้าเรียนที่รร.นั้น



ผมคิดว่าจะเปลี่ยนแปลงตนเองหลังจากไปอยู่รร.ใหม่
เปลี่ยนเป็นคนใหม่ แต่แผนการผมก็สลายลงใน 3 เดือนแรก

ระหว่างนั้นความคิดถึงA มากขึ้นอีก
ผมคิดจะลืมเพื่อนยากคนนี้ให้ได้ สุดท้ายพอไปปรึกษาเพื่อน ผมสตั้นเลย

ผมเพิ่งมารู้ตัวว่าชอบ A มานานแล้ว





จากนั้นผมก็เริ่มหาทางไปหา A ที่รร.ของเขา
แต่สุดท้ายก็ล้มเหลว ชวนคุยผ่านไลน์ A ก็ไม่ค่อยว่าง
คุยทีก็ไม่ได้บอกความรู้สึกเสียที

เหมือน Aยังคงมองผมเป็นเพื่อนอยู่
ด้วยความคิดที่ว่าจะเริ่มชีวิตใหม่อย่างจริงจัง ลืมเรื่องเก่าๆซะ
สุดท้ายผมเลยพยายามลืม A



ผมในตอนนั้นแทบไม่อยากเชื่อว่าจะคิดถึงคนที่เรียนด้วยกันแค่ 2 ปีแล้วไม่ได้เจอกันเลยตั้งเกือบครึ่งปีได้นานขนาดนั้น



ผมพยายามติดต่อ A เกือบ 3 เดือนแต่ก็ล้มเหลวตลอด
สุดท้ายผมเริ่มคิดว่าไปทำให้ A รำคาญรึเปล่า จึงเลิกติดต่อไป





เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึก อกหัก ครั้งแรกในชีวิต







ผมเริ่มมาคิดว่า ถ้าสมมติผมเกิดชอบAจริง
ผมยอมติวสอบเข้าม.1ตั้งแต่เนิ่นๆ แล้วไปเรียนอยู่ที่เดียวกับ A ผมคงมีความสุขไปนานแล้ว
แต่สุดท้ายผมก็เพิ่งมารู้สึกตัวว่าถ้าผมเจอ A เอาตอนวันสุดท้ายของป. 6 แทนที่จะเป็น x

ผมคงไม่มีทางสอบเข้ารร.มัธยมแห่งนั้นได้
ต่อมาผมเลยเริ่มรู้สึกว่าทุกครั้งที่ผมคิดถึง A มันทำให้ผมมักำลังใจที่ทำทำสิ่งบางอย่างมากขึ้น
เหมือนแรงดันน่ะครับ


แม้ว่าตอนนี้ผมยังไม่เจอกับ A เลย
แต่ผมคิดว่า “เพื่อน” ของผมคนนี้คือหนึ่งในปัจจัยที่ทำให้ผมพัฒนาตนเองได้ขนาดนี้
ตอนนี้ผมก็ยังคิดถึง A เสมอครับ