ก่อนอื่นขอบอกก่อนเลยนะคะว่าแฟนเราเป็นคนดีมาก ดีที่ว่าคือเป็นผู้ชายที่ดีทั้งกับเราและทุกๆคน ที่ผ่านมาเค้าเป็นแบบlove me love my dog ตั้งแต่ปีแรกจนตอนนี้ เค้าดูแลเราดีนะ ในเรื่องทั่วไปคอยพาไปกินข้าวติวหนังสือ. อยากไปไหนก็พาไป คือตามใจเรามากไม่เคยขัดใจไม่เคยพูดไม่เพราะ รวมๆแล้วใครๆก็บอกว่าเค้าเป็นคนดีแต่เรื่องของความรู้สึกในใจเค้าชอบมองข้ามเราเค้าชอบให้เหตุผลว่าปกติเค้าก็เป็นคนเงียบๆไม่ค่อยพูดหรือเล่นกับใครเราเลยสงสัยว่าแล้วการที่เค้ามามีแฟนจะให้แฟนพิเศษกว่าคนอื่นหน่อยไม่ได้หรอ แฟนนะเว่ยยคุยกันกี่ทีก็จบด้วยคำว่าเค้าก็เป็นแบบนี้จะให้ทำยังไงละ เรานี่ไปตรอไม่เป็นเลย
คือ เรากับแฟนคบกันมาหลายปีแล้วค่ะลำพังแฟนเป็นคนพูดไม่เก่ง แต่ตอนเค้าจีบเราใหม่ๆในตอนแรกเค้าเอาใจใส่เรามากนะคะ ส่งข้อความตอบกันไปมาจนสมัครโปรข้อความโดยเฉพาะ คอยโพสเพลงหน้าวอล์เฟสบุ้ค แชทกันประจำ คอยโทรหาบ่อยๆ (ช่วงแรกๆเวลาเราคุยกับใครเราจะมีเชิงค่ะจะไม่โทรหาเลยรอรับอย่างเดียว จนเค้าบ่นว่าไม่อยากคุยด้วยหรอไม่เคยโทรหาเลย แต่เค้าก็โทรคุยกับเราจนชนะใจเรา )คบกันปีแรกมันดีอะค่ะ ไปไหนมาไหนมีอะไรให้เขินกันเรื่อยๆ ทำนั่นทำนี่ให้กัน เช่น ไปกินข้าวหรือกินนมก็เอากระดาษที่โต๊ะมาวาดรูปน่ารักๆให้กัน ทุกอย่างมันพอดีๆสำหรับคนเพิ่งคบกัน แต่พอเริ่มปีที่สองปีที่สาม ไอที่เล่ามาไม่เหลือเลยค่ะสักอย่าง โทรหา ข้อความ โพสหน้าวอล แชทไลน์หรือเฟส ถ้าไม่จำเป็นไม่มีการคุยกันใดๆทั้งสิ้น ปรึกษาใครเค้าก็บอกว่าธรรมดาแหละหมดโปรโมชั่น ซึ่งเราเกลียดคำนี้มาก ทำไมคะรักกันมันต้องมีระยะเวลาหมดอายุในการใส่ใจกันด้วยหรอ? ไม่ใช่ว่าทุกอย่างที่ผ่านมาพอเค้าไม่ทำเราก็งอนตัดขาดไปเลยนะ เรากลายเป็นคนคอยเข้าหาทักหา ไปหยอกหน้าเฟส ทำทุกอย่าง เรื่องโทรหาเค้าบอกว่าปกติเค้าเป็นคนไม่ค่อยชอบคุยโทรศัพท์. แชทนี่บางทีตอบบ้างไม่ตอบบ้างบอกเราว่าไม่เห็น โพสหน้าวอลส่วนใหญ่แค่ไลค์แต่ไม่ตอบ แรกๆเรน้อยใจอยากเลิกคุยเพราะเค้าเปลี่ยนไป มีอีกอย่างก็คือพิพ้นปีแรกมามันก็ผูกพันกันขึ้น แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงเลยคือการกระทำเวลาไปไหนมาไหนด้วยกัน ไม่มีหยอกล้อ พอเราเป็นฝ่ายเข้าหาเค้าก็นิ่งๆ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เริ่มเข้าปีที่สองจนตอนนี้สามปีกว่าแล้ว บางทีเราก็คิดนะว่าเราต้องการมากไปหรอ. ไม่เคยคิดอยากเปรียบเทียบกับคู่อื่นเลยแต่มันก็อดนึกไม่ได้ เพื่อนเราหลายคนคบกับแฟนมาหลายปีเค้ายังหวานยังน่ารักกันทุกอย่างแม่แต่พ่อแม่เราเอง ยังคอยเติมเต็มหยอกกันเหมือนคนเพิ่งจีบกันใหม่ทุกวัน. เรารู้สึกขาดความอบอุ่น. และก็ท้อที่จะฝืนอยู่แบบนี้ต่อไป เราเคยโกรธกันและคุยกันเรื่องแบบนี้หลายครั้งแล้ว เราบอกอยากเลิกเราไม่อยากเสียใจแบบนี้ เค้าก็ยืนยันว่าเค้ารักเรา แต่เค้าทำได้แค่นี้เราก็ไม่รู้จะทำยังไงเพราะเราก็รักเค้ามากๆ แต่อยู่ๆกันไปแบบนี้เค้ารู้ว่าเราน้อยใจแต่เค้าไม่เคยเปลี่ยนตัวเองได้เลย เวลาเปลี่ยนก็เปลี่ยนได้แค่หลังจากที่ทะเลาะกันได้สองสามวันต่อจากนั้นก็เป็นเหมือนเดิม เรารู้สึกว่าเค้ากับเราไม่เข้ากันเลยแต่กลับเลิกกันไม่ได้ซะที. มีใครเป็นแบบเราไหม ช่วยสะท้อนเราหน่อยค่ะว่าเราเยอะไปหรอ คือตอนนี้สำหรับเราเราแค่ต้องการให้เค้าเติมเต็มเรากว่านี้. เราเคยคิดจะเปลี่ยนตัวเองแทนเหมือนกันนะว่าจะพยายามไม่ต้องการอะไรจากเค้าไม่หยอกไม่เล่น แต่ก็เป็นทุกข์ค่ะและก็งงว่า แทนที่เค้าจะเปลี่ยนมาใส่ใจเราทำไมเราต้องเปลี่ยนตัวเองให้ไม่ใส่ใจเค้า ถ้าต่างคนต่างไม่ใสใจกันจะคบกันไปทำไม ท้อค่ะท้อเค้าเป็นผู้ชายที่ทำให้เราเคารพได้เพราะเค้าเป็นคนดีอยากให้มาเป็นพ่อของลูก ครอบครัวเราก็รู้จักกันดี แต่มันเสียดายที่จะมาเลิกกันง่ายๆแบบนี้ ตอนนี้เราไม่รู้จะทำไงแล้วได้แต่ทำเป็นไม่ค่อยสนใจเค้าและเค้าเองก็ไม่รู้สึกว่าต้องการอะไรจากเราเลยเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ยังยืนยันทุกครั้งว่ายังรักเรา เรามืดแปดด้าน ขอบคุณที่ช่วยอ่านนะคะ ระบายล้วนๆ บางคนอาจมองว่าไร้สาระแต่สำหรับเรามันละเอียดอ่อนนะ มันมองไปถึงอนาคตจริงๆว่าถ้าโตไปกว่านี้จะขนาดไหน. จะไม่น้อยใจกันไปจนตายหรอ การจะใช้ชีวิตร่วมกันมันต้องเป็นแรงบันดาลใจให้กันอยากเดินต่อ และตอนนี้เราเหนื่อยใจมากๆเลย. แบบนี้หรือเปล่าที่เขาว่ากันว่า คนที่ดีกับคนที่ใช่มันไม่เหมือนกัน เราเริ่มรู้สึกว่าเค้าไม่ใช่แล้วค่ะ แต่ที่อยู่กันมาสำหรับเค้าคิดยังไงเราไม่รู้เพราะเค้าก็ไม่เคยจากไปไหนไม่เคยมีใครแน่นอนค่ะเพราะเราเป็นเพื่อนกันมามีรหัสเฟสเล่นโทรศัพท์กันได้เปิดเผยมาก แต่สำหรับเราเราเริ่มสับสนแล้วว่าเรารักหรือแค่ผูกพัน
