ทำไมเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยถึงไม่สนิทใจกันแบบตอนเด็ก?

ความจริงจะใช้คำว่า "เพื่อน" ก็คงไม่ถนัดนัก  น่าจะเป็นแค่ "คนที่เรียนที่เดียวกัน" มากกว่า  เพราะถ้าเป็นเพื่อนกันจริง ๆ ก็คงไม่แก่งแย่งแข่งดี  หรือนินทาลับหลัง  กระทั่งแสร้งทำเป็นมิตรเพื่อหวังผลประโยชน์อย่างใดอย่างหนึ่ง  โดยเฉพาะในด้านการเรียนเป็นต้น  

เพราะจขกท.เป็นคนเรียนดีค่ะ  "มิตรเทียม" พวกนี้เลยชอบมาลอกสมุดเล็คเชอร์เป็นประจำ  ตอนแรกจขกท.ซื่อใสมาก  เลยให้ไปแต่โดยดี  แต่พอตอนหลังได้คืนสมุดเล็คเช่อร์มาแบบยับเยินมาก  เลยไม่ให้ใครยืมอีกต่อไป  จนโดนแกล้งเอาหมากฝรั่งมาใส่รองเท้า  และเอาไปเม้าท์ลับหลังว่าหวงวิชา  เพื่อให้คนอื่น ๆ เลิกคบหา  

แม้แต่รุ่นพี่ในคณะเองก็ดูเหินห่างค่ะ  คล้ายจะกดหัวกึ่ง ๆ เผด็จการอยู่ในทีด้วย  เพราะคิดว่าตัวเองเป็นรุ่นพี่  ทั้งที่อายุก็แก่กว่ากันไม่มากเท่าไหร่เลย  ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าสถาบันรัฐบาลอันดับต้น ๆ จะมีคนแบบนี้เยอะมาก  

แตกต่างจากเพื่อนสมัยเรียนชั้นประถมฯ หรือมัธยมฯ ที่มีความหมายของคำว่า "เพื่อน" บริบูรณ์  ซึ่งคบหากันด้วยน้ำใสใจจริงมากกว่า  

ถ้าเป็นในสังคมการทำงานก็อาจพอเข้าใจได้  เพราะมีคนหลายวัย  หลายตำแหน่งแห่งโคนมาอยู่ด้วยกัน  ย่อมชิงดีชิงเด่นกันเพื่อผลประโยชน์เป็นธรรมดา  ดั่งรวงข้าวในทุ่งนา  ที่คมแห่งใบข้าวย่อมต้องเสียดสีกันเอง  

คุณพอทราบไหมคะ  ว่าทำไมเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย  ถึงคบหากันแบบไม่สนิทใจเหมือนวัยเด็ก  

ใครพอมีประสบการณ์สมัยอุดมศึกษา  รบกวนแชร์ให้อ่านหน่อยได้ไหมคะ  ขอบคุณมากค่ะ