คือ จขกท. ชอบเพื่อนคนนึงค่ะ เจอกันตอนมอต้น พึ่งมาสนิทกับเขาเทอมสุดท้ายก่อนจบมอต้น ตอนนั้นเราชอบเพื่อนเขาแต่ไปสนิทกับเขาโทรคุยกันบ่อยๆเพราะเล่นเกมด้วยกัน + ตัวติดกันเพราะเล่นเกมด้วยกันจนเพื่อนแซว แต่เรารู่สึกดีกับเขานะคะ รู้สึกดีมากเลยไม่เหมือนคนอื่น คือรสต่างกับคนที่เราชอบอ่ะ เหมือนเราปลื้มคนที่ชอบมากกว่า แต่อันนี้รู้สึกดีแบบแปลกๆ จนจบมอสามเป็นปิดเทอมช่วงนั้นโทรกันบ่อยจนเรารู้สึกดีมากๆ แต่เรารู้สึกผิดกับคนที่ชอบทั้งที่เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะ เขาไม่รู้ว่าเราชอบด้วยซ้ำค่ะ เราปรึกษาคนรอบตัวว่าสรุปแล้ว เราชอบใคร เราสับสนมาก คนในครอบครัวบอกให้เราบอกชอบคนที่ชอบไป เพราะตอนนั้นเขาจะย้ายไปต่อที่อื่นพอดีค่ะ พอเราบอกไป สรุปแล้วเราก็ชอบเพื่อนเขาค่ะ หรือคนที่ปลื้มนั่นแหละ หลังๆเราห่างกันไม่ได้คุยกันอีก เพราะเราแยกห้องกันด้วยค่ะ พยายามทำใจ มาตลอด จนรู้ว่าเขามีคนคุยเราก็ไม่ได่คุยกันเลยจริงๆ แล้วสุดท้ายเข้าก็คบกันค่ะ ตั้งแต่นั้นมาไม่มองหน้าไม่คุยอะไรกันเลย เราไม่รู้ว่าทำไมเป็นแบบนี้ เราเริ่มรุ้สึกดีกับเขาตอนมอสามเดือนสุดท้าย ผ่านไปเราก็ทำใจนะคะ มีคนคุยบ้างอะไรบ้างเลิกคุยไปก็คิดถึงแต่เขาค่ะ ไม่เอาอะไรเลย ไม่อยากมีความรักอีกถ้าไม่ใช่เขา คือ สรุปง่ายๆว่า เราไม่รู้ใจตัวเอง พอเขาไปมีแฟน เราทำใจไม่ได้ จนตอนนี้ขึ้นมอห้าแล้วค่ะ ยังไม่หายชอบเขาเลย เรารู้สึกผิดทุกครั้งที่รู้สึกไม่ดีที่ตรงนั้นไม่ใช่เรา เรายอมรับว่าเราไม่มีสิทธิ์จริงๆ ทำไมเราคิดแบบนี้ เรารู่สึกแย่กับตัวเองค่ะ ไม่อยากรู้สึกแบบนีเอีก เราควรจะยินดีกับเขาแต่เราก็หลอกครสตัวเองไม่ได้ เราพยายามไม่คิดอะไรแล้ว ทุกครั้งที่เห็นเขารักกันเราเจ็บใจมากค่ะ ตัดไม่ขาดสักที บางทีก็เหมือนไม่คิดถึง สุดท้ายก็กลับไปคิดถึงอยู่ดี ยาวหน่อยนะคะ นอกเรื่องมากเยอะเลย ขอโทษด้วยค่ะ ขอบคุณที่อ่านกระทู้เรานะคะ งดดราม่านะคะ เราโง่เองค่ะ ไม่ยอมรับหัวใจตัวเอง สุดท้ายก็นั่นแหละค่ะ..
ขอ How to move on ตัดใจจากคนมีเจ้าของหน่อยค่ะ