ใครเคยเจอสถานการณ์ที่ต้องเลิกกันทั้งๆที่ยังรักไหมคะ เราว่ามันสามารถเกิดขึ้นได้ด้วยหลายเหตุผล เราเองก็เพิ่งเข้าใจทรมานมาก
คือ เรากับแฟนคบกันมาหลายปีแล้วค่ะลำพังแฟนเป็นคนพูดไม่เก่ง แต่ตอนเค้าจีบเราใหม่ๆในตอนแรกเค้าเอาใจใส่เรามากนะคะ ส่งข้อความตอบกันไปมาจนสมัครโปรข้อความโดยเฉพาะ คอยโพสเพลงหน้าวอล์เฟสบุ้ค แชทกันประจำ คอยโทรหาบ่อยๆ (ช่วงแรกๆเวลาเราคุยกับใครเราจะมีเชิงค่ะจะไม่โทรหาเลยรอรับอย่างเดียว จนเค้าบ่นว่าไม่อยากคุยด้วยหรอไม่เคยโทรหาเลย แต่เค้าก็โทรคุยกับเราจนชนะใจเรา )คบกันปีแรกมันดีอะค่ะ ไปไหนมาไหนมีอะไรให้เขินกันเรื่อยๆ ทำนั่นทำนี่ให้กัน เช่น ไปกินข้าวหรือกินนมก็เอากระดาษที่โต๊ะมาวาดรูปน่ารักๆให้กัน ทุกอย่างมันพอดีๆสำหรับคนเพิ่งคบกัน แต่พอเริ่มปีที่สองปีที่สาม ไอที่เล่ามาไม่เหลือเลยค่ะสักอย่าง โทรหา ข้อความ โพสหน้าวอล แชทไลน์หรือเฟส ถ้าไม่จำเป็นไม่มีการคุยกันใดๆทั้งสิ้น ปรึกษาใครเค้าก็บอกว่าธรรมดาแหละหมดโปรโมชั่น ซึ่งเราเกลียดคำนี้มาก ทำไมคะรักกันมันต้องมีระยะเวลาหมดอายุในการใส่ใจกันด้วยหรอ? ไม่ใช่ว่าทุกอย่างที่ผ่านมาพอเค้าไม่ทำเราก็งอนตัดขาดไปเลยนะ เรากลายเป็นคนคอยเข้าหาทักหา ไปหยอกหน้าเฟส ทำทุกอย่าง เรื่องโทรหาเค้าบอกว่าปกติเค้าเป็นคนไม่ค่อยชอบคุยโทรศัพท์. แชทนี่บางทีตอบบ้างไม่ตอบบ้างบอกเราว่าไม่เห็น โพสหน้าวอลส่วนใหญ่แค่ไลค์แต่ไม่ตอบ แรกๆเรน้อยใจอยากเลิกคุยเพราะเค้าเปลี่ยนไป มีอีกอย่างก็คือพิพ้นปีแรกมามันก็ผูกพันกันขึ้น แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงเลยคือการกระทำเวลาไปไหนมาไหนด้วยกัน ไม่มีหยอกล้อ พอเราเป็นฝ่ายเข้าหาเค้าก็นิ่งๆ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เริ่มเข้าปีที่สองจนตอนนี้สามปีกว่าแล้ว บางทีเราก็คิดนะว่าเราต้องการมากไปหรอ. ไม่เคยคิดอยากเปรียบเทียบกับคู่อื่นเลยแต่มันก็อดนึกไม่ได้ เพื่อนเราหลายคนคบกับแฟนมาหลายปีเค้ายังหวานยังน่ารักกันทุกอย่างแม่แต่พ่อแม่เราเอง ยังคอยเติมเต็มหยอกกันเหมือนคนเพิ่งจีบกันใหม่ทุกวัน. เรารู้สึกขาดความอบอุ่น. และก็ท้อที่จะฝืนอยู่แบบนี้ต่อไป เราเคยโกรธกันและคุยกันเรื่องแบบนี้หลายครั้งแล้ว เราบอกอยากเลิกเราไม่อยากเสียใจแบบนี้ เค้าก็ยืนยันว่าเค้ารักเรา แต่เค้าทำได้แค่นี้เราก็ไม่รู้จะทำยังไงเพราะเราก็รักเค้ามากๆ แต่อยู่ๆกันไปแบบนี้เค้ารู้ว่าเราน้อยใจแต่เค้าไม่เคยเปลี่ยนตัวเองได้เลย เวลาเปลี่ยนก็เปลี่ยนได้แค่หลังจากที่ทะเลาะกันได้สองสามวันต่อจากนั้นก็เป็นเหมือนเดิม เรารู้สึกว่าเค้ากับเราไม่เข้ากันเลยแต่กลับเลิกกันไม่ได้ซะที. มีใครเป็นแบบเราไหม ช่วยสะท้อนเราหน่อยค่ะว่าเราเยอะไปหรอ คือตอนนี้สำหรับเราเราแค่ต้องการให้เค้าเติมเต็มเรากว่านี้. เราเคยคิดจะเปลี่ยนตัวเองแทนเหมือนกันนะว่าจะพยายามไม่ต้องการอะไรจากเค้าไม่หยอกไม่เล่น แต่ก็เป็นทุกข์ค่ะและก็งงว่า แทนที่เค้าจะเปลี่ยนมาใส่ใจเราทำไมเราต้องเปลี่ยนตัวเองให้ไม่ใส่ใจเค้า ถ้าต่างคนต่างไม่ใสใจกันจะคบกันไปทำไม ท้อค่ะท้อเค้าเป็นผู้ชายที่ทำให้เราเคารพได้เพราะเค้าเป็นคนดีอยากให้มาเป็นพ่อของลูก ครอบครัวเราก็รู้จักกันดี แต่มันเสียดายที่จะมาเลิกกันง่ายๆแบบนี้ ตอนนี้เราไม่รู้จะทำไงแล้วได้แต่ทำเป็นไม่ค่อยสนใจเค้าและเค้าเองก็ไม่รู้สึกว่าต้องการอะไรจากเราเลยเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ยังยืนยันทุกครั้งว่ายังรักเรา เรามืดแปดด้าน ขอบคุณที่ช่วยอ่านนะคะ ระบายล้วนๆ บางคนอาจมองว่าไร้สาระแต่สำหรับเรามันละเอียดอ่อนนะ มันมองไปถึงอนาคตจริงๆว่าถ้าโตไปกว่านี้จะขนาดไหน. จะไม่น้อยใจกันไปจนตายหรอ การจะใช้ชีวิตร่วมกันมันต้องเป็นแรงบันดาลใจให้กันอยากเดินต่อ และตอนนี้เราเหนื่อยใจมากๆเลย. แบบนี้หรือเปล่าที่เขาว่ากันว่า คนที่ดีกับคนที่ใช่มันไม่เหมือนกัน เราเริ่มรู้สึกว่าเค้าไม่ใช่แล้วค่ะ แต่ที่อยู่กันมาสำหรับเค้าคิดยังไงเราไม่รู้เพราะเค้าก็ไม่เคยจากไปไหนไม่เคยมีใครแน่นอนค่ะเพราะเราเป็นเพื่อนกันมามีรหัสเฟสเล่นโทรศัพท์กันได้เปิดเผยมาก แต่สำหรับเราเราเริ่มสับสนแล้วว่าเรารักหรือแค่ผูกพัน